LAUGHING BASTARDS+ : 'Old Masterplans'

HAM003

Michel Mast, tenorsax; Jan-Sebastiaan Degeyter, gitaar; Nils Vermeulen, contrabas; Lander Gyselinck, drums

Laughing Bastards namen met een bezetting van sax, gitaar en contrabas al even een voorbeeld aan The Jimmy Giuffre 3 uit de fifties. Een trio zonder drummer was in de jaren '40 en '50 niet zo ongewoon, maar eerder iets voor pianisten, vibrafonisten en gitaristen (bijv Nat King Cole, Red Norvo, Tal Farlow). The Jimmy Giuffre 3 vielen meer op door rustige muziek die zachtjes grensverleggend was, met blues-based folk jazz die in 1957 atypisch was. Met 'The Train and the River' scoorden ze een kleine hit.
Laughing Bastards+ nu wijken door de toevoeging van Lander Gyselinck radicaal af van hun voorbeeld, de bezetting zonder drummer. Toch halen de Bastards een flink deel van de inspiratie nog steeds bij The Jimmy Giuffre 3, meest expliciet in het coveren van 4 nummers. Het eerste daarvan op deze cd is 'Time Enough' - meteen ook het openingsnummer - en dat roffelt de drummer op gang. Zo maakt de groep meteen een statement, zonder afbreuk te doen aan de fijne aard van de muziek. Lander Gyselinck vult ritmisch en melodisch heel creatief de delicate muziek aan, die voorts vrij getrouw wordt gebracht. Dat geldt ook voor die andere 3 covers, waaronder 'The Train and the River'. Voor de liefhebber van het oude materiaal klinkt het allemaal heel herkenbaar en het blijft delicieus; je moet al een purist zijn om het slagwerk weg te wensen.
De Giuffre-composities worden afgewisseld met eigen materiaal, vooreerst 3 stukken van gitarist Degeyter. Die hebben ook een folksmaakje, zij het eerder met een latin touch. Het zijn drie meer dan aardige composities die hier allesbehalve misstaan, al doen ze minder verslavend aan dan het Giuffre-materiaal. De vierde eigen compositie, het titelnummer, is er een van de groep. Hier waadt de muziek traag in een filmische sfeer, die met bescheiden, maar efficiënte middelen ontregeld raakt. Het pallet aan klankkleuren dat de muzikanten al met veel finesse voorschotelden wordt zo nog verder uitgebreid.
Met 'Little Niles' van Randy Weston wordt nog een beroemde compositie naar voor geschoven. In deze instrumentatie past het perfect op dit album. Elk van de muzikanten speelt hier met een zwier en precisie alsof het voor allevier een van hun lievelingsnummers aller tijden is. Waarop nog een aparte overgang volgt, met een instrumentale versie van 'Exit Music (for a film)' van Radiohead. De klaagzang van het origineel krijgt hier een warme, melancholische invulling. Het is een mooi nummer om een autorit mee af te sluiten en dan nog even van de stilte te genieten. Dan krijg je er plots nog een hidden track achteraan, een komische versie van 'Old Masterplans'.
Het zijn muzikanten met fijne smaak en humor, deze bastaards.

Danny De Bock

Een dubbelconcert, altijd een dubbele aansporing om uit je luie zetel te komen, dus…
Drummer Kasper Tom en Pianist Jacob Anderskov, mij tot nog toe onbekend maar van nu af aan wel degelijk bemind, Anderskov staat bekend om zijn improvisaties maar vertrok hier steeds van volledig uitgewerkte thema’s op papier waarop ook hun CD gebaseerd was, 'Chroma'. Chroma staat voor kleur(en) maar blijkt ook een verhogingsteken in de muziek te zijn. Kleuren dus, als benoeming, what’s in a name? De thema’s zelf waren vrij complexe constructies, raar of zelden in uptempo, aangezien de thema’s zelf niet bepaald eenvoudig waren bleef de volledige set vrij gesloten maar wel een belevenis van formaat. Bij een eerste beluistering van dit soort van complexiteit ontgaat de structuur van het geheel je al gemakkelijk. Dus de aankoop van de CD was een redelijk gevolg…

¾ Peace, de Franse bassist Brice Soniano, de Peruviaanse-Belg Christian Mendoza op piano en Ben Sluijs op sax. In het halfduister ruisten de drie heren door het materiaal van hun aankomende CD. Voornamelijk thema’s van elk van hun met als uitzondering, 'Louange à l’ Eternité de Jésus' van Olivier Messiaen, een deel uit 'Quatuor pour la fin du Temps', naar een eigen adaptatie voor hun trio. De heren ruisten werkelijk door hun set, met Ben op sax of fluit, net als de belichting, lichtjes verduisterde muziek, geen vonken, geen uitspattingen, op het complentatieve af, straf.

Luque

JACO: Original Soundtrack

Uit op vrijdag 27 November, via Sony/Legacy Recordings

“Before Jaco, bass didn’t know what it was yet.” - Bootsy Collins

Jaco Pastorius werd/wordt de Jimi Hendrix van de (electrische) jazz bass genoemd. Dat komt aardig in de buurt. Meer dan alleen maar een virtuoos op zijn instrument, was Pastorius ook één van die weinige mensen die het instrument hebben geherdefineerd, revolutionair, onnavolgbaar, dat kan moeilijk ontkend worden. Denk naast zijn visionair solowerk maar even aan de albums van Joni Mitchel, Weather Report of Herbie Hanclock waar hij op te horen is.

Binnenkort verschijnt de soundtrack van de film/docu ‘JACO: Original Soundtrack’ geproduced door Robert Trujillo (Metallica / Suicidal Tendencies) en Jaco's oudste zoon John Pastorius IV. Het album bevat 16 essentiele opnames waaronder solo tracks van Jaco Pastorius, meesterwerkjes van Weather Report en muzikale samenwerkingen met Joni Mitchell, Ian Hunter, Herbie Hancock etc. Aangevuld met een paar tribute performances door fans zoals rapper TechN9ne, Trujillo, Flea (Red Hot Chili Peppers) en Rodrigo & Gabriella.

"JACO", De documentaire film over leven en werk van de man, zijn muziek en de invloed die hij nog steeds heeft op muzikanten vandaag, werd geproduced door Robert Trujillo (bassist: Metallica, Infectious Grooves, Mass Mental) John Pastorius IV, Bob Bobbing, en John Battsek (van Passion Pictures  cfr "Searching for Sugar Man,").  "JACO" bevat naast zeldzaam en onuitgegeven beeldmateriaal van Pastorius ook interviews met onder andere Sting, Joni Mitchell, Flea, Jerry Jemmott, Bootsy Collins, Wayne Shorter, Herbie Hancock, Carlos Santana etc. en vertelt het verhaal  van de Weather Report muzikant van de hoogdagen tot en met zijn laatste turbulente jaren en tragisch overlijden in 1987 op 35 jarige leeftijd.

https://www.facebook.com/jacopastorius

https://www.facebook.com/JacoDocumentary

http://jacopastorius.com/

- press -

Album of Music from Upcoming Film Documenting the Life of Legendary Bassist Jaco Pastorius Premieres Three Brand New Recordings

******

October, 2015 - New York, NY - Legacy Recordings, the catalog division of Sony Music Entertainment, will release JACO: Original Soundtrack on Friday, November 27, 2015.

Pre-order available here: http://smarturl.it/JACO_Sdtk_amazon

A single-disc collection of music from the forthcoming documentary film, "JACO," the JACO: Original Soundtrack premieres three brand-new recordings including two riveting interpretations of Jaco classics: "Come On Come Over" by Mass Mental (featuring Robert Trujillo, Armand Sabal-Lecco, Flea, Whit Crane, Benji Webbe, Stephen Perkins & C-Minus) and "Continuum" by Rodrigo y Gabriel; and "Shine," the new track by Tech N9ne containing a sample of "Kuru," as recorded by Jaco Pastorius.

Produced by Robert Trujillo and Jaco's eldest son John Pastorius IV, JACO: Original Soundtrack brings together 16 essential recordings including Jaco Pastorius solo tracks, Weather Report masterpieces and musical collaborations with Joni Mitchell, Ian Hunter, Herbie Hancock and more. The album offers music fans the rare evocative sonic soundscape, "Longing," featuring Jaco's daughter Mary Pastorius (vox), Chuck Doom (bass), Robert Thomas, Jr. (hand drums/drum kit) and God (rain/thunder).

A full-length documentary film chronicling the life, music and ongoing influence of the mythic electric bass pioneer Jaco Pastorius, "JACO" is produced by Robert Trujillo (bassist: Metallica, Infectious Grooves, Mass Mental) John Pastorius IV, Bob Bobbing, and John Battsek of Passion Pictures ("Searching for Sugar Man," "Project Nim") and marks the directorial debut of documentary filmmaker Paul Marchand and Stephen Kijak ("Scott Walker: 30 Century Man," "Cinemania"). "JACO" incorporates interviews with musical visionaries including Sting, Joni Mitchell, Flea, Jerry Jemmott, Bootsy Collins, Wayne Shorter, Herbie Hancock, Carlos Santana and others with never-before-seen photos and films from the Pastorius family archive. This extraordinary film reveals the story behind Jaco's life and music, both as a solo artist and member of Weather Report, the tragic arc of his demise and early death and the enduring influence and inspiration of his artistry and genius.

Legacy's JACO: Original Soundtrack includes liner notes on Jaco Pastorius penned by Robert Trujillo and album co-producer Chuck Doom.

Also slated for consumer home release on November 27, "JACO," the documentary, will be available via VOD, streaming services, digital download and on DVD and Blu-ray.

"JACO" had its world premiere earlier this year at Austin's SxSW Film Conference & Festival, accompanied by a panel discussion featuring filmmakers Trujillo and Marchand as well as longtime Pastorius collaborator Peter Erskine (Weather Report, Word of Mouth) and Executive Producer John Pastorius.

"JACO" has garnered acclaim at a number of major festivals, including the inaugural Asbury Park Music in Film Festival and the Montreal International Jazz Festival. The film “(captures) the essence of what made Jaco Pastorius such an influential artist,” declared the Montreal Gazette, praising “the glowing words of Marchand’s interviewees and the many recorded and live musical excerpts that he lets speak for themselves” and hailing "JACO" as “an enlightening introduction to a groundbreaking musician.”

JACO: Original Soundtrack

Compilation Produced by Robert Trujillo & Johnny Pastorius

1. Come On, Come Over - Jaco Pastorius

2. Continuum - Jaco Pastorius

3. River People - Weather Report

4. Teen Town - Weather Report

5. Portrait of Tracy - Jaco Pastorius

6. The Dry Cleaner From Des Moines (Live Version) - Joni Mitchell

7. All American Alien Boy - Ian Hunter

8. Liberty City (with Herbie Hancock) - Jaco Pastorius

9. Okonkole Y Trompa - Jaco Pastorius

10. Barbary Coast - Weather Report

11. Crisis - Jaco Pastorius

12. Longing - Mary Pastorius

13. Nineteen Eighty Seven - †††

14. Shine - Tech N9ne

15. Continuum - Rodrigo y Gabriela

16. Come On Come Over - Mass Mental (featuring Robert Trujillo, Armand Sabal-Lecco, Flea, Whit Crane, Benji Webbe, Stephen Perkins & C-Minus)

November 27^th – Release Date

December 1^st – Jaco’s birthday

SOUNDTRACK TO JACO DOCUMENTARY HONORS “THE HENDRIX OF JAZZ BASS”

The innovative musician Jaco Pastorius (1951-1987) revolutionized bass guitar in the 1970s and 1980s not unlike how Jimi Hendrix changed the sound of the guitar in the 1960s. To commemorate his short but incredible career, Pastorius will be the subject of a new documentary, Jaco, with a companion soundtrack to be released by Legacy Recordings.

The Jaco documentary, produced by Robert Trujillo of Metallica, features rare and unreleased footage of Pastorius and interviews with fans and collaborators including Sting, Herbie Hancock, Flea of the Red Hot Chili Peppers, Bootsy Collins and Joni Mitchell.

The companion soundtrack will include Jaco’s greatest performances as a soloist, sideman and member of Weather Report, as well as new tribute performances by such diverse fans as rapper TechN9ne, Trujillo, Flea of the Red Hot Chili Peppers and more.

The film has been featured in many festivals over the last year and has received great reviews! 

More info on Jaco :

The son of a big band singer/drummer, Jaco Pastorius quickly established himself as a musical force to be reckoned with. His use of fretless bass and guitar harmonic techniques revolutionized the bottom end of jazz, pop and soul music throughout the late 1970s and 1980s, and his flamboyant stage presence made fans pay attention to his talents. At 22, he taught bass at the University of Miami; two years later, he’d recorded a solo album for Columbia Records with guest appearances by Herbie Hancock, David Sanborn, Michael Brecker and Sam & Dave.

Pastorius boldly convinced Joe Zawinul to recruit him into the jazz-fusion outfit Weather Report from 1976 to 1981. The addition of Pastorius, whose skills as a player and performer were augmented by a talent for composing, arranging and production, led to some of Weather Report’s most recognized and commercially successful works, including the Grammy-nominated Heavy Weather and the modern jazz standard “Birdland.” Jaco’s tenure in Weather Report attracted fans and collaborators from wildly diverse genres: Ian Hunter of Mott The Hoople recruited him for his sophomore solo album All-American Alien Boy, while his time in Joni Mitchell’s band from 1976 to 1980 (on albums like Hejira (1976), Don Juan’s Reckless Daughter (1977) and Mingus (1979)) greatly influenced her transition from folk to jazz-influenced music. Shortly before leaving Weather Report, Jaco released another solo album, Word Of Mouth, in 1981, and formed a big band group of the same name as the decade went on.

Jaco’s later years were beset by mental illness and drug abuse, and a violent confrontation in a club led to his death at only 35 years old. But his legacy continues to loom large over popular music.

De nieuwe CD van The Bureau Of Atomic Tourism (The B.O.A.T) is uit. Deze dynamische band is een avantgardistische free jazzformatie geleid door drummer Teun Verbruggen. Op verzoek van Follow the Soundfestival in 2011 (deSingel, Antwerpen), bracht hij een aantal uitzonderlijke muzikanten samen voor een reis naar de schemerzone tussen jazz, rock, noise en electronica. Het resultaat overtreft alle verwachtingen. The BOAT blijkt een perfect geoliede band te zijn die de kracht van improvisatie verbindt aan voortreffelijke composities.
De groep had reeds bruisende optredens in 2011, 2013 en 2014 in België (deSingel Antwerp, Leuven, Luik, Gent, Charleroi, Brugge), Nederland (Tilburg, Eindhoven en Red Earfestival in Rotterdam), Frankrijk (Lyon, Studio de ('Ermitage in Parijs) en Zwitserland (AMR in Genève). Deze zomer waren ze ook dé revelatie tijdens het Internationales Jazzfestival Saalfelden. Momenteel zijn Nate Wooley, Jozef Dumoulin, Andrew d'Angelo, Hilmar Jensson, Tim Dahl en Teun Verbruggen klaar voor een Europese tour in 2016.

"...een collectief dat er een bijzonder merkwaardige dynamiek op nahoudt: het ene moment met een schijnbaar radicale vrijheid, maar dan toch met korte momenten van overlappingen, abrupte prikken, en even later met een gezamenlijke, in elkaar verweven methode. Vaak hypercomplex, maar te glibberig om bestudeerd te klinken." - Guy Peters in april 2013, na een optreden in Recyclart (bron: enola.be)

  31 okt 2015 in Heist-op-den-Berg

The John Scofield & Joe Lovano Quartet

John Scofield (gitaar), Joe Lovano (tenor sax), Ben Street (contrabas), Bill Stewart (drums)

Peter Anthonissen stelt de muzikanten voor want drie leden behalve de bassist hebben al eens opgetreden in de Hnita jazz club. Vandaag herdenken we namelijk ook zijn vader Juul die veel voor jazz in Belgium heeft betekend en dit concert draagt als bijtitel ‘Remembering Juul’. Voor een volle zaal met veel bekende muzikanten zetten ze de set zonder pauze stevig swingend in met het nummer ‘Cymbalism’ van Joe Lovano’s periode van einde jaren’90. Snelle noten op sax van Joe gecounterd met gitaarsalvo’s van John met de immer alerte drummer Bill Stewart. Ze presenteren hun album ‘Past present’ op Impuls records in kader van de Hello Jazz! Concerten her en der in het land. Ben Street op bas is de enige man op het podium die niet meespeelde op de plaat want dat is Larry Grenadier. Ben doet toch verdienstelijke solo’s in rustiger werk als "Hangover “ of in het uitbundiger “Museum”. Deze avond zit meteen goed voor een portie hoogbegaafde jazz. De muzikanten voorstellen hoeft hier niet meer denk ik zo. Deze krakken stellen nooit teleur en geven het beste van zichzelf. Bill Stewart is al een lange vennoot van John en schittert in solo’s bij “Past Present” en “Chap Dance.” Scofield (63j) en Joe (62j) kennen mekaar al van hun studentenjaren aan Berklee.
Joe speelde ook twee keer op een toeterachtige sopraansax met dubbele loop, de aulochrome genaamd, die wel paste bij de verschillende gitaarklanken maar klinkt toch soms iets te scherp. We zijn dat instrument al tegengekomen op Jazz Middelheim in 2003 (Fabrizui Cassol) en heb het Joe ook zien spelen op Dinant Jazz enkele jaren geleden. Achteraf volgt nog een signeersessie van beide heren waarvan gretig wordt gebruik gemaakt.

Michel Proesmans

ADHD, opgericht in 2008, eerste cd in 2009

Óskar Guðjónsson (sax), Ómar Guðjónsson (gitaar, bas), DavíðÞór Jónsson (toetsen), Magnús Trygvason Eliassen (drums)

Bij beluistering achteraf van hun laatste CD “ADHD 5”, bleek het concert gelijk te lopen met die CD, ik neem beide dus gewoon in èèn pennenstreek samen in bespreking.
Minimalistisch, vrij van bombast, sterke overgangen in een overwegend hyper rustige setting. Minimalisme op een stramien waarin ik “Medeski Martin & Wood” meen te herkennen, om maar met de deur in huis te vallen. M.M&W zullen ze natuurlijk ook wel kennen, maar langs de andere kant verliest men zich hier niet in één of andere gemakkelijke swing. IJslandse Jazz is hier nu niet alle dagen in aanbieding, In feite is deze hier ,om eerlijk te zijn, zo vreemd en onwaarschijnlijk als noorderlicht. Maar het viertal nam de zaal van het eerste ogenblik volledig mee. En natuurlijk kwamen ze af en toe hard uit de hoek, maar merendeel was het smoothjazz, maar dan wel vrij van de melige bijklank die deze term meestal wel oproept. Want meligheid was ver te zoeken, eerder uitpuring, gestrengheid, alleen de essentie was blijkbaar bruikbaar. Het enige verschil tussen Vinyl/CD en concert waren de solo’s, die life forser en swingender waren dan ze op Vinyl & CD werden ingekleurd. De opname is dus duidelijk een studio product, maar op U-tube kan je volledige concerten vinden die je een goed idee geven.
Voor clubs en CC’s zou ik zeggen een aanrader, Nona deed de introductie hier in België, maar deze heren verdienen meer dan een plaatselijke bekendheid.

Cd’s

2009: ADHD
2011: ADHD 2
2012: ADHD 3
2012: ADHD 4
2014: ADHD 5

Luque

© Jos Knaepen

Keenroh, het jeugdig duo van Jan Daelman en Thijs Troch, diept sinds enkele jaren de gedurfde combinatie piano–dwarsfluit uit en betrekt het kruim van de Belgische Jazzwereld bij hun zoektocht. Dankzij deze ongewone bezetting en de unieke experimentele wijze waarop het duo hun instrumenten benadert, won Keenroh in 2014 de prijs Jong Jazztalent Gent (in het kader van Gent Jazz Festival) en kon zo het voorbije jaar rekenen op coaching van Kris Defoort voor het uittekenen van een artistiek groeiparcours.
Een groeiparcours vatten de muzikanten letterlijk op: het duo Keenroh ‘goes extra large’ en groeit uit tot de negenkoppige band met wisselende bezetting ‘Keenroh XL’. Toewerkend naar een nieuwe opname, vroeg het duo een aantal vooraanstaande jazzcomponisten waar ze zelf een grote affiniteit voor koesteren, waaronder Kris Defoort, Jozef Dumoulin, Bo Van Der Werf en Ben Sluijs, om in te staan voor de composities. Voor de uitvoering hiervan roepen ze de hulp in van zowel ervaren rotten en jonge talenten, waarbij het eigen duo als ondeelbare improvisatie-unit steeds als rode draad aanwezig zal zijn.
Daelman en Troch vatten hun muziekopleiding aan in 2008 aan de Jazzstudio te Antwerpen en zetten beiden hun studies verder aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel. Dat de muzikale klik er was tussen beide muzikanten, daar was geen twijfel over. Samen richtten ze Seraphic 4 op, een kwartet waarmee ze in 2012 het jong jazz talent van Jazzenede wonnen en in 2013 de publieksprijs veroverden van de Jazzcontest Mechelen.
In september 2014 bracht Keenroh zijn debuutplaat uit op het El Negocito Records label, een titelloos album met 18 ijzersterke duo-improvisaties, lyrisch, indringend en soms bijna surreël. November 2015 brengt Keenroh XL op hetzelfde label een album uit, een plaat met deste meer intensiteit door de extra large bezetting.
“Al snel wordt echter duidelijk waarom het tweetal uitgeroepen werd tot Jong Jazztalent Gent 2014, want de instant composing op de debuutplaat getuigt van een imposante durf en variatie. Soms zijn het net ruwe schetsen en halfafgewerkte aanzetten, wordt in de pianobuik gedoken met alarmerende gretigheid en niet geblazen, maar luidruchtig gezogen op die fluit. En dan valt het ineens stil in een zone tussen dromerigheid en surreëel ongemak, of slaat het plots om in een hoorspel vol ideetjes in een abrupte stuiptrekking. Meer dan zomaar een belofte.”- Cobra.be

Bezetting Keenroh XL

Thijs Troch piano Jan Daelman fluit
Niels Van Heertum euphonium, bugel
Thomas Jillings tenorsaxofoon, altklarinet
Ruben Verbruggen baritonsaxofoon
Marti Melia tenorsaxofoon, klarinet
Laurens Smet bas
Bart Maris / Laurent Blondiau trompet
Teun Verbruggen / Marek Patrman drums

Tourdata:

12/11 Borgerhout (Rataplan)
13/11 Brugge (De Werf)
18/11 Alsemberg (CC de Meent)
22/11 Oostende (Vrijstaat O.)
26/11 Koksijde (CC Casino)
28/11 Mechelen (NONA)
02/12 Gent (Handelsbeurs)

4CD BOX Release 20/11 via Columbia/Sony/Legacy

Frank Sinatra: A Voice on Air (1935-1955) is a historic 100+ track, 4CD deluxe box set culled from an invaluable collection of rare radio broadcasts and rehearsals - immaculately restored from the original recording masters for unprecedented high-fidelity sound.

Luxuriously packaged with a 60-page book, Frank Sinatra: A Voice on Air (1935-1955) is an essential addition to Sinatra’s voluminous discography, offering a unique glimpse into the formative period of America’s first teen idol: Frank Sinatra, the man who became known the world over as “The Voice.”

This groundbreaking box set marks the first official release anthologizing Frank Sinatra’s seminal radio performances.

They have been meticulously restored and remastered in high-resolution from the original glass
and aluminum radio transcription discs and magnetic tape masters.

Most of them have been unheard since their original broadcast in the 1940s and 1950s and sound more rich and vibrant than ever before. All of the warmth and vibrancy that are hallmarks of Frank Sinatra’s vocal brilliance have been preserved, and showcased with unprecedented fidelity.

This box set holds special significance – both in Frank Sinatra’s body of work, and as a special 100th Birthday tribute - as it includes dozens of songs that were never officially recorded by Frank Sinatra, and dozens of unusual (and unrecorded) arrangements of Sinatra’s most prized songs.

Among the treasures included on the collection are Cole Porter’s “Don’t Fence Me In”, Frank Loesser’s “I Wish I Didn’t Love You So”, Jerome Kern and Ira Gershwin’s “Long Ago and Far Away,” Johnny Burke and Jimmy Van Heusen’s “Aren’t You Glad You’re You” and Richard Whiting, Leo Robin and Newell Chase’s “My Ideal” - all important classics from the Great American Songbook that Sinatra never recorded.

Legacy Recordings
Commemorates Frank Sinatra's 100th Birthday with…
Frank Sinatra: A Voice On Air (1935- 1955)
A new 4-CD collection featuring 100 rare Sinatra tracks including 91 previously unreleased live performances - recorded during the ‘Golden Age’ of radio!

Available Friday, November 20th

# # # # #

In a matter befitting the 100th birthday of an American icon, Sony Music’s Legacy Recordings announces the November 20th, 2015 release of Frank Sinatra: A Voice on Air (1935-1955), a historic 100+ track, 4-CD deluxe box set culled from an invaluable collection of rare radio broadcasts and rehearsals – immaculately restored from the original recording masters for unprecedented high-fidelity sound.

Luxuriously packaged with a 60-page book, Frank Sinatra: A Voice on Air (1935-1955) is an essential addition to Sinatra’s voluminous discography, offering a unique glimpse into the formative period of America’s first teen idol: Frank Sinatra, the man who became known the world over as “The Voice.” Included in the book are an introductory essay by renowned singer, pianist and archivist Michael Feinstein; a personal remembrance by Frank’s eldest daughter Nancy Sinatra and detailed essay by foremost Sinatra historian, author and box set producer Charles L. Granata. The package was designed by noted Art Director Maria Marulanda, who created the landmark 2007 Columbia/Legacy box set Frank Sinatra: A Voice in Time.

In assembling this groundbreaking box set marking the first official release anthologizing Frank Sinatra’s seminal radio performances, the producers have mined treasures from their own extensive Sinatra broadcast transcription collections and the world’s most prestigious archives and sound recording repositories including The Library of Congress, the New York Public Library for the Performing Arts at Lincoln Center, the Paley Center for Media, the Michael Feinstein Great American Songbook Initiative archive and The University of Colorado’s Glenn Miller Archive. Included are dozens of rare photographs and recording artifacts that help to illustrate the scope of Sinatra’s incredible radio career.

Meticulously restored and remastered in high-resolution from the original glass and aluminum radio transcription discs and magnetic tape masters by three-time Grammy winning recording engineer Andreas Meyer and Sinatra producer Charles L. Granata, these vintage, historic recordings – most of them unheard since their original broadcast in the 1940s and 1950s – sound more rich and vibrant than ever before. All of the warmth and vibrancy that are hallmarks of Frank Sinatra’s vocal brilliance have been preserved, and showcased with unprecedented fidelity.

This breathtaking overview charts Frank Sinatra’s evolution as a vocalist, and includes samples of his radio work from the first twenty years of his amazing career, from his first radio performance in 1935 (singing “S-H-I-N-E” with the Hoboken Four) to his last weekly series in 1955 (The Frank Sinatra Show, featuring ultra-rare performances with an in-studio quintet). From beginning to end, Frank Sinatra: A Voice on Air (1935-1955) envelops the listener in the atmosphere surrounding the creation of these masterful radio performances in the 1930s, ‘40s and ‘50s.

This box set holds special significance – both in Frank Sinatra’s body of work, and as a special 100th Birthday tribute – as it includes dozens of songs that were never officially recorded by Frank Sinatra, and dozens of unusual (and unrecorded) arrangements of Sinatra’s most prized songs. Among the treasures included on the collection are Cole Porter’s “Don’t Fence Me In,” Frank Loesser’s “I Wish I Didn’t Love You So,” Jerome Kern and Ira Gershwin’s “Long Ago and Far Away,” Johnny Burke and Jimmy Van Heusen’s “Aren’t You Glad You’re You” and Richard Whiting, Leo Robin and Newell Chase’s “My Ideal” – all important classics from the Great American Songbook that Sinatra never recorded.

Then, there are priceless duets with Nat ‘King’ Cole (“Exactly Like You”), Benny Goodman (“I Only Have Eyes for You”), Peggy Lee (“You Brought A New Kind of Love to Me”), Metropolitan Opera star Dorothy Kirsten (“A Fine Romance”), Doris Day (“Take Me Out to the Ballgame” and “There’s No Business Like Show Business” and Milton Berle (“It’s De-Lovely”) – as well as songwriters Irving Berlin (“Alexander’s Ragtime Band”), Johnny Mercer (“Ac-Cen-Tchu-Ate the Positive”) and Louisiana Governor Jimmy Davis (“You Are My Sunshine”). Also included are seldom-heard program openings, closings, announcements and commercials – PLUS twelve surprise bonus tracks that are sure to delight even the die-hard Sinatra fan!

Frank Sinatra: A Voice on Air (1935-1955) was produced by Charles L. Granata, Didier C. Deutsch, Michael Feinstein and Andreas Meyer in cooperation with Legacy Recordings, Frank Sinatra Enterprises and the Smithsonian Institution. Executive Producers for the project are Nancy Sinatra, Adam Block and John Jackson. Editing, restoration and mastering are by Andreas Meyer and Charles L. Granata.

Befitting the historical importance of these irreplaceable American musical treasures, Sony Music’s Legacy Recordings has partnered with The Smithsonian Institution to create a single CD consisting of an additional 26 rare, previously unreleased radio recordings (not available on the box set) to be offered exclusively at the Smithsonian Institution in Washington, D.C. and through their website. Visit http://www.smithsonianmag.com/sinatra/ for information regarding this companion release.

About Frank Sinatra:

Throughout his nine-decade career, Frank Sinatra performed on more than 1,400 recordings and was awarded 31 gold, nine platinum, three double platinum and one triple platinum album by the Recording Industry Association of America. He extends his record to 57 for the most top 40 albums on the Billboard 200 with this year’s new Ultimate Sinatra release. Sinatra has had Top 40 hits on the charts for eight decades which is as long as the Billboard charts have existed. He received nine GRAMMY Awards over the course of his career, including three for the prestigious Album Of The Year, and an Oscar. Sinatra demonstrated a remarkable ability to appeal to every generation and continues to do so; his artistry still influences many of today’s music superstars. He also appeared in more than 60 films and produced eight motion pictures.
Sinatra was awarded Lifetime Achievement Awards from The Recording Academy, The Screen Actors Guild and the National Association for the Advancement of Colored People (NAACP), as well as the Kennedy Center Honors, the Presidential Medal of Freedom and the Congressional Gold Medal. Today, he remains a legend and an inspiration around the world for his contributions to culture and the arts.

Frank Sinatra was born in Hoboken, NJ on December 12, 1915. A series of Sinatra 100 events will be rolling out throughout this year including the new Ultimate Sinatra CD. Following its highly acclaimed debut in New York in March, the multimedia Sinatra: An American Icon exhibit exploring Frank Sinatra’s life and career and will get its Los Angeles premiere at the GRAMMY Museum on Wednesday, Oct. 21, 2015.

Ten top-musicians from Belgium, coming from different styles and horizons, have gathered together around the guitarist/singer Jean-Pierre Froidebise to form a very special kind of “Little big band” with string and horn sections.
The result is a high-energy mix where each musician can express himself in a very wide repertoire ranging from Rock to Funk, Middle-Jazz to Free, Blues to Pop songs and even Classical-oriented pieces, with a surprising unity that never leaves the audience by the wayside.
Each show is a feast of friends with fun and surprises, as free improvisations alternate with strict written arrangements.
3 violinists, well-known for their work in classical orchestras, a horn section with 3 of the best Jazz musicians, a Blues & Jazz harmonica player and a rock-funk rhythm section (guitar, bass, drums & percussions) take the leader's compositions to very high levels, or revisit some masterpieces by his major inspirations such as Jimi Hendrix, Johnny Guitar Watson & Brian Auger.

Froidebise Orchestra : 'Froidebise Orchestra'

Nathalie Lefin, Laurence Ronveaux : violins - Rhonny Ventat,Robert Jeanne, Manu Hermia : sax - J.P.Steffens : trumpet, buggle - Thierry Crommen : harmonica -  René Stock: bass - Bilou Donneux : drums - Michel Seba : percussions - J.P.Froidebise : guitar, vocals

Eind jaren '90, 2000 leerde ik Jean-Pierre Froidebises' werk vooral kennen door de bluesfactor van 'Freezin' to the Bone' en 'Eroticomobile' dat later volgde. Daaruit bleek al 's mans eclectisme, de voorkeur voor diverse muziekstijlen, blues, jazz en ballades, chanson. Het was absoluut weer es wat anders maar ik was er wél een hele tijd weg van !  Ik miste nadien 'Soft Music for Broken hearts' uit 2008 en daar kwamen nog andere albums achter ook maar ja, d'er komt zoveel op je af en zo gaat dat dan , je raakt de man kwijt in de tijd... Enthousiast was ik dan ook  toen in de Homerecords cataloog toevallig mijn oog viel op 'Froidebise Orchestra' dat begin Maart dit jaar het licht zag. Het was vooral ook de orkestrale omlijsting die mijn aandacht trok, met kleppers als Rhonny Ventat, Robert Jeanne en Manu Hermia op saxen, René Stock op bass en Michel Seba op percussie. Zet daarbij wat violen en voeg daar de absolute eigenzinnigheid van Jean-Pierre bij, samen met z'n virtuose gitaarspel en warme stem, kopen werd dat dus, die plaat ! Intussen is dat enthousiasme hier erg bekoeld en, me louter baserend op het mij bekende werk uit die 2 CD's die 'k hier nog van hem liggen heb en wat ik nu hoor zeg ik het maar best meteen : Voor mij is dit een overbodige plaat met om te beginnen platte funkpop op track 1 en 2, vrij onbetekenend spul op spoor7, 8, aanhoudende troosteloosheid op 10 ' Le Tombeau de Jean-Pierre Froidebise (dus waarschijnlijk zo bedoeld ook...)', het krankzinnige van 'Les Parasites de l'esprit'  tot de oervelende kutfinale op nummer 12. Toch vermelden dat er ook enkele nummers beter in het gehoor liggen. 'Mon repondeur', met die jazzy gitaarlicks en de erg mooie harmonica van Thierry Crommen, die lust ik wel. 'Le coeur des belles dames' , da's een grootse waarbij ik de violen écht wel kan hebben, energiek en waarschijnlijk het beste nummer van deze plaat. JP is trouwens steeds groots op de gitaar! En ook wat daarop volgt 'Window Woman' is een warme 'schurk me tegen je aan' slow song, met weer te vermelden die prachtige mondharmonica van Thierry Crommen, staat dus ook bij de weinige plussen van de plaat. 'Un type comme moi' herinnert me daarna aan vroeger werk van  Froidebise maar schrap hier liefst de violen bij. 'Freedom Jazz Dance' ? al vele keren betere versies gehoord van deze sterke song van Eddie Harris...met die stem van hem d'er bij is dit de 'Barry White' version, sorry hoor...Ja , dat is het dus, grotendeels een teleurstellend album van wat ik nog wel steeds een groot artiest vind. Als je's mans bio d'er bij pakt val je bijna omver maar dit album is beter geen referentie, toe te dekken met het deken van de tijd, het talent van alle meewerkende artiesten én hemzelf ten spijt...

Winus

Bambi Pang Pang (featuring Andrew Cyrille) : 'Drop Your Plans'

- perstekst -

Human feelings generated through music have no barriers. I hope that you receive the musical feelings that we offer with an open mind and heart." Andrew Cyrille

Andrew Cyrille - drums
Seppe Gebruers - piano
Viktor Perdieus - saxophones
Laurens Smet - bass

Recording: Werner Pensaert at studio Audioworkx
Mix:Werner Pensaert at Linster Studio
Mastering: Darcy Proper at Wisseloord Studios
Production: el NEGOCITO Records & Troika vzw (<3)
Artwork: Jelle Gebruers
Stills: Ruben Desiere

	eNR040

Andrew Cyrille - drums
Seppe Gebruers - piano
Viktor Perdieus - saxophones
Laurens Smet - bass

Als je aan Seppe Gebruers denkt, aan Ifa Y Xango of aan Andrew Cyrille, dan verwacht je bij Bambi Pang Pang ism de legendarische freejazzdrummer misschien eerder taaie muziek. Ook zulke nummertjes vind je op deze cd, maar vooral hoor je hier een zoeken naar de essentie. Een kernachtige aanpak en een drang naar eenvoud springen in het oor, zoals ook op Jazz Middelheim 2013, toen Bambi Pang Pang het coachingproject van het jaar was. Uit die samenwerking is deze cd voortgekomen, waarop geen enkel echt lange compositie voorkomt.
Het album begint bijzonder lieflijk en teder met 'Isme' van Viktor Perdieus. Dit komt bij een eerste beluistering zo mooi en helder over dat het weet te verrassen. Na het verrassingseffect blijkt het ook nog van een onvergetelijke schoonheid - het nestelt zich opvallend gemakkelijk in het geheugen. Zachte en rustige nummers volgen er verder nog, ze zijn zelfs in de meerderheid en telkens bespelen ze weer andere gevoeligheden. 'Frases' bijvoorbeeld lijkt eerder op droefenis te leunen, 'Sum' zet behoedzame stappen en 'Border/Grens' sluit bijna aan bij bespiegelingen van een Keith Jarret, maar dan in een notendop.
Die rustige nummers kom je dus tegen in een parcours dat hier en daar toch ook wel kronkelt. Zo klinkt 'Fuks' als tweede nummer hobbelig door de ongelijke stappen van een soort van walking bass. 'Threescore and Fourteen' is een korte improvisatie-gril die afklokt op minder dan 1'13". Hierop volgt een heerlijk hoogtepunt met 'Dr. Licks' dat fel uitpakt en uitnodigt tot een wilde dans die enigszins freaky mag zijn en toch beheerst blijft. Waarna alles weer vertraagt, ditmaal met een solo nummer van de drummer. Zijn 'Bottle of Drums' laat zoveel ruimte dat het uitnodigt om zelf in te vullen wat er niet is, wat jij er bij wilt horen.
Deze cd is het bewijs dat het coachingproject op Jazz Middelheim een souvenir in de vorm van een album waard was. Als deze cd verbaast, dan is het door de focus van de muzikanten en de meestal rustige, zeer fijnzinnige, creatieve samenwerking. De samenhang lijkt helemaal op het eind uit elkaar te rafelen in een herneming van 'Isme' - alsof dit uniek verband eenmalig moet blijven en daarom loslaat.

Danny De Bock

prelisten some samples here !

Multiple Grammy and Emmy-award winning musician Harry Connick, Jr. has announced the release of his next album That Would Be Me, due out October 23 on Columbia Records. For the first time in his career, Connick took a step outside his musical comfort zone to work in the studio with two “external” producers on this album – the acclaimed Eg White (Sam Smith, Adele, Florence And The Machine) and Butch Walker (Taylor Swift, Katy Perry, Pink, Weezer). That Would Be Me was recorded in London with White and Nashville with Walker. The result is a carefully crafted record full of surprises and stirring musical conjurations, delivering 11 new songs and new insights into his artistry. Additionally, the album art also represents a departure from his other covers, showcasing a portrait of his face created entirely from musical objects. You can watch the making of the album here. The album is available for pre-order on Amazon here.
 
“For the most part, nobody’s ever made musical decisions for me before,” said Connick. “This is brand new territory. I’m used to jumping in head-first, but all of a sudden I found myself not in full control of the wheel anymore.” Connick notes that he picked up on both producers’ styles as they began working together. “Butch is more of a ‘let’s play the song in the room’ kind of guy, so we invited a couple more musicians in; with Eg, it was a completely different experience – it was just the two of us in a room writing, starting with an idea, a groove or a chord or melody line.”
 
While Connick reserved the right to have final say on the end result, he found his voice coming through the record and enjoyed the collaborative nature of the process, a contrast to his last album, Every Man Should Know, which featured twelve original songs for which Connick wrote music, lyric and arrangements.
 
That Would Be Me includes infectious gems like the White-produced “(I Like It When You) Smile,” which includes an impromptu-hand clap and Connick serving up a one-of-a-kind-scat-rap-of-a-vocal that heats up mid-song and never lets down. Walker-helmed songs include the percolating “(I Think I) Love U A Little Bit,” the sultry/funky “Songwriter” and the catchy first single, “(I Do) Like We Do.”

That Would Be Me Tracklisting

1. (I Like It When You) Smile
2. (I Do) Like We Do
3. Tryin’ To Matter
4. Songwriter
5. Do You Really Need Her
6. You Don’t Need A Man
7. You Have No Idea
8. Where Prisoners Drown
9. (I Think I) Love U A Little Bit
10. Every Time I Fall In Love
11. Right Where It Hurts

Harry Connick, Jr. shares the emotional story behind the song “Do You Really Need Her” from his upcoming album 'That Would Be Me'

Op dinsdag 27 oktober startten de drie jonge jazzartiesten van LABtrio (Lander Gyselinck, Bram De Looze en Anneleen Boehme) met het Britse Dinosaur (Laura Jurd, Elliot Galvin, Conor
Chaplin en Corrie Dick) aan hun gezamenlijke Match&Fuse tour. De tour zal beide bands naar Vlaanderen, Nederland en het Verenigd Koninkrijk brengen.De concertreeks komt tot stand via de samenwerking tussen de Britse en Vlaamse jazzorganisaties Match and Fuse en Aubergine Artist Management. Samen organiseren zij duo-tournees die artiesten hun internationale carrières moeten stimuleren. De focus ligt daarbij steeds op jonge, Europese, grensverleggende jazzmuzikanten. De tours bestaan steeds uit één lokale groep die één buitenlandse op sleeptouw neemt op eigen grondgebied. Voor 2015 werd de Belgische jazzgroep LABtrio geselecteerd. Zij worden gekoppeld aan het gerenommeerde Britse Dinosaur. Het project geniet ook de steun van The British Arts Council en de Belgische ambassade in Londen. De Londense Laura Jurd won in eigen land reeds diverse prijzen als trompettist en componist. Haar muziek wordt omschreven als die van Miles Davis in zijn electric periode. Als eigenzinnige improvisator is ze gespecialiseerd in het bij elkaar brengen van de juiste muzikanten voor haar eigen projecten en ensembles. Zo stelde ze Dinosaur samen met pianist Elliot Galvin, bassist Conor Chaplin, drummer Corrie Dick en haarzelf. De bezetting van haar kwartet is traditioneel, de muziek is dat geenszins. Ze probeert het gat tussen jazz en geïmproviseerde muziek te dichten en doorspekt dat met elementen uit de folk- en popmuziek. LABtrio is samengesteld uit drie avontuurlijke musici. Hun muziek werkt verfrissend en evolueert constant. Met door urban styles beïnvloede jazzklanken, die flirten met underground, hiphop en elektronische muziek, brengt dit trio naast eigen composities ook frisse versies van bekende jazzstandards. Het LABtrio is opgericht in 2007 en heeft ondertussen een indrukwekkend muzikaal parcours afgelegd. Na de opnames van hun album “fluxus” bij het bekende Studio la Buissone, te Pernes-les fontaines (Frankrijk), werd 2015 hun doorbraakjaar, met jazzconcerten in New York, Zweden, Polen, Noorwegen, Nederland en Frankrijk. In november is het de beurt aan het Verenigd Koninkrijk, waar ze samen met Dinosaur gevraagd werden om te spelen tijdens het prestigieuze Londen Jazz Festival. Daarnaast zal het Belgisch jazztrio doorreizen naar speelplekken in New Castle, Oxford en Nottingham. In Vlaanderen en Nederland, spelen de twee bands bij N9 (Eeklo), Rataplan (Anderlecht), Intro in Situ (Maastricht) en Zinnema (Anderlecht).

 In totaal vinden er acht concerten plaats :

•! Dinsdag 27 oktober: Zinnema, Anderlecht (BE)
•! Woensdag 28 oktober: Rataplan, Antwerpen (BE)
•! Donderdag 29 oktober: Intro In Situ, Maastricht (NL)
•! Vrijdag 30 oktober: N9, Eeklo (BE)

•!Donderdag 12 november: North Wall, Oxford (UK)
•! Vrijdag 13 november: London Jazz Festival, Londen (UK)
•! Zaterdag 14 november: Cafe Bar Contemporary, Nottingham (UK)

Michel Bisceglia stelt dit najaar met trots een filmconcerttour én een daaraan gekoppeld nieuw album voor, getiteld Blue Bird.
 
De titel is een verwijzing naar de gelauwerde film van regisseur Gust Van den Berghe. Michel Bisceglia werkte als componist al mee aan de originele soundtrack van de film, maar componeerde nu een gloednieuwe eigenzinnige variant voor zijn geliefkoosde trio.

Het trio vervolgt met dit album de eerder ingeslagen richting waarbij de traditionele jazz steeds meer verlaten wordt. De focus verschuift hierdoor naar erg beeldende passages die ruimte laten voor lang uitgesponnen melodielijnen en inventieve harmonische thema’s.  
 

De activiteit van het trio is recent sterk toegenomen. Bisceglia heeft de ambitie om deze lijn door te trekken, ondanks zijn groeiend takenpakket als filmcomponist: “Het is fantastisch dat onze speelvreugde na al die jaren nog steeds toeneemt. We willen allerminst vervallen in routine en zijn voortdurend op zoek naar nieuwe uitdagingen. Met dit project hebben we elkaar na al die jaren herontdekt.” 

CD verkrijgbaar vanaf 19 oktober 2015

CONCERTDATA

14/10 Flagey Studio 1 Brussel
19/11 Stadsschouwburg Mechelen
20/11 CC 't Getouw Mol
24/11 CC Diest - Den Amer
25/11 Theater a/h Vrijthof Maastricht (NL)
28/11 CC Muze Heusden-Zolder
03/12 Stadsschouwburg Brugge
04/12 30CC/Schouwburg Leuven
12/12 CC Ieper - Het Perron

-persbericht 23/10/2015 -

Michelino Bisceglia componeert voor Amerikaanse film

Michelino Bisceglia won vorig jaar nog de publieksprijs op de World Soundtrack Awards voor zijn soundtrack van de film Marina. Nu kreeg hij van een Amerikaanse filmproducent de vraag om de soundtrack te componeren voor The Pickle Recipe.

De hoofdrollen worden vertolkt door vertrouwde Hollywood-acteurs als Jon Dore, Lynn Cohen en David Paymer. Die laatste werd al genomineerd voor een Oscar. De opnames zijn net afgerond en de release van de film is gepland voor begin 2016. Door het strakke tijdschema heeft Michelino Bisceglia slechts anderhalve maand om de soundtrack af te werken.

Deze onverwachte opportuniteit heeft hem echter niet belet om ook voldoende zorg te besteden aan zijn andere projecten van dit najaar. Zo is hij ondermeer producer en arrangeur van het nieuwe unplugged album van Channel Zero. En vorige week nog vond in Flagey de première plaats van zijn filmconcert tournee rond Blue Bird, de gelauwerde film van Gust Van den Berghe.

Kunstencentra De Werf uit Brugge en Vrijstaat O. uit Oostende gaan fuseren en hebben bij de Vlaamse Overheid één gezamenlijk subsidiedossier ingediend voor de periode 2017 tot 2022. Het ééngemaakte regionale kunstencentrum blijft actief in de twee steden en zet in op podium, jazz, literatuur en beeldende kunst.
Vrijstaat 0., uit Oostende, werd opgericht in 2005 en legt zich toe op muziek, literatuur, beeldende kunst en podium. Daarnaast organiseert het ook geregeld projecten op locatie zoals Dansand !, Freestate en De Zeekaravaan. De Werf uit Brugge heeft sinds 30 jaar een traditie in jazz en podiumkunsten opgebouwd. Dit vertaalt zich onder meer in het jazzlabel W.E.R.F. Records en de artistieke werkplek, De Groenplaats. Zowel Vrijstaat O. als De Werf presenteren niet alleen een uitgebreid receptief aanbod, maar leggen ook de focus op creatie en productie. Beide organisaties werkten reeds langer nauw samen en vonden de tijd rijp om met deze fusie een verregaande en structurele samenwerking te realiseren vanaf 2017. Ze zijn ervan overtuigd dat de gezamenlijke expertise een meerwaarde betekent voor beide steden en voor het cultuurlandschap in het algemeen.
Voor deze fusie hebben beide kunstencentra op 1 oktober een gezamenlijk subsidiedossier ingediend bij de Vlaamse Overheid voor een structurele erkenning binnen het nieuwe Kunstendecreet voor de periode van 1 januari 2017 tot en met 31 december 2021. Hendrik Tratsaert (Vrijstaat 0.) wordt de artistieke leider, Veerle Mans (De Werf) wordt de zakelijke leider van de nieuwe organisatie.
Veerle Mans: 'Een fusie tussen twee kunstencentra is bijzonder, als die twee huizen zich dan ook nog in een andere stad bevinden, is dat helemaal uniek. Dat we over twee steden heen werken, zet bovendien de toon van onze nieuwe organisatie: innovatief en uitdagend. Het is ook in die twee ambities dat Vrijstaat O. en De Werf elkaar snel vonden. We zochten allebei een manier om onze sterktes meer te kunnen gaan uitspelen, sterktes die bovendien zeer complementair zijn. Niet alleen in onze artistieke werking, maar zeker ook in onze netwerking, zakelijke werking en opgebouwde expertise. Eigenlijk worden we de facto één grote organisatie met vier standplaatsen.'
Hendrik Tratsaert: 'De nieuwe organisatie streeft een interdisciplinaire werking na, zonder afbreuk te doen aan de dynamiek van de afzonderlijke disciplines. We zullen ons concentreren op podium, jazz, literatuur en beeldende kunst, deze twee laatste disciplines dus ook in Brugge. Daarnaast zullen we in beide steden stadsprojecten opzetten. In het nieuwe dossier hebben we sterk de nadruk gelegd op creatie en productie, onderzoek en ontwikkeling, naast maatschappelijke reflectie. Dit betekent dat we over de hele lijn nog meer inzetten op verdieping en artistieke duurzaamheid en dat we langdurige trajecten opzoeken met artiesten.'

Ter gelegenheid van de zestigste verjaardag van het originele  Concert By The Sea (September 19, 1955), re-releasde Columbia (Sony/Legacy) het album in een 3-CD box set met voor het eerst een complete en brilliant geremasterde versie met 11 bonustracks. Lees er alles over in onderstaand persbericht.  

“The newly expanded Concert by the Sea provides the full breadth of Garner’s mastery and fireworks.”
 
“…shedding new light on Garner in what is often considered his finest hour.”

5 out of 5 stars!
“When it comes to pure virtuosity, even peers maintain Garner was paramount and this set presents the proof in the proverbial pudding.”

ERROLL GARNER THE COMPLETE CONCERT BY THE SEA

§ “The all-time biggest selling jazz piano album” –James M. Doran, Erroll Garner: The Most Happy Piano
§ The definitive Erroll Garner recording featuring live trio renditions of favorite standards
§ 3CD set includes complete concert mastered from original analog reels for the first time plus original LP master
§ 11 Unreleased tracks
§ 60th Anniversary of Concert By The Sea

Jazz piano virtuoso Erroll Garner (1921-1977) defied convention at every turn. He could not read music, playing instead from memory; his short stature (he performed sitting atop phone books) made for a challenging handle on the piano keys.
 
At first blush, the recording that would become 1955’s Concert By The Sea seems one of the least likely candidates for jazz immortality. Recorded in a converted church on a military base in Carmel, California, Concert By The Sea features Garner playing a somewhat out-of-tune piano, taped by a concert attendee with a primitive recorder that captured Garner better than his sidemen, bassist Eddie Calhoun and drummer Denzil Best. Undaunted, Garner’s manager Martha Glaser felt there was magic in the performance, and took it to producer George Avakian of Columbia Records, who later claimed to spend two weeks on creating an album master.
 
Critics and audiences were taken by the breezy brilliance of Concert By The Sea: The All Music Guide’s five-star review called it “arguably the finest record…Garner ever made”; biographer James M. Doran praised it as “still the all-time biggest selling jazz piano album of them all” in 1985. Garner’s spirited reads of jazz standards, including “Teach Me Tonight,” “Autumn Leaves” and “They Can’t Take That Away From Me,” as well as an exciting improvised original, “Mambo Carmel,” transcend the technical limitations of the original recording.
 
Now, in honor of its 60th anniversary (September 19, 1955) Concert By The Sea will be reintroduced to jazz fans like never before. The original reels of the full concert, featuring 11 songs not heard on the original album and an interview conducted after the show, have been discovered and remastered for the first time ever by Steve Rosenthal at The Magic Shop, using the Plangent Process that gave Legacy’s reissues of the first seven Bruce Springsteen albums their brilliant sound. This new master, spanning two discs, will also be paired with a bonus disc of the original LP sequence.

TRACK LIST

Previously unreleased tracks are in red

CD 1

1) Announcer: Jimmy Lyons
2) Night And Day
3) Spring Is Here
4) I'll Remember April
5) The Nearness Of You
6) Where Or When
7) Sweet And Lovely
8) Lullaby Of Birdland
9) Mambo Carmel
10) Teach Me Tonight
11) Will You Still Be Mine
12) I Cover The Waterfront
13) Bernie's Tune
14) How Could You Do A Thing Like That To Me?
15) It's All Right

CD 2

1) Announcer: Jimmy Lyons
2) They Can't Take That Away From Me 
3) Autumn Leaves
4) S'Wonderful
5) Laura
6) Red Top
7) April In Paris
8) Caravan
9) Erroll's Theme / Announcer: Jimmy Lyons

TRACK LISTING FOR ORIGINAL EDITED CONCERT

CD 3

1) I’ll Remember April
2) Teach Me Tonight
3) Mambo Carmel
4) Autumn Leaves
5) It’s All Right With Me
6) Red Top
7) April in Paris
8) They Can’t Take That Away From Me?
9) How Could You Do A Thing Like That To Me
10) Where or When
11) Erroll’s Theme
12) Post Concert Interview: Will Thornbury with Erroll Garner, Eddie Calhoun, Denzil DaCosta Best: September 19, 1955

https://errollgarner.com

http://www.allmusic.com/album/concert-by-the-sea-mw0000188078

Het zit er weer op, editie 11 van het Mechelse stadsfestival Jazzathome en dat dit steeds meer aan belangstelling wint was deze editie méér dan een beetje duidelijk ook ! Eerst was er de voorloper ‘Jazz & Voices langs de Dijle’ op 5 September waar je , net zoals op vorige editie, kon kennismaken met het concept, al werd dat dan beperkt tot 4 sites, een selectie jazzbands uit het Stedelijk Conservatorium In locaties en tuinen gelegen langs het Dijlepad , overal voorzien van de nodige smakelijke catering van sponsors, een klein maar waar succes afgaande op de reacties van zij die d’er bij waren want wij beperkten ons tot een tewaterlating met de cavaboot alwaar wij , naast de bijhorende cava,getrakteerd werden op de deskundige uitleg van de dienstdoende bootsman.

 Leuk, ondanks het druilerige weer. Ons bootje dat in de avond afvaarde was niet zo druk bezeten maar voorgaanden konden steeds rekenen op ‘vollen bak’ wisten we. Verder was 5 September natuurlijk voorbehouden voor genodigden en aan de vele sprekers die het belang van Jazz, Cultuur, Jazz én Cultuur in Mechelen, de rol van verenigingen als JCI en JaZZZolder met mooie woorden en als het effe mocht, gedocumenteerd, in de verf mochten zetten in de mooie , nieuwe JazzatHome locatie ook, onder de mooiste 3 gevels van Mechelen: Sint-Jozef, De Duivels en Het Paradijs.

Sprekers waren o.a. radiomaker Pat Donnez, voorzitter van de JaZZZolder Lejo Vanhalen, voor JCI was dat Hans Vandenbogaerde en natuurlijk was daar voor Mechelen de schepen van kultuur Björn Siffer met tekst en woord. Diederik Beele vertegenwoordigde de Mechelse Middenstand en medewerkers en had het over de nieuwe locaties. Hapjes bleven gans de avond rijkelijk komen, drankjes allerlei waren a volonté en zelfs ik liet me verleiden tot whiskyproeverij van Brij Het Anker, een drank waar ik verder niks van ken maar me wél over uitliet als een ‘instapwhisky’, drankje waar ik me beter van had onthouden want de Maan was intussen binnenbuiks al méér dan geblust ook door gelijknamig lekkerste pilsje van Mechelen ooit !

 Bon, 12 September werd het dan, al was dat dan weer een week later, en toen mochten we een voortreffelijk programma smaken in 2 sets waarbij ik nauwelijks het woord voorprogramma durf in de mond te nemen voor het Brussels Vocal Project dat in het hun bekend programma van de CD ‘The Art of Love’ ter nagedachtenis van gitarist Pierre Van Dormael een zeer stemmig, ook haast sacraal concert ten gehore brachten. Mooi, beetje ‘overdone’ misschien in moeilijkheidsgraad want het publiek raakte daarbij (en dat zou het ganse avondprogramma zo nog verder duren) de draad of het moment kwijt waarop er kon geapplaudisseerd worden. Mooi, mooi, mooi toch !.. maar waren wij en héél wat aanwezigen blij als de pauze er aan kwam want in de zaal was het inmiddels bloedheet en dat kon natuurlijk makkelijk ook met zowel een vol balkon als benedenzaal. Leden van het Onze-Lieve Vrouwkoor Mechelen hadden ook plaatsgenomen op het balkon want niemand wou de mooie vocalises van het zestal missen. Graag vermelden we daarbij het naadloos invoegen van een uitstekende Sarah Klenes die inviel voor de hoogzwangere Frédérike Borsarello-Trésallet.

 Na de pauze en eveneens vakkundig begeleid door Fred Brouwers was het dan de beurt aan de hoofdmoot: Het Sacred Concert ‘ van Duke Ellington, dit keer gebracht door de VRT BigBand olv Dree Peremans en het Onze-Lieve Vrouw koor. Een bijzonder concert werd het met uittreksels eigenlijk uit de drie sacred concerts die de Duke schreef. Een hele klus moet het geweest zijn om dit tot een , in 1 uur mooi aaneensluitend geheel te maken met soli vanuit het orkest, rake zangpartijen vanuit het koor olv dirigente Kristel Verpoten en soli voorbehouden aan Mechelens’ trots inmiddels want wij zeggen niet zonder enige fierheid ‘onze’ Kristen Cornwell ! Vergeten we zeer zeker niet het tapdansen van meester Grégoire Vandersmissen want dat mocht er ook wezen, doen we hem niet na…Jan Mues misschien?... Afin , een succes werd het en de finale mocht er als bis nog een keertje bij in surplus !

Pfoeh, en dan zat de zondag er nog aan te komen. 24 uitnodigende sites met ‘voor ieders wat wils’ en dat ging heel breed hoor, diegenen die terug schrikken als het woord ‘jazz’ valt, wel, da’s al een tijdje terug hier. Mensen komen graag intussen, nu dat de vorige 10 edities het pad geëffend hebben en , zoals gezegd heb je meer dan keuze genoeg om je een namiddag lang te vermaken .Verkies je intimistisch of heb je’t liever luid ? De klant is koning en JazzatHome serveert met genoegen ! Je vind hier evengoed grote namen uit de hedendaagse Belgische jazz (én blues) als kleinere randspelers, allen echter met grote inzet en motivatie. Zelf ging ik natuurlijk voor het beeldekes schieten en kwam graag langs volgende locaties: 3 = Eycken Van der Vorst met het Chris Joris Trio, want dit gezelschap lag haast vlak naast locatie 4 = Rita Vancalbergh met David Thomaere & Barbara Wiernik, en dan kon ik natuurlijk beiden coveren.

Chris Joris brengt altijd een boeiende set, deze keer was dat niet anders met dit nieuwe trio waar die binnenkort mee toert en de featuring gueste daarbij behoeft eigenlijk voor ons ook geen voorstelling meer : dochter Naïma Joris , multi-instrumentaliste en singer songwriter beroerde met haar mooie stem ieders stemming terwijl enkele huizen verder Barbara Wiernik ons eerder dan weer mocht bekoren met haar ‘in laagjes’ zingen met de loopmachine en begeleid door de keys van David Thomaere. Schoonheid aan de start van een muzikale namiddag, wat kan d’er dan nog stuk?

 Werkelijk niks blijkt dan maar ik heb dan ook mijn locaties niet alleen geografisch gekozen maar ook op programma. Zo was het werkelijk een hartelijk terug zien met Susan Clynes op 20 en zij en Antoine Guenet vergastten ons op American style diversen, soms rock getint, levensliedjes met een verhaal waarbij zij of Antoine de pianotoetsen aansloeg, beiden zongen dan wel maar Antoine ontvouwde eveneens wat bijkomende instumenten ook : een banjo, een harmonica. Dat Susan niet kon achter blijven, dat zat er aan te komen en zo nam zij dan ook voor één nummer de ukelele ter hand. ‘Run to Seed’ noemt het programma en daar hoor of lees je hier later nog wel wat van.

Daarna was het doorsteken naar de andere kant van de stad, naar de ons vertrouwde JaZZZolder voor Hilde Vanhove & Zootcase, songs uit het Great American Songbook, klassiekers dus en gelukkig was daar ook JP Jublou aan de sax bij aanwezig want anders werd het mij hier wat te braaf naar mijn smaak. Op dan naar de laatste stek, numero 16 en ter plaatse treffen we daar een Loumèn die zichzelf overtrof. Ieder was het er over eens. Zij was beter dan ooit, absoluut gegroeid sinds we haar laatst bezig zagen !

Niets hoogdravends hoor, popsongs met een jazzy ondertoon waarbij zij het publiek aanmoedigde tot meezingen of klappen. Very sympa en wij zien Loumèn zeker nog uitgroeien, ’t is een raspaardje hoor…

Daarmee zat onze ronddraverij d’er wel op voor deze namiddag . Graag helpen we hier nog even met stoelen naar beneden dragen want vrouwen alleen laat je toch niet alleen aan het sleuren?
Eens terug in het CultuurCentrum beleven we één van de meest geslaagde ‘gatherings’ na een JAH concertnamiddag. Artiesten, medewerkers, gasten, allen samen aan de avondhap en vertellen maar, iedereen heeft wel wat leuks beleefd in de namiddag. Er staat eveneens een uitnodigend podium klaar ook maar helaas had het beter wat aangekleed geweest met wat klaarstaande instrumenten voor een afsluitende jam. Nu blijft het podium leeg, mensen blijven gezellig kletsen tot er afgeruimd en opgeruimd wordt. Zelf sleur ik ook de hier tentoongestelde fotokaders terug de wagen in, het CultuurCentrum moet vanavond nog leeg. Half tien wijst de klok intussen bij mij als ik de wielen in beweging zet. JazzatHome is goed geweest maar alweer gedaan, op naar een volgende …


 

Ergens in Februari, begin dit jaar , zal het geweest zijn toen Ingrid Weetjens en haar band Ruby afzakte naar de Mechelse JaZZZolder en wij aldaar al wat uitreksels mochten horen uit een later te verschijnen CD.

' Sweet Devil' dat nu het nét verschenen Eepeetje 'Novae' mag aansteken hoorden we toen ook en dat doet direct terug denken aan toen . Dat heeft alles met sfeer te maken, hier bijvoorbeeld de zacht funky one, die je meesleept in mooie harmonische muzikaliteit. Niet echt te verbazen als je merkt met welke klassebakken Ingrid zich telkens weer weet te omringen. We hielden altijd al van trompettist JP Estiévenart die zich dit jaar ook weer in vele gezelschappen positief liet opmerken. De ritmetandem met Lara Rosseel aan de bas en 'zachte' Lionel Beuvens aan de drums, da's een bekende die al enkele jaren meedraait in dit gezelschap en dat bijzonder subtiel doet. In Mechelen kweet drummer Jelle Van Giel zich trouwens toen ook uitstekend van die taak maar da's ook een jongen die je in 't oog moet houden, doorbrekend talent ! Koen Geudens aan piano is de jongste in het gezelschap, niet opvallend aanwezig, moet ook niet in dit Ruby verhaal ,maar wel beheerst en to the point meespelend in het geheel dat draait rond de composities van Ingrid. Zo werd deze 'Sweet Devil' toen opgedragen aan haar man en dat is terecht een mooie popdeun, vind ik trouwens zelf beter aanslaan dan de eerste single 'Armor', die wat verder volgt. Eerst krijgen we echter nog een paar andere liedjes. Het mooie 'Puppeteer' bijvoorbeeld , ook opgenomen op de Luikse,Waalse compilatie 'Jazz World ' van dit najaar, dat  vervolgt in een dromerige atmosfeer. Daar zorgen de bas van Lara en het cymbaalwerk  van Lionel dan weer voor en JP Estiévenart weet daarbij fijntjes de vocalen van Ingrid te onderlijnen. Persoonlijk val ik echter vooral op het meer uptempo New Orleanse van 'Homeland' dat ook breder instrumentaal ingevuld werd met een aantal uit de bijkomende guestblazers : Marjan Van Rompaey, Bart Borremans, Vincent Brijs, Dree Peremans. Lekker jazzy ook met die gedempte trompet van JP en het scatten van Ingrid zelve ! Die gedempte 'Miles' trompet komt ook weer voor in het tragere, wat sensuele 'Armor', de eerste singel dus, wat trager verhalend maar ook nooit echt uitgesponnen, àlle stukken spelen trouwens haast allen onder de 4 minuten lijn en da's mooi ook zo want soms dreinen (gezongen) songs te lang door. Hier vormen die songs echter een strak gehouden geheel zonder dat je daarbij het gevoel hebt dat ze 'ingebonden' werden ook. Afsluiter 'Shy one' is er ook zo ééntje, een wat snellere ballade die dromerig wordt en mede door het fijne stemmetje van Ingrid daarbij mee opgenomen wordt in de Ruby wereld, een wat sprookjesachtige omgeving die mij wat doet denken aan een Alice in Wonderland verhaal...Een mooi, verzorgd EePeetje is het geworden , schattig, charmant zonder teveel zoetigheid ! Wedden dat je d'er ook voor valt?...

Toen Juul Anthonissen op 31 oktober 2008 stierf, liet hij een prachtige erfgoedcollectie na. Gezien de maatschappelijke relevantie van de collectie en het unieke kader ervan, werkten Peter en Marijke Anthonissen samen met de gemeente Heist-op-den-Berg, Resonant en erfgoedcel Kempens Karakter een project uit, om de collectie niet verloren te laten gaan.
Juul Anthonissen was directeur bij het ministerie van Cultuur en directeur van de Heistse Academie voor Beeldende en Toegepaste kunsten, waar hij jarenlang kunstgeschiedenis onderwees. Hij werkte jarenlang voor o.a. de VRT en De Standaard en was programmator van Jazz Bilzen. In 1955 richtte hij de Hnita-Jazz club op, waar vele internationale artiesten optraden.
Juul Anthonissen liet zo een indrukwekkend geheel aan documenten na, dat een periode beslaat van meer dan 50 jaar (ca. 1950-2005) en vooral betrekking heeft op zijn activiteiten binnen de jazz. Het gaat om papieren archief (artikels, recensies enz.), foto’s en affiches, boeken, muziek-en videocassettes, platen en cd’s.

Kick-off van het project

Het project collectie Juul Anthonissen start in het najaar van 2015. De eerste stap is om de collectie in goede bewaaromstandigheden onder te brengen en een eerste deel van de collectie te registreren en te inventariseren. Uiteraard wordt een deel ook gedigitaliseerd. Op termijn, en afhankelijk van de tijdsinvestering voor de ontsluiting van de collectieonderdelen, werken de partners ook toe naar de valorisatie van de collectie. Dit zal in eerste instantie geconcretiseerd worden door middel van een projectwebsite, waar achtergrondinformatie te vinden is over Juul Anthonissen, de Hnita-Jazz Club en de collectie. Gedigitaliseerde stukken zullen er te bekijken zijn. Ook de verdere ambities liggen hoog bij dit project. Momenteel kijkt de gemeente alle mogelijkheden na om extra middelen te vinden, naast de ondersteuning door Kempens Karakter, Resonant en de gemeente zelf.

Remembering Juul

Op 31 oktober 2015 organiseert CC Zwaneberg i.s.m. Hnita-Jazz Club een uniek concert: The John Scofield & Joe Lovano Concert/ Remembering Juul. Dit concert vindt plaats in het kader van Hello Jazz. Gitarist John Scofield (°1951) dient amper te worden geïntroduceerd. Van 1982 tot 1985 toerde Scofield met Miles Davis en was hij te horen op diens platen. Sindsdien leidt hij zijn eigen groepen en nam hij meer dan dertig eigen albums op. Doorheen zijn carrière verfijnde Scofield zijn jazzspel met invloeden uit blues, funk, elektronica ... Het kwartet waarmee hij naar CC Zwaneberg komt, is een geactualiseerde versie van het historische John Scofield Quartet uit de vroege jaren negentig, waarin saxofonist Joe Lovano (°1952) een centrale rol speelde. Lovano is sinds vele jaren een van de toonaangevende jazzsaxofonisten en een vaste waarde op het gerenommeerde Blue-Notelabel. Enkele weken geleden schitterde hij nog op Jazz Middelheim met een eerbetoon aan John Coltranes A Love Supreme. Naast Scofield en Lovano maken contrabassist Ben Street en slagwerker Bill Stewart deel uit van het kwartet. Hun tournee kadert in de release van Scofields eerste album voor het al even legendarische label Impulse!, Past Present.
Hun optreden in CC Zwaneberg wordt overigens niet het eerste concert van Scofield en Lovano in Heist-op-den-Berg. Op 10 april 1981 speelde Scofield in zaal Monty als gitarist van het Dave Liebman Quintet - in een organisatie van de Hnita-Jazz Club. Lovano speelde onder meer in de Hnita-Hoeve in 1985, samen met zijn zogenaamde Belgische kwartet.

meer info + contact, zie de Jazzgigs

Het zal zowat half negen geweest zijn als we toekwamen in de mooie benedenzaal van Flagey. Aardig wat liefhebbers in deze stemmige ruimte waar wij helaas maar al te weinig komen…Bij mij is het sinds een concert van EST geleden, jaren terug dus.. Deze warm geladen zaal krijgt vandaag gepaste sfeermuziekjes van ook een aardig pianotrio en één zonder voorgaande of vergelijking deze keer. Fulco Ottervanger is de hoofdvogel met zijn composities die mooi ingevuld worden door de arrangementen van muzikanten (Lieven Van Pee aan bas (ook bij Wasserbauer, Moker...) en Simon Segers aan drums (Andy Declerck Trio, Stadt,Black Flower...)  die zich als het ware verstrengelen in het muzikale geheel. Niet makkelijk dus want wat zij brengen zijn geen eenvoudige melodietjes. Het is verhalende muziek waarbij de piano dikwijls moeilijk uit de woorden lijkt te komen zoals in ‘Schaduwleven’ dat percussioneel aftikt en op gang komt en waarbij Fulco wikkend en wegend dan toch de woorden lijkt te vinden om bij in te vallen maar eigenlijk daarbij ook heel eigenzinnig verder z’n weg gaat. Tijd en Ruimte zijn daarbij steeds zeer aanwezig. Zo illustreert ‘Rebel jazz to Rebel Against’ de tijdsdrift en zuigt dat je mee in een haast hypnotisch tempo. Soms slingert wat elektronische effect spielerei je weer in die twee voorheen genoemde dimensies. Speciaal hoor maar ’t kan soms ook anders wanneer spanning opgebouwd wordt met daar wat romantiek tegenaan, bas en piano aan het converseren gaan zoals in ‘La Laisse Lointaine’(mondje Frans da’k verder moeilijk vertaald krijg…).

Theatraal drama , drama en klassiek in ‘Broensgebuzze’ (dat zich helemaal niet laat vertalen neem ik aan) en dat in verschillende stukjes weder keert of het tempo van de jacht te voet zich aandient in ‘(De zachte jacht op de) Volkswolf’. Je kan er je haast het gehijg bij voorstellen en de opwinding van de jacht. Halverwege in dat nummer kom je dan toch weer in die lege, erg rekbare ruimtedimensie terecht waarna de jacht herneemt. Erg mooi nummer is dat ! ‘Muziek weet niks’ is ook op de CD tegen het einde aan een song die onzekerheid en een zoektocht weerspiegelt. Het is een nummer dat misschien nog het meeste aanvoelt als jazz zoals de oudjes (zoals ik er stilaan eentje ben) dat aanvoelen maar geef om te starten alvast deze heren ‘Beren Gieren’ een luisterkans. Best mogelijk dat je , net zoals wij, ook gewonnen bent voor dit zonder twijfel talentrijke trio ! Hun aantreden en succes op Jazz Middelheim onlangs (lees hier onze recensie) toonde al aan dat er héél wat liefhebbers zijn intussen. Mooi zo !

 - Persbericht -

11de editie festival Jazzathome in Mechelen

Dit jaar loopt het festival over drie dagen, zaterdag 5, zaterdag 12 en zondag 13 september. Het thema van deze editie is: ‘Jazz & Voices’.

Zaterdag 5 september

17u30, muzikaal aperitief op het Dijlepad. Jazzathome trakteert met een gratis evenement! Op vier schilderachtige locaties op en langs het Dijlepad, tussen de Lamot-site en de Vijfhoek, staan vanaf 17u30 combo’s en ensembles klaar om passanten op een portie jazz of vocale muziek te vergasten. Degustatie is mogelijk in onze sponsortenten. Last van zware benen? Dan kunt u het evenement van op het water in onze speciale Dijleboot bijwonen!

Zaterdag 12 september

20u, Stadschouwburg. Dubbelconcert ‘Jazz & Voices’.

Deel 1: ‘Brussels Vocal Project’. Zes jonge zangers hebben zich verenigd rond dit ‘a capella’ repertoire dat voor hen werd geschreven door Belgische componisten. Dankzij de steun van de Franse Gemeenschap van België, kan The Brussels Vocal Project op Fabrizio Cassol, Nathalie Loriers, Fabian Fiorini, Pierre Vaiana, Diederik Wissels, Pirly Zurstrassen en David Linx rekenen voor op maat geschreven composities. Het genre ligt tussen jazz en hedendaagse muziek, ballades, grooves en modale muziek.
Zij traden doorlopend op tijdens “Klara in de Singel” op zaterdag 31 januari 2015.

Frédérike Borsarello-Tresallet: sopraan, Anu Junnonen: alt, Elsa Gregoire: alt, Jonas Cole: tenor, Francois Vaiana: bariton, Gilles Wiernik: bas.

Deel 2: ‘Sacred Concert’ van Duke Ellington. Met veel trots presenteren we u het concertproject van het Onze-Lieve-Vrouwkoor Mechelen, samen met de VRT Big Band, de internationale jazzzangeres Kristen Cornwell en top-tapdanser Grégoire Vandersmissen.
Met deze grote artiesten brengt het koor, onder leiding van Kristel Verpoten, die avond "The Sacred Concert" van Duke Ellington, een grootse jazz suite met een religieuze gospel toets, onder leiding van dirigent Dree Peremans. Zowel jazz-, koor- als Big Bandliefhebbers zullen dus zeker hun hartje kunnen ophalen, maar ook bij wie er niet meteen een belletje rinkelt bij het horen van deze namen zal het concert ongetwijfeld in de smaak vallen! Voor trouwe fans van het Onze-Lieve-Vrouwkoor is het bovendien ook een unieke gelegenheid om kennis te maken met het koor zoals u het nog nooit eerder zag.

Het geheel zal aan elkaar gepraat worden door niemand minder dan Fred Brouwers.

Tickets dubbelconcert: 20 euro

Zondag 13 september

Jazzathome maakt eens te meer zijn naam waar. Stel zelf je jazzparcours samen, en ontdek onder het genot van de muziek alsook van een glas wijn of bier een reeks verrassende locaties in de Mechelse binnenstad. 24 bands spelen in evenveel privépanden, handelszaken en historische gebouwen die uitzonderlijk toegankelijk zijn.
Uit volgende groepen pikt u er drie uit: Carlo Nardozza Latimotion - Celano/Baggiani Group - Chris Joris trio & Naïma - David Thomaere & Barbara Wiernik – Duo Vaganée-Heyndels - Dré Pallemaerts inviteert... - Dunja Mees Group - Evi Roelen & Pierre Anckaert - Harvest Group Guillaume Vierset - Hilde Vanhove & Zootcase - Jazzaleo - Backback - Kristen Cornwell trio - Les Bandits de Belleville - Lori Van Gremberghe 4tet - Loumèn - Merope trio - Nine 2 Twelve - Sander De Winne Group - RUN to SEED - Sweet Defeat - Tiny Legs Tim & Steven Troch - Tri Viocal - Yvonne Walter “Bitter Sweet”.
Alle podia liggen op wandelafstand van elkaar.

Optreden 1: 14u15 tot 15u00
Optreden 2: 15u45 tot 16u30
Optreden 3: 17u15 tot 18u00

Tickets Jazzathome namiddag: 20 euro

Late beslisser? Zondag 13 september reserveren kan ook: vanaf 13u15 in het Cultuurcentrum, Minderbroedersgang 5 te Mechelen.

Alle informatie over de groepen, locaties en tickets is te vinden op www.jazzathome.be.
Leg online drie namiddagconcerten vast nadat je een ticket hebt gekocht aan de balie van UiTinMechelen (Hallestraat 2-4-6), via het Cultuurcentrum (on line tickets) of bij de jazzzolder vzw (0497/029361).
Late beslisser? Zondag 13 september reserveren kan ook: vanaf 13u15 in het Cultuurcentrum, Minderbroedersgang 5 te Mechelen.

Contact: 0497/029361, 0486/751171.


Lejo Vanhaelen

mogelijks volgt hier nog de motivatie van de jury ...

- persbericht -

3de JazzContest Mechelen

FINALE 3de JazzContest Mechelen 2015 op vrijdag 28 augustus om 19u.

De finale van de derde (internationale) wedstrijd voor jonge jazzmuzikanten komt eraan!

De jazzzolder vzw richt voor de derde keer een wedstrijd voor jonge jazzmuzikanten in, dit jaar in samenwerking met kunstencentrum NONA, het Cultuurcentrum Mechelen en mmMechelen Feest in het kader van Maanrock.

Na jazzwedstrijden overal in België (Jazz-Hoeilaart, Newport Jazz, Dinant Leffe Jazz, Gent Jazz, Leuven, Oostende, Brussel, Antwerpen….) kon Mechelen niet achter blijven, en richtte de jazzzolder vzw in 2013 eindelijk ook een eigen JazzContest Mechelen in, met de steun van het Cultuurcentrum, het Conservatorium, de stad, en UiT in Mechelen.

De jazzzolder wil jonge groepen de kans geven om het beste van zichzelf te tonen. “We willen in het bijzonder studenten van muziekacademies en conservatoria laten deelnemen maar ook andere jongeren mogen meedoen.”

Op vrijdagavond 28 augustus vindt deze finale plaats op het podium in het Hof van Busleyden te Mechelen tijdens Maanrock.

De groepen voor de finale zijn:

- Charlotte Illinger Quintet (Duitsland)
- Martin Gasser Quartet (Duitsland)
- 2 Times Nothing (België)
- WHexp (België)

De eerste finalist speelt om 19u15.

De jury zal bestaan uit: Chris Joris, voorzitter (docent aan de Artesis Hogeschool Antwerpen, internationaal bekende percussionist, pianist en componist, recensent), Bernard Lefèvre (hoofdredacteur, auteur en recensent bij Jazzmozaïek), Georges Tonla Briquet (freelance auteur en recensent voor meerdere muziektijdschriften), Jacques Prouvost (jazzblog jazzques.skynetblogs.be/, jazzrecensent voor o. a. het Franse magazine CitizenJazz…), Patrick Bivort (mede organisator Leffe Jazz in Dinant, free lance muziekjournalist, jazzprogramma op Rtbf Radio 21…), Mik Torfs (coördinator Jazzlabseries). De presentatie is in handen van Elke Vandersypen (radio 1).

De finale wordt afgesloten met een optreden van Black Flower. Mechelaar Nathan Daems heeft met deze groep een belangrijke plaats in de Belgische jazzscène verworven. Zij brengen feestelijke muziek met een mix van groovy jazz, funky soul en Ethiopische melancholie.

Na dit optreden wordt de winnaar van de 3de JazzContest Mechelen bekend gemaakt door Chris Joris, voorzitter van de jury; zij winnen naast een originele trofee ook een opnamedag in een professionele studio en kunnen rekenen op een reeks concerten op verschillende podia in België.

Inkom gratis.

Zie ook  www.jazzcontestmechelen.be      inlichtingen@jazzcontestmechelen.be

Graag maken we u met enige trots attent op de nieuwe release van Gratitude Trio, de groep die ontstond in mei 2010 tijdens de Brussels Jazzmarathon als een 'carte blanche' van Louis Favre (Egon, Selah Sue) toen hij Alfred Vilayleck (KOA collectief, Serge Laiarévitch Stet, Melquiadès 4tet + Julien Lourau) uit Montpellier en de Belgisch gelauwerde saxofonist Jeroen Van Herzeele (Mik Maak, Jeroen Van Herzeele Quartet, Greetings from Mercuiy) uitnodigde. Het gevoel en de chemie was zo intens dat Gratitude Trio een feit werd. Waarom de naam Gratitude? Omdat de muzikanten dankbaar zijn voor de muziek van de grote meesters, maar ook hun families, vrienden en de ongelofelijke schoonheid van de natuur.
Gratitude bracht in 2012 een eerste opname uit op het Gentse el NEGOCITO Records label, bestaande uit composities van Jeroen Van Herzeele, Louis Favre en Alfred Vilayleck en vrije improvisaties. Ondertussen heeft deze gedreven groep vele concerten gespeeld in grote en kleine zalen, in binnen- en in buitenland, en gewerkt aan een nieuw repertoire dat een evoluerende, zichzelf bevragende, alsook een verder rijpende groep toont. Bovendien werd Gratitude Trio verkozen om samen met Aka Moon en Bert Joris in de bekende Porgy And Bess Jazzclub van Wenen Toots Thielemans te eren.

De cd 'Alive' is een live opname van nieuwe stukken die afwisselen tussen verschillende dynamieken en sferen; soms eerder luid, energetisch. met polyrhythmes en sterke grooves of een andere keer eerder fragiel en lyrisch, ballades vanuit een combinatie van gevoelens en emoties. De muziek vaak van de hand van Jeroen Van Herzeele brengt als powertrio op 'Alive' een energie van het loslaten, niet erg conceptueel of rigide met een vleug Led Zeppelin er doorheen. En de geest van Coltrane is nooit ver weg.
Het trio speelt liefst op het moment, met een unieke combinatie van emoties en gevoelens. Ze zoeken de vrijheid op, oprecht en authentiek om de vreugde te delen met haar publiek. Wie Gratitude Trio live wil meemaken, kan terecht op volgende plekken:

- 20/06/2015 JAZZ AT THE BIB - ZOTTEGEM
- 14/08/2015 MIDDELHEIM JAZZ FESTIVAL - ANTWERPEN
- 03/09/2015 JAZZ IN HET PARK - GENT - 11/09/2015 JAll ZOLDER - MECHELEN
- 12/09/2015 APPELTUIN JAZZ  - LEUVEN
- 13/09/2015 CC DE MUZE - HEUSDEN
-28/11/2015 UILEKOT - HERZELE

 - 29/11/2015 STUK - LEUVEN

- 30/11/2015 EPAULE JETE - BRUSSEL
- 25/03/2016 AJMI - AVIGNON

Gratititude Trio : 'Alive'

- Michel goes solo, dagverslag in a nutshell -

36e Gouvy Jazz & Blues Festival
Vrijdag 07/08/2015 – 19h.

Ik en Roger van Jazzzolder zakken af naar het verre Gouvy. Geen file onderweg en we eten op het hoogste punt nog een friet met Koninginnehap en dan pikken we Lejo Vanhaelen op aan een hotelletje op enkele km van Gouvy.

Hoofdtent:

RENAUD PATIGNY & ZANZIBAR (B/BURUNDI)

Renaud PATIGNY : piano
Geneviève DARTEVELLE : harmonica
Christian THIRION : percussie
Désiré NTEMERE : zang

Renaud komt op gekleed als piloot en neemt ons mee naar Zanzibar. De show kan beginnen. Maar toch kan het ons na enkele nummers te weinig bekoren door die hese niet stemvaste stem van de zwarte zanger Désiré. We zagen Patigny liever zoals we hem kennen met de onvervalste boogie woogie stijl en ook van een sterk optreden met Chris Joris in de Jazzzolder, enkele jaren geleden.
Ze doen pogingen om de zaal te doen meezingen wat gedeeltelijk lukt. Wij gaan al afzakken of beter stijgen langs de kraampjes tot de gezellige club Madelonne voor de fantastische groep ‘Swing dealers’.

Club Madelonne:

Swing Dealers

Vincent Mardens (sax)
Jean Van Lint (bass / vocals)
Stijn Wauters (piano) i.p.v. Dirk van der Linden
Jan de Haas (drums)

Het is een kwartet gevormd rond zanger en bassist Jean VAN LINT bijgestaan door de sterke sax van Vincent MARDENS. Jan de Haas speelt vakkundig zoals altijd en let zeer goed op. Het swingt de pan uit in die warme club. En we zitten dan nog boven waar het nog warmer is tot zwetens toe. De jonge pianist Stijn Wauters speelt prachtige solo’s en warme interacties met de sax of bas.
Maar vooral :  wat kan die bassist zingen en spelen ! Geweldig en ook die pop nummers in een nieuw jasje van blues en swing. Het publiek stroomt toe in de overvolle club. Luid applaus galmt.
Hun passie voor de jazz van de Jaren ’50 en ’60 druipt er vanaf. Zoals de naam al suggereert, is de "swing" de basis van hun muziek over verschillende stijlen variërend van klassieke jazz naar recenter werk uit de pop: ‘Billy Jean’ van Michael Jackson of ‘I still haven’t found what I’m looking for’ van U2 . Je ziet de muzikanten genieten en dat brengen ze over op het dolle publiek.

Hoofdtent:

BOBBY WATSON Quartet (VS)

Bobby WATSON : altsax
Curtis LUNDY : contrabas
Andrea POZZA : piano
Eric KENNEDY : drums

Componist en saxofonist Bobby Watson (°1953) groeide op in Kansas City en hij werd opgeleid aan de Universiteit van Miami met leermeesters zoals Pat Metheny en Jaco Pastorius.
In 1975 ontving hij zijn graad en vertrok naar New York waar Art Blakey en de Jazz Messengers hem de poorten openden. In 1979 op het 2e festival van Gouvy speelde hij mee met Art Blakey. Wynton Marsalis zat ook toen in de groep. En nu staat hij hier weer vandaag met zijn goede muzikanten.
Hij speelt op de warme sax met relaxte lazy lay backed muzikanten. Erg vakkundig doch ze strijken de gevoelige noot en het rustige werk van de post bop periode. Gouvy is nog steeds groovy ! hangt er boven het podium op een geel spandoek. Het is een quote van Johnny Griffin.

MANU DIBANGO AFRICA (Kameroen/Fr)

Manu DIBANGO : sax & zang
Richard EPESSE : bas gitaar
Jacques CONTI- BILONG : drums
Patrick MARIE-MAGDELAINE : gitaren
Julien AGAZAR : piano/ toetsen
Isabel GONZALES : achtergrondzang
Valérie BELINGA : achtergrondzang

Hij brengt vrolijke klanken uit Afrika met een jazz/pop sausje. Credits zijn hier weggelegd voor de twee backing zangeressen, een zwarte en een blanke, die stukken beter zingen dan Manu Dibango.
Jacques aan de drums kan heel poppy en stevig drummen en flinke roffels van jewelste geven.
Het moet gezegd: Dibango weet zich goed te omringen door klasse muzikanten. Maar na een half uurtje komt er wat sleet op, teveel uptempo nummers en te weinig gevoelige nummers. Het is teveel van hetzelfde geworden. Op het einde dansen er wel wat mensen en helemaal op het einde moet de ganse tent rechtstaan.
In gedachte houdende van de leuke clubsfeer zakken we sneller af naar Madelonne.

Club Madelonne:

SAL LA ROCCA BAND (B/NL)

Pascal MOHY : piano
Sal LA ROCCA : contrabas
Mete ERKER : tenorsax (NL)
Lorenzo DI MAIO : elektrische gitaar
Mark SCHILDERS : drums (NL)

Eén van de betere bassisten van ons land zal toch wel Sal La Rocca zijn. Hij brengt twee Nederlanders mee, zijnde Mete ERKER : tenorsax en Mark SCHILDERS : drums (NL) op het podium van de Madelonne boerderij.
Ze spelen eigen stukken, Sal La Rocca en het is eigenlijk moderne jazz die wel melodisch en toegankelijk blijft. Hij werkt samen met sterke gitarist Lorenzo Di Maio die krachtige rock geluiden en jazzimprovisaties combineert en er nog verrassend jong en hetzelfde blijft uitzien als 5j geleden op Jazzathome of in de Jazzzolder.
Sal La Rocca begon als een rockgitarist. Eens 23 jaar oud, in de vroege jaren 1980, verschijnt hem de de jazz als een openbaring! Hij tourde met Vaya con Dios, Phil Abraham Kwartet, Toots Thielemans, Philippe Catherine, Steve Grossman, Lee Konitz...

In het kort deze dag:

- Veel volk
- Geen dure dranken: Water aan 1 euro , pils Jupiler aan 2 euro, stevige drinkbeker 1 euro aan begin te betalen, kan je niet omruilen tegen geld
- Afwisseling van muziek, bijna alles jazz behalve Dibango
- Gezellige, rustige sfeer

Michel Proesmans

Edward Perraud, drums, percussie,elektronica; Benoit Delbecq, piano, elektronica; Bart Maris, trompet, bugel, elektronica; Arnault Cuisinier, contrabas, effecten + Daniël Erdmann, tenorsaxofoon + Thomas De Pourquery, altsax

Bij een eerste beluistering verrast deze cd om meer dan één reden. Zo is er het verloop dat vanuit een bijzondere elegantie vertrekt om dan meerdere richtingen in te slaan. Vaak lijkt de structuur en het arrangement van heel groot belang, andere keren net de spontaniteit en de vrijheid. Zo groeit gaandeweg de rijkdom in de variatie. Verder verrast ook de duur van de cd. Het lijkt bijna of er geen eind aan zal komen. En dan gebeurt weer iets onverwacht. In de laatste nummers verlaat de muziek de vnl akoestische aanpak en lijkt het wel of de muzikanten je meenemen naar een lounge bar of uitgaansbuurt.
Deze cd kan je dan ook beluisteren als de muzikale neerslag van een dag in het leven van Edward Perraud, in het gezelschap van de leden van zijn kwartet. Zij vinden in die ene dag dan ook nog twee saxofonisten op hun weg en die spelen graag een eindje mee.
Bij de uiterst elegante stukken hoort zeker opener 'Entrailles' dat beelden kan oproepen van een wandeling door een park bij een oude villa, waar dauwdruppels op het gras liggen en je langs fijne standbeelden gaat. Een beetje verder getuigt 'Nun komm' op een lome manier van rust en sierlijke lijnen. En daarna is er bijv nog 'Mal pour un bien' dat doet denken aan 'It Ain't Necessarily So', maar er vrijelijk van weg speelt. Of 'Touch' dat aan de standard 'Summertime' lijkt te refereren.
De elegantie op deze cd krijgt vaak een handige draai mee, die niet hoeft af te schrikken. Hier en daar gaat het wel eens een grillige kant uit, maar vaker mag je het houden op een niet echt scherpe bocht, een echt niet zo ver gezochte zijweg. Een enkele keer gaat het de omgekeerde weg. 'Te koop, te huur' steekt bijv van wal als vrije improvisatie, met eerst Bart Maris op het voorplan. Er komt een citaat uit beroemde klassieke muziek langs en de spanning tussen onvoorspelbaar en herkenbaar krijgt een leuk, speelse cachet. De groep komt dan toch met structuur aanzetten en gaandeweg klinkt Arnault Cuisinier op contrabas zwaar en sterk op de voorgrond door. Hij is ook op andere nummers meermaals prominent aanwezig met warme, donkere noten. Hij zorgt er op verschillende stukken mee voor dat een nummer gaat swingen. Het is trouwens opvallend hoe drummer en bandleider Edward Perraud zich een vaak onopvallende rol aanmeet. Toch is hij onmiskenbaar aanwezig en terwijl zijn percussieve bijdragen niet van de meest vanzelfsprekende inslag zijn, springt hij nergens nodeloos uit de band.
Bij de nummers waarbij de saxofonisten opduiken, is zeker 'Lascia fare mi' de moeite waard. Behalve een zuiderse titel brengt dat ook warme sfeer mee die niet zou misstaan op een zomers jazzfestival. Het komt traag op gang en gaat fijntjes over verschillende snelheden, laveert tussen typisch vrij en vrij klassiek. Pianist Delbecq duwt het een toegankelijke kant uit terwijl wordt versneld, waarna de groep opnieuw vertraagt en de muziek bijzonder mooi wordt.
Stilaan mag duidelijk worden dat 'Beyond The Predictable Touch' zijn titel waarmaakt. Ongehaast bouwen de muzikanten spanningsbogen op die geraffineerd elegantie en spontaniteit combineren. Zo blijft de cd fascineren. Net als je je kan gaan afvragen hoe lang ze dat kunnen volhouden, veranderen de muzikanten hun aanpak grondig. 'Sad Time' kondigt dat subtiel aan. Nog voordat de elektronica erin opduikt, voel je de uitgesproken nood om ahw te veranderen van omgeving. Toch even! Daarna belanden we bij 'Captain Universe' en, om af te sluiten, 'Democrazy'.
Bij 'Captain Universe' blijft de elektronica alweer achterwege. Daar gaat de muziek een melancholische, statige toer op die glorieuze proporties aanneemt en dan in verval uitmondt. Dat krijgt dan nog een fijne epiloog.
Nog is dan de cd niet op. Wie ooit in Gent woonde toen de club 'Democrazy' nog in de Reinaertstraat zat, kan zich herinneren hoe daar optredens in uiteenlopende genres passeerden. Nirvana kwam daar ooit optreden. En enkele jaren later kwamen nieuwe elektronische genres op. Met als gevolg ook lounge bars. 'Democrazy' past bij dat fenomeen. Een plek om nog even te chillen, wat herinneringen te verwerken, een laatste glas te drinken en de dag in de nachtrust over te laten gaan. Smooth.

Danny De Bock

Chris Joris: drums, percussie, composities -   Frank Vaganee: altosax, sopraansax - Nico Schepers: trompet,,fluegelhorn  - Nicolas Thys: contrabas - Pierre Anckaert : piano

Dat het ‘Jazz in’ t Park’ concept  niet alleen voorbehouden is aan de toch al bevoorrechte Gentenaren bewees als nieuwkomer in het rijtje deze keer Keerbergen, de ons niet zo onbekende want als oud schoolloper  kennen we het hier maar al te goed ! (al was het Park tot op heden ook mij nog een onbekende site…) Blijkt nu dat de Cultuurraad deze voortreffelijke plaats uitkoos voor dit eerste Park-evenement en dat was meteen een voltreffer , een waar schot in de in de eerste zomerse roos. Een prachtig weertje lonkte aldus veel meer volk dan verwacht en die kwamen niet enkel voor de gezonde lucht. Een combo van Belgische top jazzmuzikanten, da’s natuurlijk een aardige en niet te versmaden hap voor de liefhebber, naast de aangeboden BBQ hapjes van lokale traiteurs natuurlijk. Dat het muzikale gezelschap bestond uit een selectie rond percussionist/componist Chris Joris, dat leek ook al een terechte en eigenlijk evidente keuze want Chris is als Tremelonaar eigenlijk bijna ‘de local’ hier.

Via diverse media (Facebook !) en vooral door de folders die Chris altijd verspreid waren we op de hoogte van dit eerste gebeuren in dit wat vergeten park van Keerbergen . Te midden van een kasteeltje/restaurant en eeuwenoude bomen genieten we van de hapjes en muziek. We zijn met een bonte en erg uitgebreide verzameling van Jazzzolder afgevaardigden  en adepten naar Keerbergen afgezakt maar evenzeer deden een paar honderd anderen niet Zolderaars dat ook…Er is hier zoveel volk komen opdagen dat het wel erg aanschuiven is aan de bonnetjes en biertent met drankjes die  trouwens aan heel democratische prijzen worden aangeboden. Gauw komen er  dan ook stoelen tekort voor de vele toeschouwers die hier terecht een zomers feestje wensen van te maken. Lekkere hapjes worden voorzien door een drietal lokale cateraars: buikspek, slaatjes, toast met tomaat/mozarella, scampi’s en krevetten…

Om half negen ongeveer begint het optreden van The Chris Joris Experience.  Chris behoort tot de meest vooraanstaande Belgische musici, in eender welk genre. Voor er van wereldmuziek sprake was, experimenteerde hij al met een fusie van etnische muziek en jazz. Daarnaast is die niet vies van free ook…

Enige tijd geleden besliste Chris Joris zijn Experience, een groep die hij in 1997 oprichtte, nieuw leven in te blazen, zij het met een grotendeels gewijzigde line-up. Vooral de frontlinie valt op, bestaande uit alt- en sopraansaxofonist Frank Vaganée en trompettist Nico Schepers.

Beiden behoren tot de sterkhouders van het Brussels Jazz Orchestra en leunen veel meer aan bij de hardboptraditie aan dan eender welke andere combinatie waarmee Chris Joris de afgelopen jaren werkte. Pianist van dienst is niet de trouwe Free Desmyter maar de getalenteerde Pierre Anckaert en  Nicolas Thijs, nu met dikke baard, staat aan de contrabas.Die baard , dat was verrassend en dat werd dus eerst een paar keer kijken ook…

De Chris Joris Experience brengt composities van Chris Joris, die (vooral) geput zijn uit de CD's "Marie's Momentum" , “Out of the Night” en van “Rainbow Country”. 

Het zijn transparante nummers, met geladen thema's, waarbij emotie en groove, dramatiek en humor, rituele Afro-gerichte thematiek en bloedmooie ballades elkaar afwisselen. Er is voldoende plaats voor open improvisatie en avontuur. 

Flink geroffel horen we in ‘Green Thump, part 2’. Chris speelt meer op drums dan op zijn andere, getrouwe percussieinstrumenten en da’s iets dat we de laatste jaren wel meer zien . ‘Song of Mercy/Ritus’ is daarbij iets te dramatisch denken wij dan voor dit overwegend ouder en niet zo jazzgewend  publiek. Maar Chris heeft vele fans mee. Een mooi,  intiem moment is verder in het concert die met z’n wokpan, de ‘hang’, verwant aan de Steel Pan of Steel drums uit Trinidad, wonderlijk mooi , zeg maar meesterlijk bespeeld met taps van de handen en daarbij  werkt Pierre aan de piano   zich met z’n improvisaties  goed in en speelt alsof die  al jaren meespeelt met Chris zijn band maar ’t zijn beiden natuurlijk ook niet gans onbekenden van mekaar…

Na de pauze dan klinkt alles vloeiender, frisser, en swingender. Ook zit het geluid dan  eindelijk goed want de techniek speelde de PA duidelijk parten in het zoeken naar een warme, uitgebalanceerde klank. Kabels versteken tijdens de pauze  zorgde voor de uiteindelijke oplossing . Good job Danny, maar ’t duurde wel wat lang…

CD’s werden na het concert aangeboden en je deed daar niet alleen Chris en de musici  een plezier mee : het uitgevende Brugse Werf-label lijkt immers ten dode opgeschreven na de moordende subsidie afbouw van  deze regering.Kopen dus ! …maar wij hebben ze natuurlijk allen al…

Winus en Michel Proesmans

met een behoorlijk 'Thank You !' voor de fotografie van Johan Van Eycken

Jazz in ’t Park 2015 vernieuwt festivalconcept

Traditiegetrouw biedt Jazz in ’t Park  in het Gentse Zuidpark het allerbeste en nieuwste van de Belgische hedendaagse jazz. In een initiatief van de Stad Gent kunnen groepen en artiesten er gratis ontdekt worden tussen de bomen, in een ongedwongen, laagdrempelige sfeer, en dat reeds sedert 1994. De 22^e editie van het 3^de grootste jazzfestival in Vlaanderen staat dit jaar in het teken van samenwerking en vernieuwing.

Zo wordt afscheid genomen van de in 2012 ingevoerde themadagen. Het is opnieuw aan het publiek om in alle vrijheid te proeven van het brede aanbod, volop te ontdekken en zich te laten verrassen. Maar dit resulteert geenszins in een arbitraire programmatie. Hoofdzaak blijft immers de promotie van de Belgische jazz. Schepen van cultuur, toerisme en evenementen, Annelies Storms: “De gezellige sfeer va het Zuidpark zorgt voor een ongedwongen ontmoeting tussen muzikanten en publiek. Het  festival brengt Belgische jazz naar buiten en zorgt dat de muziek je spontaan overkomt, verbaast en onder je huid kruipt.”

Ruimte voor ‘Jazzfriends’

Als open stadsfestival wil Jazz in ’t Park enkele bevriende Gentse jazzorganisaties nauwer bij zijn werking betrekken onder de noemer Jazzfriends. In voorgaande edities speelden El NEGOCITO Records, Inside Jazz Management, Bis Bookings en JazzLab Series reeds een rol als leveranciers van muzikanten of projecten. Op editie 2015 plaatst Jazz in ’t Park hen prominent in de kijker. Zo krijgt elke Jazzfriend nu de gelegenheid om in onderling overleg met programmator Jeroen De Weder één project op het podium van Jazz in ’t Park 2015 voor te stellen onder de titel ‘Jazzfriends present’.  Voor El NEGOCITO Records is dat Sgt. Fuzzy, voor Inside Jazz Management is dat Yves Peeters Gumbo, voor Bis Bookings is dat Backback en voor JazzLab Series het Bas Bulteel Trio. Meer info over deze specifieke bijdragen in de bijlagen.

Exclusieve productieprojecten

Voor het eerst lanceert Jazz in ’t Park twee exclusieve productieprojecten. In samenwerking met de Jazzfriends en in het kader van cultureel themajaar ‘Gent kleurt oranje’ wordt ‘Flipside Paradox’ gepresenteerd. Gentse jazzmuzikanten Bart Maris (winnaar Jazzmozaïek Award 2015) en Lieven Van Pée nodigen enkele muzikanten uit die dezelfde avond met een andere band ook al op het podium staan, alsook enkele Nederlandse muzikanten voor een uniek concert. Daarnaast bracht Jazz in ’t Park de UB2 bigband en een special guest samen voor een eenmalig optreden op maat in het Gentse Zuidpark.

Jazzladies

Dit jaar staan er bijzonder veel vrouwen op het podium van Jazz in ’t Park.  Jazzladies als Nathalie Loriers, Eve Beuvens, Tutu Puoane en Amina Figarova zijn ‘straffe muzikale madammen’. Dat kan de muziekliefhebber zelf komen vaststellen.

Primeurs

Editie 2015 brengt ook verschillende primeurs. Het nieuwe seizoen van JazzLab Series wordt officieel gelanceerd; het Gentse John Ghost brengt een try-out van nieuw werk; de nieuwe albums van Sgt. Fuzzy en Heptatomic worden exclusief voorgesteld; er zijn 2 unieke productieprojecten; en Amina Figarova brengt met haar sextet op Jazz in ‘t Park gloednieuw werk op een exclusief Belgisch concert.

Library Session

Op zaterdag 5 september 2015 vindt ook nog een Library Session plaats met pianiste Eve Beuvens in het kader van Jazz in ’t Park. Dit van 15 tot 16 uur op de 5de verdieping van de Gentse hoofdbibliotheek, Graaf van Vlaanderenplein 40, palend aan het Zuidpark. Eve Beuvens combineert het spelen van enkele nummers met tekst en uitleg bij geluidsfragmenten van haar favoriete muziek.

Praktisch

Jazz in ’t Park 2015: veertien gratis concerten van donderdag 3 t/m zondag 6 september in het Zuidpark Gent. Ondergrondse parking aan Zuidpark.

Info: www.gent.be/jazzintpark. Organisatie: Stad Gent

Mógil - Korriró

Help Mógil finish their third CD, Korriró

Beste allen,

Mijn Ijslandse groep Mógil staat op het punt haar derde cd uit te brengen.
De cd Korriró was vorige zomer opgenomen in Reykjavik en is nu bijna klaar om gedrukt te worden.
Mógil brengt de cd uit in eigen beheer, en doet een crowdfunding om de laatste nodige centen bijen te krijgen.
Kunnen jullie een handje helpen?

Je kan een download of de cd aanschaffen, voor grotere bedragen zijn er bonussen zoals een handgemaakt boekje met tekeningen en de teksten, Heida die bij je thuis komt koken, of de groep die een privéconcert in je huiskamer komt spelen !

Veel dank en groeten,

Joachim Badenhorst.

3de JazzContest Mechelen

De jazzzolder vzw richt samen met jazzathome voor de derde keer een wedstrijd voor jonge jazzmuzikanten in, dit jaar in samenwerking met kunstencentrum NONA, het Cultuurcentrum Mechelen en de Mechelse Feesten in het kader van Maanrock.

We bieden jonge groepen een podium én een publiek om het beste van zichzelf te tonen. De wedstrijd staat open voor jonge muzikanten en studenten van muziekacademies en conservatoria uit binnen- en buitenland. De maximumleeftijd ligt op 25 jaar.
Een professionele jury zal uit alle inzendingen 4 groepen selecteren, die op vrijdagavond 28 augustus 2015 de finale van de 3de JazzContest Mechelen zullen spelen op het podium in het Hof van Busleyden te Mechelen tijdens Maanrock.

De winnaar krijgt verschillende optredens en een opnamedag in een professionele studio. Er zijn trofeeën voor de winnaar en beste solist.

Inzenddatum demo’s: uiterlijk 12/07/2015.

Zie www.jazzcontestmechelen.be voor info en reglement.

WOFO : ' Erratic Tails'

Mattias Laga: clarinet & basclarinet
Michel Mast: tenorsax
Pieter Baert: piano
Xavier Verhelst: basgitaar, composities
Simon Raman: drums

The Wofettes

Cécile Broché: violin

Anouk Sanczuk: violin

Eline Duerinckx: cello

Op de eerste tonen van deze cd kan je makkelijk denken dat je de begintune hoort van een tv-serie. Eén waarbij de openingstitels steevast op lentebeelden staan met fris groen gras, een blauwe hemel, een wei, paard en bloemen - of neen, het moeten konijntjes zijn, want de titel van de eerste track heet 'The Rabbits Are Restless Tonight’. Die titel moet wel verwijzen naar 'The Natives Are Restless Tonight' en naar oude jungle movies. WOFO ontwikkelt hier samen met de Wofettes een vrolijk, leuk en levenslustig nummer dat folk, pop en kamermuziek combineert. Met een lekkere timing voegt de pianist er in een swingende groove een geut vlotte jazz aan toe. De humor en de vreugde die hier weerklinkt, kunnen een beetje doen denken aan Sweet Defeat, van wie we op deze bladzijden onlangs een fijne cd bespraken. Die associatie wordt ook in de hand gewerkt door de aanwezigheid van cello en basklarinet. Hier is de instrumentale bezetting, met piano, 2 blazers, drums en veel snaren evenwel breder en de lach lichtvoetiger.
De cd is een aantrekkelijke verzameling van uiteenlopende stemmingen en schetst kleurrijke taferelen. 'Whether The Shrimps, or Crawfish Grey...' is misschien zo elegant dat het er wat over is, maar tegelijk blijft het fijn, doet het vrouwelijk aan en refereert het naar humor die absurditeit opzoekt. Daarmee doet WOFO ook wat denken aan Flat Earth Society. Met Michel Mast is er ook een fysieke link met FES in de groep. WOFO komt evenwel met een eigen gezicht naar buiten, via de composities van bassist en bandleider Xavier Verhelst. Hier vind je uitingen van jazz die vooral bij folk en wereldmuziek aanleunen en soms in de lijn komen van wat een Jenny Scheinman kan brengen. In filmisch aandoende vertelsels kan het er behalve luchtig (en ook wel eens kluchtig) voorts melancholisch en teder aan toe gaan, bijv in 'Enneapodia'. 'Galicnik’ gooit vrolijk jazz- en Balkan-invloeden bij elkaar. Het mag gezegd, deze mengvormen stralen. Het blijft allemaal netjes en dat vormt geen bezwaar, deze muziek is zo fijn, speels avontuurlijk.
Echt iets voor wie graag hartverwarmende en kwaliteitsvolle instrumentale muziekjes wil horen.

Danny De Bock

De cd wordt live voorgesteld op Ham Sessions in Gent op zondag 17 mei.

Lee Konitz, 'Standards Live - A The Village Vanguard

Lee Konitz, altsax; Florian Weber, piano; Jeff Denson, contrabas; Ziv Ravitz, drums

Deze cd is een registratie van concerten in New York, de eerste van Konitz in jaren, sinds de vermaarde saxofonist in Duitsland in Keulen was gaan wonen. Van 1983 was het geleden dat hij in de befaamde club had opgetreden.

Op het eerste gehoor is dit een heel toegankelijk album. en dat blijft het ook na actief of meermaals beluisteren. Toch gebeurt er heel wat meer dan platgelopen paden inslaan. In hun improvisaties bij de standards kiezen de muzikanten niet steeds voor een hoge herkenbaarheid. Eerste nummer 'The Song Is You' is in dat opzicht een opwarmer. Hier blijft Konitz met zijn kwartet dicht bij de standard zoals we die kennen, maar toch gaan ze er bijna 10 minuten in door. De begeleiding van piano, contrabas, drums klinkt jong en fris, de altsax herinnert aan een bijzondere gerijpte of zelfs oude kaas.
Op het programma staat eigenlijk veel liefde en romantiek, recht uit het American Songbook. Zonder wereldschokkend of vernieuwend te klinken serveert de ster van de avond samen met zijn gezelschap een uitgekiend menu met heerlijke toetsen. Zonder spectaculaire wendingen mijden de muzikanten in hun uitvoeringen toch de oppervlakkigheid. Zo leent deze cd zich uitstekend als achtergrondmuziek, maar blijft het ook genieten voor aandachtige oren.
De hoofdrollen zijn voor saxofonist Lee Konitz en pianist Florian Weber, maar de ritmebegeleiding beperkt zich niet tot een louter ondersteunende rol en draagt ook een steentje bij in de ontwikkeling van bijv. 'In Your Own Sweet Way'. Contrabas en drums duwen de protagonisten daar een paar keer naar een volgende warme uitlating in de liefdevolle ode. In 'Just Friends' duiken al snel frisse percussieve geluidjes op en het zijn vaak kleine verrassingen en subtiele keuzes die deze muziek zo fijntjes uittillen boven veel degelijke, maar toch niet helemaal overtuigende mainstream jazz.

Danny De Bock

 eNR027

Julien De Borman: diatonisch accordeon
Sebastien Willemeyns: piano
Pierre Greco: contrabas
Wouter Roggemans: drums

Flygmaskin is een wat vreemde naam voor deze groep muzikale vrienden. Het is als een gevleugeld tuig dat een jaar of twee geleden uit het brein van pianist Sebastien Willemyns is ontsproten. Het vliegt met lyrische kronkels in het nieuwe CD-album « Fall ». Van origine is hij van klassieke oorsprong en vliegt verder op zijn eigen koers : de landingsbaan is lang niet in het zicht voor dit ongewoon kwartet dat jazz met lyriek, ritme en betovering pepert.
Om zijn betoverende composities volop tot zijn recht te doen komen, verzamelde de pianist Sebastien drie complementaire instrumentalisten rond zich. Op diatonisch accordeon vinden we Julien de Borman (Turdus Philomelos en Klezmic Zirkus). Voeg daar een gelouterde jazzritme-sectie aan toe met Wouter Roggemans (drums, percussie) en Pierre Greco (contrabas) en het ‘vliegmasjien’ heeft alles in huis om ons mee te voeren op een onverwachte reis.
Sébastien Willemyns heeft goed geluisterd naar Keith Jarrett of Esbjörn Svensson. Op de Cd staan ook enkele lange stukken van 10 en 13 min en voorzien van de nodige climax en repetitieve elementen. Alle muzikale stukken roepen telkens een andere sfeer op.
Zelf omschrijven ze zichzelf als volgt : “De polsslag van de drums en de snaartrillingen van de bas kloppen onder de huid. Het accordeon ademt in en uit, van tenen tot vingertoppen. De piano stapt en danst, nu trots, dan broos glijdend tussen luide klanken en geruisloosheid. « Fall » is het bewijs dat muziek, zoals het vogeltje op de tak of het neerstrijkend blad in de herfst, met zachtheid en precisie landen kan.”

Michel Proesmans

Jean-Paul Estiévenart trumpet - Sam Gerstmans double bass - Antoine Pierre drums - Perico Sambeat alto saxophone

De schitterende trompettist Avishai Cohen vertelde tijdens zijn concert op Storm! in februari over een cd die hij had gehoord toen hij vorig jaar in Oostende was komen optreden. Het diende als inleiding om drie trompetspelers op het podium uit te nodigen, onder wie Jean-Paul Estiévenart, want diens cd was dat toen. 'Wanted' kreeg na release lovende recensies. Intussen, ruim een jaar later, is een JazzLab Series-toer gevolgd. Deze reeks concerten bracht geheel terecht de cd opnieuw onder de aandacht. Het is een album dat om een vervolg vraagt, het bevat alleen maar knappe nummers.
Het eerste, 'The man' is er één om meteen vrolijk van te worden. Het trio speelt het met een geweldige drive naar een triomfantelijk einde. Dan op een goedgemutst, levendig stuk een traag en gevoelig laten volgen, het is een aanpak die je op veel knappe jazzplaten tegenkomt. 'Between the curves' is ook een knap nummer, maar wat mij betreft zit hier in de opeenvolging een struikelblok. Voor mij slaat de sfeer te hard om. Het zet hoe dan ook de verscheidenheid op de cd in de verf, maar zelf verkies ik om 'Am I crazy?' te horen na 'The man'. Door daar de volgorde even om te wisselen wordt het album voor mij al een sterker geheel. Maar laat u niet afleiden door mijn persoonlijk bezwaartje, want deze cd heeft zoveel kwaliteiten.
Ten eerste is er Estiévenart zelf. Weinig trompettisten slagen erin om zo meeslepend vertellerig of opzwepend te blazen. Het zijn getalenteerde harde werkers die dat kunnen, zoals ook nog Avishai Cohen. Met hem heeft hij Estiévenart qua aanpak soms wel wat gemeen. Zij spelen met een articulatie om U tegen te zeggen en gebruiken die om indrukwekkende ideeën neer te zetten. Daarbij lijken ze alle twee vast te houden aan traditie, met een voorliefde voor bop en postbop, vermengd met de vrijere ideeën van Ornette Coleman en Don Cherry. Nummers als 'Am I crazy' en 'Wanted' van Estiévenart zouden bijna van Cohen kunnen zijn. Beide spelen ze nu ook graag in een trioformule met contrabas en drums, waarbij de begeleiders regelmatig meer mogen invullen dan een louter ondersteunende rol. De bijdragen van de bassist en de drummer zijn doorslaggevend om tot een volle, complexe sound te komen. Sam Gerstmans en Antoine Pierre doen dat hier uitstekend. De verleiding is groot om te spreken van een rijke blend, een uitgebalanceerd samenspel van smaken, zoals bij een heerlijke drank.
Een bijkomende overeenkomst is het toevoegen van een gastmuzikant. Cohen nodigt bijv. al eens zus Anat uit of Gerald Clayton. Met het Estiévenart trio speelt op enkele nummers de Spaanse saxofonist Perico Sambeat mee. Die heeft o.a. met Michael Brecker, Pat Metheny en Brad Mehldau gespeeld. Op 'Bird' levert dat lichtjes vuurwerk op en 'Witches Waltz' werkt betoverend door de interactie tussen de vier muzikanten.

Danny De Bock

Samuel Blaser, trombone; Marc Ducret, el. gitaar; Peter Bruun, drums

Samuel Blaser Trio is het vervolg op het Quartet dat enkele jaren geleden meermaals in de Hnita Hoeve te zien was en daar ook 'As The Sea' kwam opnemen. Die working band min Bänz Oester en Gerald Cleaver, maar plus Peter Bruun resulteerde in dit trio. Deze unit trekt intussen ook al 2 jaar geregeld samen op toer en dat was in de Lokerse Jazzklub goed te horen. De drie klonken bijzonder goed op elkaar ingespeeld.

In een flink stuk van de eerste set dook nog materiaal op dat sterk leek op wat het kwartet ook bracht. Composities van Blaser die de muzikanten voor serieuze uitdagingen stellen om aan het improviseren te slaan. Daar waren weer de abstracte bewegingen van eb en vloed. Letterlijk slaan was daar ook bij, niet alleen van de kant van de drummer, maar ook van de gitarist die eigen variaties op slapping toepaste.
Daarna volgde de ontwikkeling van vrolijker thema's en kreeg de muziek een dansbaar gehalte. Bewegingen van opwellen en aanzwellen bleven afwisselen met andere van uitdeinen en vertragen - om dan het thema weer op te pikken en er opnieuw van weg te spelen. Het was fascinerend hoe de muzikanten daarbij invloeden verwerkten van genres die ver uit elkaar liggen en coherente gehelen bleven smeden. Het kon heel sterk richting funk of een soort van fusion gaan en elders naar heavy metal, maar ook belanden in haast pure klassieke muziek. Een titel als 'L'ombra di Verdi' was dan ook niet bij de haren gesleurd. De oervorm van vraag en antwoord van de blues en de jazz kwam er in een 21ste eeuwse update ook aan te pas, terwijl elders de drie zich met groot speelplezier verstrengelden in elkaars ideeën.
De intensiteit van de eerste set werd doorgetrokken in de tweede. Nog meer kwam de muziek over als een warmbloedig omhelzen van de mooie kanten van het leven, het grijpen van kansen om het leven te vieren en te dansen. Het technisch vernuft van de muzikanten was sowieso al een lust voor oog en oor, maar nadat Ducret al in de eerste set bijna stond te dansen, kwam ook Blaser fysiek meer in beweging, naar zijn kompanen toe. Na afloop vertelde Blaser dat deze formule voor hem nog beter werkt dan het kwartet daarvoor. Dat was duidelijk te zien en te horen. De interactie tussen deze drie vraagt om een dringende release van opnamen !

Danny De Bock

WIG24

Ab Baars tenorsax, clarinet, shakuhachi - Wilbert De Joode bass - Martin Van Duynhoven drums

'State Blue' lijkt wel het verslag van een uitstap van het Ab Baars Trio, op het tegengestelde van een citytrip. Met titels als 'Oestermes', 'Water', Kauw', 'Raaf', Hout' komen we dicht bij de natuur en schilderachtige onderwerpen. Vaak geeft dat levendige resultaten met een hang naar swing en de neiging om die voortdurend zelf onder druk te zetten. Deze muzikanten zijn al zo lang op elkaar ingespeeld dat ze dat op heel hechte eigen wijze doen.
Als Ab Baars Trio op verstilling speelt, klinkt dat heel poëtisch of lyrisch. Trage nummers zijn hier geen ballads. Of het moet zijn in 'Fanfare', waarin de contrabassist een lange solo speelt. Dat lijken slow motion mijmeringen bij herinneringen, ergens, een keer, met een fanfare die langskwam, klanken ebden weg en keerden wat later terug.
In 'Raaf' weerklinkt grote nervositeit en flink wat viriliteit. Bij 'Oestermes' is de spanning ronder en vindt de dramatiek meer humor. Ab Baars Trio, als vanouds, brengt spannende, intense muziek.

Danny De Bock

WIG23

Ab Baars, tenorsaxofoon, klarinet, shakuhachi- Wilbert De Joode bass - Martin Van Duynhoven, drums -  Fay Victor - stem - Vincent Chancey Franse hoorn - Anneke Brassinga (leest)

'Invisible blow' is een term uit de bokswereld. Daar staat het voor een uithaal van de ene bokser die de andere niet had zien aankomen. Dit muzikaal project uit 2012 trok de term de ruimere levenssfeer in en zo stond het voor zware tegenslagen die mensen niet zien aankomen. Daarbij putten de muzikanten inspiratie uit het werk van andere artiesten : schrijvers, muzikanten en... Muhammad Ali.
Op deze cd weerklinkt dan ook heel wat onrust, maar gebeuren net zo goed veel mooie dingen. Van bij het begin, met 'Small Prayer', roept de groep een dramatische sfeer op. Bij die sfeerschepping kan je door het arrangement denken aan Charlie Mingus en door de vocalen van Fay Victor aan 'The Last Poets'. De spanning en de schreeuwen monden uit in een gespannen rust. Waarop met 'Consolatio' een beetje wijsbegeerte voor dummies lijkt te volgen als vragen worden opgegooid als "Where is there?", maar ook het universele thema van de dood wordt aangedragen: "Why fear the end?". Het nummer wordt een leuk, speels stukje. Het volgende klinkt dan weer ernstiger gespannen. Na een schurend stukje strijkwerk op contrabas komen de blazers aanzetten en leest Anneke Brassinga een Nederlandse vertaling van 'Interotte Speranze' van Claudio Monteverdi. Een instrumentaal nummer een Nederlandse titel geven is één ding, met een Nederlandstalige tekst wegkomen in een vnl. Engelstalige context is weer wat anders. Maar dit komt over. Neemt de zangeres uit Brooklyn het leeuwendeel van de vocalen voor haar rekening, Anneke Brassinga duikt nog een keer op in 'Ontbreken'. En weer komt dat Nederlands sterk tot zijn recht. Tussen verhalen van dramatiek, uithalen van verontwaardiging en vrolijke zang. Begeleid door het Ab Baars Trio dat intussen bijna 25 jaar opnamen uitbrengt en Vincent Chancey, de andere gast uit New York in dit gezelschap. En die man hebt u vast al eerder gehoord. Nadat hij aan de slag ging bij het Sun Ra Arkestra speelde hij Franse hoorn bij o.a. Lester Bowie, Cassandra Wilson, Elvis Costello, Dave Douglas... Hij zorgt ook in dit ensemble, als blazer naast de bijzondere Ab Baars, voor uitmuntende bijdragen.
Het samenspel van blazers, ritmesectie en vocalen is op deze registratie van live opnames in het Amsterdamse Bimhuis aldoor indrukwekkend. Zowel in drukke als in rustige stukken is de timing en de toon van de verschillende muzikanten er één van geweldige klasse. Onweerstaanbaar, zeg maar. Op het eind lijkt het wel bijna of ze op waren en de magie was, maar neen, volgt nog een plagerig 'The Mummy'. Zo noemde Muhammad Ali zwaargewicht George Foreman die hij zonder te dansen K.O. sloeg en het is het zich vastbesloten vrolijk makend sluitstuk van een krachtige show. Zalig diegenen die het live hebben aanschouwd. Hier is een cd die je gehoord moet hebben.

Danny De Bock

WALABIX invite MARIS

Bart Maris, trompet; Quentin Biardeau, sopraan- en tenorsaxofoon; Valentin Ceccaldi, cello; Gabriel Lemaire, alt- en baritonsax, klarinet; Adrien Chennebault, drums

In Walabix heeft Bart Maris vier Franse wapenbroeders gevonden. Voor de opnames van deze cd hadden ze begin mei 2014 een warm-up tour.
De intro op sax doet exotisch aan en valt heel even, vaag, te associëren met Rudresh Mahanthappa. Die gedachte, als ze al opduikt, moet gauw baan ruimen, reeds voordat percussie en trompet zich aandienen. 'Ingram' klinkt als een vrije improvisatie van vijf muzikanten die hun tijd nemen om met een eigen drive iets op gang te trekken - een setting waarin Bart Maris zich als een vis in het water voelt, een improvisator tussen geestesgenoten. Samen ontbinden ze hun duivels, samen gaan ze loos en samen binden ze ook weer in.
Het openingsnummer lijkt er één om duivels uit te drijven, want daarna volgt met 'Iciba' iets van een aparte schoonheid. Iets wat past bij ochtenddauw, zo je wil een tegenhanger voor de standard 'Softly As In A Morning Sunrise', of verhaalt over een wandeling met rubberlaarzen in een polderlandschap - en dan kan je denken aan de cd 'Krommekeer' van Bart Maris met Lode Vercampt die een persoonlijk verslag leken te brengen van (een deel van) hun roots. In betrekkelijke rust, of liever, aan een rustig tempo in betrekkelijke rust gaat de muziek verder met 'Hotclu', dat heel dicht in de buurt komt van een duet van cello en trompet. Nog meer in de lijn van 'Krommekeer'.
Met 'Astrol' belandt de cd in de sfeer van vroege free jazz met verwijzingen naar Ornette Coleman met Don Cherry, Charlie Haden, Billy Higgins. Voor wie een beetje vertrouwd is met het parcours van Bart Maris komt dat niet als een verrassing, eerder als een vorm van thuiskomen. 'Legram' dat rustig aanvangt met ingetogen gestreken cello voert de luisteraar daarna met zachte drums en cymbalen over pizzicato cello pus grote holle trom en mooie blazers naar een intiem samenspel. Waarop glorieus 'Mat' volgt. Even lijkt het of een doedelzak zich in het spel mengt in een stuk waarin krachtige klanken zich in elkaar verstrengelen. Het leidt tot een collectief hoogtepunt dat wegheeft van een heldhaftig strijdlied.
De cd sluit af met een soort coda, getiteld 'Anve'. Het is een passend slot voor drie kwartier vrije muziek waarin Walabix en Maris een heerlijke ontmoeting verklanken. Dit doet reikhalzend uitkijken naar hun JazzLab Series tour deze maand.

Danny De Bock

Naked Wolf: 'Naked Wolf'

Mika Szafirowski (Finland) - el. guitar Yedo Gibson (Brazilië) - sax
Felicity Provan (Australië) - trumpet / vocals Seb El Zin (Frankrijk) - vocals
Gerri Jager (Oostenrijk) - drums
Luc Ex (Nederland) - acoustiek bassgitaar Ofir Klemperer - piano, ms2o, vocals

Geen plezierige muziekjes , deze 'Naked Wolf' , eerder geluiden die je zou plaatsen achter het 'Ijzeren Gordijn' of 'de muur' van weleer (en die daar best mochten gebleven zijn ook?...) Getransformeerd naar de hoogtechnologische wereld van vandaag blijkt dit een platwalsend leger met een enorme machinale overmacht, gevaarlijk en onmeedogend zodat ik al meteen van bij het eerste nummer 'Umpteenth Funeral March' denk...nee, het uitkrijs :'Genade, ik geef me over ! Zelfs met de poëtisch klinkende lyrics van Felicity Provan gaat het iets minder hard maar evengoed wél vlijmscherp in de bocht tot ook het tekstblad van  'Don't Quiver' er uitgerukt wordt. Soms, zoals in 'Kera Cahol' lijkt het er op dat we wat meer melodie krijgen en volgt een wat dramatisch stemmenkoor, aangesterkt door strijdlustige instrumenten, de Kazakken zijn onderweg ! ...al met al toch een beklijvend nummer. Want 'Metals in Water' begint dan weer aan industriëel gehouw waarbij de lopende band aan het slippen gaat en het gefabriceerde daarbij stoterig verder of van de band loopt. Een arbeiderskoor zorgt daarbij  voor de 'arbeidsvreugde' waarna het gehouw herneemt. Soms zware electronicalijnen zijn het tegen een ritmisch hernemend tempo zoals in 'Pockets' of 'laat ons effe wat blazen?...uitfreaken? ...'brock 'n troll' , gelijk in 'TripTrap' ? ...heavy noise waarbij bariton tegen trompet in de ring gaat en voor de rest is dit genadeloos (en vreugdeloos) headbangen, niet voor mij dus...'Cosmos Soda' schept mogelijks nog meer chaos met geluiden die inspireren tot horrortekenfilm, niks voor jonge kinderen en laat op de avond zou ik vrezen voor m'n eigen slaap ook... een bang verhaal dus, deze 'Naked Wolf' waar in de afsluiter 'The Wolf and his Coat' trollen hun kettingen spannen voor een luguber avondtafereel. Een minder goddelijke apotheose dus waar toch ook enig tegengewicht zit in 'speelse' pianobewegingen en 'frivole' trompet waarna alles heel gepast zowat dood valt....

Nee, happy of vrolijk wordt ik hier niet van maar ik acht het wel mogelijk dat dit live wél wat kan betekenen, als happening, spektakel dus, als dit gepast , met de nodige belichting én in de juiste sfeer, op de scène gezet wordt maar de CD zelve, als luisterstuk ?

Winus

Avishai Cohen (bas) - Nitai Hershkovits (piano) - Daniel Dor (drums)

Wat is er gepaster om een eerste maand 2015 af te sluiten en terug te denken aan 2014 dan een Nieuwjaarsconcert ? En wie of wat is dan het meest gepast om zo’n nieuwjaarsconcert te brengen in volle glorie ? Een harmonie natuurlijk en, omdat het er voor mij ook al wel es harmonieus mag aan toe gaan ook, tussen al die hedendaagse jazz avant garde, nichten en kozijnen, trok ik op zondag 25 Januari naar het ontmoetingscentrum van Hofstade alwaar het Mechels Harmonie Orkest zijn vele aanhangers uitnodigde. Het moet gezegd, het is indrukwekkend, zo’n band van ongeveer 70 muzikanten die zich hier in 4 rijen kwamen opstellen ! Indrukwekkend ook het vakmanschap van al die mensen die o.l.v. de opgemerkte, bevlogen en gepassioneerde dirigent Erwin Pallemans hun ding brachten. Dat is, dat zijn meestal werken uit de klassieke hoek waarvan sommige of althans passages ervan bekend klinken want dit werk, daar ben ik niet zo mee vertrouwd… Alleszins liet ik me gauw en vol overgave graag meeslepen na het inleidende welkomstwoord van voorzitster Monique Foerier in een boeiende set die verder professioneel aan mekaar gepraat werd door Rudi Torfs en waar al meteen het vuurwerk werd aangestoken met ‘Firework’ (J. Van der Roost). ‘Banks of Doon’ werd daarna opgedragen aan de vorig jaar overleden bassiste Vera Veroustraete , ‘Dichter & Boer’ van F. Von Suppé klonk bijwijlen verrassend bekend en dat was een stuk op aanvraag van saxofoniste Krishna Claes, ons goed bekend uit diverse bezettingen, showband en pop en dat was omwille van haar 20-jarig lidmaatschap van deze harmonie, een terugdenkmoment dus en hier zat er voor haar bijkomend ook een solo bij… ‘Celtic Flutes’ bracht dan weer twee andere opmerkelijke solisten naar voor, de bedreven en ervaren Liane Lazeroms naast de jongste uit het orkest : de 13-jarige Manu Donders en dat was, o zo mooi... Voor mij moest het beste echter nog komen en helaas duurde mij ‘Divertimento’ (O.Waespi) vééls te kort maar dat bleek dus maar één beweging te zijn uit een suite die in z’n totaal wel twintig minuten duurt en daar was helaas vandaag niet de tijd voor. Jammer, maar de ‘Benny Goodman Memories’ maakte daarna veel goed ! Prachtig was het en het algemene klankbeeld zat bijzonder goed ook in deze zaal ! Niet evident en je begrijpt dat er weinige zalen geschikt zijn om zo’n groot orkest te kunnen bevatten. Hier klonk het echter uitstekend al hadden de dwarsfluitsolisten van daarstraks wel hun eigen micro mogen hebben… Een enkele, kleine opmerking maar want het geheel schitterde ! Gepast werd er afgesloten met de bekende ‘Radetzky Marsch’ van Strauss waarna als toegift daar nog de ‘Tritsch Tratsch Polka’ bovenop kwam, dat kenden we ook ! Lekker ! Zo ook de diverse hapjes die ter gelegenheid van dit concert nadien tijdens de receptie rond kwamen. Smakelijk , en wees maar zeker da’k nog andere concerten van dit voortreffelijke orkest wil meemaken ! ( en al een ‘chance’ dat de pitteleir hier niet vereist is, bij de grote symfonische concerten is dat wel es anders…)

Volgende afspraak: 30/05 Lenteconcert en in een bijkomend deel zitten daar gabbers bij die we inmiddels goed kennen : de Basily Gipsy Band uit Nederland !

Winus

Brussel en jazz

Brussel jazzhoofdstad van Europa? Een kleine greep uit het enorme aanbod: de jaarlijkse Brussels Jazz Marathon die fans uit de hele wereld aantrekt; talrijke festivals waaronder Brosella Folk & Jazz nabij het Atomium; een oud treinstation omgebouwd tot jazzclub; een muziekinstrumentenmuseum met de grootste collectie saxofoons ter wereld en verschillende platenlabels die hier hun vestiging hebben. Jazz weerklinkt in talrijke clubs en zelfs in de metro of op straat tijdens de internationale jazzdag. En Brussel is natuurlijk de geboortestad van Toots Thielemans. “We’ve got that thing called swing”.

Van in het prille begin had Brussel trouwens een link met jazz. De minstrel shows, de rage van de bigbands gevolgd door de opkomst van bebop en free jazz tot de huidige stromingen, alles passeerde en passeert hier nog altijd de revue.
De twee Brusselse muziekconservatoria vormen ondertussen al jaren een draaischijf voor jong internationaal jazztalent.

Brussel heeft iets te bieden voor elke jazzliefhebber. Van old school dixieland tot de meest gedurfde en vrije experimenten, men hoort het hier allemaal. Maar waar is de actie en wanneer gebeurt het? Er zijn de bekende concertzalen die jazz op de affiche plaatsen en dit meedelen via eigen communicatiekanalen (Flagey, AB, BOZAR,…). Er zijn de vertrouwde jazzclubs met een vast programma en een eigen cliënteel (Jazz Station, The Sounds, The Music Village, Archiduc,…). Maar er bestaan ook andere interessante initiatieven die soms net onder de radar van de grote mediakanalen blijven.

De website www.jazz.brussels bundelt alle info en achtergrondverhalen.

De initiatiefnemers

Brussels Jazz Platform is een initiatief van Brosella, Brussels Jazz Orchestra, Flagey, Jazztronaut en Jazz Station ondersteund door visit.brussels en het Brussels Hoofdstedelijk Gewest.

Brosella organiseert jaarlijks drie grote evenementen: Djangofolllies, een festival waarbij de muzikale erfenis van Django Reinhardt centraal staat aan de hand van concerten verspreid over Brussel en de rest van het land; Brosella Folk & Jazz, een tweedaags festival dat er sinds 1977 naar streeft om muzikale vakjes te doen vervagen; en de Brosella Guitar Fair, een verzamelaarsbeurs voor gitaar- en snarenliefhebbers. Daarnaast werken ze nauw samen met de jazzafdeling van de Kunsthumaniora van Brussel voor diverse evenementen en workshops.

www.brosella.be

Brussels Jazz Orchestra (BJO) werd opgericht in 1993 in de Brusselse jazzclub Sounds. Twee Grammy-nominaties en samenwerkingen met internationale sterren als Joe Lovano en Kenny Werner verzilverden hun reputatie. BJO is “artist in residence” in Flagey.

www.brusselsjazzorchestra.be

Flagey, gehuisvest in de vroegere omroepgebouwen van de Belgische openbare radio en tv, is een van de belangrijkste en grootste cultuurhuizen van Brussel waar muziek, film, geluids- en videokunst aan bod komen. Ze beschikken over vier concertzalen en een filmzaal. Vanaf januari 2015 organiseren zij tevens het Brussels Jazz Festival.

www.flagey.be

Jazztronaut, actief sinds 1985, organiseert onder meer sinds 1996 de Brussels Jazz Marathon, een jaarlijks jazzevenement met internationale uitstraling dat Brussel als jazzstad profileert, het Skoda Jazz Festival, de VW Spring Sessions en verzorgt het management van enkele vooraanstaande Belgische jazzartiesten waaronder Philip Catherine.

www.jazztronaut.be www.brusselsjazzmarathon.be www.skodajazz.be

Jazz Station is gevestigd in een volledig gerenoveerd treinstation van begin vorige eeuw en is een waar jazzlaboratorium. Jazz leeft er onder verschillende vormen: concerten, lezingen, openbare repetities, tentoonstellingen en kindernamiddagen. Ze leggen de focus op Belgische musici maar organiseren ook de Jazz Nights, driedaagse concertavonden waarbij telkens een ander Europees land centraal staat. Hier bevindt zich tevens een documentatiecentrum en een jazzarchief.

www.jazzstation.be

De coördinatie van het Brussels Jazz Platform gebeurt vanuit de burelen van visit.brussels, die de promotie van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest verzorgt met als doel het imago van de hoofdstad van 500 miljoen Europeanen te versterken. In het kader hiervan speelt jazz ontegensprekelijk een hoofdrol.

www.visit.brussels

De werking

In de opstartfase concentreert het Brussels Jazz Platform zich op het in kaart brengen van het bestaande jazzaanbod in Brussel. Dit doet ze door de uitwerking van enkele communicatietools.

Website

Een nieuwe website onder www.jazz.brussels centraliseert alle informatie voor de jazzliefhebbers:
• een Agenda met de concerten van de komende maanden
• een kaart met de locaties en een woordje uitleg over de Jazz Hotspots: zalen, clubs, café’s, expo’s en ook (muziek)winkels
• een overzicht van de Jazz Festivals in Brussel
• een reeks portretten van jazz personages onder Jazz Community
• enkele tips voor de weken die volgen onder Highlights

Maandelijkse agenda

Een maandelijkse agenda die verspreid wordt via culturele distributienetwerken, en in enkele toonaangevende jazzclubs in binnen- en buitenland, informeert over het rijke jazzaanbod in Brussel.

Wekelijkse nieuwsbrief

In samenwerking met agenda.be wordt een een wekelijkse nieuwsbrief verstuurd naar de jazzfans die zich daarvoor inschrijven, met daarin het jazzaanbod van de komende week aangevuld met tips en/of een portret in de rubriek Jazz Community.

Facebookpagina

Om ook de sector zelf te activeren creëren we een Community-pagina op Facebook. Daar worden dagelijks links, foto’s, aankondigingen voor en reportages van concerten gedeeld

 www.facebook.com/jazz.brussels

Bannercampagnes

In 2015 worden enkele van de belangrijkste jazz evenementen extra in de spotlights gezet door een bannercampagne in de straten van Brussel.

Advertenties

Via advertenties in buitenlandse gespecialiseerde magazines wordt er extra nadruk gelegd op de jazz van en in Brussel.

Belangrijke Jazz Evenementen Brussel 2015

Augusto Pirodda Quartet : 'A Turkey is Better Eaten'

Augusto Pirodda, piano; Ben Sluijs, altsaxofoon; Manolo Cabras, contrabas; Marek Patrman, drums

Ben Sluijs past heel lekker in dit quartet van fijnzinnige muzikanten, dat bewezen niet alleen de live concerten van de JazzLab Series, deze CD is eens temeer een getuigenis, luister maar mee als ik over de tracks loop en dan vind je ongetwijfeld ook 'If I wear a Bell '  een vrolijke starter waarbij het pianospel van Augusto start als een klokkenspel in de wind, Ben de conversatie aangaat en Manolo opmerkingen toevoegt. Het is eveneens deze kunstzinnige bassist die titelsong 'A Turkey is Better Eaten', een groepscompositie/improvisatie (want geen enkele uitvoering klinkt hetzelfde) inzet waarna Marek Patrman aan het versnellen gaat, gevolgd door Gusto in een race achter de kalkoen aan want het beest moet natuurlijk eerst gevangen worden alvorens je die aan het spit kan rijgen ! Ben staat daarbij figuurlijk klaar met het vangnet, de spanning stijgt met het roffelen van Marek en neem het maar van mij aan : het beest wordt gevangen ook ! 'Falling Fragments' daarna is dat stukje kort interludium waarbij Marek de klok onrustig van de muur tikt...de piano en de sax scheppen daarbij wat rust ondanks het vergeefs protesteren van de drummer....Dat je daarna ijl ontwaakt met 'Psalm nr.5' mag niet verbazen. Het stuk start in een donkere stemming waarbij onder ruisend cymbalenspel de sax en de piano gelijkgestemd aan het dagdromen gaan...Manolo bromt rustig op de achtergrond maar Marek is weer overduidelijk aanwezig in deze eigen compositie. Vooral Ben blijft daar heel rustig bij en samen met Gusto wordt minzaam naar het einde gegaan.' Jaja, ik heb het zo wel begrepen', klinkt het daarna met 'Blah blah ...Bley', en da's een erg mooie track met eerst een erg beweeglijke Ben, gevolgd door Gusto die daar breedsprakerig achteraan gaat. Het is Manolo die zich wat later solerend naar voren dringt en samen sluit het quartet in een mooie beweging af. 'Pea Road' is dan weer de drive van de ritmesectie die maakt dat dit een kunststukje wordt...dit... lopen over erwten?...Vervolgens is 'Scotty' dan weer een korte compositie van Manolo waarbij hij ,en enkel hij, zangerig het woord neemt...of zat er hier en daar toch een tikje van Patrman tussen? In ieder geval start Different Corners' daarna als een kip (of houden we het op een kalkoen?) die schichtig rond zich heen kijkt...een nieuw hok, dat wordt verkennen ! waarbij Ben de begin honneurs voor zich neemt tot de rest van 'het kiekenkot' er bij komt...Pirodda valt nerveus in tot wat later Patrman met roffels en cymbalenspel komt overtroeven tot de rust uiteindelijk weer keert... Gelukkig staat 'Per Claudia' daar dan die de zon weer vrolijk laat rijzen en hier is vrolijkheid troef, dat hoor je aan het opgetogen spel van  een Gusto en Ben. Manolo en Marek geven dat fijntjes de gepaste omkadering, mooi en licht ! Want daarna neemt 'Deep Sea' je piano-druppelgewijs mee naar de donkerte van het water. Manolo is hier de 'drijvende kracht'.. of wordt dat  zo niet gezegd als je onder water bent ?... Een verstillend stuk, een diepe duik... Waarna  van de weeromslag verrassend levendig afgesloten wordt  met ESDA', feestelijk swingend met eerst Ben op z'n alto waarna Gusto daar sprankelend op ingaat. De drumsolo van Marek Patrman gaat dan even later  een wat klassieke finale vooraf. Eigenlijk nogal onverwacht maar niet minder in dank aanvaard, deze uptempo track ! Zo ook  is deze ganse CD een prettig luisterwerk waar je ongebreideld je fantasie kan op loslaten, dank je wel daarvoor, Augusto !

Winus

Augusto Pirodda Quartet

Augusto Pirodda, piano; Ben Sluijs, altsaxofoon; Manolo Cabras, contrabas; Marek Patrman, drums

Het nieuwe Augusto Pirodda Quartet sloot hun JazzLab tour en de cd-voorstelling van 'A turkey is better eaten' af in Mechelen. Met Manolo Cabras en Marek Patrman speelde de pianist al jaren in een trio-bezetting. Deze ritmetandem die in verscheidene groepen opduikt, maakte ook al vaak deel uit van groepen met Ben Sluijs. Nu blijken Pirodda en Sluijs ook goed bij elkaar te passen. Dat hoeft niet echt te verwonderen als je bedenkt dat Ben Sluijs in duo met pianist Erik Vermeulen al jaren hoge toppen scheert. Vermeulen is op zijn manier een eigenzinnige en fijngevoelige muzikant die graag improviseert en vaak met weinig noten een maximaal effect sorteert. In zijn eigen stijl doet ook Pirodda dat.

 
Om te beginnen kregen we 'If I wear a bell', wel in uitgeklede versie. Het concert begon met traag, sober spel dat een intrigerende lyriek ontwikkelde. Daarbij lieten zij elkaar rustig de verhaallijn verder zetten, die zich niet liet voorspellen, maar een logische weg volgde. Vooral Pirodda en Patrman hielden vast aan een minimalistische benadering, springerige lijntjes die Sluijs en Cabras er bij tekenden verlevendigden de stukken. Die van Sluijs klonken prominent en zangerig, die van Cabras bijna onderhuids als warm pompend bloed. Een krachtig aanzwellende drumsolo die explosief uitdraaide, was de aankondiging van meer afwisseling tussen sober en krachtig spel. Die variatie ging van zacht als een briesje tot swingend als een tiet.

..Met Cabras in enorm goeden doen, hij had deze avond stuwende ideeën in overvloed. Heel geleidelijk bouwde de groep een volle sound op die de uitvoeringen van 'Blah Blah... Bley' en het latin getinte 'Ola' met een breed klankkleurenpallet de pan deden uitswingen. Pirodda en kompanen waren duidelijk in hun sas.

Danny De Bock

 de JASSEPOES kortrecensie van 'A Turkey is Better Eaten'  vindt je hier

How Town

Sarah Klenes, zang; Elina Silova, zang; Laura Polence, zang, Lennart Heyndels, contrabas en zang + composities

Een stuk minder jazz-gericht kwam How Town voor de dag, maar niet minder innemend. Bassist Lennart Heyndels heeft echt wel iets met jazz, maar er zit ook een apart singer songwriter in deze jongen. Hij laat het leeuwendeel van de zangpartijen wel over aan de zangeressen, maar hij out zich ook zelf als zanger. How Town brengt liedjes die je niet meteen in hitparades moet verwachten, maar toch een verfrissend popgehalte lijken te bevatten.

Door de begeleiding met contrabas zijn de songs nooit puur a capella in de huidige betekenis van de term en al evenmin is het kerkelijke koormuziek. Maar zonder sacraal te worden blinken de nummers uit in bijna hemelse schoonheid. Dat is voor een groot deel te danken aan de schitterende stemmen die elk een eigen karakter uitstralen en samen een heerlijke drievuldigheid vormen. Heyndels speelt hier niet de verpletterend virtuoze bassist, maar heel efficiënt speelt hij warme bastonen uit terwijl de vocalistes als stemmenkunstenaressen zijn songs vertolken. Het speelplezier dat de vier er samen in vinden kan heel aanstekelijk werken. Getuige bijv. hun deelname aan de wedstrijd vorige zomer bij Theater Aan Zee, waar ze ahw met een wildcard, in feite als invallers voor een groep die verstek gaf, aan de haal gingen met de overwinning.

De double bill met een heuse jazzgroep was dan ook een uiterst geslaagde deze avond in NONA. Beide groepen vertrokken met een zeer sobere aanpak en pakten de geesten en harten in van de meeste aanwezigen.
How Town werd net als Augusto Pirodda Quartet teruggeroepen voor een bisnummer en daarvoor had Lennart met de drie fijne dames Ellingtons 'Mood Indigo' in petto. Zij brachten het sneller dan Ella Fitzgerald placht te doen, in een lekker tempo dat de pijn van de bezongen eenzaamheid maskeerde, maar niet minder in de verf zette.
How Town stelde hun nieuwe EP voor, 'No Marvel (that I mistake my view)' en begon met dit concert aan een reeksje cd-voorstellingen.

Danny De Bock