JAZZEPOES jaZZZolderblad - ARCHIEF 2016

back to start !


 JaZZZolderArchief 2016

 

 


Bezoek ook eens     de YouTube Webstek van de JaZZZolder   of hier  op Google ! 

 je (her)beleeft er optredens  van en op de oude JaZZZolder !

 

 

 

 

 

 

 

JaZZZolderblad

 

 

 

 

ARCHIEFINDEX

 

   
23/12/2016 Shakedown Tim & The Rhythm Revue
09/12/2016 Mats Up
25/11/2016 3/4 Peace
11/11/2016 Marcus Wyatt-Ewout Pierreux Group
28/10/2016 Dre Pallemaerts nodigt uit
14/10/2016 Spoken
23/9/2016 Goodbye Papa Soul
9/9/2016 Melike 'Inn of Love'
26/8/2016 All in quartet
12/8/2016 Arne Van Coillie trio
22/7/2016 Dikeman-Gebruers-Antunes
8/7/2016 Nabil Khemir Group
24/6/2016 As Guests Quartet
10/6/2016 Wolf in the Wood' - CD - voorstelling
27/5/2016 Daan Kleijn Trio
13/5/2016 Lasure - Bogaerts duo
22/4/2016 Jérémy Dumont trio - CD - voorstelling
9/4/2016
CD voorstelling
CHRISTOPHE DEVISSCHER QUARTET
8/4/2016 ALBERT VILA QUARTET
25/3/2016 Collapse
11/3/2016 WHexp
26/2/2016 Marzio Scholten Trio
12/2/2016 DASH
22/1/2016 FLYGMASKIN
8/1/2016 RED MOON RISING
   

 

 

 

     
     
 

 

     
     
 

23 December 20:45 hr !

  
     
 
Shakedown Tim & The Rhythm Revue 

 
     
     


 


© Kris Vanderstraeten 

 

 


     
     
Tim Ielegems (1976) werd al op 6 jarige leeftijd aangetrokken door de muziek uit de platenkast van zijn ouders. Zijn leeftijdgenoten waren fan van Michael Jackson, maar Tim hield meer van Elvis, Little Richard en vooral van The Beatles. Dankzij de animatiefilm “Yellow submarine” werd Ringo Starr, die de hoofdrol speelde in de fim, zijn held. Op 11 jarige leeftijd ontdekte hij The Rolling Stones en dan was de kennismaking met the king of the blues “Muddy Waters” niet meer ver af. Op zijn vijftiende kocht hij zijn eerste gitaar.


Ontdekken van The Blues

Toen Tim en enkele vrienden The Red Devils op Pinkpop zagen optreden beseften ze dat er nog steeds een publiek was voor echte blues. Eind ’96 begon hij samen met enkele muzikanten uit Boom de bluesband Fried Bourbon. Ze ontdekten samen de blues en leerden die zo goed mogelijk spelen. (Howling Wolf, Muddy Waters, JB Lenoir, John Lee Hooker, Canned Heat… )
In België begon toen een ware blues revival met o.a. The Electric Kings, El Fish, Roland…
De repetities gingen toen door in de kelder van de bassist. Die woonde, toevallig of niet, vlak over het geboortehuis van Roland Van Campenhout. Het 2de optreden van Fried Bourbon was een voorprogramma van Roland en Steven De Bruyn, maar die avond ontaarde in een heel inspirerende jam. Roland is Tim nadien vaak blijven uitnodigen als gitarist op zijn concerten waardoor hij zeer veel ervaring opdeed en veel nieuwe muziek en muzikanten leerde kennen.
Toen hij naar de hogeschool ging om chemie te studeren, ging hij ‘s middags altijd luisteren naar de concerten in het café van de Jazz-studio. Na één maand raadde zijn leerkracht chemie hem aan om te stoppen en om zich in te schrijven in de Jazz-studio.

In 2001 vervoegde Steven Troch op zang en mondharmonica Fried Bourbon en nu had Tim zijn ‘soul brother’ gevonden. Ze deelden dezelfde muzieksmaak en samen leerden ze de authentieke oude bluesstijlen onder de knie te krijgen en schreven ze eigen materiaal dat geworteld was in de bluestraditie maar met een overduidelijke eigen en originele twist. Journalist Herman van der Horst schreef in het Nederlandse muziekmagazine Oor:
"Fried Bourbon is een van de weinige bands die nog iets wezenlijks toevoegt aan een dikke eeuw blueshistorie."
Fried Bourbon is uiteindelijk een vaste waarde in het blueslandschap geworden. Hun platen en concerten werden enorm gesmaakt in binnen- en buitenland. Artiesten zoals: Gene Taylor, James Harman, Bill Sheffield, Roland, Steven De Bruyn, Rene Trossman, Little Victor… werkten graag met hen samen. Tim werd door deze artiesten ook geregeld gevraagd als gitarist. In 2014 werd besloten om Fried Bourbon in het vriesvak te stoppen om afzonderlijk nieuwe ‘muzikale vitaminen’ op te zoeken.


Exploring new things ...

In 2014 vroeg zanger/songschrijver Yurek Onzia om “The Soul Messiahs” te vervoegen, een soul revue band in de traditie van Otis Redding, Joe Tex, Curtis Mayfield… Deze kans om echte soul te spelen liet Tim niet aan zich voorbij gaan.
Ondertussen was Tim ook beginnen zingen en begon hij samen met King Norre en Dennis Tubs de bluesband: “Shakedown Tim & The Rhythm Revue” Geïnspireerd door o.a. T Bone Walker, Peewee Crayton, Robert Lockwood jr, Jimmy Rogers, Eddie Taylor, Willie Johnson, Pat Hare, Tiny Grimes, Charlie Christian… verfijnt Tim zijn eigen stijl verder.
Hun eerste optreden (toen nog als Tim Ielegems trio) was als afsluiter op het Patersdreef Bluesfestival in Tielt met special guests: Wigbert en saxophonist Roel Jacobs. Even later vervoegde Bart Stone The Rhythm Revue op tenor sax. To be continued…
   
     

 

 

 

 

Shakedown Tim: zang & gitaar
Bart Stone: tenor sax
King Norre: contrabas
Dennis Tubs: drums

website  


 

 

 

 recensie (s)

 

 

 

 

     
     
     
 

“De laatste Jazzzolder avond van dit jaar wordt afgesloten met een traktatie van wijn en met een optreden van Shakedown Tim & the Rhythm Revue. Zij brengen  een combinatie van down home blues, jump & jive en uptown boogie. Deze muzikanten spelen the blues alsof ze uit de Mississippi Delta komen en van daar naar Chicago reisden. Leider zanger-gitarist ‘Shakedown Tim’ Ielegems is de oprichter van de band Fried Bourbon; hij stond op het podium met Gene Taylor, James Harman, Roland Van Campenhout, Steven De Bruyn, Jo’ Buddy, Bill Barret en Bill Sheffield. Hij is al enkele keren in de Jazzzolder geweest in andere bezettingen maar vandaag met zijn band bestaande uit drums, contrabas, gitaar en saxofoon. Het debuutalbum “Hard to Catch” (op CD en vinyl) zetten ze vandaag in de verf.

Het rauwe geluid van een vintage fat body gitaar met lampenversterker uit 1941, een saxofoon en een rete-strakke ritme sectie geeft een mix van low down blues, happy blues, wilde Memphis georiënteerde boogie en juke joint stomp… (pas op ik ben geen kenner van dit genre). Maar op een gegeven moment bij het nummer ‘red hair’ waan ik me bij Bill Haley and his Comets in de jaren ’50. Tim geeft het beste van zichzelf qua zang en gitaar en van een dansje is hij ook niet vies. ‘Wiggle wobble’ gaat over goesting hebben om een danske te doen maar “je moet het gewoon doen zonder je iets van anderen aan te trekken” klinkt het. Hij eert ook het oudere werk van Johnny "Guitar" Watson met ‘One More Kiss’. Natuurlijk mag Muddy Waters als King of the blues niet ontbreken met ‘can’t be satisfied’, hier gebracht in duo met de grote bassist. Er komen ook sambaballen aan te pas bij enkele nummers over zijn reis naar Mississippi. Mooi is ook na de pauze dat Tim solo gitaar speelt zoals John Lee Hooker. We horen nog een trage blues in ‘that’s allright’ van Jimmy Rogers en nog iets van T Bone Walker dat erg swingt.  Naar het einde toe stijgen de temperatuur en de gemoederen in de Jazzzolder bij het super swingende ‘takin’ off’ en zeker bij ‘This Ship’… and we drink a last shit of rhum. Zijn meest sexy nummer met zwoele sax is toch wel ‘take off your clothes’... and come to bed’, wat Tim als het ware smeekt. Op het einde volgt een lang boogiewoogie nummer ‘feelin’ good’ als toegift.”


  
     
  Michel Proesmans

  
     
     
     


 

 		 
 
 
     
     
 

 

     
     
 

9 December 20:45 hr !

  
     
 
Mats Up 

 
     
     


 


© Kris Vanderstraeten 

 

 


     
     
De Zwitserse krant Le Temps voorspelde eind vorige eeuw dat de oprichting van de groep Mats-Up in 1999 wel eens de belangrijkste gebeurtenis in de geschiedenis van de Zwitserse jazz zou kunnen worden! Had de krant het bij het rechte eind? Feit is dat de groep nog steeds met succes optreedt in eigen land en in Europa.

Geïmproviseerde muziek ontvouwt zich het mooist in een concert omgeving, ten overstaan van een live publiek. Dit geldt vooral voor de Zwitserse band MATS-UP. Dankzij hun jarenlange samenspel en hun intense optredens tijdens meer dan 200 concerten, hebben de leden van deze groep een bijzondere eenheid ontwikkeld.
De deels complexe, deels zeer duidelijke composities van trompettist Matthias Spillmann worden door zijn medemuzikanten ervaren en vertolkt in die mate dat ze volledig opgaan in muzikale elementen, zoals thema, solo en begeleiding. Bovendien zijn de vijf instrumentalisten virtuoos in de kunst van afwisselend de leiding te nemen of het geven van ruimte aan elkaar en zijn zodoende in staat om hun muziek een nieuwe richting uit te sturen. Op deze wijze genieten de luisteraars van een rustgevend en verfrissend muzikaal bad met een overvloed aan melodieuze en heftige ritmische energie.
Gezien deze onderscheidene kwaliteiten komt het niet als een verrassing dat MATS-UP in 2013 bekroond werd met de Zwitserse «Moods Blues & Jazz Award» voor hun knappe podium presence.
De band heeft ondertussen een cd met live-opnames uit de Bird's Jazz Eye Club.
   
     

 

 

 

 

Matthias Spillmann: trompet
Reto Suhner: sax
Marc Méan: piano
Raffaele Bossard: bas
Dominic Egli: drums

website  


 

 

 

 

 recensie (s)

 

 

 

 

     
     
     
  Vandaag in de Jazzzolder een Zwitserse jazz band. Gisteren speelden ze nog in Oznabruck en komende dagen nog in Duitsland, Nederland en dus hier ook vandaag. Ze bestaan al sinds 1999. Dankzij hun jarenlange samenspel en hun intense optredens tijdens meer dan 200 concerten, hebben de leden van deze groep een bijzondere eenheid ontwikkeld. Dat is direct te merken.
De band draait rond leider en trompettist Matthias Spillmann. Ze spelen deels complexe en duidelijke composities en worden door de medemuzikanten ervaren en vertolkt in die mate dat ze volledig opgaan in muzikale elementen, zoals thema, solo en begeleiding. Apart zijn de medemuzikanten ook virtuoos op hun instrument. Op deze wijze genieten de luisteraars van een rustgevend en verfrissend muzikaal bad met een overvloed aan melodieuze en heftige ritmische energie.
Af en toe is er een piano solo intro zoals in ‘trinity’ dat ook te vinden is op hun recente live cd. Van hun plaat ‘the nature of the blues’ spelen ze een lied voor de danse Balu de beer uit Jungle book. Het gaat over het natuurlijke scala van overtonen van 7 of 8 alpenhoorns. In “Balubarumba” is een heerlijke partij fender rhodes met stevig drumwerk en snerpende trompet. “Melt the stone” is met vervorming aan de fender en grote trom met een lange climax en rauwe sax. Mooi samenspel hier. Een transgender stuk is “Helga” die Schnelle en het heeft niets te maken met Herr Flick.
Na de pauze spelen trompet en sax vanboven waar onze technieker zit. Het is een Zwisterse traditie dat de koeien worden gemolken hoog in de bergen en dat ze ’s avonds een gebed doen voor goede kaas te bekomen . Het nummer is doeltreffend “Alpsegen”. Een zegen in de Alpen voor goede kaas. Ze spelen verder nog een blues “ stream & shout”. “Paris-Dakar” gaat over de beroemde race : het is een mooie spannende trip doch vermoeiende reis van Parijs tot Dakar.
“Verkehrserziehung” gaat over de toffe educatie op het eerste jaar op school als de leerlingen 7 jaar zijn. Het is een groovy nummer met bells, dwarsfluit en een mooi pure fender geluid.
Als toegift het mooie ‘Ich Gehe Zu Einem Baum’ uit de plaat Psalmen von Said dat gebaseerd is op gedichten van de poëet Said uit Iran. Een mooi einde. Zeker de tweede helft werd beter gesmaakt.
Gezien deze onderscheidende kwaliteiten komt het niet als een verrassing dat Mats-Up in 2013 bekroond werd met de Zwitserse Moods Blues & Jazz Award voor hun knappe podiumprésence.
De band heeft ondertussen een cd met live-opnames uit de Bird's Jazz Eye Club. Er zijn ook cd’s te koop van Matthias zelf.
  
     
     
     
     
     


 

 		 
     
     
     
 
 
     
     
 

 

     
     
 

25 November 20:45 hr !

  
     
 
3/4 Peace

 
     
     


 


© Kris Vanderstraeten 

 

 


     

Het tweede album van 3/4 Peace valt meteen op door de zwart-witte hoes. Met tekeningen van Bart Stolle staat het woord artwork hier volledig op zijn plaats. Geabstraheerde vormgeving combineert Stolle met een inhoudelijke fijngevoeligheid, hij houdt het graag bij de essentie.
De verpakking van het nieuwe album van 3/4 Peace sluit bijzonder mooi aan bij de muziek van dit trio, die zich laat omschrijven als rustige kamerjazz. Muziek zonder drums die weinig franjes vertoont, maar kan tintelen en sierlijk verder glijden - of kringelen, of heel traag voortbewegen. Nu eens fris en licht, dan weer rustig en diepgaand, steeds puur en schoon, op een bijzondere en eigen wijze intens. Kamerjazz die raakvlakken heeft met klassieke kamermuziek en meer.
Dat deze aanpak bij dit trio zo goed werkt, hoeft niet echt te verbazen. 3/4 Peace is intussen al enkele jaren een working unit. De drie muzikanten zijn ook niet van de minste en profileren zich alledrie wel vaker in muziek die sober en intens durft te zijn. Ben Sluijs heeft al jaren eigen groepen en staat ook bekend voor zijn intense samenwerkingen met pianist Eric Vermeulen. Brice Soniano duikt in onze kontreien almaar meer op in bijzondere bandjes, bijv. bij Natashia Kelly en Harmen Fraanje. En Christian Mendoza kom je in speelse, levendige groepen tegen, maar ook bijv. in duo met Heleen Van Haegenborch, vertrekkend van Bach. Alledrie weten ze heel helder ideeën te verklanken, en daarbovenop blaast Sluijs zijn unieke ruis, die de intimiteit verhoogt.
Op 'Rainy Days on the Common Land' trekt 3/4 Peace de lijnen door die zij al inzetten van bij hun eerste album, met vooral composities van Sluijs die hun kracht al bewezen hebben plus sterk werk van anderen. Van Sluijs vinden we hier bijv. het romantisch "Still" en zijn swingende ode "Someone Like Lee" - voor Konitz. En dan zijn er het bijna zangerige 'Hope' van Mendoza dat vrolijk huppelt en het lieflijke 'Les Noces De Bethleem' van Soniano. Waarmee we bij nog een kenmerk van 3/4 Peace komen: een neiging soms tot sacraliteit. Live kan je dat bijv. al eens meemaken met "Le baiser de l'enfant Jésu" van Messiaen.
Zowel op plaat of cd als live zorgt dit trio voor een bijzondere belevenis. Rustig, maar innemend. Op één of andere manier voert 3/4 Peace je mee, weg van onwaarachtige franjes en andere ballast.” (Danny)




   
     

 

 

 


Christian Mendoza: piano
Brice Soniano: bas  

Ben Sluijs : sax en fluit


 

website Ben Sluijs 

website 3/4 Peace    

         luisteren               

 

 

 

 

 recensie (s)

 

 

 

 

     
     
     
  Vreemde groepsnaam maar het is een drumloos trio dat er staat. We gaan volledig akoestisch te werk met bas, piano en sax zonder versterking.

3 / 4 Peace is het trio van saxofonist/fluitist Ben Sluijs, de Peruviaanse-Belg Christian Mendoza op piano en Franse bassist Brice Soniano. Hun meest recente plaat ‘ Rainy Days On The Common Land ‘ en nog andere platen worden gretig verkocht aan het onthaal. Hoe dat komt is door de pakkende performance: subtiel, ingetogen, intimistisch bij vele momenten maar ook geweldige solo’s van elke muzikant. In de stille passages kan je haast een speld horen vallen in de Jazzzolder.

Ben Sluijs, één van onze Belgische toppers, zorgde voor de meeste composities zoals ‘glow’ of het mooie 'Truth is a dangerous matter' gebaseerd op een gedicht met dartele saxlijntjes Ook de twee andere muzikanten komen aan bod zoals pianist Christian in ‘hope’ dat zelfs swingt en Brice met een meditatief stuk ‘Les Noces de Bethleem’.
Ze spelen ook ‘Don The Dreamer’ van Kenny Wheeler. Dat gaat over Don Quichote. In ‘les voyageur du ciel’ speelt Ben op dwarsfluit met eerst een zachte intieme piano intro en een geruisloos einde. ‘Miles behind’ is opgedragen aan de held Miles Davis natuurlijk. ‘ice Crystal’ is een knipoog naar de eerste koude winteravonden. Als toegift volgt een buitenbeetje en een ode aan de school van Lennie Tristano. Ze spelen ‘someone like me’ gebaseerd op de standard ‘Like someone in love’.

De titel Rainy Days On The Common Land verwijst naar CC De Meent in Alsemberg, waar de opnames gebeurden. Het is één van de betere producties van het Gentse El Negocito Records. In onze bar hangt ook een oude foto van Ben Sluijs van in de oude jazzzolder, zo’n 18 jaar geleden van zijn groepje Ancesthree.
  
     
     
     
     
     


 

 		 
     
     
     
 
 
     
     
 

 

     
     
 

November 20:45 hr !

  
     
 
Marcus Wyatt-Ewout Pierreux Group

  
     
     


 


© Kris Vanderstraeten 

 

 

  
     
 


     

De Zuid-Afrikaanse trompettist en componist Marcus Wyatt is een goede vriend van pianist Ewout Pierreux, binnen en buiten de muziek; ze hebben elkaar (vanzelfsprekend) leren kennen via Tutu Puoane… Marcus en Tutu hebben samen gestudeerd aan Cape Town University in de jaren ’90 en zijn sindsdien altijd erg goede vrienden gebleven. Zij hebben in Zuid-Afrika al talloze keren samengewerkt en -gespeeld en hebben een tijd geleden besloten om te proberen om die samenwerking ook op het Europese vasteland door te zetten. Op die manier hebben ze een kleine tour in België gespeeld in november 2014 langs een reeks clubs en zalen, en gezien de warme ontvangst toen willen zij daar graag een vervolg aan breien.
Ze plannen dus een nieuwe tour, ditmaal in het najaar (oktober-november) van 2016. De line-up is een interessante combinatie van muzikanten die op de één of andere manier allemaal een ‘link’ hebben met Marcus: Steven Delannoye op tenor sax, die Marcus al jaren geleden ontmoette hier in België op enkele jamsessies, Joao Lobo, waarmee Marcus samenspeelde in Johannesburg toen Joao er passeerde met Maâk, die voor deze avond vervangen wordt door Teun Verbruggen. Op bas speelt de vrouwelijke Zuid-Afrikaanse Romy Brauteseth uit Kaapstad, die sinds enige tijd vast deel uitmaakt van verschillende projecten van Marcus in Zuid-Afrika. Op zich een klassieke Quintet-bezetting dus, terwijl de muziek zelf niet echt klassiek te noemen is, én een aardig stukje buiten de lijntjes kleurt: de composities zijn hoofdzakelijk originals van Marcus en hebben een onmiskenbare Zuid-Afrikaanse flavour, zowel wat betreft groove als harmonie, terwijl de solistische ruimte voor een groot stuk vrij is, hetgeen resulteert in concerten die erg momentgebonden zijn, met veel verrassing en interactie. Er komen ook enkele stukken van Steven Delannoye en Ewout voorbij, maar de benadering van dat repertoire blijft onder invloed van Marcus’ muziek grotendeels dezelfde.




   
     

 

 

 

 

Marcus Wyatt: trompet en composities
Ewout Pierreux: piano
Steven Delannoye: sax
Romy Brauteseth: bas
Teun Verbruggen: drums



 

 

 

 

 recensie (s)

 

 

  
     
     
 
     
  ““Marcus Wyatt (°Port Elizabeth, Zuid-Afrika, 1971) en Ewout Pierreux leerden elkaar kennen in 2004 via zangeres Tutu Puoane. Ewout speelde in de band die ze vanuit Europa voor de eerste keer mee op tournee nam naar haar thuisland Zuid-Afrika. Tijdens het Grahamstown Jazz Festival, een jaarlijkse ontmoetingsplek voor Zuid-Afrikaanse en internationale jazzmusici, maakten beiden kennis. Drie weken later speelden ze hun eerste concert samen in Johannesburg. Intussen hebben ze al veel concerten samen gespeeld, vooral in Zuid-Afrika maar ook in Europa.
Marcus verblijft de laatste jaren regelmatig in Europa, vooral in Parijs en in Zwitserland, om projecten uit te werken met lokale musici. In 2014 vond ook een eerste kleine tournee in België plaats. De vele lovende reacties van toen zorgden ervoor dat er een vervolg kwam zoals nu met een toernee door België met als afsluiter vandaag in de Jazzzolder.
Samen met Steven Delannoye op sax, de Zuid Afrikaanse Romy Brauteseth op bas en Teun Verbruggen op drums gaan Marcus & Ewout aan de slag met speciaal gemaakte composities in functie van Marcus’ persoonlijke trompetgeluid, zijn groove, soul, sfeer en lyriek. Er is veel creativiteit, spelplezier en avontuur.
Marcus eert in het nummer ‘Mr D’ de bassist en pianist Johnny Mbizo Dyani, een Zuid-Afrikaanse jazz muzikant, die speelde bij Don Cherry, Steve Lacy of David Murray.
Ook Ewout brengt enkele eigen nummers zoals ‘swing well’ of ‘small world’. Het is mooi om Ewout te zien soleren en telkens feller en heviger te gaan opgehitst door drummer Teun. Ze voelen mekaar goed aan terwijl de mooie bassiste Romy mooie lijntjes geeft op de bas. Er zijn ook intieme nummers zoals ‘Hymn’ van Ewout of de ballade ‘fire’. Op het einde iets over Capetown met lokale carnaval thema’s. Zo gaat het fantastisch optreden nog een hele tijd verder. Zo loodsen ze ons ‘gently into the night’.
Ze nemen een cd op in Zwitserland die later pas uitkomt, ondertussen worden er andere cd’s verkocht bij de onthaaldames.”
” 		 
     
     
  Michel Proesmans  
     
     
     
      
     
     
 
     
     
     
 
 
     
     
 

 

     
     
 

28 Oktober 20:45 hr !

  
     
 
Dré Pallemaerts nodigt uit

 
     
     


 


© Kris Vanderstraeten 

 

 


     

Een “vervangoptreden” kan ook een topoptreden worden ! Wees maar zeker…
   
     

 

 

 

 

Pascal Mohy: piano

Clemens van der Feen: bas

Dré Pallemaerts: drums



 

 

 

 

 recensie (s)

 

 

 

 

     
  “Dit jazz trio speelde bij Dré thuis op het afgelopen Jazzathome festival. De samenwerking verliep uitstekend en Dré wilde graag met dit trio invallen omdat de geplande groep op het laatste nippertje afhaakte. Dus we krijgen een volle jazzzolder met jazz standards gebracht met nieuwe eigen accenten. Wat kan je toch allemaal moois doen met die oude standards. Ze treden op zonder voorbereiding. Het concert wordt opgenomen met twee grote microfonen over mekaar die 360° alles registreren op een portable.
Wat horen we: enkele Thelonius Monk nummers natuurlijk zoals ‘Evidence’ met hoekige piano toucher en de Monk classic ‘well you needn’t’ en jazz standards als ‘You and the night and the music’ met pianosolo intro maar ook ‘I love you’ en ‘I fall in love too easily’. Ze eren ook Billy Strayhorn, de nevenhand van Duke Ellington.
Vooral de Coltrane ballad ‘Naima’ opgedragen aan zijn toenmalige vrouw Juanita Naima Grubbs en te vinden op ‘Giant steps’ is sterk intiem neergezet met een weemoedig intermezzo van de gestreken bas van Clemens om maar niet te zwijgen over de brushes van Dré. Kortom een prachtconcert. Er zijn er nog vier te gaan dit jaar en hopelijk nog langer in de huidige Jazzzolder of op een andere locatie.
Er worden cd’s verkocht van de recentste plaat ‘Coutances’ van Dré Pallemaerts. Je kan ook tickets kopen voor het concert van Chris Joris en zijn familie en vrienden op 17 dec in het Auditorium in CC Mechelen. De cd is alvast veelbelovend.” 		 
     
     
  Michel Proesmans  
     
     
     


 

 		 
     
     
 
 
     
     
 

 

     
     
 

14 Oktober 20:45 hr !

  
     
 
Spoken
 
     
     


 


© Kris Vanderstraeten 

 

 

 

     
Zelf belooft dit kwartet een modern en opwindend repertoire, waarin aldoor prachtige saxofoonklanken worden gecombineerd. De vier muzikanten vertrekken vanuit een persoonlijke benadering van de rijke jazzgeschiedenis en voegen een fijne geut humor toe. Om hun eigen narratieve, filmische stukken te boetseren putten deze muzikanten niet enkel uit jazz, maar ook uit hedendaagse en klassieke muziek - en daar houdt het niet op.
Deze zomer bundelen de vier verschillende saxofonisten hun krachten met drummer/percussionist/componist Friso Van Wijck. Met zijn kunnen en ideeënrijkdom erbij vergroot het kwartet haar zo al brede spectrum van mogelijkheden nog een pak meer.
Nu heeft Spoken er ook nog Sanne Huijbregts bijgenomen, een zeer getalenteerde Nederlandse zangeres. Met haar prachtige stem, opvallende teksten en een aantal originele composities, wordt het vast een sensatie zowel voor de band als voor het publiek.
Vier saxen, een percussionist en een zangeres, kom zelf zien en aanhoren hoe complementair dit uitpakt!

     
     

 

 

 

Stephanie Francke: sopraansax
Wietse Voermans: altsax
Bruno van der Haegen: tenorsax
Ruben Verbruggen: baritonsax
special guests:
Sanne Huijbregts: zang
Friso Van Wijck: drums

 

 

 

website 

 

 

    


 

 

 

 recensie (s)

 

 

 

 

     
  deze keer helaas geen recensie ...  
     
     
     

 
     
     
 
 
     
     
 

 

     
     
 

23 September 20:45 hr !

  
     
 
Goodbye Papa Soul

 
     
     

 

 

© Kris Vanderstraeten 

 

 

 

     
" Laurent Doumont, saxofonist en zanger, komt uit Brussel en is vooral bekend om zijn "soulrepertoire". Van 1999 tot 2008 maakte hij deel uit van “Daniel Romeo’s Band”. Hij speelde in o.a. "Improsession" (variétéshow in Parijs), en regelmatig zie je hem in bluesbands naast Marc Lelangue of Boogie Boy. Als freelancer had hij de kans om met Fred Wesley, Boney M, George Mc Crae, Percy Sledge en, ooit op een speciale avond, met James Brown op het podium te staan. Maar meestal kon je hem al sinds 1998 met zijn eigen band zien, in verschillende samenstellingen, waarin we een "crème" van Belgische muzikanten terugvinden.
Zijn eerste album "Soul Quintet" dateert van 2001, en zopas bracht hij een nieuw album uit, "Papa Soul Talkin", met zijn eigen quartet en enkele top gastmuzikanten.
 "
     
     

 

 

 

Laurent Doumont: sax & zang
Vincent Bruyninckx: piano
Sal La Rocca: contrabas
Lionel Beuvens: drums

 

 

 

website 



    

 

 

 

 recensie (s)

 

 

 

 

 

     
     
  “Zoals het in de Jazz soms voorvalt kunnen twee muzikanten die wel meespeelden op de cd er vanavond niet bij zijn, maar geen nood, vandaag komen Bilou Doneux op drums en Raf De Backer op piano hen begeleiden. Ze spelen vlot en grandioos mee in een volle Jazzzolder. Laurent zet solo in met zijn krachtig saxgeluid in ‘back on Boadway’ en daarna zet de band in en zijn we vertrokken voor een vette portie swing en soul. De muziek vindt een mooi evenwicht tussen traditie en moderne soul met de nodige versheid (fraicheur), explosie, maar ook ingetogenheid zoals in de ballad ‘sleeping beauties” voor zijn dochter. In het krachtig gezongen ‘love or leave’ met pianosolo komt een vrouw toch terug na een ruzie.
By the way, drummer Bilou Doneux studeerde aan de Antwerpse Jazzstudio en kreeg les van Jan De Haas en Dré Pallemaerts. Daarna ging hij verder studeren aan het Conservatorium van Brussel, waar hij de Eerste Prijs voor drums en percussie behaalde in 1991. Ik ken hem van de plaat ‘burnin’ with the Chris Mentens jazz van’ of ook van het Etienne Richard trio op Jazzathome 2007.
Raphaël Debacker (aka Raf D Backer) volgde vanaf zijn 10de klassieke piano. Hij schakelde over naar jazz op zijn 14de en kreeg les van Eric Legnini aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel. Net zoals Legnini heeft hij een soulvolle touch die goed past bij Doumont vandaag. Maar de pianist begeleidde ook Beverly Jo Scott, Chrystel Wautier of Kellylee Evans.
Ze spelen veel nummers van zijn plaat “Goodbye Papa Soul” zoals ‘Big City Buy’ want hij heeft enkele jaren doorgebracht in NYC. Voor de pauze volgt een regelrechte blues als uitsmijter. Na de pauze volgt o.a. de meezinger ‘Everything I Do Gonna Be Funky’ dat doet denken aan James Brown. Ze spelen het in een Ramsey Lewis stijl. Ze eren ook pianist Allen Toussaint van New Orleans die vorig jaar overleed en zingen ‘cocaine blues’, bekend geworden door Bob Dylan. Daarbij zingen alle muzikanten het refrein mee. Daarin schittert Siciliaan Sal La Rocca aan de bas met luid applaus tot gevolg. De drummer houdt de pianist goed in de gaten en swingt er bij momenten goed op los.
Papa Soul Talkin' op het einde is weer een ode aan funky James Brown. Als extra volgt ‘good loving’ à la Michael Bublé. We hebben ervan genoten en er wordt nog lang nagepraat in de bar.”


 
 

                                                                                                  

 

  
 
 
  Michel Proesmans

  
     

 
     
     
     
 
 
     
     
     
 

 

     
     
 

9 September 20:45 hr !

  
   
 
Melike "Inn of love"

 
     
     

 

 

© Kris Vanderstraeten 

 

 


     
" De kiem voor ‘Inn of Love’ ontstond toen Melike Tarhan, Vlaamse zangeres met Turkse roots, een optreden van saxofonist John Snauwaert bijwoonde. John bracht met zijn band Turkse traditionals in een nieuw concept. Er was meteen een artistieke klik en niet veel later werd een nieuw muzikaal project geboren. Het Melike-kwartet brengt zowel Turkse traditionals als nooit eerder opgenomen composities. 
Het thema van de liefde loopt als een rode draad door het muzikale web van etnische en moderne Westerse invloeden. Soms loopt die draad recht en ongecompliceerd door de eenvoudige poëzie van het alledaagse, soms kronkelt de draad door de zoete pijn van een nooit hervonden liefde. Dan zijn er nog stukken waarin die rode draad omhoog spiraalt: in de mystieke Sufi-liederen klinkt de liefde voor het al, de wereld, de liefde van de ziel die zich met het goddelijke wil verenigen, de liefde die alles doorbreekt en alles met elkaar verbindt. "
     
     

 

 

 

 

Melike Tarhan: zang, composities 
John Snauwaert: tenor- en sopraansax 
Hendrik Braekman: gitaar 
François Taillefer: percussie 


 

 

 

website 



    

 



 

 

 

 recensie (s)

 

 

 

 

 

     
     
     
 

 

 


Het project “Inn of Love” naar de gelijknamige CD uit 2014, dat MelikeTarhan  vandaag in de Jazzzolder brengt, is ontstaan nadat Melike een concert van de jazzsaxofonist John Snauwaert  bijwoonde. Tijdens dat concert bracht Snauwaert met zijn groep Turkse traditionals, maar gaf die een jazzy accent mee. Snauwaert en Tarhan raakten in contact met elkaar en samen met gitarist Hendrik Braeckman en percussionist François Taillefer (die er vandaag niet bij is), hebben ze nu het project ‘Inn of Love’.

Melike Tarhan is geboren in Gent, maar afkomstig uit een Turkse familie uit centraal Anatolië. Ze groeide op met Turkse klassieke muziek, maar raakte in de ban van de traditionele folkmuziek van haar land en ging het vak studeren in Berlijn. Daarnaast volgde ze zanglessen bij Mireille Capelle, de Duitse experimentele zangeres Claudia Herr. Ze verdiepte zich ook in Indische zangtechnieken en ze werkte ook al met Dirk Brossé.

Muziek is haar grote passie en het vraagt veel opofferingen, maar ze doet het  met veel liefde en plezier. Ze studeerde Germaanse Talen (Engels-Duits) en geeft al jaren Nederlands aan anderstalige volwassenen. Met Nic Balthazar neemt zij het muzikale deel voor zich in de voorstelling ‘Neeland’, het pakkende verhaal van een asielzoeker… het publiek dat zij in haar klas heeft.  Daarnaast is ze ook afgestudeerd als psychotherapeute, een beroep dat ze later hoopt uit te oefenen. En verder tekent ze ook nog.

Deze briljante dame is vandaag geflankeert door twee muzikale heren: John Snauwaert (saxen en fluit) en Hendrik Braeckman (elektrische gitaar en basgitaar). Er wordt zowel in het Turks als in het Engels gezongen. Melike praat alles aan mekaar in perfect Nederlands.

Het Melike-trio  brengt zowel Turkse traditionals als nooit eerder opgenomen composities. Het thema van de liefde loopt als een rode draad door het muzikale web van etnische en moderne Westerse invloeden. Soms loopt die draad recht en ongecompliceerd door de eenvoudige poëzie van het alledaagse, soms kronkelt de draad door de zoete pijn van een nooit hervonden liefde. Dan zijn er nog stukken waarin die rode draad omhoog spiraalt: in de mystieke Sufi-liederen klinkt de liefde voor het al, de wereld, de liefde van de ziel die zich met het goddelijke wil verenigen, de liefde die alles doorbreekt en alles met elkaar verbindt.

Ze neemt ons mee op reis naar het land van haar familie. Onder andere een nummer over een pruimelaar is een mooi nummer dat op het einde nog eens gezongen wordt als bis. Het publiek mag ook enkele keren meeklappen in enkele nummers met vreemde maatsoorten als 9/8, ze noemt het een kreupele maatsoort. Het nummer ‘Al fadimen’ gaat over de tragische uithuwelijking. Af en toe zijn er ook nummers van John Snauwaert  zoals ‘work on peace’ met toch altijd die typische Turkse sound. Voila toch eens een speciaal optreden met zomerse inslag net voor Jazzathome.




                                                                                                                         		  
 
 
  Michel Proesmans  
     


 

 

 

 		 
     
     
     
 
 
     
     
 

 
     
 

26 Augustus 20:45 hr !

  
     
 
All in quartet
 

  
     
     


 


© Kris Vanderstraeten 

 

 


     

"De melodische wisselwerking en het harmonieus samengaan van alto saxofoon met elektrische gitaar zijn bepalend voor de sound van dit kwartet. Deze combinatie doet al snel denken aan de prachtige opnames van het Paul Desmond Quartet featuring Jim Hall.
Het repertoire van dit All-in Quartet bestaat voornamelijk uit composities van de bandleden. Respect voor traditie, in combinatie met moderne speeltechnieken en improvisatie, vormen de vaste ingrediënten voor een boeiende muzikale beleving voor zowel de muzikanten als de luisteraars.
"
     
     

 

 

 

 

Lieven Cambré: alto saxofoon
Raf Hendrickx: elektrische gitaar
Martijn Vanbuel: contrabas
Toon Van Dionant: drums


 

 

 

website  





 

 

 

 recensie (s)

 

 

 

 

 

     
     
     
 

 

 


...helaas, deze keer geen recensie !
                                                                                                                     


  
 
 
     
     


 
     
     
 
 
     
     
 

 

     
     
 

12 Augustus 20:45 hr !

  
     
 
Arne Van Coillie trio

  
     
     


 


© Kris Vanderstraeten 

 

 


     
“Pianist Arne Van Coillie vormt, samen met contrabassist Flor Van Leughenhaeghe en drummer Luc Vanden Bosch de vaste ritmesectie van het legendarische Café Het Schaap in Hasselt. Hij heeft zich de voorbije jaren toegelegd op het begeleiden van de meest uiteenlopende jazzsolisten. Om er maar enkelen te noemen: Jean-Paul Estiévenart, Carlo Nardozza, Sam Vloemans, Richard Rousselet, Bart Defoort, Robin Verheyen, Frank Vaganée en Pascal Schumacher.
De jongste maanden begon Arne Van Coillie intensief samen te werken met de piepjonge drummer Gert-Jan Dreessen. Resultaat was een tweede trio met een heel nieuwe vibe en een totaal verschillend ritmisch concept. Op de Jazzzolder komt Van Coillie zijn 'jonge' trio voorstellen.



     
     

 

 

 

 

Arne Van Coillie: piano
Flor Van Leugenhaeghe: contrabas
Gert-Jan Dreessen: drums


 

 

 

website 

 
 

 

 

 

 recensie (s)

 

 

 

 

 

     
  “Door het betere weer en door Jazz Middelheim was er minder volk dan gewoonlijk in de zolder voor een toch wel zeer smakelijk concert van het Arne Van Coillie trio. Hij stond al eens te schitteren op het avondpodium van Jazzathome met het Gershwin project maar nu hier voor de eerste keer in de Jazzzolder. Hij brengt een opmerkelijk goede jonge drummer mee, Gert-Jan Dreesen. Daar horen we later zeker nog meer van.
Arne Van Coillie kent zijn jazzgeschiedenis want als jonge knaap luisterde hij naar Mingus en Ellington terwijl zijn leeftijdsgenoten eerder naar The Cure of Madonna luisterden. Hij was toen hip lijkt het wel en presenteert o.a. ook zijn oudere plaat ‘de Hipste’ uit 2011. Arne zegt zelf vandaag dat er nu drie generaties on stage staan. De bassist, Flor Van Leugenhaeghe, is de oudste van de bende. Flor begon al vroeg met het begeleiden van jazzmuzikanten in de Gard Civic in Antwerpen, en werd later de vaste huisbassist van het Swingcafé. Hij speelde bij verscheidene jazzgroepen en begeleidde o.a. Bert Joris, Frank Vaganee, Thijs Van Leer, Pierre Van Dormael, Fabrizio Cassol, Peter Hertmans en Phil Abraham. Flor is ook actief in andere genres zoals salsa, pop en rock, en kleinkunst. Sinds enkele jaren coördineert hij de jazzafdeling van het Stedelijk Conservatorium van Hasselt, waar hij contrabas, basgitaar en ensemble geeft.
Wie aan Hasselt denkt, denkt aan zijn jenever. Alleen Jazz proberen te doen in Hasselt zonder subsidies is onmogelijk, vertelt Arne ons, vandaar dat hij het combineert met jenever en zo schreef hij een jeneversuite waarbij hij ‘acting cool’ speelt. Dit betekent dat je zelf denkt dat je nog goed cool overeind staat, maar de menigte denkt dat je glaasjes te veel op hebt.
Ze wisselen standards af met eigen werk. We horen o.a. ‘All of you’ van Cole Porter of ‘old folks’ van Parker op een groovy manier. We krijgen een niet zo vaak gespeeld nummer van A. C. Jobim ‘If You Never Come To Me’ (Inútil Paisagem) dat past bij deze zomer. Tussendoor speelt Arne een mooie eigen wals ‘Fleeting’, ook te vinden op ‘de hipste’. Op die plaat hoor je dan de sax van Andy Declerck erbij, en een andere drummer.
Gert-Jan (°1995), de drummer van dienst vandaag, studeert momenteel zijn derde jaar jazzdrums aan de LUCA School of Arts, Campus Lemmensinstituut, waar hij les krijgt van Dré Pallemaerts, Jos Machtel, Frank Vaganée, Carlo Willems, Bart Van Caenegem en andere. Het is eraan te zien dat hij les kreeg van Dré door zijn vloeiende cymbalenwerk en catchy brushes. Dankzij zijn tweede passie, piano (bij Arne van Coillie), kan hij zich beter inleven in harmonische structuren van de jazzmuziek en zo beter aan de slag gaan met eigen composities. Momenteel speelt hij in verschillende projecten, met medemuzikanten als Jeroen Reggers, Jos Machtel, Carlo Nardozza, Arne Van Coillie, Flor Van Leugenhaeghe, etc.
Ze spelen ook ‘the March of the sad ones’ van de Jood Gilad Hekselman. Na de pauze openen ze met een haast klassiek geworden ‘Hermitage’ van gitarist Pat Metheny uit 1979 en een sterk Enrico Pieranunzi nummer ‘Anne Blomster Sang’ met fraaie baslijnen. Hij speelt ook zijn eigen werk ‘de hipste’ in een soft swing mood en een BRTradiotune ‘Little thumb’ van Etienne Verschueren. Super is de ballade ‘a ballad in between’ met een verfijnde bas intermezzo ondersteund met fraai brusheswerk.
Arne zijn muziek verraadt overduidelijk invloeden van jazzgrootheden: de vlotte lijnen van Horace Silver, Monks speelsheid of de walsende elegantie van Bill Evans. Hij speelt met een duidelijke focus op de melodie en een glasheldere timing. We krijgen wat we verwachtten: gemoedelijke swing, catchy hardbop, een schuifelende ballad (inclusief geborstelde drums)”.
 
     
     
  Michel Proesmans  
     
     
     
 
     
     
 
 
     
 

 
     
 

22 JuLi 20:45 hr !

  
     
 
Dikeman-Gebruers-Antunes

 
     
     


 


© Kris Vanderstraeten 

 

 

 		 
     
 


     

"Het concert van deze avond toont nog maar eens aan hoe ruim de Jazzzolder programmeert. Naast toegankelijke jazz laten wij jullie ook af en toe kennis maken met het andere uiterste: free jazz en improvisatie. Moeilijk? Eerder boeiend en fascinerend ! Het trio dat vanavond optreedt is niet het minste. De in Amerika geboren John Dikeman ontdekte al op jonge leeftijd de muziek van John Coltrane, Cecil Taylor, John Zorn en Albert Ayler. Zijn interesse voor de free jazz voerde hem door heel Amerika, waar hij op vele plaatsen contacten had met, en workshops bij grote namen uit de improvisatiewereld. Op 21jarige leeftijd verhuist hij naar Caïro, van waar hij o.a. als solist met het Caïro symfonie orkest en met de Nubische popster Mohamed Mounir door heel Noord- Afrika trekt. In 2007 vestigt hij zich in Amsterdam om ook daar furore te maken als jazzmuzikant. Hij speelt zowat met alle grote namen uit de West-Europese improvisatiescène, op zowat alle podia. Met Seppe Gebruers op piano en Hugo Antunes op contrabas belooft het een intrigerende en interessante avond te worden in de jazzzolder ! "
     
     

 

 

 

 

Seppe Gebruers: piano 
John Dikeman (US/NL): sax 
Hugo Antunes (Pt): contrabas -> Eric Thielemans: drums, percussie


 

 

 

website John 

website seppe 



 

 

 

 recensie (s)

 

 

 

 

 

     
     
     
 

 

 

“...zieke Dikeman's plaats werd door Eric Thielemans aardig opgevuld, geen sax weliswaar maar voortreffelijke drum en percussiewerk...het maakte dit concert natuurlijk helemaal anders maar deze combinatie werkte duidelijk ! Het gevolg was een buitengewoon concert en daarbij deed het deugd dat hier toch een flinke grop liefhebbers op afkwam...de nummers in de set ontwikkelden niet zelden tot op het explosieve af en springerige Seppe bewees meermaals ziin duidelijke kwaliteiten als pianist...mooi was dat hier geen chaos gecreëerd werd maar dat structuren bijna melodisch werden met sterke jazzfeel...Ik ben niet echt een liefhebber van het genre maar als combinaties goed zitten is er magic in the air en dat was vanavond zeer zekers het geval, mooi zo!”


                                                                                                                                      Winus


“De warmte hangt nog wat in de Jazzzolder, en er slechts een 50 man. Misschien door vakantie en ook door de aard van de muziek? In ieder geval geen sax vandaag wegens ziekte van John Dikeman en die wordt wonderwel goed vervangen door de Belgische drummer Eric Thielemans. Dat gaat zo in de jazz scène. Veel makkelijker dan in de pop. Het is zoals Lejo in de inleiding vertelt dat we zeer breed programmeren in de Jazzzolder, al 18 jaar lang, en er mag zo af en toe pure improvisatie bij zijn.
Seppe kreeg in 2014 de SABAM Jeugd & Muziek Jazz Award uitgereikt als jonge pianist en componist, als een muzikant met “een grote muzikale durf en opvallende nieuwsgierigheid die verder reiken dan de geijkte formules”. Dat kunnen we vandaag zeker merken. De spring in het veld, Seppe Gebruers, bewijst wat hij allemaal kan op een piano: zacht, explosief, snel, traag zelfs intimistisch, de snaren beroeren … In zijn pianowerk hoor je invloeden van Monk of Cecil Taylor.
Eric speelt treffelijk drumwerk met brushes, allerhande stokken, handen, vingerinstrument en fijne percussie. Dan leunend tegen de muur met zijn rug en dan weer voorovergebogen en de anderen in de gaten houdend, soms met open mond spelend en zelf genietend. Het klopt allemaal en het verveelde niet; het werd bij wijlen zelfs melodisch met veranderende ritmes. Het werd geen kakafonie maar beheerste nummers die af en toe eens goed ontsporen en soms een sterk melodisch karakter hebben. Thielemans liet zich in zijn loopbaan vooral opmerken als drummer van het Ben Sluijs Quartet en Mâäk’s Spirit. Je kan hem ook nog bewonderen in duo met zijn held drummer Billy Hart op het eerstkomende Jazz Middelheim festival!
En wat kan de bassist uit Portugal (°1974) goed overweg met zijn contrabas: met snelle en trage vingers, percussief spelend, met de strijkstok, wasknijpers op snaren zettend enz… Het is een genot om hem te zien spelen, zo zelfverzekerd. Het zijn genietbare improvisaties met lange stukken en ook een bis ontbreekt niet. Nadien is het ook leuk genieten in de bar met gast DJ en huisfotograaf Winus alias Jassepoes.”





                                                                                                                               Michel Proesmans









  
 
 
     
     


 

 

  
     
 

 

08/08/1998-08/07/2016: dag op dag 18 jaar geleden: begin van de jazzzolder !


 

Dit gaan we vieren met o.a. dit spetterend optreden !

 

 

     
     
 

8 Juli 20:45 hr !

  
     
 
Nabil Khemir Group

 
     
     


 


© Kris Vanderstraeten 

 

 


     
“De Tunesische fusion luit- en gitaarspeler en zanger Nabil Khemir is al heel zijn leven bezig met het vormen van zijn talent en muzikale visie. Hij groeide op in de grootstad Tunis en was gefascineerd door de prachtige Egyptische muziek en diens rijke culturele erfenis. Dit zette Nabil Khemir aan om een uniek instrument te zoeken. Op zijn negende verjaardag ging zijn droom in vervulling, hij kreeg een luit waarmee hij deze muziek kon verkennen.
Hij leerde het instrument snel goed bespelen, zo goed dat hij voor publiek speelde. Hij verloor geen tijd, en oefende en leerde alleen, maar ook met de platen van grote westerse jazziconen zoals George Benson, John McLaughlin, John Coltrane en Pat Metheny. Ook ging hij bij de beroemde luitspeler Ali Sriti in de leer.
In 2004 besliste Nabil om een hybride instrument te ontwikkelen waarmee hij zijn eigen muzikale visie kon vormgeven. Na vele jaren onderzoek en ontwikkeling ontstond de RayJam, een unieke combinatie van een luit en een gitaar met twee halzen. Dit instrument laat Nabil Khemir toe zijn muziek te spelen, hij heeft een elektrische luit en een elektrische gitaar binnen handbereik.

Ontvangen onderscheidingen:
Nabil participates in 2007 to the American music contest for creation and improvisation and receives (among 2000 candidates from 40 countries worldwide) the honor award for his composition "Parfum d’orient et d’occident".
Nabil receives in 2008 the medaille of culture from Tunisia for his cultural contribution to his country. 


     
     

 

 

 

 

Nabil Khemir: Rayjam (elektrische luit en gitaar)
Stormvogel: keyboards
David de Marens Oijens: bas
Onno Witte: drums


 

 

 

 

 
     
 

 

 

 

 recensie (s)

 

 

 

 

 

     
     
     
 

 

 

 

...en dan , gisteravond, de Nabil Khemir Group ten JaZZZolder alwaar Tunesische Nabil Khemir, uitstekend geruggesteund door een hechte ritmesectie, ons begeesterde met een moderne mix wereldfusion waar ook Stormvogel aan keys en ..mini-moog? meer deed dan bekoren...een lekkernij ! ...en dan moesten de hapjes in de bar nog komen nav het 18 jarig bestaan van de JaZZZolderse Club ! In de bar draaide ik weer zomerse muziekjes, deze keer niet Afro getint maar veel latin met Acid Jazz smaak , waaronder Snowboy en Al di Meola...hoeft het gezegd dat het weer té laat werd voor deze jongen die straks weer naar Gent Jazz gaat sloffen...

 

 

Winus

 
 
 
     
 
 
     
     
 

 
     
 

24 Juni 20:45 hr !

  
     
 
As Guests Quartet

 
     
     


 


© Kris Vanderstraeten 

 

 


     
“De gelauwerde groep AsGuests is hoofdzakelijk de vrucht van de samenwerking tussen vibrafonist Miro Herak en pianist Michal Vanoucek. Zij kennen mekaar van hun klassieke studies aan het conservatorium in Bratislava, Slovakije, waar ze voor het eerst hun muzikale ideeën en composities zowel als duo als in kwartet uitvoerden. Na dit klinkend succes beslisten ze om met verschillende muzikanten verder te gaan, tot vandaag heeft dit geresulteerd in duo’s (piano en vibrafoon) maar ook in een septet met strijkers. In 2004 won AsGuests twee grote prijzen voor de beste formatie, de Pim Jacobs Muziek Prijs in Rotterdam en de Dutch Jazz Competition op het North Sea Jazz Festival. Hun gesmaakte eerste CD “Enter As Guests” datert van 2005. AsGuests heeft verder nog twee werken opgenomen, een DVD “Live In Belgium” (DAR Productions) en “AsGuests with Strings: Universal Mind” met de nederlandse strijkers Jeffrey Bruinsma, Oene van Geel en Jorg Brinkmann, op het Amerikaanse label “Origin Records”. 


     
     

 

 

 

 

Miro Herak: vibrafoon
Michal Vanoucek: piano
Janos Bruneel: contrabas
Casper Van de Velde: drums


 

 

 

 

 

 

 

 recensie (s)

 

 

 

 

 

     
     
     
 

 

 

Vandaag treden in de niet zo volle Jazzzolder een kwartet aan dat draait rond twee Slovaken vibrafonist Miro Herak en pianist Michal Vanoucek. Ze waren 10 jaar geleden present met bassist Janos Bruneel maar vandaag spelen ze voor de eerste keer met een andere nu jongere drummer samen, nl. Casper Van De Velde.  (bekend van de groep Donder van de afgelopen JazzContest Mechelen halve finale. Hij is ook bekend geraakt met de groep SCHNTZL met pianist Hendrik Lasure).

Wat kan die Casper zich nu eindelijk eens volledig geven en gevoel leggen in het spel. Hij is de enige met bladmuziek voor zich. Hij speelt aandachtig mee in de geest wat de pianist en vibrafonist presteren. De groep AsGuests spelen allemaal eigen stukken met mooie harmonieuze lijnen, dan eens uitbundig maar ook intiem zoals in het mooie ‘Goldfish’. Ook ‘Elli’ is zeer melodieus en Miro hanteert hierbij 4 stokjes aan de vibes. Voor de pauze spelen ze een bewerkt stuk van gitarist Ralph Towner met leuke intermezzo’s en funky inslag.

Na de pauze spelen ze ‘Resi’ dat me doet denken aan het piano/vibes duo Chick Corea met Gary Burton van hun meesterlijke plaat uit 1972: Chrystal silence. Gary Burton was een van de vernieuwers die met 4 stokjes op vibrafoon speelde.  Daarna gaat het ritme gevoelig omhoog en bereikt een hoogtepunt in ‘UM’ dat staat voor Universal Mind naar hun gelijknamige plaat uit 2011.  In het rustiger ‘Echo’ krijgt de bassist een mooi feature met veel brushes begeleiding van Casper. Ze spelen ook een fantastisch nummer in een arrangement van vibrafonist Mike Mainieri (Steps Ahead) dat herinneringen oproept aan de fusionjazz uit de jaren ‘80 en ‘90. De afsluiter (zonder bis) ‘Sunset Boulevard’ is een mooie tune dat vele kanten op kan.

AsGuests klinkt eigentijds en avontuurlijk, met een diep respect voor de jazztraditie. Het kwartet staat borg staan voor een evenwichtig en uiterst homogeen groepsgeluid, dat vooral gekenmerkt wordt door het interactieve samenspel van piano en vibrafoon. Ieders bijdrage staat ten dienste van het groepsgeluid en iedereen krijgt voldoende ruimte om te schitteren. Ze hebben helaas hun platen vergeten mee te brengen want het jazzzolder publiek koopt graag cd’s en wil die laten signeren.





 
 
     
  Michel Proesmans  
     
     
 
 
     
     


 
     
     
     
     
 

 

     
 

10 Juni 20:45 hr !

  
     
 
'Wolf in the Wood' - CD - voorstelling

  
     
     


 


© Kris Vanderstraeten 

 

 


     
“Met de band ‘Wolf in the Wood’, creëert jazzpianiste Anne Wolf een bijzondere sound, warm en groovy, feestelijk zou je bijna willen zeggen. Ze treedt bewust buiten haar eigen repertoire om meer vrije structuren op te zoeken in zorgvuldig uitgezochte standards en composities van onder andere Stevie Wonder, A.C. Jobim, Michel Petrucciani, Wayne Shorter, Charles Loos, Steve Swallow…
In de bezetting van de band vinden we naast Anne Wolf de bekende percussionist Chris Joris terug, waarmee Anne al meer dan tien jaar samenspeelt, en ook contrabassist Sal La Rocca (Toots Thielemans, Philip Catherine, Lee Konitz, Vaya Con Dios) en tot slot nog de fantastische top-level fluitist Stefan Bracaval.
Een live-CD ‘WOLF IN THE WOOD’ is opgenomen in The Jazz Station (Brussel) en uitgebracht in maart van dit jaar op Mogno Music. 


     
     

 

 

 

 

Anne Wolf: piano
Stefan Bracaval: fluit
Sal La Rocca: contrabas
Chris Joris: conga’s


 

 

beluister wat geluidsfragmenten 


 

 

 

 

 

 recensie (s)

 

 

 

 

 

     
     
     
 

 

 

 

 

 

Helaas voor deze keer geen recensie, wel een YouTube filmpje



 
 
 
 
     
     

 

 
     
     
     
 
 
     
     
     
 

 

     
 

27 Mei 20:45 hr !

  
     
  Daan Kleijn Trio

  
     
     


 


© Kris Vanderstraeten 

 

 


     
“Daan Kleijn is een van de meest getalenteerde en veelbelovende gitaristen die ik in een lange tijd heb gehoord. Hij heeft alle tools om een belangrijk deel van de jazzscène in New York en in de wereld te zijn,” aldus Peter Bernstein (Diana Krall & Blue Note Records).
Daan begon op zevenjarige leeftijd gitaar spelen. Na zijn afstuderen aan het Prince Claus Conservatorium verhuisde hij naar New York. Daar haalde hij aan de New York University zijn Master in Jazz Performance met als hoofdinstrument de gitaar. Ondersteund door het Sena Music Production Fonds stuurt Daan in 2013 zijn debuutalbum "Trio" de wereld in. Samen met zijn muzikale vrienden maakt hij eigentijdse jazz. “Het snelle leven in New York heeft mij erg beïnvloed bij het maken van die CD.” Ook laat Kleijn zich inspireren door gitaristen uit het verleden zoals Wes Montgomery, Kenny Burrell, Ahmad Jamal en Paul Desmond. Deze mix van oud en nieuw zorgt voor zijn unieke geluid.


     
     

 

 

 

 

Daan Kleijn: gitaar
Tobias Nijboer: bas
Joost van Schaik: drums


 

 

website 


 

 

 

 recensie (s)

 

 

 

 

 

     
     
     
 

 

 

"Vandaag voor een helaas niet zo volle jazzzolder kunnen we genieten van een jong Nederlands trio uit het hoge noorden rond Groningen met leider gitarist Daan Kleijn.
Na zijn studies leerde hij de kneepjes kennen in het jazzclub circuit van NY waar hij woont. Hij behaalde daar zijn master in gitaar.
Hij houdt van oud en nieuw en dat merken we door een mix van classics en vooral veel eigen werk, zij het aan de rustige kant met ballads (van Cole Porter : ‘everything I love’ of ‘moonlight in Vermont’) maar vooral in het laatste nummer voor de pauze van McCoy Tyner ‘Inception’ zien we het trio zich ten volle ontplooien met snelle riffs op gitaar en baslijntjes met drumsolo. Ze spelen puur zonder gedoe. In de ballads zijn de brushes van Joost natuurlijk aan de beurt.
Ook na de pauze spelen ze met ogenschijnlijke eenvoud. Ze spelen een paar rustgevende eigen composities, wat mellow stukken van Cole Porter ('So in love') , Ellington en Strayhorn ('Star crossed lovers'). Warme cooljazz om bij te dagdromen. Ook leuk is ‘Estrada’ van AC Jobim met intro van gestreken bas. Een stevige uitsmijter is het nummer ‘just in time’ met heerlijke strakke baslijntjes (bassist Tobias Nijboer had net zijn jasje uitgedaan). Een bis volgt nog.
Zijn gitaarheld is Peter Bernstein en die eert hem met gouden toekomst. Daan doet me denken aan Jesse Van Ruller, ook een Nederlandse gitarist die sterk internationaal is uitgegroeid. Daan zijn eerste CD (al uit 2013 en goed onthaald) wordt verkocht aan slechts 10 euro. Zo heb ik weer een herinnering want Daan zullen we zeker nog terugzien in het clubcircuit van België.

 

 

 

 

Michel Proesmans



 
 
 
 
     
     

 
     
     
 
 
     
     
 

 

 

     
 

13 Mei 20:45 hr !

  
     
  Lasure - Bogaerts duo

  
     
     


 


© Kris Vanderstraeten 

 

 


     
"Erik was my teacher at a summer school for jazz in 2011, I was in his combo together with Casper Van De Velde where we learned to play music together. We never stopped playing since".

Pianist Hendrik Lasure en saxofonist Erik Bogaerts leerden elkaar kennen op een jazz stage van Jeugd & Muziek in 2010. Na deze ontmoeting bleven ze samenspelen en vormden de groep ‘TaCaLaN’ (met Louis Frères, Casper Van De Velde, Egor Dubay) Hiermee wonnen ze de Belfius Classics Award voor Jazz in 2013. Sindsdien komen beide heren met regelmaat samen om in duo hun composities uit te werken of om standards in te studeren. In 2015 besloten ze om dit spelplezier te delen met een publiek door concerten te spelen en een eerste album op te nemen.

Hendrik Lasure was born in Bruges in 1997. Best known for his duo project SCHNTZL, with Casper Van De Velde, he is currently in the jazz masters program at the KCB.
At the age of three, he insisted on going to music school, there seemed to be no other option. The violin was his first love, but every night, when that duty had been fulfilled, he lost himself on the piano. In 2008 he attended the jazz workshop at the Knokke-Heist Music Academy open day, and a jazz addiction resulted from this. Werner Meert became his piano teacher and Janos Bruneel and Lander Vandenoordtgaate led his combos. Hendrik has participated in various summer jazz courses (i.a. Jeugd & Muziek Antwerp, Dworp, ‘Dissipated orchestra’ course in The Nederlands) since 2009. His teachers were, to name a few, Erik Bogaerts, Steven Cassiers and Stef Minnebo. In June 2011, he received a scholarship from De Marnixring ‘de Blinckaert’. He participated in as many courses and masterclasses as possible (i.a. with Nathalie Loriers, Frank Vaganée, Kris Defoort, Christian Mendoza, …) and he was a recognised guest performer in De Werf’s jam program in Bruges. Hendrik graduated from his bachelors degree at the KCB in 2015 with the greatest distinction.
Hendrik made his debut as a solo pianist at the Gaume jazz festival, in August 2012. With his quintet TACALAN, with TRIOPATED and as a solo pianist, he won a first prize at the Belfius Classics competition in 2013. In 2014, he appeared on Francesca Palamidessi’s album “Other Words I Am Three”, released on Ragtime Productions.
Since 2014 Hendrik has played with SCHNTZL, his duo project with drummer Casper Van De Velde. In 2015 they won the STORM! contest, and two prizes at the Tremplin Jazz Concours d’Avignon. In 2016 they will be releasing their debut album on De Werf label, and touring with the Jazzlab series. other notable projects include a duo with Erik Bogaerts. Having played together for the last three years, they have recorded a duo album, to be released in 2016.
     
     

 

 

 

 

Hendrik Lasure: piano
Erik Bogaerts: sax

 


 

 

website 

 

 

 

 

 

 

 

 

 recensie (s)

 

 

 

 

 

     
     
     
 

 

 

“Vandaag een duo optreden voor een niet helemaal volle Jazzzolder. Helaas: de afwezigen hebben (weer) ongelijk. Hendrik Lasure is de jonge pianist (° Brugge 1997 !) van dienst en naast hem speelt zijn mentor Erik Bogaerts op sax. Hendrik kreeg al op zijn 3 jaar de smaak te pakken op viool die hij snel inruilde voor de piano. Hij trad al solo aan op het Gaume Jazz festival van augustus 2012.

Erik Bogaerts kreeg ook al vroeg de muziek microbe te pakken en startte op 9-jarige leeftijd met muzikale studies aan de Muziekacademie van Mortsel. Op zijn 16de ging hij privélessen saxofoon volgen bij Ben Sluijs. Niet veel later schreef hij zich in aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel waar hij o.a. les kreeg van Kris Defoort, John Ruocco en Jeroen Van Herzeele. In 2006 behaalde hij zijn master in de muziek. En in 2010 komen Erik en Hendrik mekaar tegen op een jazz stage van Jeugd & Muziek. Erik hebben we al eens gezien met o.a. Mephiti in de Jazzzolder voor wie het zich kan herinneren.

Wat spelen ze vandaag: eigen stukken afgewisseld met standards als ‘Ill be seeing you’ of ‘softly as in a morning sunrise’. En na de pauze volgt nog ‘autumn leaves’ maar ook een nummer van Bjork.

In een openingsstuk ‘Oceane’ speelt Hendrik zijn nummer aanvankelijk nog ietwat houterig en zoekend op de toetsen maar dat gaat gestaag weg en verandert vlug in zelfzekerheid zeker als hij zich gesteund weet door de altsax van Erik. ‘Angel song’ van Brice Soniano is een zeer rustig ingetogen stuk. Je hoort zelfs een glas omver vallen in de zaal….

In een ander stuk ‘Mosa’ van Hendrik komt een mooie melodie en Hendrik gaat helemaalop in de muziek, wiegt met zijn hoofd heen en weer terwijl hij Erik goed in de gaten houdt. Ze genieten zichtbaar samen van de muziek. Erik brengt ook eigen stukken aan en speelt vaak een aangeblazen sax met lange noten.

Sterke toegift is een classic ‘Time remembered’ van pianist Bill Evans.

 

Wat je ook eens moet kunnen zien is een ander duo van Hendrik Lasure met drummer Casper Van De Velde: de groep Schntzl. Daar krijg je ook kippenvel van want deze groep tast de grenzen af tussen vrije improvisatie en geschreven muziek.

Van het duo van vandaag zijn in april opnames gemaakt die later dit jaar uitkomen op De Werf, en een Jazzlab series toernee zal volgen. Dus de afwezigen hebben nog alle kansen.” (Michel P.)

 

 

 

 

Michel Proesmans



 
 
 
 
     
     

 
     
     
 
 
     
     
 

 
     
 

22 April 20:45 hr !

  
     
  Jérémy Dumont trio - CD - voorstelling

  
     
     


 


© Kris Vanderstraeten 

 

 


     
Jérémy Dumont (Elsene °1987) begon zijn jonge muzikale carrière op viool op de leeftijd van 5 jaar. Hij zong een tijd in een koor op de RTBF. Op de leeftijd van 12 begon hij piano te spelen onder leiding van de concertpianiste Karin Lechner. Zijn middelbare school eindigt hij met een klassieke piano optie op het Conservatoire Arthur Grumiaux van Charleroi.
Hij voltooide zijn opleiding met een cursus improvisatie in jazz onder de auspiciën van Thomas De Prins aan de Academie van Jacques-Dalcroze. Het was op dit moment dat hij besloot om zich te concentreren op jazz. Hij bracht een jaar aan de JazzStudio in Antwerpen door en nam deel aan talrijke workshops zowel in België als in het buitenland, met privé-klassieke piano lessen met Geneviève Vandermeulen en jazz cursussen met Ivan Paduart en Eric Vermeulen. Zijn ontmoetingen met deze legendes van de Belgische jazz inspireerden hem en vervolgens ging hij studeren aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel onder leiding van pianist Eric Legnini.
Tijdens zijn carrière gaat hij verschillende stijlen ontdekken die voornamelijk derivaten zijn van jazz en hij richt enkele groepen op: eerst het Jérémy Dumont Quartet omgedoopt tot The Unexpected 4, het Jérémy Dumont Trio, het Solid Steps Quintet (als hommage aan het debuutalbum van de Amerikaanse saxofonist Joe Lovano in België in 1987 opgenomen), de Brussels Pop Masters (een collectief van musici met jazz, funk en hip hop die in JD's & X-Project verder evolueert). Hij is regelmatig ook sideman in andere bands.
Hij won de 1ste prijs als jong talent in de Dinant Jazz Nights van 2010 met zijn kwartet en ook de 1ste jeugdprijs op het Festival van Comblain-la-tour 2012 met zijn trio. Hij is in november 2012 finalist in de internationale wedstrijd voor piano Boris Vian in Ville-d'Avray (Fr).



     
     

 

 

 

 

Jérémy Dumont: piano & composities
Victor Foulon: contrabas
Fabio Zamagni: drums



 

 

website 


 

 

 

 

 

 recensie (s)

 

 

 

 

 

     
     
     
 

 

 

...helaas deze keer geen recensie, noch foto's ... 

 

 

 


 

 
 
 
 
     
     

 
     
     
 
 
     
     
     
 

 


 

 

 

 

     
 

8 April 20:45 hr !

  
     
  ALBERT VILA QUARTET  
     
     


 


© Kris Vanderstraeten 

 

 


     
Gitarist Albert Vila is afkomstig uit Barcelona en heeft na zijn studies in Amsterdam en New York een origineel repertoire opgebouwd van eigen muziek. Hij brengt deze muziek samen met een ritmesectie bestaande uit Boris Schmidt op bas, Toon Van Dionant op drums en Bram Weijters op piano.
“Albert Vila manages to sculpt musical creations that speak to the senses and soul, and provide a window into his own unique world” - All About Jazz.
Albert Vila won in het verleden al de Dutch Jazz Competition en de Jazz Hoeilaart compositie wedstrijd. Hij kiest in zijn composities dan ook niet voor platgetreden paden, maar gaat op zoek naar subtiele en uitdagende texturen die de luisteraar meenemen. Het zijn zorgvuldig gekozen composities, van intiem tot uitbundig, van melodisch tot ritmisch maar altijd interessant om naar te luisteren.
     
     

 

 

 

 

Albert Vila Mallarach: gitaar
Bram Weijters: piano
Boris Schmidt: bass
Toon Vandionant: drums



 

 

website 



!! EXTRA CONCERT !!


 

 

     
 

9 April 20:30 hr !

  
     
  CD voorstelling
CHRISTOPHE DEVISSCHER QUARTET		  
     
     


 


© Kris Vanderstraeten 

 

 


     
Christophe Devisscher is een bekend bassist. Na experimenteren met klassieke muziek en heavy metal ging hij (contra)bas studeren. Hij was een tijd actief in pop en folk, maar koos uiteindelijk voor jazz. Workshops en master classes bij Sal LaRocca, Michel Hatzigeorgiou, John Abercrombie, Enrico Pieranunzi, Charlie Haden en Hein Van de Geyn, spelen bij het Alexi Tuomarila Quartet en het Pascal Schumacher Quartet, rondreizen met Eric Vloeimans, Johan Verminnen, Michel Herr, Lee Konitz, Peter King, Rabih Abou-Khalil, Tony Christie, Joe Lovano, Martin Taylor, Philip Catherine, Duško Gojkovic, Pierre Van Dormael, Bruno Castellucci, Florian Weber, Guy Barker, Steve Houben, Brussels Jazz Orchestra, Andy Middleton, Leroy Jones, Jeanfrançois Prins, Rocco Granata en Judy Niemack, gaan optreden in o.a. Nederland, Luxemburg, Finland, Zweden, Noorwegen, Denemarken, Duitsland, Frankrijk, Ierland, Groot-Brittannië, Oostenrijk, Polen, Roemenië, Litauwen, Estland, Italië, Griekenland, Spanje, Portugal, Tunesië, Marokko, Burkina Faso, Zuid-Afrika, Jordanië, Japan, Vietnam, China, Zuid Korea, Australië, Canada, USA en Mexico, Christophe maakte dit allemaal mee voor hij er toe kwam een eigen cd uit te brengen.
In 2014 krijgt hij carte blanche van het Brusselse Jazz Station en dit leidt uiteindelijk tot een allereerste eigen band die stuk voor stuk bestaat uit klassemuzikanten. Samen met Frank Deruytter (saxofoon), Christian Mendoza (piano) en Dré Pallemaerts (drums) grasduint Christophe in zijn repertoire en componeert hij meteen ook nieuw werk voor de groep. Het uiteindelijk resultaat is een persoonlijk project van een sterke muzikant die lang wachtte om een ensemble onder eigen naam op te richten.
Het nieuw album ‘A Fisherman’s Tale', opgenomen in de Fattoria Musica in Osnabrück (D), wordt tijdens dit concert voorgesteld.



     
     

 

 

 

 

Frank Deruytter: tenorsax
Vincent Bruyninckx: piano
Christophe Devisscher: contrabas
Dré Pallemaerts: drums



 

 

website 

 

 

 

 

 

 

 

 recensie (s)

 

 

 

 

 

     
     
     
 

 

 

Albert Vila Quartet

 

 



“De piano invaller voor Bram Weijters is vandaag de steengoede allrounder Christian Mendoza die normaal gezien de dag nadien moest komen met Christophe Devisscher. Zo gaat dat in jazz; je zou zelfs denken dat hij altijd al heeft meegespeeld met de andere drie stermuzikanten...

 Alles draait rond de Spaanse gitarist Albert Villa dia o.a. les volgde bij Jesse Van Ruller in Nederland en ook masterclasses volgde bij Rodney Jones en Dave Liebman.
Hij speelde in 2013 al tijdens Jazzathome in een Mechelse huiskamer. Nu spelen ze voor een quasi volle Jazzzolder met de bij ons nog meer bekende drummer Toon Van Dionant die een leerling was van Dré Pallemaerts (en dat is te horen). De bassist Boris Schmidt is de vaste begeleider van Albert Villa.
Ze wonnen als groep (met Bram Weijters) tijdens Jazz Hoeilaart 2012 de compositieprijs. En inderdaad, het zijn bijna allemaal eigen werken die meeslepend zijn en je aandacht blijven trekken met mooie opbouw, climax en tempowisselingen. Ze spelen rustige tot erg funky nummers.
Hun recente CD ‘The Unquiet Sky’ brengen ze vanavond speciaal onder de aandacht. Hij nam de plaat weliswaar op in NY met Amerikaanse muzikanten (Aaron Parks, Doug Wess en Jeff Ballard) maar hij is heel tevreden met zijn Belgische muzikanten !
De tweede set is naar gewoonte toch beter naar mijn mening: swingender, vloeiender en meer gedreven solo’s. De cd’s verkopen goed.”

 

 

EXTRA CONCERT: Christophe Devisscher Quartet 

 

 

 

“Als afsluiting van hun concertreeks via JazzLab Series spelen ze nu in de vertrouwde Jazzzolder. Eind augustus 2015 werd het album “A Fisherman’s Tale” opgenomen in Osnabrück (D).
Christophe is natuurlijk al enige tijd actief, maar het blijft natuurlijk wel opvallend dat bassist Christophe Devisscher als leider pas debuteert op z’n vierenveertigste. Een carte blanche van het Brusselse Jazz Station in 2014 leidde tot het oprichten van zijn eigen kwartet en nu tot ook een eerste album, dat zowel nieuwe composities bevat als werk dat eigenlijk al jarenlang op de plank lag te wachten.
We kennen hem van vroegere optredens in de Jazzzolder met Pascal Schumacher of met zijn vrouw en zangeres Kristen Cornwell. De tijd is nu rijp voor zijn eigen band. Voor zijn kwartet verzamelde hij tenorsaxofonist Frank Deruytter en drummer Dré Pallemaerts rond zich en vandaag niet pianist Christian Mendoza maar vervanger Vincent Bruyninckx. Kortom de band speelt als een hechte eenheid die al jarenlang bezig is. Alles klikt en de klasse muzikanten houden mekaar goed in de gaten. Zo uptempo heb ik Christophe nog niet zien spelen. Zijn vrouwtje knikt en klapt tevreden mee in de zaal. De volle jazzzolder geniet van dit extra concert op een zaterdag.
Ze kiezen voor heerlijke akoestische jazz met een vrij klassieke combinatie van uptempo en midtempo stukken en ballades. De band heeft duidelijk z’n eigen identiteit en samenhang,
De muziek laat toe dat iedereen aan zijn trekken komt. Warme, ongecompliceerde grooves razen aan ons voorbij. Christophe geeft duiding bij de nummers. Ik onthoud ‘slapdash’ dat gaat over slordigheid en ‘Ind & Em’ over zijn twee nichtjes. We staan ook even stil bij het nummer ‘Nominal Velocity‘ opgedragen aan vriend, jazz fotograaf en organisator destijds bij de Hopper concerten Guy Van de Poel die onlangs overleed. Swingend wordt het in ‘sixth division street’ over de stad Sidney waar de kunstenares woont die de hoes ontwierp. Vlak voor de pauze krijgen wij nog het heerlijke ‘Belly Buttons’. ‘Oy’ gaat over een Australische berisping en we horen speelse interacties. Nog mooier is het tedere titelnummer, waarin Devisscher zelf zorgt voor een even ingetogen als intens solomoment en Frank er een zacht sax einde van maakt. Het is altijd een plezier om Dré te zien spelen en hij weet ons telkens weer te verrassen. Een nummer voor een Chileense (oud)vriendin krijgen we als latin swing op het einde. Het doet me soms denken aan McCoy Tyner op piano. Bij de toegift krijgen we nog een zoetje als toetje. Dat wordt napraten en genieten in de bar. Cd’s worden weer vlot verkocht.”

 

 

 

Michel Proesmans


 

 
 
 
 
     
     


 

 

 

 
     
 

 

 
     
 

25 Maart 20:45 hr !

  
  Collapse  
     
     


 


© Kris Vanderstraeten 

 

 


     
Bebop? free jazz? klezmer?... Collapse speelt het allemaal, en probeert ten volle de individuele vrijheid van de muzikanten aan bod te laten komen. Ze brengen zonder problemen zowel standards als eigen werk, en verkennen op hun eigen manier een muzikaal universum.
Collapse wint in 2007 de Brussels Jazz Marathon wedstrijd en krijgt een jazz toernee. Hun eerste cd stamt uit 2009. Jean-Paul Estiévenart (o.a. bij het avondconcert van Jazzathome in 2007) is winnaar van de "Django D' or Young Talent 2006". Steven Delannoye op sax is er recent bijgekomen en stuwt de groep nog verder in zijn muzikale zoektocht.
Alain Deval, geboren in 1980 in Luik, begint zijn muzikale carrière op 14jarige leeftijd in verschillende rockgroepen. Op 18 jaar kiest hij definitief voor de drums en begint hij meer en meer blues en jazz te spelen. Na 2 jaar les bij Laurent Delchambre gaat hij 5 jaar naar de jazzstudio in Antwerpen, waar hij les krijgt van Herman Pardon, Antoine Cirri en Marek Patrman.
Deze drie muzikanten worden ondersteund door de immer charmante en gereputeerde vaste waarde Yannick Peeters op contrabas.  
     
     

 

 

 

 

Steven Delannoye: sax
Jean-Paul Estiévenart: trompet
Yannick Peeters: contrabas
Alain Deval: drums



 

 

website 


 

 

 

 

 

 

 recensie (s)

 

 

 		 
     
     
     
 

  sorry, deze keer geen recensie/slideshow  

  
     
     
     
 
 
     
     
 

 

 

     
 

11 Maart 20:45 hr !

  
     
  WHexp  
     
     


 


© Kris Vanderstraeten 

 

 


     
Het gitaartrio WHexp ontstond uit een kwartet dat werd gevormd op het Conservatorium van Antwerpen. Het trio speelt voornamelijk originele composities met veel ruimte voor veranderende ritmes en improvisaties.
De composities veranderen voortdurend, en de groep zoekt constant naar vernieuwende geluiden, grooves en ideeën. De voornaamste invloeden vinden zij bij Tigran Hamasyan, Tim Miller, Frank Zappa, Hiatus Kaiyote, Chris Potter & Avishai Cohen. 
In 2015 wonnen zij de finale van de JazzContest Mechelen. 
     
     

 

 

 

 

Willem Heylen: gitaar en composities 
Ruben De Maesschalck: bas 
Tom Lambrecht: drums 



 

 

website 


 

 

 

 

 

 recensie (s)

 

 

 

     
     
     
 

“Wat is dat leuk, een overvolle jazzzolder, voor deze winnaars van JazzContest Mechelen 2015. De groepsnaam staat voor Willem Heylen Experience. Wat zijn deze drie jonge gasten vooruitgegaan sinds die zomeravond tijdens Maanrock in het Hof van Busleyden.

De bandleden ontmoetten elkaar op het Conservatorium van Antwerpen waar ze een kwartet begonnen. Uit deze samenwerking is dan WHexp ontstaan als trio. Ze spelen een mix van jazz met pop en rock elementen. De goedlachse drummer Tom Lambrecht heeft er echt zin in vandaag. Hij speelt wel tamelijk hard en ontpopt zich op de voorgrond maar het past mooi naast de diepe elektrische bas van  Ruben De Maesschalck. Veel credits geef ik aan de leider en gitarist Willem Heylen. De nummers zijn van hem. In het speelse uptempo nummer ‘Adam & Eve’ bijvoorbeeld zijn er heerlijke tempowisselingen gaande. Daarna in de tweede set volgt nog een tweede deel hiervan. Het nummer ‘pluimpjes’ herinnert Willem aan de openingsscène uit de film Forrest Gump. Het nummer begint rustig en ontspant zich gewillig met een heuse drumsolo. ‘Sakura’ is een Japanse kersenbloemsem en Willem haalde zijn inspiratie uit de film The Last Samurai.

Er is veel ruimte voor improvisatie en solo’s van de twee anderen. Toch is er nog veel dezelfde sound en hopelijk volgen later nog meer variaties. Een goed idee lijkt om een microfoon bij de hand te hebben zodat we de aankondigingen van de nummers beter kunnen verstaan.

Soms doet de band me denken aan de beginjaren van Pat Metheny Group qua rocksound  of aan Mike Stern. Hun eerste CD gaat vlot van de hand. Bedankt voor de groovy sound. Tot in het voorprogramma van Jazzathome in de Stadsschouwburg op 10 sept 2016!”

” 



 
 
 
     
  Michel Proesmans  
     
     
     


 

 

 

  geen sLideshow  

 

 		 
     
 
 
     
     
     
 

 

     
 

26  Februari 20:30 hr !

  
     
  Marzio Scholten Trio  
     
     


 


© Kris Vanderstraeten 

 

 


     
Try-out van het nieuwe trio van Marzio Scholten

In zijn zoektocht naar eenvoud in muziek presenteert de succesvolle gitarist Marzio Scholten officieel en voor het eerst zijn muziek in een trio-format. De liefde voor Amerikaanse volksmuziek (jazz, blues, folk, Americana) en voor de elektrische gitaar zijn de uitgangspunten van dit trio, waarbij de nadruk ligt op sound, het simpelweg spelen van songs en het samenspel tussen de drie musici.
Naast Scholten op gitaar bestaat dit trio uit Sean Fasciani op bas en Mark Schilders op drums, die beiden de liefde voor jazz, folk en Americana met Scholten delen.
Door de eigenwijze signatuur – zowel in spel als compositie - van Marzio Scholten, de keuze van het repertoire en het verrassende samenspel van dit trio ontstaat er niets anders dan prachtige, aardse en zielvolle muziek.



     
     

 

 

 

 

Marzio Scholten: gitaar
Sean Fasciani: bas
Mark Schilders: drums


 

 

website 


 

 

 

 

 

 

 recensie (s)

 

 

 

     
     
     
 

“Vandaag is het een zo goed als volle Jazzzolder ondanks het Brand festival dat tegelijk loopt deze vrijdag en zaterdag. Dus ook in de Jazzzolder een Nederlandse groep en meer specifiek een trio uit Amsterdam. Met hun vierde album ‘Dash! Off’ zet dit avant-gardistisch freefunk-trio Dash! hun tienjarig jubileum luister bij. In het begin bestonden ze als octet en daarna als een trio.

De band draait rond rietblazer Maarten Ornstein, basgitarist Alex Oele en drummer Eric Hoeke en speelt improvisatorisch, avontuurlijk en innovatief. De ritmesectie met Oele en Hoeke vormt een stevig groove fundament. Maarten is de leider op tenor- en sopraansax en klarinet. De sax en het mondstuk werden gemaakt in België.

Ze hebben al gespeeld in Mechelen op het jazzpodium aan de Zoutwerf tijdens de Dijlefeesten van enkele jaren geleden.

Ze openen met ‘Safe passage’ met hoekige baslijntjes die later beter en beter worden. Bij het in Turkse sferen voortkabbelend ‘Al Fadimem’ spreiden ze een fraai bed uit voor Maarten Ornstein, die daar met een erg sierlijke, melancholische basklarinetpartij bovenuit torent. Net voor de pauze spelen ze een energiek ‘3-6-9’. Na de pauze horen we o.a. ‘Snake’ van hun beginperiode Low Pass Heroes. ‘Skippy’ begint ook wat langzamer, maar bevat toch meer een rauwe, voortstuwende kracht en bovenal erg virtuoze lijnen op de sopraansaxofoon. Met een toegift ‘only Tony’ eindigen ze een goed onderhoudend concert. De ruimte die het trio door het gebrek aan een harmonie-instrument openlaat geeft de muziek een gevoel van vrijheid en frisheid.” 



 
 
 
     
  Michel Proesmans  
     
     
     
 
     
     
     
 
 
     
     
     
 

 

     
 

22  Januari 20:45 hr !

  
     
  Flygmaskin  
     
     


 


© Kris Vanderstraeten 

 

 


     
Voor het tweede concert van 2016 trekken we naar Wallonië; ook daar zijn fantastische jazzmuzikanten, weten de trouwe jazzzolderbezoekers !
Het wordt een heel ander concert, met soms zeer intimistische nummers, en dan plots meeslepende onverwachte muzikale wendingen.

Flygmaskin heeft zijn naam niet gestolen. De band neemt de luisteraar mee op een spectaculaire en poëtische vlucht. Vertrekkend vanuit de klassieke muziek, neemt Flygmaskin ons mee op een reis met jazz, lyriek en bezwerende ritmes. Piano en accordeon gaan met elkaar in dialoog, onder attente begeleiding van contrabas en drums. Muziek, met de elegantie en grilligheid van een vallend herfstblad, zo kondigt het “vliegmachien” zijn eerste album ‘Fall’ aan.



     
     

 

 

 

 

Sébastien Willemyns: piano, composities
Julien de Borman: diatonisch accordeon
Pierre Greco: contrabas
Wouter Roggemans: drums


website 


 

 

 

 

 recensie (s)

 

 

 

     
     
     
  “Het tweede concert van 2016 is weer een voltreffer. We schepen in en laten ons meevoeren op de reis met FlygMaskin, vier muzikanten uit Wallonië.  FlygMaskin is een opmerkelijk kwartet rond pianist Sébastien Willemyns, die negen van de tien composities schreef voor hun album “Fall” dat ze vandaag voorstellen. De tiende compositie, Bigre, is van de hand van accordeonist Julien de Borman. Daarmee beginnen ze hun concert. Piano en accordeon bepalen het geluid van dit bijzondere kwartet – diatonische accordeon en piano verkennen de grenzen van folk en jazz, en maken zo een vorm van moderne, bijna avantgardistische klassieke kamermuziek. Pierre Greco op contrabas en Wouter Roggemans op drums vullen daarbij perfect aan.
Wouter de drummer is ons goed bekend van meer dan 10 jaar geleden op de oude Jazzzolder met Luna Bong en ook van in de nieuwe Jazzzolder en Jazzathome met groepen als Shantaram en Charnama of Klezmic Zircus.
Het optreden is grotendeels melodisch, meeslepend met minimale impressionistische trekjes. Het publiek smaakt dit alles zelfs met een kleine staande ovatie. Hun eerste cd ‘Fall’ gaat vlot van de hand aan de kassa. Het is echte ECM klasse, op Homerecords. Je hoort een kwartet dat met zichtbaar plezier op avontuur is. Het sprankelt, maar het is ook melancholiek en lyrisch, gewoon mooi.” .”

 
 
 
     
  Michel Proesmans  
     
     
     


 

 

 

 sorry, no sLideshow

 

 		 
     
     
     
 
 
     
     
 

 

     
 

8  Januari 20:45 hr !

  
     
  Red Moon Rising  
     
     

 

 

 

© Kris Vanderstraeten 

 

 

 

     
Geboren in België uit een muzikale familie is Patrick Deltenre Op 16-jarige leeftijd al gebeten door de muziek en belandt hij tenslotte in het jazz conservatorium van Luik, met Serge Lazarevitch en Paolo Radoni. Hij speelde met o.a. Viktor Lazlo„ Isabelle Antena, David Linx, Jo Lemaire, Axelle Red, Adamo, Kris Oebruvne, Maurane, Boogie BOY, Philip Catherine, Kevin Mulligan, Bruna Castelluci, Michel Hatzi, Ivan Paduart, Richard Galliano, e.v.a.
Bassist François Garni is ook zanger en componist van de groep Slang. Hij begeleidde onder meer G3 (Joe Satriani, Uli Jon Roth, Michael Shenker), Ginger Baker, Gary Husband, Randy Hansen, Maurane, Adamo, Philip Catherine....
Jarenlang was hij de vaste bassist van Arno en dat is hij nog steeds van Adamo.
Dré Pallemaerts geeft Ies op het CNSM in Parijs en het Lemmens te Leuven. Hij werkt ook als geluidstechnicus en maakt elektronische muziek. Hij heeft gespeeld met o.a. Toots Thielemans. Joe Lovano, John St:ofield, Bob Brookmeyer, Philip Catherine, Kennv Whecler, Norma Wintston, Tom Harrell, Art Farmer, het Belmondo-Yusef Lateef sextet, Bert Joris Ouartet, Bill Carrothers Trio, Paul Lay Quartet, Melanie de Biasio Band...
     
     

 

 

 

 

Patrick Deltenre: gitaar

François Garny: bas

Dré Pallemaerts: drums

 

 

 

 

 

 

 recensie (s)

 

 

 

     
     
     
 
“

...meester drummer Dre Pallemaerts, waarschijnlijk dé referentie wat jazzdrummers betreft hier te lande, bracht gesmaakte companen mee naar de JaZZZolderse kapel voor, wat ik er tenminste van vind, alvast een memorabel openingsconcert van het nieuwe jaar 2016 !...een volle concertzaal vond het ook uitstekend aan de reacties te horen..méér van dat in de toekomst vinden wij d'er van !

.”
 
 
 
     
  Winus  
     
     
     


 

 

 

 

 		 
  click for slideshow  
     
     

 

 

 

 ©  JAZZEPOES

 

 

 

up again !

 

 

 

back to start !