Piano – Eric Watson
Soprano Saxophone, Tenor Saxophone – Christof Lauer

Deze CD presenteert live opnames uit 2009 opgenomen in Straatsburg. Eric Watson is een naar Parijs uitgeweken blanke Amerikaan die geen grote naambekendheid verwierf, maar wel een stevige reeks referenties opbouwde door te spelen met mensen als Steve Lacy, Daniel Humair, Albert Mangelsdorff en Ed Thigpen. Hij heeft een voorliefde voor gecomponeerde muziek die klinkt als geïmproviseerd en vice versa; klassiek componist Charles Ives vindt hij daarin uitmunten. Hij houdt ook van Bach, Schoenberg, Webern en niet minder van Lennie Tristano, Thelonious Monk, McCoy Tyner, Cecil Taylor. Samen met de Duitse saxofonist Christof Lauer leidde hij in 2004 een kwartet dat de veelgeprezen CD 'Road Movies' naliet, maar als groep geen lang leven beschoren was. In duo hebben ze nu opnieuw een bijzondere opname uit.
De CD opent heel levendig, zeg maar onrustig met 'Rain Of Steel' dat met een hoog bopgehalte van start gaat en dan met grillige en breed uit elkaar lopende lijnen op sax en donkere clusters op piano een verhaal brengt van oorlog en de strijd aan het front. Met de kracht van een gepassioneerde Beethoven of een woeste Peter Brötzmann spelen de twee een muzikaal gedicht dat wild verschillende kanten opgaat zonder pompeus of chaotisch te worden. Het is een pakkende opener, die aangeeft met welk een intensiteit deze twee muzikanten uitpakken. Zij hebben die kwaliteit van in de muziek op te gaan en daarbij te improviseren terwijl zij heel goed het overzicht behouden, steeds klinkt hun beschouwende kant door. Zowel in warme ballades (een 'Hero In The Dark' vol toewijding, de gloed bij een voortschrijdende 'Cast Of Shadows') als in het suite-achtige titelnummer met rustige, lyrische delen en ook levendigere resulteert dat in sierlijke spanningsbogen die langgerekt maar gracieus worden uitgewerkt. De twee creëren voor zichzelf een kunstzinnig speelterrein in de deelverzamelingen tussen klassieke muziek, jazz en moderne improvisatie. Zij gaan naar de kern der dingen en nemen er weer afstand van. Bij momenten waan je je bij een soloconcert van een klassiek pianist die al te lang in de schaduw bleef van bekendere namen. Maar als de schrille en scherpe saxklanken weer verschijnen weet je weer dat je met de vereende krachten en invloeden van klassiek én jazz te maken hebt. In het afsluitende 'Juggernaut' wordt het duo nog een keer uiterst dynamisch. Hier gaat een wagen aan het rollen die niet meer te stoppen is, hij vervoert het beeld van een Hindu god en verbrijzelt genadeloos alles wat hij tegenkomt, maar dan ook gelovigen, onder zijn wielen. Meer dan twee geïnspireerde, gedegen muzikanten zijn er blijkbaar niet nodig om zo'n niets ontziende rit te verklanken. Daarmee is de cirkel rond. Het concert begon met verhalen van bloedvergieten en eindigt er ook mee, zij het op een heel ander terrein, in een totaal verschillende context. Tussen de uitbarstingen door van geweld en wreedheid die deze wereld typeert vonden we pracht en schoonheid, warmte en liefdevol samenspel. Een plaat die in het bijzonder net na Kerst een zegen is, luister hoe zij slaat en zalft.

 



 

Danny De Bock