o.a. Bo van de Graaf saxofoons; Jeroen Doomernik trompet; Hans Sparla trombone; Jacqueline Hamelink cello; Michel Mulder bandoneon; Arjen Gorter contrabas; Simin Tander zang; Rob Verdurmen slagwerk

Fascinatie voor film is wel vaker een uitgangspunt voor muzikale projecten. Voor Bo van de Graaf is het intussen al meer dan 25 jaar een belangrijke rode draad doorheen zijn carrière. Hij moet zowat de enige overblijver zijn van I Compani zoals dat in 1985 rondtrok met een project van bewerkingen van de muziek van Nino Rota bij films van Fellini. De legendarische Italiaanse regisseur leefde toen nog en Bo van de Graaf is hem persoonlijk een exemplaar van hun LP gaan brengen. Ruim 25 jaar later kan I Compani een parcours voorleggen dat ook toneel, poëzie, mode en circus aandeed. En steeds weer komt er film bij, telkens pakt I Compani multimediaal uit.
De Garbo cd is samengesteld uit concertopnames van de Diva's voorstellingen in de lente van 2012. Dat project is een ode aan 20ste eeuwse filmdiva's, begerenswaardige actrices, idolen van voor de opmars van videoformats en het digitale tijdperk. De muziek straalt dan ook vaak grandeur uit, beweegt zich voornamelijk elegant, maar kan wel eens brutaal en hard uitpakken. De muziek verhaalt van passie in een context van entertainment, terwijl - het woord 'diva' komt uit de opera - het niet ontbreekt aan de drang om aan te sluiten bij de hoge cultuur. Of te reageren tegen. Een arrangement van Danza Sacra van Verdi past schitterend in het opzet. De namen van filmdiva's gaan hand in hand met de grote namen onder regisseurs en met seksuele verlangens die maar geleidelijk in minder bedekte gedaanten konden worden getoond. Bardot is dan ook een van de diva's die thuishoort in deze ode. Het nummer ter ere van B.B. bevat verwijzingen naar de volkse jaren '60 hit over de Franse schone. En terwijl ze konden plukken uit zowat een eeuw filmgeschiedenis en tijden veranderden kozen de makers ook Barbarella uit voor een stukje hommage. De nood om aan te sluiten bij de hoge cultuur was niet altijd even groot.
Bo van de Graaf weet met vnl eigen composities de uiteenlopende diva's en de filmklassiekers zowel met respect als met humor te eren, hij haalt er zelfs Sun Ra bij. Met zijn negenkoppige ensemble zorgt hij voor schwung en vaart, voor sier en praal alsook voor kolder en gekte. De Garbo cd klinkt als een knappe soundtrack, waarbij je het misschien niet helemaal eens bent met de keuze van de samples van stemmen, maar omdat die niet overdadig worden ingelast gaan ze ook geen struikelblok vormen. Het is de muziek die telt en in dat plaatje is het leuk vertoeven, met gedreven solo's in degelijke composities. Uitgevoerd door sterke muzikanten van wie sommige meer in jazz thuis zijn en andere in klassieke muziek. Voor wie zijn jazz graag vlot en aanstekelijk heeft een aanrader. Maar ook voor wie wat meer wil dan een entertainend orkest.
De mooi vormgegeven, voorzichtig te hanteren, want open te vouwen papieren uitgave bevat ten andere een bonus cd die verder borduurt op een ander project van I Compani, met name Last Tango In Paris. Na de dood van de actrice Maria Schneider in 2011 haalde het gezelschap dat project uit 2009 weer uit de kast en verwerkte het in een Tango en Impro voorstelling. Daarin paste zich vocaal de jonge Simin Tander in, een Duits-Afgaanse zangeres die in Nederland opgang maakt. Haar stemgeluid doet soms denken aan Björk, maar dan minder fragiel en meisjesachtig, meer met de warmte van een Zap Mama zangeres en de drang om te experimenteren zoals in ons landje een Lynn Cassiers. Zij improviseerde zich een rol in het concert en de Last Tango Suite daarin die gebaseerd is op de oorspronkelijke filmmuziek van Gato Barbieri.
De concertopnamen ter nagedachtenis van de actrice die via de film Last Tango In Paris jong doorbrak en met de snelle roem en druggebruik in de problemen kwam werden duidelijk ook met vuur gespeeld, maar gaan geregeld een eerder contemplatieve toer op. Het begint met een rotvaart en dan is er al heel gauw sprake van overpeinzing met dialoogfragmenten tussen Maria Schneider en Jack Nicholson uit de film The Passenger. Wat gezien de aanleiding zeer op zijn plaats is. Dat Last Tango In Paris ook een tangoproject was, maakt dat het zich heel goed leende in de opbouw van een ter nagedachtenis die passie, glorie, tragiek en verdriet verklankte.

Danny De Bock