Ruben Machtelinckx - guitar
Hilmar Jensson - guitar
Joachim Badenhorst - saxophone & clarinets
Nathan Wouters - double bass

Deze plaat plus cd vingen alras lof bij recensenten van Knack, Cobra, De Standaard, Kwadratuur, RifRaf, Enola en hopelijk vergeten wij er een paar. De jassepoes huppelt er achteraan en vleit zich neer in het fijne weefwerk van de vier muzikanten. De jassepoes spint bij zoveel moois.
Faerge is helemaal instrumentaal en toch klinkt menig stuk als een schoon liedje dat behalve jazzaddicts menig pop- en rockliefhebber moet kunnen bekoren, als die ook openstaat voor rustige, dromerige sferen en schoonheid die opdaagt als uit een mist. Het zachtblije 'Ladakh' opent meteen zangerig, hemels mooi blaast Badenhorst bij fijngevoelig bespeelde snaren die duidelijk maken dat het blij zijn niet helemaal vrij is van weemoed. 'Hymne' opent het venster op weidse, misschien Ijslandse landschappen die de muzikanten warmte en kilte doet vermengen, op hun gelaat de glimlach met een zekere tristesse. 'Louisiana' roept een uitgestrekt Amerikaans gebied op en kan 'Soundtracks' van Yves Peeters Group in herinnering brengen terwijl dit kwartet zonder drummer een heel ander klankbeeld laat horen, waaruit hier een glasheldere klarinet omhoog kringelt.
Naarmate dit album vordert komen meer vrije klanken en geluiden in het spel, check bvb 'Almost Gypsy', maar steeds weer komen er fijne melodieën bij - soms hoor je schijnbaar een eerder gespeelde en toch schuilt onder het mom van herkenbaarheid enorm veel variatie. Dit is muziek vol vindingrijkheid en van wonderlijke pracht, nooit opdringerig, wel innemend mooi. Associëren doe je vrij en bij deze muziek, met of zonder bvb Bill Frisell, Mógil of Hank Roberts. Er is plaats zat voor je eigen gedachten in deze muzikale ruimte. Tegelijk liggen de composities nu vast op schijf en behouden ze iets ongrijpbaars, zijn ze vatbaar om gelijkende en toch weer andere wegen mee op te gaan. Echt knap.



 

Danny De Bock