Paul van der Feen : alto & soprano saxophone, Harmen Fraanje : piano & celesta, Onno Govaert : drums & stuff, Clemens van der Feen : double bass

Aftastend met een drummer (Onno Govaert) die meer free gewend is (diverse bands maar wel het meest bekend uit de heavy freejazzband Cactus Truck) gaan we van start met 'Transworld Depravity'. Onno, die doorheen gans de CD erg beweeglijk blijft, past zich mooi in het totaalbeeld en blijft steeds vrij sereen, lees beheerst maar is wel steeds duidelijk aanwezig. 'Westerpark' verhaalt de levendige Amsterdamse buurt waar Clemens woont en die beschreven wordt in gidsen als kleurrijk en veelzijdig . Geen dooie buurt dus, zoals ook blijkt uit het muzikale rondkijken van dit viertal met een sprankelende Harmen Fraanje aan de toetsen en een beetje een ongedurige Paul van der Feen aan de sax. Hier zit echter geen échte haast achter. Noem het eerder een rondleiding met de fiets, aan een aardig tempo weliswaar...  'Ziel 2' is een rustige, lyrische en korte vertelling, ééntje waar we Clemens ook es duidelijk horen naar voren treden en dat in amper drie minuutjes, da's erg kort en ongebruikelijk voor een groepsimprovisatie... 'Mappa', wat volgt is een lief, fragiel verhaaltje, teder aangeblazen door Paul, aangevuld door Harmen en zacht gewiegd door Clemens en Onno. Een erg mooie verstilling , muzikaal groots ingevuld en erg breekbaar, da's eigenlijk zowat het verhaal van gans de CD. Zo is de overgang naar 'Sun King' van Lennon/McCartney even later nauwelijks merkbaar en deze Beatles song (mij niet bekend) drijft op zoete wolkjes verder, aangestreken door de violiste Yfke de Jong en het Sipping Joy String Orchestra. Paul van der Feen gaat middenin ergens aan het fladderen op sopraansax...  '14 PM', titeltrack , is een ode aan de in 2011 overleden drummer/componist met voorliefde voor gitaar : Paul Motian. Deze song gaat in hetzelfde elan verder, erg intimistisch dus en als Harmen Fraanje ergens, zoals de credits vermelden, de celesta bespeelt , zou dat hier tussenin misschien kunnen huizen...Bas en drums zetten dan het meer ritmische 'Afiripoeki' in en ook hier weer is een opvallend sterk en inventief drummende Onno Govaert te genieten . Mooi zo ! Borstelend gaat ie d'er dan uit met z'n kompanen in het 'Final Hour', zoete lyriek en koekjes bij de koffie, om op te sabbelen... Een koffiebreak met een muziekje, noem het gerust salonjazz maar wil je graag es zorgeloos onderuit gaan voor een quality luisterhalfuurtje met mooie muzikale beweging, geen muzakmuziek dus 'voor in den Aldi', dan hou ik je hier niet tegen. Dit is een héél aangename, rustgevende, melodische CD en zo genietbaar, tot en met ! Zaaaalig !



 

Winus