'Ridin' the Rods kan je vergelijken met het rijen op een klein bergweggetje met bulten en bobbels waar toch achter elke bocht een mooi uitzicht ligt. Liever dit, zegt Pascale, dan over een gladde macadam je weg gaan .
Mooi gezegd Pascale maar zij gaan dan ook als een twee-eenheid, nét zoals ze't willen, heel eigenzinnig hun weg. Sympathie komt van veler kanten, zo hoor je ook tijdens de fimfragmenten de 'fans' uit het milieu hun steun betuigen en succes wensen. Zijn daarbij : Roland, Jan en Anneke De Bruijn, Bruno Deneckere, Pieter Van Bogaert, Steven Debruyn en zovele anderen. Hartverwarmend voor deze twee meiden die niks pretenderen, zij zijn échten.
Soms wat dreigende songs zijn het, zoals 'Skeleton Man' of 'So Long', met de angst voor de nacht. De laatste draagt iets van flamenco met zich mee wat nog meer uitgesproken is in 'Only Fisherman know', een song met een Spaanse furie,de als enige niet zelf geschreven song, een lied geschreven door een Oostends dichter en vertaald naar 't Engels door een Gentse Ier, kan het nog echter?...
Een enkele keer wordt het wat dromerig, in 'Almost home', de naïeveteit voorbij, gelukkig met het moment en een akoestisch pareltje ook, maar dan gaat het weer passioneel verder, opgejaagd in 'Faster' of dolletjes met 'Crazy World'. Grootse momenten zijn het en het applaus spreekt voor zich . Vermelden we hierbij nog graag, én da's toch wel speciaal, de Chinese Maangitaren die Pascale bij zich heeft en die zij ook als enige van het duo bespeelt.
Het blijft evenwel een wat speciale klank en dat geeft een extra dimensie aan de songs.. (ref. tryout concertverslag in Moonbeat, Mechelen 06/02/2014)