John Taylor, piano; Emile Parisien, sopraansaxofoon; Fabrice Moreau, drums; Stéphane Kerecki, contrabas; Jeanne Added, zang

De cd 'Nouvelle Vague' is zoals je mag verwachten een muzikaal project gebaseerd op de Franse stroming die een frisse wind deed waaien in de Franse cinema en wereldwijd invloed heeft uitgeoefend. De liefde van Stéphane Kerecki voor de Nouvelle Vague heeft, zoals hij zelf heeft aangegeven, veel te maken met de aanwezigheid van jazz in de films. Daarnaast is er de overeenkomst tussen de cinema waar de regisseurs voor stonden en zijn eigen ideeën over jazz. Dan denkt hij aan het verkennen van de persoonlijke wereld, door bijv. Truffaut in 'Les quatre cent coups' en Godard in 'Pierrot le fou' en 'Une femme est une femme'. Dan denkt hij ook aan het in vraag stellen van de klassieke opvattingen over schoonheid, de ruimtelijke deconstructie, het invoegen van irrelevante scènes en het pure plezier van films maken, vergelijkbaar met het speelplezier van muzikanten. Om dan de verschillende muziekstijlen van Michel Legrand, Miles Davis, Martial Solal, Antoine Duhamel, George Delerue e.a. samen te brengen in een project was er het element van vrijheid dat de verschillende componisten/muzikanten deelden.
Elk van de muzikanten die op deze cd meespelen, kent Kerecki al langer. Hij kon met het volste vertrouwen met hen aan de slag. Aan de gekozen thema's werd weinig veranderd, zij gunden zichzelf de vrijheid om er samen bij te improviseren. En Jeanne Added mocht zelf kiezen hoe zij aan twee liedjes een nieuwe interpretatie gaf. Het resultaat is zo geslaagd dat een vervolg, een 'Nouvelle Vague 2' hopelijk niet nodig is opdat een organisator hen voor een concert naar België haalt. Dit kwartet zou niet misstaan op een double bill met een groep rond Robin Verheyen en een nadruk op de sopraansaxofoon. Twee rijzende sterren die graag op sopraansax spelen, het zou bij momenten aan Wayne Shorter doen denken. Dat doet Emile Parisien toch een paar keer op deze cd, maar dan ook niet veel meer. Vooral helpt hij hier mee om de gekozen thema's levendig fris te laten klinken, elegisch, dramatisch, teder of melancholisch.
Levendig en teder vind ik bijv. openingsnummer 'Charlie et Lena', afkomstig uit de film 'Tirez sur le pianiste' van Truffaut. Elegisch, dramatisch en melancholisch is bijv. de 'Suite' die op muziek uit 'Le mépris' van Godard is gebaseerd.
Voor een aantal jazzliefhebbers in ons land is 'Ascenseur pour l'échafaud' wellicht één van de films, zo niet dé film van de Nouvelle Vague die glorieus de link met jazz legt. Regisseur Louis Malle had er Miles Davis voor naar Frankrijk laten vliegen en die improviseerde er samen met Franse en Amerikaanse muzikanten een soundtrack bij. Op deze cd is er voor gekozen om de generiek in een nieuw kleedje te steken. 'Générique' krijgt hier een nieuwe uitvoering waarin het beklemmende karakter geleidelijker en ingewikkelder vorm krijgt. Dan volgt hun 'Générique' van 'Les quatre cents coups' van Truffaut duidelijker de grote lijnen van de oorspronkelijke generiek, al voegen ook daar de pianist en de andere muzikanten er wat aan toe.
Wat mij betreft zijn de gezongen liedjes helemaal oorwurmen die zich in het geheugen willen nestelen. 'La chanson de Maxence' uit 'Les demoiselles de Rochefort' kan herinneren aan de versie van Bill Evans uit 1977 ('You Must Believe In Spring'), maar blijft hier traag. En in 'Jamais je ne t'ai dit que je t'aimerais toujours' dat Anna Karina zong in 'Pierrot le fou' van Godard doet Jeanne Added mij nog meer verlangen.
Romantiek, tederheid en melancholie passen van alle seizoenen misschien nog het beste bij de herfst. Voor mijn part is dit nu echt een aanrader. Elk van de muzikanten komt hier sterk naar voren, op een cd die heel knap een samenhangend geheel vormt. Stéphane Kerecki levert hier een visitekaartje af dat doet watertanden om hem met dit kwartet live te bewonderen.

Danny De Bock