…Begeleid door korte,koortsige pianoaanslagen en dribbelende bas trekt het viertal van vanavond  zich in gang om toch aan de start wat verstillend sfeer te gaan scheppen…met de percussie van Toon er bij kan je ’t ook zien als artisanaal een pad leggen, alle tools en grondstoffen  ervoor lijken aanwezig …Handwerk dus en de rest laat ik aan ieders verbeelding over….het is als een kraan die je zachtjes open draait…eerst druppelt het , dan gaat het zachtjes lopen en, draai je de kraan verder abrupt open; dan gaat het spatten aan alle kanten ! Het is diegene die de kraan bedient die de kracht van het spatten bepaalt…In het geval van Nate Wooley, de Amerikaanse trompettist, moet ik zeggen dat die de  kraan vrij regelmatig blijkt te laten lopen en zo kan je’t allemaal goed volgen, zijn emmertje gaat vol zonder hozen…’Kami’ noemt het werkstuk dat ze samen brengen en da”s een vervolg op ‘KaPSalon’  uit 2018. Het album bestaat uit 2 titels : A = Izanagi en B = Izanami maar ‘k heb wel geen idee wat we in de oren krijgen…

 Tussen drie verschillende sequenties van de set volgt wél telkens voorzichtig applaus vanuit het publiek en ’t moet daarbij gezegd: eens het kraantje goed loopt, met de stevig stappende bas van Ingebrigt Håker Flaten, de keys en pianoriedels van Jozef Dumoulin en het fijn volgende drum en percussiewerk van Teun Verbruggen lijkt het mij op een stevig potje jazz al gaat het er met momenten ook erg free aan toe…maar dan loodst Wooley je d’er weer loeiend op z’n pockettrompet doorheen, opletten blijft het daarna voor het drijfzand dat zich gevormd heeft : hier wordt immers niet gedweild en de kraan blijft wél open staan …Arabische? voicesamples komen zich naar het einde toe in het klankbeeld mengen en ingetogenheid is de stemming nu, met gestreken contrabas en gedempte percussie die wat dramatisch aan het zwellen gaat…spanning wordt opgebouwd en dan..dan is het gedaan ! Een opgemerkt concert was dit als opener van het JazzatHome Festival en, hoewel het deze keer geen full house was mag er toch gesproken worden van een bescheiden succes met telkens tegen de 30 man liefhebbers in de zaal…Ik denk dat je hier niet meer volk mag verwachten voor een concert uit de geïmproviseerde hoek. Op dan maar naar zaterdag…

…Beginnen doe’k mijn zomerse, stadse trektocht in deze erg mooie locatie alwaar ik eerder op andere jaargangen ook al genoten heb en nu zal dat niet anders wezen want ik zag deze band al es eerder in volledige samenstelling op de Bonheidense Zomerzondagen dit jaar …Ik meende toen al Luc (Canters) te herkennen en David Thomaere aan de keys zat er toen ook bij maar dat bleek een invaller voor Niels Verheest die er vandaag wél bij is. Luc ken ik nog van één van z’n vroegere projecten , 'Strange Fruit' en die stonden in 2010 nog voor een show, georganiseerd door JaZZZolder  in de Spiegeltent op de Grote Markt te Mechelen ! …ook al een tijdje geleden is dat…Samen met Luc zal Niels zorgen voor de muzikale ondersteuning van 3 topzangeressen en eentje daarvan had ik meteen al  moeten herkennen, dat was Emilie Leysen, in de tijd van Strange Fruit nog samen aan de vocals met Nathalie Van Den Meutter. Vandaag heb ik het echter zo meteen niet door dat zij het is maar wat wil je, met zoveel tijd tussen? Met Emilie samen op het podium vind je links van haar Dunja Mees, de ‘Voice van Vlaanderen 2013’ en Sarah Devos, ook al een onbetwist veelzijdig talent staat rechts.  Samen brengen zij wat pareltjes van eens de Queen of Soul ; Aretha Franklin en het zal je dan ook niks verbazen dat deze JaH site vandaag één der toppers is want compleet uitverkocht zijn alle 3 sets ! Zij graven enthousiast en professioneel door bekend en minder bekend werk van de souldiva en starten doen ze met ‘You’re All I Need to Get By’. We horen een gospel…’Knock Knock’ gaat het 'on your door'  (Until You Come Back To Me (That's What I'm Gonna Do),daarna een stemmige ballade, funky soulstuff van haar eerste album, de hit   ‘Spanish Harlem’ tijdens deze set en ook nog ‘Oh Me Oh My I’m a Fool For You Baby’… Geweldig goed gebracht, machtige stemmen en uitstekende begeleiding , mijn eerste concertje is meteen een topper, had ik al wel verwacht maar’t is leuk dat ik het volmondig kan beamen…

Keith Canvas, het muzikale equivalent van Bart Mertens zorgt ook alweer voor ‘vollen bak’ op de tweede locatie van mijn rondgang en het blijkt dat we mekaar ook al van eerder zouden moeten kennen maar hier is alsnog geen lichtje beginnen branden…Bart had het ‘van in 2005’ maar dat zal wellicht onder een ander pseudoniem geweest zijn of als member van één of andere band Keith Canvas was waarschijnlijk  toen nog niet aan de orde…Anders gaat het vandaag de dag met nu al succes blijkbaar in Frankrijk en het verre Brazilië ! Dat mag niet verbazen want de man heeft een geweldig lekkere stem, wordt vergeleken met Jamie Cullum en zelfs als de blanke reïncarnatie van Ray Charles wordt die genoemd ! Alleszins is hetgeen hij brengt heel erg popgevoelig en ik hou ook erg van de streepjes orgel die Jonas hier en daar toevoegt. Er is al een album uit (Beyond The Frame’ (2015) en spoedig komt ook de EP ‘Imposter Syndrome’ er aan dus gaan we daaruit te horen krijgen vandaag. Starten doet-ie met ‘you're not around’ uit het eerste album waaruit we ook o.a. ‘gotta let you know’ en  de ballade ‘ that’s when’ te horen krijgen. Ook uit de te verschijnen EP plukt die wat nummers waarvan op het einde ‘No Way’, dat eerder op single al verscheen en ook  het meest jazzy in het oor liggende is,  mij het meest bevalt. Z’n nieuwe band mag er ook zijn en het is dan ook uitkijken naar het komende album. Eveneens staat er wat met de Q-Some Big Band op het programma, ik ben dus erg benieuwd naar wat de toekomst  nog brengen zal voor dit onmiskenbaar talent…

...Het Anke Ludwig Quartet is mijn laatste bestemming en, ondanks de tropische warmte is het toch lekker toeven in B &B Dusk till Dawn in de ‘Lievrouwestraat’ en starten doe’k aldaar met een fotoshoot nog voor de set start want locatiehouder Diederik moet algauw vertrekken richting CVO op de Vaartdijk,  gatheringplace voor de muzikanten, medewerkers en locatiehouders voor nog een warme hap en wat bijkletsen na de concerten  en Diederik houdt daar ook graag een oogje in’t zeil. Het is een jonge bende, dit Anke Ludwig Quartet waarvan ik er slechts één herken en da’s de drummer Robbe Broeckx die ‘k  nog herken vanuit het 7^e International JazzContest hier te Mechelen , in 2019 was dat met de band Aegle.. Dit Anke Ludwig  kwartet schoof nog op de plaats van het Laurent Melnyk Trio dat blijkbaar nog andere verpichtingen had deze namiddag maar helaas behoort deze locatie vandaag tot diegenen die het met minder publiek moeten stellen, slechts een derde van de beschikbare zitplaatsen is bezet maar je hoort niemand klagen hier, toch? Een rustige sfeer is het voor Anke en haar kompanen van het Koninklijk Conservatorium van Antwerpen en dus uitermate geschikt voor luisterende oren. Uptempo gaan we van start en Anke lijkt er nog zin in te hebben ondanks de inmiddels al derde set. De jonge zangeres met Amerikaanse roots moet nog open bloeien maar aan geschikte songkeuze mankeert het de jonge band niet. We horen o.a. een Herbie Hancock song met funky schwung en dat kan best iets uit z’n Electric Band periode geweest zijn (oeps!...dat was Chick Corea -… ‘All Or Nothing At All’, oorspronkelijk bekend van Frank Sinatra zit er ook ergens tussen en daarna gaan we terug uptempo met Anke die aan het scatten gaat en een behoorlijke solo van Miel De Koninck op de keys volgt. Finaal waagt ze zich aan Joni Mitchell’s ‘ Both Sides Now’ en da’s natuurlijk hoog grijpen. Mooi gedaan toch en bravo Anke en band ! Intussen begint er hier een hongertje te knagen dus zal ik ook es gaan afzakken naar de ‘Paëlla gathering zie !