‘Concert for One – dag één.’ Met die woorden stapte mondharmonicaspeler STEVEN DE BRUYN in zijn eentje de zoldertrap op, sloot het luik van zijn atelier, ging zitten en blies.

Er volgde een dag twee, een dag dertig, een dag zestig. Elke dag dat corona het leven stillegde, hield de Limburgse Gentenaar een Concert for One. Tot het tijd was voor een Concert for Two. ‘Tijdens de pandemie ging ik nadenken over het muzikantschap, als je live je rol niet meer kunt vervullen’, vertelt De bruyn. ‘Ik merkte dat het belangrijk was om élke dag te spelen. Om te blijven zoeken naar klank. Ik had makkelijk een album kunnen opnemen met mezelf, maar samen muziek maken is het grootste cadeau dat er is.’

Zodra het kon en mocht, haalde De bruyn er zijn vaste sparringpartner bij: contrabassist JASPER HAUTEKIET, met wie hij vijftien jaar samenspeelde bij The Rhythm Junks, en met wie hij in 2020 zijn solodebuut The Eternal Perhaps uitbracht. Het grote verschil daarmee, benadrukt De bruyn, is dat het nu nadrukkelijk een duoplaat moest worden. De twee boekten Jet Studio in Brussel, en besloten om niets te besluiten: ze zouden improviseren vanaf een leeg canvas. ‘Anders dan Steven had ik tijdens corona de muziek even losgelaten’, zegt Hautekiet. ‘Tijdens de liveshows na The Eternal Perhaps was mijn rol al groter geworden, dus ik voelde dat we deze keer samen, onbevangen, met elkaar zouden converseren. Alleen kwam ik mezelf tegen in de studio. Ik werd geconfronteerd met de vraag: wat heb ik na maanden van sociaal isolement te vertellen?’

Het resultaat, AANHOU GERAAS MAAK, is geen instrumentale achtergrondplaat. Het is immersieve muziek die de luisteraar meeneemt tot net onder het wateroppervlak, waar het licht zo mooi breekt en de tonen gedempt zijn. En dat mag u letterlijk nemen. De bruyn: ‘Tijdens de coronaperiode kreeg ik een fijne compositieopdracht van regisseur Cathérine Ongenae. Ze vroeg me om muziek te maken bij volksverhalen over moeraswezens. Ik trok met een onderwatermicrofoon naar afgelegen moerasgebieden. Dat bleek een prachtige ontdekking: het zit er, ook voor je oren, vol leven. De sporen daarvan hoor je op het album op tracks als Wake-Up Call en Fever Dream.

Het levert een opmerkelijk gelaagde plaat op, een headphone record die De bruyn en Hautekiet wel degelijk live kunnen brengen. Loopers, delays en gruismicrofoons zijn hun favoriete speeltjes. Liefhebbers van de Amerikaanse producer Mitchell Froom en het jazztrio Martin Medeski & Wood komen hier danig aan hun trekken.

Dat alles geeft AANHOU GERAAS MAAK een filmische ondertoon. ‘The Eternal Perhaps was een film noir, maar er zat ook melancholie in. Daar wilden we vanaf. Met AANHOU GERAAS MAAK willen we het leven vieren. Muziek als antidotum’, aldus De bruyn. Het is dan ook geen toeval dat Almost Summer klinkt als een Franse film uit de jaren zeventig, met gelig licht.

De titel voor het album en de gelijknamige compositie haalden ze bij de Nederlandse dichter Alfred Schaffer, die uit het (Zuid-)Afrikaans vertaalt. ‘Laten we in deze tijden niet verstenen’, zei hij in een interview. ‘Je moet aanhou geraas maak.’ Blijven lawaai maken. En ook: ondanks het geraas om ons heen creatief blijven, in welke omstandigheden dan ook. Het stuk, dat doorgecomponeerd lijkt maar volgens De bruyn een toevalstreffer is waarbij hij de geluidseffecten niet onder controle had, vertrekt van een zonnige melodietje maar maakt een grote boog: koppigheid, irritatie, chaos en decompressie spelen door je hoofd – als een samenvatting van het afgelopen jaar.

Speechless is een ode aan de afzondering die De bruyn steeds meer opzoekt. ‘Ik kies steeds vaker voor alleen-zijn, vaak tijdens een wandeling. Je leert de geluiden van de stad te onderscheiden, de muziek te horen in een slijpschijf en haar echo. Als je dat kunt, luister je ook anders naar het nieuws.’ Zwijgen is een verloren kunst, vindt ook Hautekiet. ‘Samen kunnen zwijgen, zonder dat het ongemakkelijk wordt en je de stiltes wilt volpraten, is erg intiem.’

Korogocho Flashback voert De bruyn en Hautekiet terug naar een sloppenwijk van Nairobi, waar ze ooit waren. ‘Ik hoorde een Afrikaans ritme, maar dan met een hoek eraf’, zegt Hautekiet. ‘In gedachten reed ik weer met de bus die uitgestrekte slums in, waar we in een schooltje zouden spelen. De armoede haalde me even helemaal onderuit, maar nadat we muziek hadden gemaakt met de kinderen kwam ik opgeladen naar buiten. Een krachtige ervaring.’

Terra incognita, ten slotte, voelde als de ontdekking van een nieuwe wereld. De bruyn: ‘Toen de bas inviel, dacht ik: dat is een voet op een onbekende planeet. Onze planeet, die wij sámen hebben ontdekt.’ Tijdens een Concert for Two. En  binnenkort: tijdens Concerts for Many.

Operation Dinner Out, het tweede album van RVB Quartet dat verschijnt op W.E.R.F. records is een modern jazz album waarbij uiteenlopende registers worden opengetrokken. Diepe bastonen die de nieuwe sound van het kwartet dragen zetten subtiele geluidseffecten, warme saxofoonklanken en open harmonie extra in de verf. Er wordt een duidelijk toegankelijk verhaal verteld, dat ruimte voor verbeelding aan de luisteraar overlaat.

Voor dit album componeerde gitariste Rebekka Van Bockstal acht songs, die zowel op alledaagse banaliteit kunnen slaan, maar waar ook zeer persoonlijke gebeurtenissen in vervat zitten. Zo is Ode To Patrick een emotioneel afscheid en eerbetoon aan Rebekka’s overleden nonkel. Moment De Tristesse laat in dezelfde sfeer een emotionele, zeemzoete toon achter. In stevigere nummers als Hotspot en Popwerpoint laat de band haar Rock-kant horen en echte uitbarstingen in chaos en ver gedreven samenspel vindt de luisteraar in Big City Hype en Intrusive. De opener van het album - Berkenstuifmeel - is meteen een duidelijke treffer van hoe de band klinkt met zijn nieuwe bandleden. Het open basspel van Otto Kint (contrabas) kennen we onder meer van zijn Otto Kintet, Léan en Abstract Inc. De uitzinnige tonen van Elias Storme (tenor/sopraan saxofoon) vinden we ook terug in Phlox en Eclectiv. De openheid en diepe klanken waarmee het kwartet speelt, worden hier en daar doorbroken door geordende chaos en speelse geluidseffecten van gitariste Rebekka Van Bockstal, ook actief bij No Wasabi. Drummer Marius Couvreur gaat steeds op zoek naar groove en hedendaagse sounds zoals we weten van Madame Blavatsky en Kosmo Sound. Het Artwork voor Operation Dinner Out werd gemaakt door Nick Verhaeghe die ook een fotoboekje ontwierp dat in de fysieke CD te vinden is. De zwart-wit beelden die hij op een reis in Normandië maakte, passen perfect in het mystieke karakter van dit album, waarvan de titel een knipoog is naar de film Spy Game.

Met dit album laat een vernieuwd RVB Quartet zich van zijn gretigste kant horen. Na een lange Covid-pauze helemaal klaar om met dit nieuwe album de jazz-podia te veroveren.

1^e single ‘ Cetturu ‘ : release 4 februari 2022

"Catchy, ietwat mysterieus en met ruimte voor eigen verbeelding van de luisteraar, is Cetturu de eerste single uit het album Operation Dinner Out van het RVB Quartet. 

Gitariste/componiste Rebekka Van Bockstal vertelt in deze compositie over de zoektocht naar een stukje grond in de Ardennen. 

Een humoristisch klankspel met spraakmakende solo’s van Elias Storme op saxofoon en Marius Couvreur op drums. 

Hoewel de zoektocht in Cetturu de familie Van Bockstal tot hier toe nog niet veel opleverde, heeft ze in elk geval wel gediend als inspiratie voor deze single. 

Wie weet brengt de muziek wel nieuwe herinneringen aan het licht…"

 In januari 2021 nam Eliott zijn eerste album op samen met Olivier Collette (piano), Sam Gerstmans (contrabas), Daniel Jonkers (drums), Stéphane Guillaume (tenorsax, sopraan en fluit) en Peter Hertmans (gitaar).

Datzelfde jaar werd Eliott door Wynton Marsalis uitgenodigd om te spelen in de Dizzy’s Club in New York. Vanwege het coronavirus vindt de sessie in streaming plaats.

Enkele maanden later werd hij ook uitgenodigd door the BJO (Brussels Jazz Orchestra) om enkele stukken te spelen met de beroemde bigband.Al op jonge leeftijd voelde Eliott zich aangetrokken door muziek. Op zijn vier jaar krijgt hij een gitaar van zijn ouders. Maar het is op de leeftijd van zes en een half dat hij zijn eerste privélessen krijgt en het instrument begint te leren, in het repertoire van Franse muziek en rock (The Beatles, Led Zeppelin, Dire Straits …)

Op 8-jarige leeftijd gaat hij naar de Academie van Alsemberg waar hij lessen volgt in gitaar en algemene muziekleer. Na deze cursus ontdekt Eliott jazz en beslist hij zich er fulltime aan te wijden.

Op 12-jarige leeftijd heeft Eliott de kans om privélessen bij jazzgitarist Peter Hertmans te volgen. Tegelijkertijd gaat hij naar de Academie van Waterloo waar hij cursussen harmonie en jazzensemble volgt bij pianist Olivier Collette, die ook zijn oom is. Elk jaar organiseert Eliott een concert waarin hij optreedt met Peter Hertmans, Benoit Vanderstraeten en Kris Duerinckx.

Elk jaar organiseert Eliott een concert waarin hij optreedt met Peter Hertmans, Benoit Vanderstraeten en Kris Duerinckx.

Op 14-jarige leeftijd begint Eliott met de jazzworkshops en jazz stages waar hij les krijgt en speelt met Nicola Andrioli, Sam Gertsmans, Jean-Paul Estiévenart, Charles Loos, Guillaume Vierset, …

Vervolgens, gaat Eliott naar de “Kunsthumaniora Brussel” om artistieke studies te volgen in de jazzafdeling. Hij volgt gitaarlessen bij Bert Cools en ensemble lessen bij Janos Bruneel, Jeroen Van Malderen, Dieter Limbourg, …

In 2020 lanceert Eliott samen met Jonathan Collin, Rémi Ghesquiere en Nero Vergaert het project “Collision” waarmee hij optreedt en waarvoor hij verschillende stukken componeert.

In datzelfde jaar slaagt hij voor de Selectiecommissie van Nederlandstalig Onderwijs en ontvangt het “topkunstenstatuut” voor zijn niveau en zijn muzikale projecten.

Tegelijkertijd wordt hij aangenomen op het Koninklijk Conservatorium Brussel waar hij jazzgitaarlessen bij Fabien Degryse neemt.

Eliott kreeg ook de kans om te jammen met trompettist Wynton Marsalis in Bozar. Daarnaast treedt hij al meerdere keren op in de Belgische scène met professionele muzikanten zoals Peter Hertmans, Stéphane Mercier, Olivier Collette, Nic Thijs, Toine Thijs, Maayan Smith, Jeremy Dumont, Sal La Rocca, …

Als Limbs (2019) al kon tellen als intentieverklaring van Kobe Boon en de zijnen, dan duikt de band voor zijn nieuwe album helemaal onder in de schier eindeloze mogelijkheden. Dit nieuwe album (uit op W.E.R.F. Records in Februari 2022) bewaart de weelde van zijn voorganger, maar graaft dieper, danst frivoler en frunnikt gretiger aan de naden. Met de komst van achtste bandlid Roos Denayer (zang, gitaar) worden het potentieel en bereik bovendien nog uitgebreid. De nieuwe rijkheid zindert, verwart, imponeert en prikkelt.

Zang, tekst en muziek vormen een losbandig verbond, zijn voortdurend verwikkeld in een verstrengelde verkenning. Folk, jazz, pop en kamermuziek krijgen elektronische opsmuk, worden laag voor laag aan elkaar toegevoegd en weer ontmanteld, om nu eens een eensgezinde trance op te bouwen en dan weer schurend tegen elkaar uit te spelen. Het ene moment word je meegezogen in een mysterieuze pastorale trip, om even later te belanden bij een spreidstand tussen euforie en melancholie, met gitaren, stemmen en blazers die elkaar afwisselend overwoekeren. Het is een ode aan de verbeelding, de macht van de fantasie, maar ook: een feest van benutte kansen. mòs ensemble speelt muziek die voluptueus durft zijn, risico’s neemt, mikt op finales die live groots zullen klinken, om vervolgens verrassende zijsporen bloot te leggen. Genres doen er niet meer toe. Deze muziek is veelkleurig en expressief, gestuwd door een luid kloppend hart, maar nu nog sterker gestuurd vanuit een centraal organisme dat emoties, kleuren, texturen en weelderige poëzie uitspeelt als een gebalde vuist.

De boeiendste muziek schenkt de luisteraar niet enkel herkenbaarheid, maar opent ook nieuwe deuren. Dat is exact wat hier gebeurt. Het tweede album van deze band is een moedige duik, een gulle onderdompeling én een open uitnodiging. Springen is de boodschap (© Guy Peters)

Cheick Tidiane Seck, Immanuel Wilkins, Stephanie McKay, Sonny Troupé, Jacques Schwarz-Bart, David & Marque Gilmore, Reggie Washington, DJ Grazzhoppa, JeanPaul Bourelly, Jeremy Pelt, Grégroy Privat,Marcus Strickland, Alicia Hall Moran... en zo vele anderen verzameld op één album in een collectief van kunstenaars die racisme in de wereld blijven bestrijden door middel van muziek.

Wat vandaag vanzelfsprekend is, was dat helemaal niet in 1968. "Say it loud, I'm black and I'm proud", de funkhymne van James Brown tegen racisme was voor velen een provocatie, vooral een paar maanden na de moord op Martin Luther King. Sindsdien is de muziek een essentieel onderdeel geworden van de Amerikaanse burgerrechtenbeweging. Een halve eeuw later ontstaat met 'Black Lives Matter' een nieuwe wereldwijde beweging.

Na de moord op George Floyd in 2020 kregen protesten tegen geweld tegen mensen van kleur een nieuwe impuls. Bijna dagelijks komen mensen in opstand tegen nieuwe strafbare feiten en allerlei vormen van discriminatie: in het rechtssysteem, in het sociaal-structurele systeem, in de sport, op het werk of in kunst en cultuur.

Muziek, in haar verschillende vormen, was en is nog steeds een essentieel onderdeel van het protest tegen racisme. Muziek verenigt duizenden activisten, vaak met een muzikale hymne en altijd met een grotere samenhang en kracht. Het is onvermijdelijk dat zwarte kunstenaars al honderden jaren een hoofdrol spelen in de strijd tegen het racisme - en niet alleen in de VS.

Stefany Calembert, de dynamische Brusselse producer, is de echtgenote van één van de betrokken artiesten. Ze legt uit: "Natuurlijk ken ik als blanke vrouw, getrouwd met een zwarte man en moeder van drie kinderen met hem, het racisme en zijn vele vormen. Maar niet alleen sinds ik mijn man ontmoette. Dat is inderdaad al 35 jaar het geval. Ik werd geconfronteerd met racisme op school en daarna op straat met mijn vrienden en telkens weer op mijn reizen naar Guadeloupe en Senegal. Ik heb veel zwarte vrienden en ik heb gemerkt hoe diepgeworteld het racisme van alledag is in de samenleving en over de hele wereld. Ik voel me vaak ongerust wanneer ik bepaalde "superioriteitsattitudes" van mijn blanke medeburgers tegenkom, wanneer ik geconfronteerd word met hun weigering om na te denken, en zelfs met hun hypocrisie. En het stemt mij des te triester dat zelfs degenen die elke vorm van rancune jegens gekleurde mensen afwijzen, het vaak moeilijk vinden om daar een open discussie over te voeren. "

De impuls voor Stefany Calembert om "BLACK LIVES - FROM GENERATION TO GENERATION" te creëren was duidelijk: "Ik wilde de vele muzikanten, waarvan ik sommigen al jaren ken, de kans geven zich uit te drukken op een album dat nu wereldwijd zal worden uitgebracht.

De 25 kunstenaars, tussen de 20 en 80 jaar oud en komen uit de Verenigde Staten, verschillende Afrikaanse landen zoals Zuid-Afrika, Mali, Togo, Benin of het Caraïbisch gebied, bijvoorbeeld Haïti, Guadeloupe of Martinique. De geluidstechnicus voor dit dubbelalbum is drievoudig Grammy-winnaar Russell Elevado. Hij maakte naam met de productie van D'Angelo's "Voodoo" en heeft sindsdien gewerkt voor sterren als Angelique Kidjo, Jon Batiste en Alicia Keys.

"We zetten woede om in actie", rapt Sharrif Simmons op "We Are Here". Maar BLACK LIVES - FROM GENERATION TO GENERATION is ook muzikaal uitzonderlijk:

Van het polyritmische vuurwerk van Cheick Tidiane Seck (Mali) in "Sanga Bô" tot het bluesy gitaar-saxofoon duo "Praying" van Immanuel Wilkins (USA), van de gevoelige jazz van Sonny Troupé's Guadeloupe-band tot de gospeljazz van Marcus Strickland, van de ontroerende balladry van de Zuid-Afrikaanse zangeres Tutu Puoane tot de jazz fusion van de broers David en Marque Gilmore - er is een grote muzikale diversiteit, voornamelijk geworteld in de jazz, maar ook beïnvloed door funk en soul tot rock en blues. De Amerikaanse Stephanie McKay, die heeft gewerkt met Roy Hargrove, Mos Def en vele anderen, is betrokken bij drie tracks. We mogen niet vergeten de belangrijke bijdragen te vermelden van grote muzikanten als Sharrif Simmons, Andy Milne, Kokayi, Alicia Hall Moran, DJ Grazzhoppa, Jeremy Pelt, Adam Falcon, Reggie Washington, Grégory Privat, E.J. Strickland, Oliver Lake, Gene Lake, Jacques Schwarz-Bart, Yul, Marvin Sewell en Jean-Paul Bourelly.