Het is eigenlijk onbegonnen werk om de reikwijdte van Ellington’s meesterschap te capteren met één album. Op “DEUK” doet Backback er een gooi naar. Dat door trouw te blijven aan zijn eigen identiteit en recht naar de essentie te gaan. Backback staat nog altijd garant voor een potige sound, met gitaar, sax en drums die naadloos op elkaar inhaken, regelmatig uithalen met de energie van de rock en de vrijheid van de jazz. Er wordt geslaan en gezalfd, uitgehaald met krachtige riffs, sensuele grooves en verfijnd detailspel.  

En ze maken verrassende keuzes, want ook op deel twee, “DUKE” hoor je geen platgespeelde klassiekers, maar vooral verborgen parels uit dat fascinerende oeuvre.

“The New Piano Roll Blues” bijvoorbeeld, is een compositie van Ellington uit 1950 uitgevoerd in zijn hoekige en dissonante stijl, die ongetwijfeld ook invloed gehad heeft op het spel van Thelonius Monk.

Reminiscing in tempo - een ode aan Ellington’s overleden moeder - was een van de eerste lang uitgesponnen composities waar Ellington zich aan waagde,

Backback herwerkt het thema voor gitaar, baritonsax en vibrafoon.

Op “Portrait Of Mahalia Jackson”, uit de “New Orleans Suite” krijgt Wim Segers een glansrol op “whistle” en vibrafoon.

Met deze nieuwe hommage steekt Backback de nalatenschap van Duke andermaal in een nieuw jasje, en onderstreept meteen ook nog eens zijn status als een van de meest eigenzinnige en herkenbare bands van de Belgische jazz.