Het CD merk Original Long Play Albums brengt ons hier het langgezochte 'Tangents in Jazz' van Jimmy Giuffre op de markt . Voor slechts 7.5 € de volledige elpee. Binnenin een boekje met degelijke uitleg. Tangents in Jazz is cooljazz van het eerste uur.  Avantgarde in 1955,is vandaag zeer aangename jazz vol tempowisselingen, speels en toch puntjes op de ie .Pure Westcoast van een van de ontwerpers van deze jazz, Jimmy Giuffre ,  die hier naast trompettist Jack Scheldon, klarinet, bariton en tenorsax bespeelt en instaat voor de composities.

Deze CD zijn zowat de eerste trio's op plaat van de grote Monk. De uitvinder speelt zijn uitvindingen... Mooie swingende Monkcomposities, ondersteund door, toen al, de twee grootste drummers uit de jazz : Max Roach en Art Blakey. Thelonious Monk speelt hier veel en met volle overtuiging nummers als 'Blue Monk' ,' Bemsha swing' , 'Little Rootie tootie' , 'Monk's dream' e.a.
Ideale plaat om het universum van deze superoriginele pianist en componist te leren kennen. Eens erdoor gebeten blijft het zweren ...

Miles Davis heeft eigenhandig het genre JAZZ-ROCK uitgevonden . In de jaren zeventig werd de klassieke jazz min of meer verstoten door allerlei vormen van rockmuziek en de succesrijke Blackmusic . Miles hield van de muziek van o.a. Jimi Hendrix , Sly Stone en James Brown die toen furore maakten . Hij besloot die invloeden in zijn eigen jazz te verwerken en zo ontstond Jazz-Rock .

On the corner is daar een schitterend voorbeeld van . Stuwend electrisch ritme , jazz met een beat , de trompet verbonden met een wahwahpedaal plus ( ook nieuw ! ) ethnische invloeden door toevoeging van de Indische tablaspeler Badal Roy . Tot op vandaag is deze muziek in zijn genre nog steeds niet overtroffen . Na dertig jaar klinkt On the corner nog steeds oerfris alsof hij vandaag gemaakt werd .

In 1977 trekt de Nederlandse drummer Han Bennink samen met de Duitse saxofonist Peter Brötzmann het Zwarte Woud in om er buitenopnames te maken . Ze verblijven er vier dagen in een afgelegen blokhut . Overdag speelt Brötzmann sax en klarinet onder de bewolkte hemel bij het water , in het water , in het bos onder de dennen samen met Bennink die met zijn drumstokken op boomstammen speelt ,op de stenen op het water enzovoort, afgewisseld met duo klarinetdialogen op lange afstand. Ondertussen hoor je de vogelkens fluiten en af en toe scheert er een straaljager door het luchtruim , doch geen nood , dat geluid wordt perfect in het geheel geintegreerd ...Total improvised European music van de bovenste plank. Een uiterst sfeervolle plaat vol  ritmes , vrije klanken , natuurgeluiden en alles met grootse bijna kinderlijke spontaniteit gebracht .

Ongemeen rauwe instrumentale freeblues met de donkere sfeer van de onlusten tussen zwart en blank in het Amerika van de jaren '60 . De soulvolle saxklank van Archie Shepp gaat door merg en been , hij vertelt er krachtige en gevoelige verhalen mee . Ieder nummer op deze plaat is indrukwekkend . Een onmisbaar meesterwerk ! Zeker beluisteren.

Legendarische opnames van Marc Moulin's Placebo uit de jaren '70 . Een echte klassieker van deze Belgische Jazzrockformatie met internationaal succes zowel in de jaren '70 als bij de heruitgaves in de jaren 2000 . Vandaag klinken de composities nog even fris en smooth dankzij het unieke talent van toetsenman Marc Moulin die hiermee de topvijf van belangrijkste Belgische jazzmuzikanten moeiteloos haalt .

Mingus buigt zich over de roots van de Afro-amerikanen , dat levert militant swingende bluesbeïnvloede krachtige jazz op, gestoeld op de zeer persoonlijke compositiesstijl van bassist Charles Mingus . Een van zijn zovele absolute meesterwerken hier gespeeld door een gouden bezetting met o.a. Jackie Mclean en John Handy, messcherpe melodische altsaxen , de trotse grauwe baritonsax van Pepper Adams en grootstilist- pianist Mal Waldron. Als je na schipbreuk, naakt, maar wel met een degelijke stereo-installatie en vijf CD's op een prutseilandje in de Stille Zuidzee beland, zie dan dat er tussen die vijf CD's Mingus ' Blues & Roots' tussenzit . Een noodzaak !

Dit is en blijft een EXTREEM action-painting meesterwerk !Als kleine jongen alleen , door low-jobwerkende ouders , in een minuskuul New-yorks appartement ,zag John Zorn duizenden tekenfilmpjes genre Bugs Bunny , Woody Woodpecker , Donald Duck e.a. dikwijls met flitsende high-speed soundtracks van tekenfilmcomponist Carl Stalling . Dit feit heeFt John Zorn in zijn later muzikaal leven hevig beïnvloed . Op deze CD speelt hij geheel solo op altsax maar tegelijk ook op klarinet, trompet en saxmondstukken, diverse fluitjes en toys .Wat je hoort zijn kleine push schreeuw en piepgeluidjes die hevig swingend je brein passeren . Een bijna microscopisch hallucinante compositie met referenties naar geluiden van Ducks en sneller dan het licht lopende rabbits . Voor mijzelf absoluut hoorvoer , maar toch raad ik iedereen aan eerst te luisteren voor te kopen , gezien het extreme karakter van die twee CD's .

Een live concert van Charles Mingus onwaarschijnlijk mooi en helder opgenomen door Rudy Van Gelder ...Een muzikaal hoogtepunt ( Mingus heeft er vele )met de schitterende altsax John Handy en tenor Booker Ervin . Laatst nog in de Jazzzolder opgezet , iedereen was betoverd door de onweerstaanbare bopswing voornamelijk langs Mingus bas gestuurd met een klank alsof hij naast u staat . Try this at home .
 

Een zeer geinspireerde Wayne Shorter improviseert op sopranosax en zweeft  de hele CD lang over de bezwerende ritmes van de zes nummers.Dit is so-called de experimentele CD van Weather Report uit 1973 , volgens mij ook de minst modieuze en vandaag klinkt hij dus even fris als ooit .
Twee lange nummers  'Boogie Woogie waltz' en '125th Street Congress' hebben mij in 73 tot de jazzrock verleid en dat doen ze nog steeds ...
 

2 historische elpees van Albert Ayler die samen zijn allerlaatste concert aan de Azurenkust in 1970 bevatten , nu eindelijk op een CD .Albert Ayler (34 jaar ) speelt hier zijn ziel uit , bijna alsof hij zijn tragische dood voelde naderen , in november van dat jaar wordt zijn lijk opgevist uit de NewYork East River , de doodsoorzaak blijft een mysterie . Op dit concert klinkt zijn sax zalig als een gedrogeerd gospelkoor en Albert,gekroonde freejazzkoning , speelt o.a. de Marseillaise in absolute vrijheid, zoals hij eigenlijk zou moeten klinken. Historisch verplichte aanschaf.
 

Volgens mij Derek Bailey's meesterwerk in de geimproviseerde muziek, waar hij de peetvader van was. De Engelse gitarist, hier omringd door high-skilled Japanse muzikanten , tekent met volle overgave mooie abstracte lijnen en vormen onnavolgbaar begeleid door o.a. drummer Toshi Tsuchitori die klinkt alsof Derek Bailey zelf achter de drums zit. Ook de andere Japanse muzkanten spelen met dezelfde eerbied en toewijding Derek's muziek. Een Japans trekje.  Daarbij komt nog dat Derek Bailey's gitaar al sowieso een japans tintje krijgt , dit maakt het geheel compleet. Krachtige totaalimprovisaties waar ik nooit genoeg van krijg ....
 

Een schitterend heldere opname van het Duke Ellington orkest die een dance party geeft in een grote vliegtuigloods op de Travis Airforce base in California . Het is alsof je er zelf aanwezig bent , je hoort de mensen dansen en praten en vooral dat dampend krachtig swingend orkest van Duke Ellington met o.a. de geweldige baritonsax Harry Carney en de vette drums van Sam Woodyard . Er zijn veel goede historische live opnames van Duke's orkest , maar voor mij breekt deze alle records .
 Groots in al zijn eenvoud ...
 

Lee Konitz , hier piepjong en ambitieus , aan het begin van de lange weg die hij zal afleggen in de jazzgeschiedenis....  Eindelijk een concurrent voor Charlie Parker klonk het toen, want Lee had zjn eigen toon , chops en bebopsnelheid .Dit is een goede live-radio-opname en the new kid in town blaast met zijn typische fluwelen altoklank zijn prille composities 'Subconcious lee' ,' Hi-Beck' , 'Ablution' e.a. met volle overtuiging de zaal in .Er gaan daarna nog honderden opnames volgen , maar deze is echt magisch , 'the precious one' , die zeker tussen uw Lee Konitsenceedees moet staan.

Een CD met de juiste titel , John Coltrane's meesterwerk ! Gemaakt net voor zijn overlijden , in duo met drummer Rashied Ali , februari 1967.Deze muziek straalt een enorme kracht uit, en wel zo ,dat het mij telkens moeite kost deze CD volledig in één keer te beluisteren. De tenorsaxofoon wordt over zijn limieten bespeeld , multitones nieuwe akkoorden, duizelingwekkende changes en vooral grootse spiritualiteit bij beide musici.  Het lijkt bij momenten of John Coltrane zijn dood voorziet, en al zijn kennis, techniciteit en spiritualiteit samenbrengt in een historisch testament voor de Afro-Amerikaanse identiteit.

 Een absoluut meesterwerk dat tijd nodig heeft voor beluistering , een levenswerk.

Pure bebopswing , doch met "classic" tintje door de aanwezigheid van een klassiek cellist, Nathan Gershman. Helemaal niet nodig achteraf , maar drummer Chico Hamilton wilde dat de jazz van toen meer au serieux werd genomen en vermengde klassieke elementen in zijn composities, die gelukkig maar de altijd aanwezige swing niet aantastten .Zeker hier niet, met jonge leeuw en opkomende ster Eric Dolphy op altosax, bassclarinet en fluit ,die qua techniek de anderen overstemt, doch meetrekt in bijzonder avontuurlijke jazz. Een opname die altijd moeilijk te vinden was en is maar echt de moeite loont !

De eerste plaat van Miles op weg naar de nieuwe uitdaging : fusionjazz . Samen met Wayne Shorter , Joe Zawinul , Chick Corea,Herbie Hancock , John McLaughin ,David Holland en Tony Williams  begint hier het zoeken naar nieuwe muzikale vormen . Met deze topmusici aan het begin van hun succesvolle carrière kan dat niet misgaan natuurlijk , en de hele CD staat dan ook vol met prachtige pasgeboren jazzrock. Hier nog meer jazz dan rock . De volledige In A Silent Way sessions zijn ook verkrijgbaar in een 3CDbox , maar op deze CD staat de volledige lp die uitkwam in 1969 ....

Eric Dolphy zijn we helaas een beetje uit het oog aan het verliezen . Bloedbroeder in jazz van John Coltrane en Ornette Coleman ,maakt hij zeker deel uit van de echte vernieuwers van de zestiger jaren . Deze CD is daar een brandend bewijs van evenals de meer bekende 'Out to Lunch' op blue Note. Dolphy maakte ook de basklarinet meer bekend als jazzinstrument. Prachtige solo's hoort ge op altosax ( zijn eerste instrument ), op basclarinet en een beetje dwarsfluit, superstevig ritmisch ondersteund door een geweldige drummer, Roy Haynes. Krachtig militante trios.
 

Echt iedere Monkfan zegt dat , en ik vind het ook , Brilliant Corners is één van 's meesters beste CD's .De drummer is Max, de tenor is Sonny, de bassist is Oscar, de trompet Clark en niet te vergeten , die prachtige altosax is de minder gekende Ernie Henry. Monk in supervorm, alle nummers zijn onbetaalbaar goed en toch vind je deze CD gemakkelijk voor rond de zeven euro ...

Five stars must !!!!

Meer de intimistische toer op hier met een sober maar zeer intens duo sax en contrabass .

Niels Henning ,bassist die vlugger bast dan zijn schaduw,speelt hier echter zeer rustig , met perfecte swing ,samen met de rauwe Shepp op tenorsax en soprano. De plaat is opgedragen aan de grote Charlie Parker waarvan de composities gespeeld worden. De sfeer van deze CD is onbeschrijfelijk en munt niet alleen uit in soberheid en swing, maar beide muzikanten laten alle kanten zien van hun muzikale persoonlijkheid, en dat is héél wat bij deze heren. Hun eerbied voor Bird hangt zowaar tussen uw oren.  Ik noem deze CD een zeldzame ruwe diamant. Ook letterlijk , want het buitengewoon interessante Deense Lp-en CD label Steeplechase is in België moeilijk te vinden ...

De schoonheid van onkruid. Niet mijn gewoonte een verzamelaar te presenteren in deze rubriek, dit is dan de uitzondering. In 1976 besloot saxofonist Sam Rivers iets te doen aan de mindere bekendheid van vele Afro-Amerikaanse free-muzikanten . Hij opende de kleine loft Studio Rivbea samen met zijn vrouw Beatrice. Voor een beperkt publiek waren er regelmatig optredens van New- Jazzgroepen waaronder o.a. Sunny Murray, David Murray, Roscoe Mitchell, Anthony Braxton, Julius Hemphill, Kalaparuscha Sam Rivers zelf en nog vele anderen. De concerten werden telkens opgenomen en het echtpaar Rivers besloot vier elpees uit te brengen met die live opnames onder de naam 'Wildflowers' : one , two , three and four. Die elpees kregen vooral in Europa schitterende pers en de verkoop verliep vlotjes. Nu nog is men hevig naar die elpees op zoek en er worden grote bedragen gegeven door verzamelaars. Onlangs werden deze vier elpees eindelijk op 3CD uitgebracht en volledig terecht. De opnames in de kleine studio zijn ronduit schitterend en geven een prachtig overzicht van de NewYorkse freescene in die jaren. Een kostbaar document met heldere getuigenissen van een grote maar verguisde periode van de Amerikaanse freejazz.
 

Hoe klinkt Lucky Thompson ? Wel , als een ongelofelijk mooie sensuele vrouw die haar eerste sigaret opsteekt na een geslaagde vrijpartij . Luister maar eens naar 'A Lady's Vanity' of 'Deep Passion' of 'Tricotism' zelf , eigenlijk alles beluisteren moet je doen . Eens gevangen door Lucky's smoothy sax ben je eraan voor het leven .Zijn betoverende klank is uniek : melancholie vermengd met suiker en vlammen . Deze stille reus is er , gelukkig na een kleine maar geweldige platenproductie , mee gestopt , gefrustreerd door de muziekbusiness , en heeft zich volledig teruggetrokken uit de jazzwereld om een boerderij te beginnen in de jaren zeventig . Leeft hij nog ? Ik weet het niet . Zijn muziek is in ieder geval springlevend .

Bij de eerste grote mengelaars van muzieken allerstijlen. Een op springend staand zwoel Hammond B3 orgel, swingende drums op losse schroeven en een cookin' bass met guest dj's etcetera. Dit is een echte funky stew om je vingers van af te likken. Deze derde plaat van dit trio heeft deze heren heel terecht berucht gemaakt in de jazzwereld eind jaren negentig. Volgens mij nog steeds hun meesterwerk. Een broeiende plaat vol funk, punk en hier en daar zelfs rock en reggae-invloeden in swingende jazz vermengd. Toen in 1998 werden ze met deze plaat door de muziekpers terecht als (de laatste ?) jazzvernieuwers bestempeld. Een heerlijke plaat met krachtige V8 motor inside !

Chick Webb, de kleine drummer met reuzeswing, kan vandaag nog uw huis op zijn kop zetten zoals hij daar zeventig jaar geleden al in slaagde met zijn vettig orchestra in de Savoy Ballroom van New-York city. 'Jungle mama' , 'Blue Lou' , 'Go Harlem' , 'Harlem Congo, .. noem maar op , nummers met dikke Africabeat. Ontploffende klarinetten ,dampende kopers , Congodrums : Chick Webb en zijn maten stonden voortdurend in brand, blussen bestond toen nog niet, onze opa's en oma's waren al hevig in de weer als Chick op de radio speelde. Enthartende Musik zei den Duits, doch zelfs hun Navarone kanonnen konden deze dikke swing niet verbrijzelen. Chick Webb is jong gestorven , maar zijn testament is en blijft bloedhete swing, vandaag nog even fris te pruimen !
 

Natuurlijk vind ik "Chet Baker sings" een geweldige plaat, maar ongeveer iedereen heeft die al, dus ga ik underground en presenteer hier een moeilijk te vinden pareltje uit Chet's uitgebreide juwelenkist. Chet Baker hier in trio met pianist Michel Graillier en bassist Massimo Moricone in een club te Rome. Enthousiast applaus, maar weinig publiek...1985 is nog net te vroeg voor de grote Return, iets later wordt Chet Baker namelijk terug een grote ster zoals hij eerder in de jaren '50 was, en gaan zijn CD's uit zijn jonge en latere periodes als broodjes over de toonbank.  In deze dubbelCD heerst 'n onbeschrijfelijk speciale sfeer. Alle stukken die hij speelt zijn over de 10 minuten en zijn klankspel is betoverend berustend in dialoog met het zachte pianospel. Wat gebeurt hier? Er is duidelijk ook opgenomen als de mensen uit de club zijn. Chet speelt soms compleet solo, je hoort in de verte wat geschuifel, is iemand de bar aan het opruimen? Heel Chet's muziek is hier prachtig : de lange melancholische trompettonen, de rustige trio's, duo's, solo's. De nocturne sfeer waar hij een patent op heeft. De relax van deze opnames is waarschijnlijk ook te wijten aan het feit dat zij gemaakt zijn in opdracht van zijn italiaanse fan en vriend Paolo Piangiarelli. Warm aanbevolen .

Een klassieker van Ornette, zijn trio's met bassist David Izenzon en drummer Charles Moffett. Deze prachtig heldere opnames in Zweden zijn een beetje Ornette Coleman's paspoort van zijn zowel naïeve als mooi complexe muziek. Heel melodisch, deze freejazz.  Ornette speelt naast zijn hoofdinstrument de altsaxofoon, ook nog selftaught viool en trompet. Ook op die andere instrumenten is hij onmiddellijk herkenbaar ! Naast prachtig uitgesponnen ballads staan hier ook kwikke freebop nummers op. De supercreatieve ritmesectie van Izenzon en Moffett is pure Jackson Pollock, de kleuren vliegen langs alle kanten en komen perfect terecht in harmonie met de leader. Ornette Coleman heeft ook een uniek krachtig altogeluid, technisch gezien speelt hij alleen op een riet opening 9 terwijl voor de andere saxofonisten nr. 5 de grootste opening is die ze aankunnen. Ik heb hem enkele keren live gehoord, die kracht is uniek.  Ornette, zelfs vandaag nog, luister maar naar zijn laatste Pullitzerprice bekroonde live-CD ! De Stockholmsessie is  diepgevoelige creatieve muziek die in 1965 nog alles moest bewijzen, en vandaag, veertig jaar later nog even vernieuwend klinkt. Werkelijk voor een prikje te verkrijgen, deze beide kunstwerken .

Deze kaft is een absolute paradox, pianist Joe Albany heeft nooit the right combination gevonden voor die brandkast, het grote geld. Geniaal beboppianist dat wel, maar een lost hero met een leven in de goot van drugs en drank. The right combination met trouwe vriend Warne Marsh is echter wel waar en dat hoor je op deze plaat. De opnames zijn gemaakt onder vrienden ergens in een grote villa in het Los Angeles van 1957. Joe Albany, ondekt door niemand minder dan Charlie Parker zelve, speelt hier met volle overgave, pakken creatieve ideeën en met een soepele swing om U tegen te zeggen. Ook tenorsaxofonist Warne Marsh is in topvorm, met zijn dunne ietwat iele, maar zó originele tenorsound. Buiten bassist Bobby Whitlock is er ook een unknown drummer die met brushes perfect de maat speelt op een telefoonboek. Alleen al de ongedwogenheid van deze villasessie is opmerkelijk, alles wordt met pure spontaniteit gespeeld onder vrienden. Het was niet de bedoeling van deze opnames om later op plaat gezet te worden. En dat maakt deze plaat nu juist een aanrader. Ook de opnames zijn goed gemaakt en sfeervol. Deze eigenlijk repetitie onder vrienden behoort tot de allerbeste platen van de Westcoastjazz en naast zijn schitterend werk als Charlie Parker pianist is deze ook de beste van Joe Albany.
 

Albert Ayler, Call Cobbs jr, Henry Grimes en Sunny Murray : vier iconen van de freejazz spelen hier in puur klassiek melodische traditie de allermooiste gospels die je je maar kan indenken. De LP, weet ik nog,  was slecht geperst en had een povere klank, deze CD echter klinkt magistraal helder. Als iemand echt zijn klagende stem door de tenorsaxofoon kan laten luiden is dat zeker Albert Ayler. Zijn roots liggen in de gospel, als kleine jongen speelde hij al sax in de kerkdiensten. Een CD met muziek van een brandend hart, een brandend Ku Klux Klan-kruis, de brandende zon van het zuiden, de stem van de zwarte bevolking, het houten witte kerkje, alles zit in deze gospels. Met 100 procent intensiteit gebracht door deze vier diepgelovige black musicians. Het zeer goedkoop CD merk Black Lion heeft nog massa's juweeltjes als deze te bieden in zijn cataloog , spijtig genoeg moeilijk te vinden.

And now something completely different ...en toch weer die grote intensiteit doch hier fragiel als vlindervleugels. Na een jeugd in complete armoede wordt de jonge Stan Getz snel opgemerkt met zijn enige bezit, de tenorsaxofoon die hij van zijn moeder kreeg en vooral zijn weergaloos talent op dat instrument. Op deze CD is Stan nauwelijks 19 jaar en speelt de sterren uit de hemel. Met zijn filterdunne maar o zo mooie tenorklank, waar reeds zijn eigen stijl duidelijk in weerklinkt, speelt hij het enige juweeltje na het andere, korte bebopballads : 'On the alamo', 'Gone with the wind','Yesterdays' ,'You go to my head. Klassiekers duizendmaal gespeeld in de jazz, maar de versies van de piepjonge Getz zijn uniek, als door een engel gespeeld met veel harmonische verbeelding en gezien zijn jonge leeftijd, enorme diepgang. Akkoord, de opnamekwaliteit is niet schitterend, maar dat deert hier echt niet. Deze ware muziek zweeft er moeiteloos boven. In zijn biografie vernoemt John Coltrane Stan Getz als één van zijn lievelingssaxofonisten en prijst hem voor zijn grote muzikale verhaalkunst. Op Youtube kan je een zeldzaam filmpje zien waar beide groten samenspelen ....
 

Midden de jaren zeventig was de internationale jazzpers het unaniem eens : Anthony Braxton werd gelauwerd als grootste ontdekking van de toen hedendaagse jazz. De nieuwe Charlie Parker, opvolger van Coltrane en wat weet ik nog meer. Braxton was inderdaad een groot talent en die aandacht kon hem alleen maar goed van pas komen om zijn kunde te ontwikkelen. Alhoewel eerder bekend in de avant-gardejazz, verwees Anthony Braxton steeds naar het belang van de bebopperiode.Op een dag zijn er studio-opnames voorzien voor Dexter Gordon. Die kan echter niet komen en wordt verrassend vervangen, op het laatste moment, door Anthony Braxton. Als begeleiders, doorwinterde beboppers als de Spaanse pianist Tete Montoliu, bassist Orsted Pedersen en drummer Albert Heath. Wat voor dezelfde prijs faliekant had kunnen aflopen verwordt tot een uitzonderlijk originele plaat. In zuivere traditie doch met af en toe een flinke free-uitglij speelt Anthony Braxton de ene na de andere standard. De muzikanten hebben aan beide kanten compromissen gesloten, naast de bebopstandards in bebopstijl worden er ook enkele in complete freejazzstijl gespeeld. Prachtig ! Braxton, zelf grote bewonderaar van de blanke saxofonisten Lee Konitz, Warne Marsh en zelfs Paul Desmond, speelt Marsh' nummer "

'Marshmallow' op bassaxofoon en altsax, free en in the tradition. Deze dubbelCD zit vol met experiment en avontuurlijke swing en is ook de gelegenheid om de totaal onderschatte blinde meesterpianist Tete Montoliu te ontdekken. Door zijn grote verscheidenheid en monsterlijk goed gespeeld is deze een dubbel-CD geworden die ik regelmatig uitpik om te beluisteren.

Als er ooit een lijst wordt gemaakt van militante Black Power jazz staat deze plaat ergens helemaal bovenaan ! Geweldige power freejazz die de luisteraar onmiddellijk overdonderd . Niet alleen door de immense kracht waarmee gespeeld word maar ook door de enorm intense emotionaliteit .Tenorist Frank Lowe leidt het sextet met altsaxofonist Joseph Jarman (Art Ensemble of Chicago) Rashid Sinan - drums 'The Wizard' (Leroy Jenkins denk ik)-viool en de toen piepjonge bassist William Parker, vandaag dé leidende figuur in de hedendaagse Amerikaanse free-scene. Zelfs in de jaren zeventig zelve was deze plaat al heel snel een icoon, ook al door zijn totale onvindbaarheid.Na heel veel moeite en gereis heb ik ergens een tweedehands exemplaar kunnen bemachtigen.Vol met krassen weliswaar maar dat deerde niet. Het was een echte ESP lp met de afbeelding van Frank Lowe op het ronde plaatetiket ( eerste editie !!) en ze klonk als een douche onder de Niagara, zo krachtig en overtuigend.Enfin, als er die dag een Afro-amerikaan aan mijn deur lidkaarten kwam verkopen van de Black Panthers , had ik mij onmiddellijk lid gemaakt !

John Stevens is zonder twijfel één van de leidende (ook lijdende) figuren van de Engelse improvisatiescene waarvan deze dubbel-CD zijn titel "Quintessence" meer dan waard is. John Stevens is de drummer en ontwerper van 'Spontaneous Music Ensemble'. Alhoewel hij even gekend is als straight drummer van mainstreamjazz en rock-jazz,speelt hij hier op een zéér kleine drum samengesteld uit Orff trommeltjes en een kinder-snaardrum. Zijn muziek is stil en meditatief en de medemuzikanten zijn vier kolossen van de muziekgeschiedenis ; gitarist Derek Bailey,saxofonisten Trevor Watts en Evan Parker en bassist Kent Carter...Ge hoort voortdurend zeer kleine klankjes in samenspel die samen minimale composities doen ontstaan. De spontane muziek kabbelt langzaam door, Engelse abstracte muziek op zijn grootst en wel uit de gouden jaren zeventig. Toen onopgemerkt en vandaag nog steeds door zijn grote originaliteit en tijdloosheid. Bestellen kan, maar ik zag vorige week dat er twee exemplaren lagen in de kunstwinkel van de Bozar te Brussel. Echt een CD om daar te kopen ,grote kunst -it is !
 

Muzikanten Teddy Charles vibrafoon, Shorty Rogers trompet, Jimmy Giuffre & JR Montrose tenorsax, Shelly Manne & Gerry Segal drums én Charles Mingus bass, allen jonge leeuwen van de fiftiesavantgarde-jazz spelen hier het ene juweel na het andere. Schitterende cooljazz met sterke ruimtelijke composities om van te dromen ...Teddy Charles is een buitengewone, en totaal ongewaardeerde vibrafonistcomponist, die door zijn sober kristalhelder spel de sfeer van deze CD bepaalt. Ballades als 'Speak low' en 'I can get started' krijgen een heel nieuwe dimensie naast meesterwerkjes als 'Evolution'(Jimmy Giuffre)en 'Relaxo Abstracto'(Teddy Charles) en vele andere. Ieder muzikant staat hier zowel emotioneel als stilistisch superscherp. De totale speeltijd van deze CD is slechts 35 minuten ,maar iedere seconde ervan beroert, dit is een absoluut meesterwerk dat iedere rechtgeaarde jazzliefhebber moet beluisteren...Pure diamant !

Eigenlijk hou ik niet zo van CDboxen...Ze zijn lomp en ge haalt ze minder vlug uit de kast omdat het allemaal langer duurt. Toch hier de uitzondering op de regel: in deze box zitten pareltjes die je onmogelijk apart kan aanschaffen . Billie is de oerstem van de jazz.Zowel vandaag als vroeger proberen vele zangeressen haar na te doen, maar dat lukt nooit. Haar stem is haar miserabel leven, schor, onbehouwen jankerig, berookt en melodramatisch maar o zo uniek en écht ,als je slechts één woord uit haar stem sampelt hoor je al de beladenheid en al die emotie van haar treurwilg-leven. Waarom nu die verdomde box ? Reden een is disc four een volledige CD met een homemade recording in het huis van Art Shapiro waar Billie gewoon repeteert met pianist Jimmy Rowles. Het is slecht opgenomen, je hoort vanalle bijgeluiden, maar wie ge vooral hoort is Billie Holiday met haar wonderlijke stem heerlijk fouten maken, grapjes maken met de pianist, iets drinken, roken en gelukkig zijn. Dit is gewoon een repetitie-opname , absoluut nooit bedoeld voor publicatie , maar mooi o zo mooi. Prachtig opgenomen zijn alle andere CD's in de box, met geweldige studio-opnames met regelmatige alternate takes waar ge haar hoort werken en converseren met de studiolui en muzikanten met blijvend optimisme, because she loves singing. Iedereen kent Billie Holiday en haar 'Strange Fruit' hangt voor eeuwig in de trees en in ons collectief geheugen, maar hier staat ook veel ongekend werk naast haar vele klassiekers en het is allemaal prachtig. De nieuwste Verve box (8CD) van haar bevatten enkel de afgewerkte studio-opnames, ook schitterend natuurlijk maar ik raad toch hun eerste 10 CD box ten stelligste aan omdat die zoveel meer van  Billie verhult, in privat. Vele bibliotheken hebben deze box en als ge geluk hebt vindt ge ze tweedehands. Het vermelden waard: deze CDbox is ineengestoken onder zéér deskundige leiding van jazzliefhebber Phil Schaap ,als ge die naam ziet staan hebt ge een eerbiedwaardige CD in handen,met liefde gemaakt.

Zwingpopjazz uit het verre Ethiopië.Waarom zeg ik Zwing ? Wel het 'zwingt' in plaats van swingt. Dit ritme is absoluut uniek en komt enkel van Ethiopië, ge hoort het nergens anders. Het kabbelt als een bijbeekje van de Nijl, rustgevend en heerlijk kitschie met hier en daar een opsprong van een olifantenpijpenorgeltje of elektriek-flower-power gitaar en de onbetaalbare kreunsaxen van Tesfa-Maryan Kidané en Fèqadu Amdé-Mesqel. Er is duidelijk met transistorradio naar de Westerse swinging sixties & seventies geluisterd, maar die decadente invloeden zijn prompt ethiopisch verwerkt en krijgen daardoor een compleet andere en dikwijls betere dimensie. Tja, uitleggen hoe ethiopische muziek klinkt is wreed moeilijk maar geen nood ! Ga naar Youtube en druk in het kadertje "éthiopiques" en zowat alle éthiopiquesCD's(het zijn er meer dan twintig!) kunt ge daar beluisteren, ook deze CD, met een kort fragment en op het beeld de betreffende kaft. Doen,want ge gaat uw oren niet geloven, compleet nieuw jazzprisma van een andere wereld. Schitterend krachtig en kleurig fluide,complete on his own....

Totaal geïmproviseerde muziek uit de States tijdens de eigthies. Drummer David Moss is zowat de spil van deze CD,maar ook aanwezig zijn bassist Bill Laswell, saxofonisten John Zorn, Michael Lytle, George Cartwright , DJ Christian Marclay, trombonist George Lewis en vele anderen.
David Moss is een enorme reus en ieder drumstel waar hij gaat achterzitten verandert dan ook in een kinderdrumset. De man speelt vliegensvlug, het lijkt wel, als ge hem bezig ziet, dat de trommels en cymbalen al klinken voor hij ze aanraakt. Héél snappy allemaal, klankjes rond uw oren, deze CD klinkt even fris als dertig jaar geleden. Korte abstracte zang, ook van Moss, kleuren  zijn percussie evenals korte interventies van elpeeman Christian Marclay die gul is met kleine flarden Jimi Hendrix en menig ander muzikaal moment recht uit echte elpees. Ook de saxen snirpen en kraaien op zijn best naast de frietvette bass van Laswell. Samen staan hier 2 elpees op ,één in tentet, de andere in trio. De muziek is geweldig abstract, fris en onderhoudend spannend. In die goeie oude punktijd heb ik deze mannen bezig  gezien op het Newjazzfestival van Moers samen met plusminus vierduizend Duitsers, en die energie blijft mij nog steeds bij en komt wonderwel tot zijn recht op deze waarschijnlijk onvindbare CD.

Een onterecht minder bekende CD van Miles. Misschien schrikt de speelduur(slechts 27min)af. In ieder geval 27 grote minuten koopt u hier. Miles is omringt door groten : Elvin Jones, Charles Mingus, Teddy Charles (ja, alweer) en trombonist Britt Woodman (o.a.Duke Ellington). Zoals de titel het aangeeft zijn dit blauwe sferen, ballads met grote intensiteit gespeeld en zéker niet conventioneel. Kabbelend helder water, de kristalklinkende vibrafoon van Teddy Charles vermengd met de unieke low-tone trompet van Miles. De vier grote standards : Nature Boy, Alone Together, There is no you, Easy Living worden melodisch uitgepuurd en veranderen hier in pure trage schoonheid.
Debut was het elpeemerk van Mingus zelf, hij bepaalde ook de muziekkeuze ,en deze is recht in de roos.

Deze dubbelCD is historisch zowiezo. De eerste CD is de elpee die in '64 uitkwam onder de titel "Now's the time".

De tweede CD is echter indiezelfde studio opgenomen, same date,  same place. Later obscuur uitgebracht als 'the Alternative Rollins'. Wat gebeurd hier ? De grote Rollins staat op een muzikaal keerpunt en beslist dezelfde standards zowel in bebopstijl als in free-style te spelen. De eerste CD bevat dus krachtige bebopversies van de grote improvisator, in de tweede CD worden ongeveer diezelfde standards in vraag gesteld en  helemaal abstract uitgesponnen, een soort studie van de opkomende freejazz. Die experimentele sessies waren waarschijnlijk niet bedoeld om uitgegeven te worden, maar zijn wel ongemeen interessant ! Zoals Miles Davis in diezelfde periode (Live Plugged Nickell) zoekt ook Rollins naar een nieuwe jazzvorm. Opmerkelijk, beiden spelen dan met dezelfde pianist,de jonge Herbie Hancock... Beide CD's van deze dubbelaar zijn de moeite waard en geven een prachtig beeld van van die muzikale boeiende periode, vorige eeuw. Het initiatief van die CD's samen uit te brengen is lovend en getuigt van grote jazzliefde. Voor de prijs van één CD te koop, een meesterwerk eens te meer.

Enkele weken terug was ik de biografie van schilder Karel Appel aan het lezen (ook een aanrader, loop naar de bib!), toen ik tussendoor deze CD beluisterde. Ge hebt dat zo soms, plots weer een culturele schok (wAAAAw).Tijdens het lezen van hoe Karel zijn doeken met verf aanvalt, hoor en zie ik alles samenvallen. De vette baritonsax van de Zweed Mats Gustafsson snoort kleurige verf door mijn oren en drummer Paal Nilssen trekt zwierige lijnen over het doek met treffende harmonie en absoluut vakmanschap. Deze CD druipt van kleurige verf en geeft u de energie van een action painter. Ge ziet en hoort letterlijk kleuren en onbevangen vormen in gedachten. Beide muzikanten zijn in topvorm en spelen ergens in een kleine ruimte waar ze ook eventjes het Zweeds radionieuws opzetten. Een percussieve, wollige, snurkende en volvettige CD. Volgens mij een groot muzikaal meesterwerk helemaal bovenaan in het lijstje van abstracte muziekkunst van de laatste tien jaar.

Ergens opgenomen in 1957 in een soort café-resto aan de Californische Westkust. Wat eerst opvalt helaas is de luidruchtig brabbelende cafébaas die blijkbaar vergeten is dat hij muzikanten heeft uitgenodigd, die avond. Alles is goed opgenomen, dus ge negeert die man en luistert naar de jonge tenorsaxofonist Warne Marsh. Prachtige cool-standards glijden  langzaam langs over de uitgestalde visschotels.Magische dialogen tussen Warne en pianist Joe Albany, twee grote muzikanten, beiden té ondergewaardeerd. Deze opname is recent ergens in een lade teruggevonden waar ze vijftig jaar lang onaangeroerd had gelegen. Ik hou van deze dubbelCD, voor zijn muziek, de héél eigen sound van Warne Marsh, en ook een beetje voor het hele prentje, een gewone date ergens aan de westkust voor deze muzikanten, midden in één van de topperiodes uit de Amerikaanse jazz, 1957...
Aanrader vooral voor zij die Warne Marsh al eerder kenden, want als ge die sax eenmaal tegoei kent ben je er voor altijd aan verknocht.

Richard Tabnik is één van de weinige van de laatste decennia met nog een echt origineel altsaxgeluid. Je moet dus, zoals vroeger, eventjes wennen aan dat nieuwe geluid, maar eens mee altijd mee. Zijn discours is niet alleen swingend melodisch, maar ook zeer boeiend door de nieuwe taal die hij aanbrengt, waardoor de CD telkens op een andere manier wordt ervaren.
De juiste muzikanten als begeleiders, met Carol Tristano op drums, zij is de dochter van baanbrekend pianist Lennie Tristano, en heeft zeker zijn coolness meegekregen. Zeer sober drumwerk maar tevens zeer aanwezig. Bassist Cameron Brown, wellicht de meest bekende van de drie, ook hier 100% op zijn plaats. Van geweldige swingstaaltjes naar prachtige ballads, de ruimte is altijd expliciet aanwezig. Soms springerige noten, soms lang uitgestreken. De drie muzikanten dialogeren over schoonheid, maar niet die om de schoonheid tout court.  De vele wendingen, met af en toe een hoeksken af, zorgen ervoor dat deze CD telkens weer nieuw beluisterveld wordt en er andere dingen naar boven komen. Niks hier is gratuit en toch is de emotie hoog.  Een zeldzaam mooie CD die ik dikwijls koester. Hopelijk komt de man ooit eens naar Europa....

Funky organ op zijn best ! Gloria Coleman funkt de patatten van tafel en de mayonnaise tegen het plafond. Mayonnaise die altijd lukt trouwens,want swing is everywhere. Iedere aanraking van haar vingers met de toetsen van heur B3 Hammond gebeurt er iets geweldig om in het Gouden Boek der Soul neer te pennen. Dat mens is gewoon gezegend door soul met een enorme zegenkwast. Ook typisch voor Gloria zijn haar af en toe lange sustain-noten. Telkens als ik deze CD opzet, bij deze in mijn hoedanigheid als nederige jazzDJ, krijg ik klachten, zo  van 'het staat te luid', net bij deze schitterende sustain-nootmomenten van Gloria. Dit is mijn tragiek. Afin, verder aan tafel van dit geweldig kwartet vindt ge de swingende sister Pola Roberts met straight-on jazzbeats to the point en de grote gitarist Grant Green, héél betrokken. De very funky altsaxspeler Leo Wright is ook van de eendenpastei en speelt hot spicy. Deze plaat is een feest van zwarte soul en helaas beperkt de discografie van Gloria Coleman zich slechts tot enkele uitgaven waaronder nog een geweldige op naam van Leo Wright. Bouw een feest met deze CD als aanvang !

Serieus nu...ook van in 1963 is dit Steve Lacy quartet met de piepjonge Italiaanse trompettist Enrico Rava. Opgenomen in Buenos Aires. Na een korte carrière als bebopsaxofonist komt Steve Lacy in contact met avant-garde pianist Cecil Taylor en dit bepaalt zijn verdere loopbaan. Dit is één van de eerste stappen van Steve Lacy in het vrije jazz idioom. De CD bevat twee stukken van ieder ongeveer 20 minuten, Forest en Zoo. Melodische freejazz waar flink in dialoog geïmproviseerd wordt op een ritmisch tapijt van drummer Louis Moholo en bassist Johnny Dyani, beiden gevlucht uit apartheid-Zuid Afrika. De muziek oogt vrijheid, klinkt ook militant, maar het is geen angry freejazz zoals er veel gemaakt werd in die jaren. Hier is alles vlot te volgen, het kabbelt bijna en zit vol korte solo-abstrakties van zowel Enrico als Steve. Ge hoort hier ook hoe de stijl van Steve Lacy zich langzaam ontwikkelt op zijn sopranosax. Later zal hij uitgroeien tot één van de belangrijkste sopraansaxofonisten in de jazz Een mooi tijdsdocument uit de grote cultuurschokjaren van vorige eeuw.

Alhoewel onder Freddy Redd's naam, ook voor de composities, is deze CD er vooral één van altsaxofonist Jackie Mclean. Gemaakt als soundtrack voor een ongure lowbudgetundergroundfilm over drugs,waar deze muzikanten kort in voorkomen. Jackie Mclean, zelf lange tijd junkie geweest, speelt zijn hart binnenstebuiten op zijn alto en zijn messcherpe solo's hebben dezelfde plannen met uw hart. Dit soort jazz kreeg het stempel 'Hard-Bop' opgeplakt en is eigenlijk een juiste benaming. Maak kennis met de grote Mclean en na een tijd komt ge tot de konstatatie dat ge bijna al zijn platen hebt. Zo goed is hij, een monument van de altosax. Zijn klank is altijd present, glashelder en staalhard tegelijk met overweldigend veel emotie en overgave. Dit quartet schittert en zet de man op zijn plaats, een piëdestal naast grootheden als Miles, John, Sonny, Thelonious e.a. met wie hij trouwens allemaal heeft samengespeeld. Meet Jackie !

Drie CD's vol studio-opnames van de jonge Getz, uitzonderlijk kwalitatief en schitterende opgenomen. Stan Getz op volle toeren,met zijn smoothdikke coole sound en zeer persoonlijk saxspel zet hier zijn eerste bouwstenen naar later succes. Zoals je direct kan vaststellen bij eerste beluistering heeft Stan Getz al op jonge leeftijd al zijn skills en techniek volledig in de hand en speelt met ongelooflijke trefzekerheid de ene standard na de andere samen met Conte Candoli trompet, Lou Levy piano, Leroy Vinnegar bass, en met telkens één van de geweldige West-Coastdrummers, Stan Levy of Shelly Manne. De hele studiotape is te horen, dus ook de onderbrekingen en de stem van de technieker in de zonovergoten studio, maar helemaal geen erg, dit geeft, voor mij althans, alleen maar meerwaarde. Deze studio-opnames werden later op 4 Lp's verdeeld, West Coast Jazz, Cool sessions,The steamer en Award winner Stan Getz. Zelf al hebt ge één van deze is het nog steeds zeer de moeite deze editie aan te schaffen. Coole bebop, in swing en ballads, de schaduwen van de palmbomen deinen heen en weer over de stranden van Californië uit de jaren vijftig met in uw rechterhand de toen nieuwste rage, een witte Martini.

Heel andere koek hier. Eind jaren zeventig werd David Murray zowat door de hele jazzpers gebombardeerd tot belangrijkste saxofonist van die jaren en waardige opvolger van Albert Ayler. Van die laatse heeft hij zeker de energie en zoete krachtvolle klank geërfd ,maar David is zeker minder extreem als zijn voorganger en veel meer melodisch gericht. Het is een soort free-bopjazz waar meer melodische momenten worden afgewisseld met schitterende vrij abstracte lijnen. De medemuzikanten hier zijn de geweldige Zuid-Afrikaanse bassist Johnny Dyani en drummer Andrew Cyrille. Eén van mijn aller topballads ooit is het prachtige Murraynummer 'Patricia'. Prachtig uitgesponnen in deze liveversie met veel ruimte en lange solo's, ieder op toer, van deze drie kolosmuzikanten. Ook de die andere nummers op deze 70 minuten lange CD zijn mooi uitgesponnen en van geweldig goede opnamekwaliteit. Volgens mij één van zijn meesterwerken, deze CD. Gaande van beheerste woede over suikerzoet geballadeer en vooral freeswingend met altijd en overal die Afrikaanse roots spirit, hier extra benadrukt door bassist Dyani. Veelkleurig, muzikanten zeer interactief en intens spelend, de vrijheid schiet uit de boxen. Was deze David Murray op jonge leeftijd gestorven zoals zijn vermaarde voorgangers, was hij zeker als legende geboekstaafd. Gelukkig is dat niet zo: David Murray is nog steeds alive and kicking en je kon hem zelfs live meemaken op Middelheim 2009 te Antwerpen.

Subtiliteit is het eerste woord om vibrafonist Bobby Hutcherson te duiden. Behorend tot de grote groep klassebakken van de hardbop, zoals o.a. Herbie Hancock en Eric Dolphy is Bobby Hutcherson evenzeer evengroot uitvoerder als componist. Als vibrafonist uiterst subtiel, soms lijken zijn klanken op regendruppels die in kristal veranderen, ook de punctuele composities getuigen van grote gevoeligheid. Als ge uw ogen sluit ziet ge een logisch kleuren en lijnenspel architectonisch in de ruimte evolueren. Deze CD is nog vanuit de cravattenjazzperiode, net voor flowerjazz. Met zijn absolute stijlbloedbroeder Herbie Hancock maakt hij hier uiterst stijlvolle kamerjazz die gewoon nooit zal verouderen en for ever geweldig fris uitstraalt. Deze CD was zéér lang niet te vinden en onlangs iets wijder verspreid. Maak kennis !      

Vier coole amerikaanse twintigers, Gerry Mulligan baritonsax, Bob Brookmeyer valve trombone, Red Mitchell contrabas en Frank Isola op drums,treden voor het eerst op in wereldstad Parijs en brengen de cool breeze van de West Coast mee. Laat u niet misleiden door het jaar 1954, dit is wel degelijk een superheldere hifi-opname, grote klasse. Het quartet is honderd procent in vorm en speelt met grote swing de nu "Gerry Mulligan klassiekers" zoals 'Line For Lyons', 'Walkin'Shoes', 'Five Brothers', 'Bernie's tune' en vele andere. Het Parijse publiek is laaiend enthousiast en terecht. Mulligan speelt soft baritonsax in het middenregister vooral, maar blijft de allerbeste uitvoerder van zijn eigen klassiekers. Piepjonge Bob staat ernaast en speelt uiterst clean en wolkig ventieltrombone. Drummer Frank Isola speelt lichtvoetig, maar met enorme swingbeat. Ooit één van mijn eerste LP's,die ik nog heel regelmatig draai. Dit concert ademt Parijs in zijn beste jaren.

Kost niks, vier euro en een beetje en je haalt een meesterwerk in huis. Een superpiano trio met" the one and only " Roy Haynes op de drums en topbassist Miroslav Vitous. Op een Monknummer,'Pannonica' na, allemaal Coreacomposities. Chick Corea, toen militant vernieuwer van de piano, samen met Paul Bley en Herbie Hancock, speelt hier de grond onder uw voeten weg. Uiterst krachtig pianowerk geflankeerd door meesterdrummer Roy Haynes die alles een ongelooflijke vaart geeft met supercreatief drumwerk. Als ge ooit de oorsprong zoekt waar hedendaagse Scandinavische pianotrio's (b.v. E.S.T.) de mosterd hebben gehaald, wel , luister dan naar deze CD. Meer dan veertig jaar geleden opgenomen, klinkt die vandaag even fris als een hoentje. Voor mij Chick Corea's meest creatieve periode en die loopt nog tot ver in de jaren zeventig. Opgelet, zelfs gevaarlijk, als ge dit opzet in de wagen, b.v.van Brussel naar Oostende, riskeert ge binnen het halfuur aan of zelfs in zee te belanden. Zodanig dynamisch oorvoeder waar de creatieve inslag van dit trio bijna uit uw CD-speler lekt,een hotte plaat die tegelijkertijd een mijlpaal vertegenwoordigt in de pianotrio-jazz.

Een CD die zowel rauw als rustig klinkt, en zoals met vele Shepp opnamen uit die tijd, ook een beetje dreigend, alsof er een Black Panther achter je zetel zit. Het geluid van Shepp's sax is zoeterig zuur met overdaad aan emotie, een kloppend hart dat bloedt. Zijn kompaan, trombonist Roswell Rudd, bewandelt dezelfde weg met zware trombonestoten. Onder andere wordt er 'Lady sings the Blues' aan Billie Holiday opgedragen, zoals ge het waarschijnlijk nog nooit gehoord hebt. Free-melodisch, op unieke manier, zoals alleen Shepp dat kan, met een waas van politiek militantisme, onzichtbaar maar aanwezig. Je hoort Archie Shepp ook een dreigend gedicht declameren met opvallend berookte stem zoals zijn saxgeluid. Geweldig ook het aan Duke opgedragen ' in a Sentimental Mood' met dikke lagen verf op het doek aangebracht. Er zit weinig volk in dat zaaltje, maar door de Sheppklanken heerst er een geweldige sfeer, bezwerend, bijna voodoo. Zeker voodoo, zijn de extra bonus tracks bij deze CD,zoals het bijna 33 minuten lange 'Three for a Quarter,One for a Dime', een fantastisch abstract drijvend freemonument.Zoals bijna iedere plaat van Archie Shepp uit die periode, niet alleen een groot meesterwerk,maar ook hier weer, verplichte lectuur.

Cool meets hot ! Lee Konitz is altijd een bebopmuzikant geweest op ontdekking, hij staat nooit stil en meet zijn stijl aan de meest ondenkbare combinaties.Zo speelde hij ooit zelfs met avant-garde gitarist Derek Bailey. In de jaren zestig was dat niet anders. In volle Coltrane quartet-periode wil Konitz een trioplaat maken met Coltranedrummer Elvin Jones. Die ene opnamedag wordt voorafgegaan door meerdere opnames met andere, gewonere drummers, omdat Lee Konitz zich totaal wil voorbereiden op de magische opnamedag met drumwonder Elvin Jones. Die andere opnames met andere drummers zijn verdeeld over twee CD's, de derde is de originele MOTION opname met Konitz altsax, Sonny Dallas bass en Elvin Jones, drums. Een duel tussen twee grootheden met wederzijds respect en overgave. Zowel Konitz als Jones spelen de poten onder tafel weg, fluwelen bebop-noten met duizelingwekkende akkoordenschema's vermengd met zeer heavy creatief swingend drumwerk. Een geweldige luisteropname, die telkens weer nieuw klinkt.

Als er ooit punkjazz heeft bestaan, dan is dit de eerste plaat ervan. Multimediaal kunstenaar en saxofonist John Lurie wilde met deze plaat (toen-nog) de heilige huisjes van de jazz omverblazen. Als altsaxofonist had hij ervoor les gekregen van bovengenoemde Lee Konitz en verzette zich tegen alles wat naar "salonjazz" rook. Daarmee doelde hij
op de zogenaamde lukraak-amusement-namaakjazz die overal in New York welig tierde, vooral in hotellounges, striptease en- livemusic-bars. Om zeker niet in hetzelfde schuitje te belanden, liet Lurie zich omringen door uiterst militante avant-garde muzikanten zoals punkgitarist Arto Lindsay, uit de artypunkgroup DNA en drummer Anton Fier van Bill Laswell's Material en van de John Zorn group, The Golden Palominos. En militant klinken ze inderdaad, de Lounge Lizards. Ook vandaag nog ,door die unieke mengeling van nostalgia-loops,trashy gitaarklanken, waarachtige bebop en steady-rockdrums. Broer Evan Lurie speelt de keyboards en zal later succes krijgen met zijn tangobeïnvloede muziek.
Een vreemde eend in de bijt zal deze jazzplaat voor altijd blijven, en daarom zeker de moeite waard. Daar de Lounge Lizards uit muzikale groottalenten bestond, heeft de groep helaas niet lang bestaan. Saxist John Lurie is tevens een geweldig filmacteur , die je kan meemaken in de films van Jim Jarmusch, :'Down by Law' en 'Stranger than paradise'...

Dit rauw meesterwerk behoort tot mijn top drie aller. Ethno-muziekoloog en vooral drummer Milford Graves, heeft met deze plaat een waar kunstwerk afgeleverd. Milford Graves is dé eerste ware freejazz-drummer uit de jazzgeschiedenis, en in zijn biografie, onlangs verschenen, bekent de grote Han Bennink, dat hij na het zien en horen van Milford Graves zelf begonnen is met freedrumming en duidt Milford Graves aan als zijn belangrijkste invloed.  De muziek op deze LP is de opname van een live-concert in een platenwinkel in New york, midden zeventig. Milford Graves laat zich omringen met twee tenorsaxofonisten van het zwaarste kaliber, Arthur Doyle en Hugh Glover. Uiterst rauw en krachtig schiet deze trein in gang. Drummer Milford Graves speelt op een aftands met de hand beschilderd drumstel, waarvan de basdrum wordt rechtgehouden door een met nagels bevestigde plank. De plastic-vellen zijn allemaal vervangen door dierenhuiden, en wat er ook van is,  zijn drumklank is uniek krachtig en fenomenaal mooi. Op zijn allene klinkt Milford als een twaalfkoppig Kinshasa-drumcollectief met de vlam serieus in de pijp !!! Voor hem, als was het een Ben-Hur kar, briezen de twee gouden tenoren ,Arthur en Hugh, hun rauw Afrikaans hart uit, alsof het hun allerlaatste schreeuw is. Tijdens het spelen roepen de muzikanten Afrikaanse stammentaal uitroepen en kreten. De snelheid van de Babi music is meeslepend en pure voodoo, je geraakt erdoor in een free-trance! Geweldig !! Deze elpee is er één waarvoor je klaar moet zijn om hem te beluisteren, dus zeker niet zomaar opzetten, at kan gevaarlijk zijn! De schoonheid ligt in de fantastische brute kracht,  olieverf schiet in alle kleuren uit de boxen en draait om je oren en geeft, mij althans, een zalig gelukkig gevoel van absolute intense schoonheid. Deze plaat neem ik mee in de kist, zelfs bij crematie!! Deze historische elpee is helaas tot nu toe nog niet op CD verschenen en dat zal waarschijnlijk nooit gebeuren, bij deze een oproep...Wie echter goed zoeken kan op Google kan de muziek ervan ergens gratis downloaden. Een opname van deze elpee met uitstekende klankkwaliteit...Downloaden raad ik normaal gezien af, maar voor dit totaal
onvindbaar meesterwerk, wil ik wel een uitzondering maken.... (Free jazz from slavery blog) Ook vandaag nog treedt Milford Graves her en der op, o.a. samen met Anthony Braxton en William Parker, en met Wuppertalwonder saxofonist Peter Brötzmann. Ik heb hem ooit éénmaal live bezig gezien, en dat was een onvergetelijke totaalbelevenis.

Baritonsaxofonist Pepper Adams is helaas niet zo legendarisch als zijn collega Serge Challoff, maar wel gelijkwaardig als baritonsaxofonist. Pepper Adams speelt meestal snelle hardbop doch deze plaat is heel balladgericht. Het titelnummer 'My one and only love' is legendarisch mooi, en je hoort er alle hoeken van de geweldige baritonsax, het hele register van hoog naar laag, met die typische malse diepe klank. Zo natuurlijk klinkt alles, alsof hij het in zijn badkuip zingt. Mooie klassieke jazz met veel gevoel en diepgang gebracht, uit de topjaren van Californische Westcoastjazz. Zo ook de andere nummers...Zonovergoten maar zeker niet gratuit en met de juiste dosis jazzgrauwheid. Het CD merk WestWind bestaat waarschijnlijk niet meer, maar toch is deze Pepper Adams CD redelijk vlot vindbaar. Zoek eens bij het Spaanse Fresh sound....Go for it ...

Lester Young is één van de grote sleutelfiguren in de jazz.De hele blanke West-Coast jazz beweging uit de jaren '50 is grotendeels gebaseerd op de elegant vloeiende speelstijl van deze stille reus. Stan Getz,Bill Perkins,Jimmy Giuffre,Zoot Sims en zovele anderen noemen hem als groot voorbeeld. Op deze CD hoor je onmiddellijk waarom. Lester Young heeft het allemaal: itzonderlijk melodiegevoel, pure swing, zachte maar toch volle toon en natuurlijk een improvisator zonder weerga. Al is deze opname dan zestig jaar oud , alle glans zit er nog in, zeer opvallend is de zuivere swing en het zalige samenspel. Niet de minsten als begeleiders : Oscar Peterson, ook hij is ontwerper van een eigen pianostijl met honderden zoniet duizenden navolgers, guitarist Barney Kessel, beste leerling van Charlie Christian, bassist Ray Brown en JC Heard drums. Velen zullen dit bij beluistering misschien wat basic noemen,maar dit is wel de bron van de moderne jazz en met minder oppervlakkige beluistering is deze klassieker onvervangbaar en essentieel. Zelfs dit product is vandaag moeilijk te vinden tussen die ontelbare lelijke compilatieCD's die de hopeloos zwakke muziekmarkt van vandaag ons wil opdringen. Nu ik toch bezig ben , ook iTunes is absoluut klote met hun losse nummerverkoop, meesterwerken als deze CD vormen echt een geheel, zoals een Nobelprijsboek, schandalig  daar hoofdstukken uit te scheuren.

Eerst een hulde aan het onverwoestbare stijlvolle ECM label : omdat zij de laatste jaren ook heruitgaven op de markt brengen aan interessante prijs en mooi verpakt. Toch vraag ik mij dan af wanneer eindelijk Paul Bley's meesterwerk "Ballads" zal worden heruitgegeven ??? Ooit uitgebracht op CD in Japan,maar ja...Paul Bley speelt op "Ballads" de wondermooie breekbare composities van Annette Peacock. Breekbaar kan ook gebruikt worden om Paul Bley's toenmalige pianostijl te beschrijven. Traag kabbelend en uiterst fragiel dansen de noten tussen tristesse en blijheid. Een abstract werk met duidelijke lijnen gebracht door een houvast trio. Drummer Barry Altschul breidt zacht percussief drumwerk op de achtergrond, Bassisten Gary Peacock of Mark Levinson dialogeren om beurt met de dichterlijke improvisaties van de toen piepjonge pianist. Een zeldzaam meesterwerk uit 1967, vandaag even fris en ontroerend. Volgens mij ,tot op heden, het belangrijkste werk van de grote pianist Paul Bley.

Henry Kuntz is het absoluut buitenbeentje van de Amerikaanse improvisatiescene. Toen ik hem voor het eerst hoorde op zijn zelf uitgebrachte LP "Cross-eyed Priest" uit 1979, naast grootheden zoals o.a. gitarist Henry Kaiser en percussionist Charles K. Noyes, was ik aangenaam verrast door zijn compleet origineel tenorsaxspel. Het leek alsof Henry maar één enkele noot blies en toch vooruitraasde in het geheel. Henry Kuntz is Henry Kuntz : een wereld op zichzelf ! Bijna dertig jaar later heeft de muzikant zijn eigen website en brengt heel af en toe nieuw werk uit. Ook zijn eigen LP's en CD's kan je enkel langs zijn website bestellen. Daar kan je ook korte stukken uit zijn merkwaardig oeuvre beluisteren. Zoals ook deze tenorsax-solo CD uit 2006.Een echte ervaring
, die CD .Bijna prevelend met af en toe zijn stem ertussen, hoor je de saxklanken evolueren van zéér diep naar zéér hoog. Het is hoogst abstract ,maar Henry vertelt wel zijn uniek verhaal met begin en eind. Dit is misschien (samen met Milford Graves en Zorn(solo) toch de meest extreme muziek in deze Over(d)honderd-rubriek, maar ik sta er wel 100% achter .Ga eens luisteren naar zijn website : kost niets...

Steve Coleman is de laatste ongekroonde koning van de jazzvernieuwers. Niet eenvoudig uit zijn veelzijdig oeuvre er eentje uit te halen, zelf heb ik gekozen voor deze dubbel-CD "Resistance is futile". Vanwege te weinig belangstelling in zijn thuisland de USA,zijn de opnames in Montpellier,Frankrijk, gemaakt door het progressieve Label bleu...Dit is ultramoderne strakke nieuwe jazz met duidelijke verwijzingen naar de bebop. Het swingt ook hyperglad de pan uit vol afterbeats en geweldige solo's. Deze muziek is en zal altijd even fris blijven door zijn uiterst strakke opbouw en moderniteit. Volgens mij alleszins is Steve Coleman vandaag nog dé jazzvernieuwer bij uitstek, en daarvan getuigt ook deze CD, ook al is die tien jaar geleden uitgebracht !

Deze CD is zonder twijfel het dikste pak frieten met mayonaise van de bigbandjazz. Alles is dik, de swing, de solo's de algemene sfeer die als stoofvleessaus uit de boxen drupt. De muzikanten zijn in topvorm en het lijkt wel of je één van hen bent en midden in de bigband van Basie zit.Dit komt door de schitterende live opname die vergeleken kan worden met de Duke Ellington opname , hierboven reeds besproken...De nummers zijn heerlijk uitgesponnen, en de losse sfeer die er heerst tussen de muzikanten (volgens mij wordt er een grote fles whisky doorgegeven) resulteert in allemaal vette hartverwarmende solos en uiterst energiek kannonenvuur-samenspel. Geweldige heruitgave in deze barre ceedeetijden...

Dit is de allereerste plaat van de Engelse gitaarvirtuoos John Mclaughlin. Tien eigen composities die het begin zijn van een indrukwekkende internationale carrière met o.a. Miles Davis, Carlos Santana, Mahavishnu Orchestra, Paco de Lucia, Shakti en nog zoveel meer... Naast hem hier twee andere succesmuzikanten die daarna de wereld veroverden, saxofonist John Surman en drummer Tony Oxley en de geweldig vergeten bassist Brian Odges... Geweldig origineel elektrisch gitaarspel met popinvloeden en toch jazzy composities, met ballads maar vooral sierlijke jazz-rokken gespeeld met zowel kracht als uiterste finesse. Na de eerste beluistering van deze (toen) elpee,zou Miles onmiddellijk de telefoon hebben gegrepen om een belletje te doen naar John. En het werd een win-win situatie zoals we allen weten....

Essential Mister...Jazz ! Vandaag is Ornette een gevierd man , eindelijk ! Deze totaal originele muzikant heeft héél lang eenzaam aan zijn weg getimmerd en behoort samen met Louis Armstrong, Charlie Parker, Miles Davis, John Coltrane en Albert Ayler tot de Heilige vernieuwers in de jazz-
geschiedenis . De man leeft nog,godzijdank (ik ga hem nog live meemaken deze zomer in Moers ,Duitsland) en hij kan nu eindelijk tenvolle genieten van zijn hoge status als gevierd Amerikaans kunstenaar. Zijn zoektocht naar schoonheid kreeg jarenlang véél tegenstand, ook door erkende zwarte muzikanten zoals Miles Davis. Vandaag nog is zijn stijl hypermodern en fris als een groen blaadje. De titel "BEAUTY IS A RARE THING" vertelt boekdelen. Ge kunt ook zeggen hier : Schoonheid zit vanbinnen en wél in deze Box !!! de tot vandaag onovertroffen schelle klare altoklank raast als een wilde tornado verspreid over deze zes CD's. Terwijl de rietopening van een doorsnee-saxofonist tot hoogstens 3 of 3,5 reikt speelt Ornette op een nummer Acht !! Ik heb hem ooit zien optreden buiten , voor een publiek van 3000 man zonder micro !! Alles aan Ornette Coleman's muziek is origineel :  zijn stem, het ritme , de opbouw van de nummers , de netjes gekozen medemuzikanten enzovoort, een totaalpakket van schoonheid die onvergankelijk is geworden. Iedere jazzmuzikant vandaag is ergens een leerling van Ornette Coleman. Harmodolics noemt hij zijn stijl ,dolle harmoniën vol kleur en diepgang, hoekig ritmisch en eigenzinnig als God. In een juiste wereld zou iedere stereoketenbezitter (scrabble!) vandaag deze box in huis moeten hebben...maarja...

Filmfragment : Je zit in een zwarte limousine met gedempte ruiten en rijdt langzaam in een straat met enkel hoge glazen buildings links en rechts , die helder weerspiegelen over de hele carrosserie van de wagen. Er is geen mens op straat , desolaat.De lucht is blauw , maar het is wel ijzig koud. Dit beeld kwam in me op bij beluistering van de muziek van de Joods-Amerikaanse altosaxofonist Steve Lehman. Zijn jazz is uiterst strak en rechtlijnig , kil als glas en wat onmiddellijk opvalt zijn niet zozeer de muzikanten, alswél de architectuur van de composities die de muziek dragen. Je hoort strepen van korte solo's , die amper aandacht najagen,weerkaatsingen van geluid, alles strikt harmonieus , zonder ook maar een teken van noise . Het voelt koud aan en toch is het geheel uiterst aantrekkelijk en boeiend. Hier is een vernieuwer aan de gang die eenzaam zoekt naar nieuwe muzikale vormen zonder de uitersten van het instrument te verkennen, hij zoekt eerder naar de uitersten in compositie en doet dat héél studieus. De muziek van Steve Lehman is de spiegel van de hedendaagse Westerse wereld , stedelijk, zeer afstandelijk ook en zonder concessies. Vorig jaar zag ik dit quintet optreden en ben nog steeds niet bekomen van de enorme kracht die het uitstraalde. Te volgen deze man , samen met de Indische pianist Vijay Iyer en de Amerikaanse drummer Tyschawn Sorey vormen zij ,helaas in alle mediastilte, de kern van de hedendaagse jazz.

Helemaal het tegengestelde nu... Deze nieuwe heruitgave van het Irene Schweizer Trio uit 1975 is een monument van de Europese jazz uit de zeventiger jaren. De Zwitserse pianiste/percussioniste Irene Schweizer was in die tijd één van de weinige vrouwelijke muzikanten in het mannenjargon die de jazz toen was. Maar als geen ander kon ze flink haar mannetje staan en viel vrijwel onmiddellijk op door haar grote creativiteit en krachtig pianospel. De muziek van MESSER und...is uiterst uitbundig en vrijgevend, de ideeën slingeren gul en wild in het rond,er wordt met felle kleuren gespat, de warme intensiteit is direct voelbaar, het is feest op het podium van dit liveconcert. Naast de percussief pianospelende Irene staat de grote helse tenorman Rudger Carl en direct hoor je zijn echte stem in het tenorgeluid, rauw als "de schreeuw" van Much, diepmenselijk krachtig, ge zijt er direct door gepakt en raakt verslaafd aan zijn sound. De Zuid-Afrikaans/Londense drummer Louis Moholo bindt met geweldige drive de dialoog tussen de pianiste en tenorsaxofonist aan, en het geheel is een hecht trio vol verrassingen, een bom van creativiteit. Dit is een geweldige CD en de opname van dit concert van zesendertig jaar geleden is sprankelend helder alsof het gisteren was....Een geweldige heruitgave met dank aan de Berlijnse producent, opnameleider en initiatiefnemer Jost Gebers. Deze heruitgave is los te verkrijgen maar maakt ook deel uit van een nu al zo goed als uitverkochte box FMP  met twaalf CD's met opnames van 1975 tot nu van Europese avant-jazz.

Hier komt het op neer : Dean Benedetti , zelf ooit een niet onverdienstelijke jonge saxofonist van Italiaanse afkomst, is volledig in de ban van het vernieuwend uniek bebopsaxspel van Charlie Parker en wil zelf zo kunnen spelen. In die tijd waren er nog geen jazzacademies ,dus bedacht Dean een snood plan. Hij volgde Charlie Parker tijdens drie concerttournees, 2 weken in de Hi -De Ho club in Los Angeles , 1 nacht in de Onyx club en 1 week in de Three Deuces in New-York. Tijdens die concerten plaatste hij vooraan op het podium een opnamemicrofoon naast de clubmicrofoon en nam ENKEL de solos op van Charlie Parker. Waarschijnlijk uit zuinigheid , want de wassen platen die hij gebruikte om op te nemen waren zéér kostelijk. Het opnamemateriaal uit die tijd bestond uit een soort van omgekeerde pick-up die rechtstreeks de opname in een wassen plaat kraste. Deze opnames wilde Dean enkel gebruiken voor zichzelf, om de solos na te spelen en zo te trachten Charlie Parker te ontcijferen en eventueel te evenaren. Wat de arme Dean Benedetti nooit heeft geweten is dat hij, na zijn dood, beroemd is geworden enkel door die opnames die hij gemaakt heeft van Charlie Parker. Op de zeven CD's hoor je in het totaal zo'n 460 solos van Parker, in zéér onregelmatige opnamekwaliteit, van redelijk goed tot barslecht. De opnameknop wordt aangezet als Charlie Parker naar voren treedt om te soleren en afgezet zodra zijn solo voorbij is. Natuurlijk hoor je op de achtergrond ook de anderen,en niet de minsten , zoals o.a. Miles Davis, Thelonious Monk, Max Roach en vele andere grootheden. Is dit nu de moeite om te beluisteren? Wel,ik vind van wel ! Je hoort ,weliswaar in collagevorm, al die geweldige solos van het tot op deze dag nog steeds ongeëvenaarde genie Charlie Parker. Soms is de opname-klank abdominabel slecht, maar Parkers unieke solos klinken overal subliem door en dat maakt het uitbrengen van dit document absoluut terecht. Zelf ben ik een die-hard Parker fan en dit maakt mij blij, maar ik denk dat vele andere jazzfans dit document ook zullen kunnen smaken. In de box zit er trouwens nog een prachtig boek van 48 bladzijden over de lotgevallen van de tragische Dean Benedetti en de betekenis van Charlie Parker,de uitvinder van de bebopstijl en een belangrijk vernieuwer van de jazz. De box kan je rechtstreeks bestellen bij : MOSAIC RECORDS  35, Melrose Place   Stamford Connecticut  06902
De 7 CD-box kost 112 dollar  ,  de 10 LP box kost 100 dollar.

Terwijl ik dit schrijf is er overal een helse uitverkoop bezig van Modern Jazz CD's aan heuse dumpprijzen. Compilaties worden naar Uw hoofd geslingerd dat het niet mooi is :vier oude elpees van bijvoorbeeld Jimmy Giuffre samen op één Cd aan 4 euro of zoiets. Dat heeft natuurlijk ook z'n positieve kant : zo kunnen de mensen in een mum van tijd een heel interessante jazzbibliotheek samenstellen...De box die ik hier voorstel is al een tijdje uit,van voor de solden zeg maar, uit 1995 . Het is een goedkoop maar mooi afgewerkt product van de Franse EMI. In de box bevinden zich drie miniatuur icoonplaten van saxgrootheid Sonny Rollins. De periode 57/58 waar Rollins overgaat van postbop naar hardbop. De hoezen zijn exacte miniatuur-replica's van de oude zo geliefde Blue Note vinyls. Voor de tekst achteraan heb je zéker een vergrootglas nodig om die te kunnen lezen , maar héél zeker de moeite waard. De eerste twee " Sonny Rollins" en "Sonny Rollins Vol 2" zijn absolute essentials, Rollins omringd door o.a. JJ Johnson,Thelonious Monk, Art Blakey en Max Roach.
Geweldige bop uit één van de sterperiodes van de meester. Nog afwisselend trage en felle nummers met Sonny's unieke vette tenorklank en volledig bijpassende medemuzikanten, van zijn generatie pioniers.De derde CD is volgens mij één van zijn eerste hardbop platen."New's Time" onderscheidt zich door het hevige compromisloze tempo en dito notensalvo's. Krachtige nummers  gestuwd door het geweldig drumwerk van Max Roach. Een antwoord aan de komende ster John Coltrane, die langzaam hoge toppen scheert en zijn directe concurrent wordt. Dus een noodzakelijk trio jazzgeschiedenis in één box. Ik zag hem onlangs staan in Duitsland aan 9 euro voor de box met 3 CD's. Noodzakelijk,dokter Watson !

John Zorn zal ooit de belangrijkste hedendaagse componist genoemd worden van rond het Millennium , in ieder geval zeker één van de meest productieve, met zijn naam op plusminus 500 CD's,en de man is slechts halfweg naar de zestig toe. Geniaal is hij zowiezo en dat reeds op héle jonge leeftijd . Er bestaan al opnames van de veertienjarige Zorn. The Parachute Years verwijzen naar het schamele LP merk Parachute waarop de eerste Zorn composities en improvisaties verschenen. Rond die tijd had hij nog weinig inkomsten, en om zijn eerste LP dozen in elkaar te lijmen betaalde hij enkele Mexicaanse vrouwen om die klus te klaren.Die zwart kartonnen LP-boxen waren in kleine oplage en zijn vandaag niet alleen onvindbaar maar ook onbetaalbaar. In deze CD Box van 1997 zijn ze allemaal verzameld, en weer op zijn eigen CD merk Tzadik .Zorn is duidelijk de man met een plan en de vier LP's  Lacrosse , Hockey , Pool en Archery met alternate takes zijn zowat het skelet van het werk dat daarna volgt, tot heden ten dage inbegrepen. Omringd door de beste klank- improvisatoren van de US waaronder : Eugene Chadbourne, Polly Bradfield, Mark E Miller ,Charles K. Noyes, Bill Laswell, George Lewis, Davey Williams, La Donna Smith,Leslie Dalaba, David Moss en Henry Kaiser om maar even de voornaamste te noemen. Alhoewel hij in het begin van zijn carriere weinig geld had zijn deze opnames van absolute topkwaliteit ,opgenomen in de grote CBS studio's van New York. Zorn's muzikale klankjuweeltjes kenmerken zich door een zwepend gedrevend ritme met voortdurende verrassende wendingen. Een Vietnamveteraan vergelijkt Zorns muziek met de boobytraps in de jungle tijdens de Vietnamoorlog. Het is een uniek compositie-systeem met kaarten ,die de dirigent toont aan de improviserende muzikanten en zo het werk opbouwt. Op Youtube kan je zien hoe Zorn werkt met die kaarten en zijn orkest in een uitzending voor de Canadese televisie. Wil je die zien ,vul dan gewoon op Youtube in " John Zorn Canadian TV 1987 " en je komt zó op het filmpje.Dat is één van zijn manieren om een compositie op te bouwen maar er is ook de traditionele manier met partituren die later in zijn werk opduikt. Wilt u een dieper inzicht in John Zorn's muziek dan is deze CD box essentieel. Alhoewel meer dan 30 jaar oud , vind ik deze muziek vandaag nog steeds vernieuwend klinken en dat komt door de immense abstracte creativiteit die je hoort. Dit werk zal voor mij altijd geniaal blijven en dus wéér een absolute aanrader. Als ge de box niet vindt kunt ge nog steeds de CD's Lacrosse,Hockey,Pool en Archery apart aankopen.

Ik zeg het op voorhand : is deze CD goed opgenomen zoals het boekje vermeld ? Mijn antwoord is ja en nee . Je hoort de solist wonderwel, alsof hij naast uw zetel staat, maar de rest van het orkest zit vér in de achtergrond. Iemand aan de mixtafel die enkel de solisten op de voorgrond plaatst. Dit is een van de zovele live concerten die John Coltrane gespeeld heeft op het einde van zijn leven en die lives komen nu mondjesmaat één voor één boven,gewoonlijk van bedenkelijke opnamekwaliteit. Hier maak ik de uitzondering. Op deze CD kan je de ongeëvenaarde muzikale woordenschat van John Coltrane zeer goed horen, net door die foute mix. Luister naar het prachtige Naima , een gedicht met de rijkste saxtaal uit de jazzgeschiedenis. Rond zijn veertigste was John Coltrane reeds de James Joyce onder de saxofoons met uniek taalgebruik. Dit is van een onwezenlijke  schoonheid , je laat er spontaan een traan bij los. Ietwat later staat Pharoah Sanders voor dezelfde mikrofoon met de meest hartverscheurende solo, een woeste kreet en politiek manifestachtige agressie ,we zijn midden in de onafhankelijksstrijd van zwart Amerika. Ook hierbij kan je tranen. John Coltrane, zelf behoeder van de rijkste muzikale jazztaal ever had grote bewondering voor de spontane expressie van zijn vriend Pharoah en nam hem altijd mee op tournee in het quintet. Zelf uitte hij ooit dat hij het liefste had willen spelen zoals Albert Ayler en Pharoah Sanders,dat vond hij de zuiverste muzikale expressie die er was...Deze CD draagt een heel speciale kracht en sfeer in zich en ik nodig hierbij iedereen uit deze zelf te ontdekken. Groots !!

Er is een nieuwe stroming aan de gang binnen de Europees geïmproviseerde muziek . Er wordt lineair geïmproviseerd en het grote verschil met de Old School is het verwerpen van virtuositeit an sich en niet spelen op emotie zoals in de jazz. Invloeden zijn eerder afkomstig van de industrial-noise stromingen uit de jaren tachtig en negentig. Protagoniste van deze nieuwe muziek is zonder twijfel de Libanese, in Parijs wonende, altsaxofoniste Christine Sehnaoui . Waar ge bij haar voorganger , de Engelse saxofonist Evan Parker, nog duidelijke saxofoonklanken kan onderscheiden, kan je die amper of helemaal niet meer horen bij het saxspel van Christine Sehnaoui. Christine gebruikt haar saxofoon als een pure klankbuis waarmee ze rechtlijnige noise-klanken produceert, ritmisch aan elkaar geweven, opbouwend structureel. Je kan onmogelijk horen dat er een saxofoon gebruikt wordt. De andere muzikant hier, Pascal Battus speelt met roterende voorwerpen op een tafel. Het geheel doet op het eerste gehoor aan een draaiende machine denken. Toch is er, als je er, bij manier van spreken, met een vergrootglas naar luistert, véél meer aan de hand. De microscopisch kleine klanken kunnen ook het geluid zijn van het harssap dat door de boom zijn weg zoekt.Emoties zijn er niet echt te horen, het is bijna alsof je met een supersterke microfoon door het bos loopt en alle soorten microklanken ervaart die je met het blote oor niet hoort. Het genoegen om van een gevarieerd microscopisch abstract klanklandschap te kunnen genieten. Is dit nog muziek ? Ja hoor !

Zolang klanken gevarieerde zinnen vormen is het muziek. Ik ben er weg van ,maar op een andere manier dan met gewone muziek...Dit is supernieuw op alle gebied, maar nog een lange weg te gaan.
Aan alle nieuwsgierigen dus, kopen !

Hier vroege opnames van het Duke Ellington orkest of beter gezegd, kleine groepen gevormd met de leden van dat orkest.Stuk voor stuk juweeltjes pure melodie en swing.
Vrolijke dansmuziek van het hoogste allooi.Zeer korte nummers vol warmte en gevoel.Zodra de herfst in het land is,begin ik deze muziek terug op te zetten.
Het is een beetje zoals de open haard doen branden. Diga Diga doo','Moonlight fiesta','Stingaree','My honey's loving arms'.'Pigeons 'n peppers' enz . Jazzmuziek van tachtig jaar oud, maar nog steeds fris.
Klassieke jazzmuziek uit de jaren dertig die nog steeds een goed gevoel geeft. For all !!

Als je de naam Uri Caine leest kan je ook lezen " hurricaine " wat orkaan betekent,en dat is niet overdreven, de man is een hoogbegaafde muzikale wervelwind die alle stijlen doorraast van jazz naar klassiek, van funk naar soul , je kunt het niet bedenken of hij is er, al is het soms maar even, gepasseerd.
Deze cd "Bedrock" is een mengeling van souljazz, trance, triphop, deejee, urban en zoals bij de meeste projecten van Caine : het werkt !! Dit is een moordplaat !
Uri Caine speelt Fender Rhodespiano en piano omringt door de créme de la créme van de millennium rythmsections : Tim Lefebvre op el.bass en de super-geweldige drummer Zach Danzinger !!
Man , dit swingt !!! Nooit klonk een Rhodes zo souly,dit is het absolute funkjazztrio ooit !!Het is alsof de Newyorkse metro door uw maag splitst onder het drukste kruispunt van Manhathan. Het breiwerk van Zach zijn funky steady drum en Tim zijn rubberbass vermengd met de ivoren toetsen en af en toe voicing van Uri, ge valt gewoon de trappen af de hell in ! Of zoals in de Colruyt ,als ge nog jazzrockfunky-er dan dit vindt , ga ik het klooster in en beluister enkel nog Gregoriaanse gezangen...De Heer zij geloofd !

Nate Wooley is een jonge Amerikaanse trompetist, zeg maar één van die ultra-nieuwe jazzmuzikanten van vandaag die alle muzieken aankunnen,hoog opgeleid en van alle markten thuis zijn.
Hij beweegt zich zowel in pure jazz als in totale improvisatie met steeds geweldig resultaat. Hier samen met de oudere gitarist Joe Morris wordt er totaal geimproviseerd met pure klank als leidraad. Nate tovert zowat alles uit zijn trompet, van harmonieuze solo's naar zuchten,korte staccato's,miniatuurnootjes en crawls.Puntige muziek en in helse snelheid beweegt Nate zich over het complexe harmonisch gitaarwerk van Joe Morris,die vooral in zijn vorm af en toe doet denken aan wijlen grootmeester Derek Bailey. Onderkoeld en voor de geroutineerde improvisatieluisteraar een rustige plaat vol creatieve speelvreugde en gitzwarte abstrakties. De Portugese Clean Feed cd's kan je vinden bij Instant Jazz van onze goede ceedee & platenboer Tony.

Had de Belgische uitvinder Adolphe Sax kunnen voorzien wat er later met zijn saxen zou gebeuren ? Zeker niet !! Zo'n honderd jaar na zijn uitvinding beginnen meerdere saxofonisten in de jaren zestig de klankmogelijkheden van de saxofoon enorm uit te breiden waaronder John Coltrane, Albert Ayler, Evan Parker en niet in het minst de Duitse saxofonist Peter Brötzmann ! Deze Teutoon is met zijn nu vijftigjarige carrière in Freejazz (die nog NIET afgelopen is !!) de ongekroonde Keizer van de Duitse alternatieve muziek. Sprong ik daar even een gat in het plafond toen zijn Brötzmann/solo elpee uit het goddelijk jaar 1976 eindelijk op cd verkrijgbaar was in het minder goddelijk jaar 2010 !! Wolke in Hosen !! We beginnen met zijn historische kaft ook gemaakt door hemzelf want Peter is ook een geweldige beeldend kunstenaar.

Ge ziet een kartonnen vliegtuigje dat over een stuk zwart-witfoto van wolken probeert te vliegen met daaronder in patattenstempelletters Brötzmann/solo gestempeld. Op de achterflap staat er per nummer het daarvoor gebruikte sax - of klarinetriet afgebeeld. Heel die grafiek ademt de muziek uit die ge daarna gaat horen ! De enorme blaasdynamiek van de jonge Peter Brötzmann is onmiddellijk herkenbaar en enkel te vergelijken met de staalfabriekschouwen die ge ziet bij het langsrijden van het industriegebied Wuppertall, tevens de thuisbasis van onze held. Hij is van Wuppertall en speelt Wuppertall ! En verschiet niet, deze plaat is grotendeels melodisch opgebouwd. Duitse folkliederen zijn niet ver weg maar het is vooral de manier van uitvoering die absoluut uniek is. Brötzmann's krachtige Germaanse blaasstem zit vol humor en poëzie,ruwe penseeltrekken,donkere kleuren,zwarte wouden,trollen, met een hese stem vermengd met geur van Duitse sigaren en bronsgroen eikenhout. Of het nu de snelle of zéér trage nummers (want die zijn er ook) betreft, ieder nummer is doordrenkt met sparrenhars,Germaanse melancholie en zin in Kunst. Dit is een absoluut meesterwerk in al de betekenissen van het woord en één van de topklassiekers van de Europese improvisatiescene.

Ray Charles gaat jazz. Iedereen kent Ray Charles,de geweldige soulzanger die de één na de andere hit scoorde ,zeg gerust een icoon in de Soulkunsten. Op het toppunt van zijn succes,eind jaren vijftig besloot Ray ook eens een stapje te zetten in de toen bloeiende jazzwereld. Opgelet,je hoort hem niet zingen op deze plaat maar je hoort wél zijn geweldig pianospel en nog zeldzamer zijn even geweldig saxofoonspel. Op de swingende tonen van o.a. Milt Jackson speelt hij altosax,en geen gezever, je herkent hem onmiddellijk. Zijn unieke soulstem is nu vervangen door een geweldig eigen saxsound zoals alleen hij kan klinken.Dat was ook de reden voor mij om in lang vervlogen tijden de toen enkelvoudige elpee aan te schaffen. Hier is die toenmalige elpee aangevuld met andere nummers, gespeeld op diezelfde opnamedatum en andere. Voor mij draait deze elpee vooral rond die unieke altsax van Ray Charles. Zeer bluesy swing arrangementen met net genoeg soul om niet alleen 'n jazzplaat te zijn. Nog iets : ook zijn Soulbrother James Brown heeft sporadisch in jazzmiddens vertoeft, maar zowel Ray als James waren té grote entertainers om daar in te blijven hangen en toegegeven, gelijk hadden ze wel !

De kaftfoto in het bos getrokken, weer zo'n icoonbeeld in ons aller geheugen. Ge ziet de vier muzikanten staan maar met de meest linkse is iets loos.Het is Rashaan Roland Kirk en hij draagt drie koperblazers waarvan er éénlijkt op een scheepshoorn. Een zelfgemaakt instrument,de manzello,niet gebruikelijk begin jaren zestig. Maar Roland Kirk is een compleet buitenbeentje en eigenlijk wel de ster van deze plaat.Blind van bij z'n geboorte,heeft Roland Kirk het in die jaren moeilijk gehad om zijn plaatsje te veroveren in de serieuze jazzwereld van toen. Ook al omdat de man op twee saxofoons tegelijk speelde en fluit met zijn neus werd hij door de toenmalige jazzpers met argwaan gevolgd.Maar wie vandaag naar deze plaat luistert valt omver van het uitzonderlijk mooie sax en fluitspel van de heer Kirk.Laten we zeggen dwarsfluit nooit mijn jedat was als ik vroeger in platenbakken surfte maar als ge dan Roland Kirk voor het eerst hoort fluitspelen was dat plots wél geweldig! Onder de uiterst preciese en dito degelijke begeleiding van meesterdrummer Roy Haynes gaat Kirk, op zijn negentientweeënzestigs dan, de bol uit en dat is uiterst genietbaar met voor mij de allermooiste versie ooit van "If i Should lose you" op altosax. De spelstijl van Roland Kirk ,op wat instrument ook,is altijd doordrenkt van het Lam Gods van de zwarte muziek,de Soul.Uiterst genietbare plaat en geweldige introductie voor het fenomeen Rashaan Roland Kirk.

Ahaa ! Wat gaan we nu hebben ? Echte Franse jazz op zijn Frans. Lang voor zijn groot succesverhaal met Brigitte Bardot en Jane Birkin was Serge Gainsbourg een bijna miskend muzikant die vele ommetjes maakte in allerlei muziekstijlen waaronder de bloeiende Franse jazz van begin de jaren zestig .Niet dat hij er toen hoge toppen mee scheerde,maar als ge die jazzmuziek vandaag hoort klinkt die toch geweldig met een" je ne sais pas quoi" om U tegen te zeggen.Hier staan fantastische nummers op,soms zéér kort (het langste nummer op deze cd is 3 minuten 15 seconden). Deze verschenen in de jaren zestig meestal op 45t singels.De typische Franse jazzstijl,zo geroemd sinds Miles Davis met Franse jazzmuzikanten voor de score van Louis Malle's "Ascenseur pour l'echafaud" zorgde. Lichtvoetig en op en top Frans en hier aangevuld met de absoluut droge jazzstem van Serge Gainsbourg met zijn bijtende sensuele teksten vol humor,omringd door het kruim van de Franse jazz .Opnames gemaakt tussen 1958 en 1964 klinken vandaag enorm fris, een Picon met ijs op een Parijs terras en maar roken jongens,dat het niet schoon is.

Tony was een wees met een absoluut muzikaal gehoor en dit is zijn eerste én laatste plaat.Oké,er zijn hier en daar wat live-opnames en een date met Stan Getz op één elpee, maar die reiken niet aan de hoge kwaliteit van dit meesterwerk.Tony Fruscella was eigenlijk, volgens hemzelf,de eerste fluwelen trompet. Dat wil zeggen dat hij het instrument voor het eerst soft bespeelde. Maar Chet Baker,wiens ster ongeveer parallel aan het rijzen was, heeft , ook met de fluwelen trompetstijl ,de allergrootste successen gehaald. En Tony niet.Daar was hij helaas zo wrokkig voor en is dat nooit te boven gekomen. Een vlucht in de hard-drugs leidde naar een vroege dood. Maar er is toch nog deze plaat en dat is een waar juweel en vandaag is het een absolute jazz klassieker van het zuiverste soort. Nog floerser dan Chet en even meesterlijk melodist blaast Tony geweldige improvisaties op ieder nummer van deze plaat. Improvisaties die hier en daar zelfs naar Bach verwijzen en vloeiend zacht zijn als pure creme fraiche. Ook de anderen op deze plaat zijn geweldig : de uitstekende en ook miskende tenorsaxofonist Allan Eager een perfect match met Fruscella.Ook in nummerkeuze en ritmes is deze plaat een ware legende. De tristesse in zijn trompetspel is ongehoord origineel en treft ieder rechtgeaarde jazzfan recht in de ziel.

Fly is een trio van drie masters : Mark Turner tenorsax / Larry Grenadier bass / Jeff Ballard drums. Saxofonist Mark Turner is pure Zen.
Ik zag hem, redelijk laat, met Fly optreden in een helaas ter ziele gegaan Genks festival vorig jaar en viel helaas in slaap,deels door de te wollen zetels maar ook door de absoluut heilige oneindigheid van de tenorsaxklank. Daarna was ik kwaad op mezelf van het in slaap te vallen zijn tijdens dit geweldig optreden. Om het goed te maken was er gelukkig deze Franse ECM met hun muziek. Open spaces van heldere melodiën soms van zeer ver, dan verwijzend naar de Jimmy Giuffre trio's uit de jaren '60. Deze landschappen afgewisseld met heel korte melodische avantgarde stukjes. Deze muziek lijkt op het eerste zicht monotoon maar niets is minder waar. Dat ontdek je pas na meerdere beluisteringen hoe waardevol en gevarieerd deze is. Een ware fonkeling van vernieuwing in het magere jazzjaar 2012...

De onlangs overleden sopraansaxofonist Lol Coxhill heeft gelukkig maar, veel schoonheid achtergelaten die hem voor altijd zal vereeuwigen als één van de meest originele Europese saxofonisten. De muziek hier is melodische improvisatie met hoog psychedelisch gehalte. Het jaar is dan ook 1975 en toen wilden we allemaal terug naar de natuur. Fitz-Gerald, de electric-gitarist speelt met echogeluiden en dialogeert met de speels-abstracte poetische
sopraansax van Lol Coxhill. Er heerst een zeldzame puurheid in deze lange improvisaties. Ze klinken ook deels sacraal en zijn helemaal tijdloos in hun vorm. De opname is gemaakt door de Schotse BBC en van uitzonderlijk heldere kwaliteit.
Een kompleet origineel werkstuk dat ik ten volle aanraad.

Vroeger zéér onvindbaar,nu liggen ze zowat overal in de resterende platenzaken : de Japanse Atlantic cd's !
De klank van deze cd's ,vroeger onbetaalbaar duur, nu rond 6 euro, is onvoorstelbaar superieur aan  Europese en Amerikaanse uitgaven van dezelfde cd's.
En dan is er nog Charles Lloyd. Geheel onterecht vind ik nu, moesten we er toen niet veel van hebben.Hoe kwam dat ?Wel,  vroeger waren jazzliefhebbers heel kies (!) en omdat de arme Charles (naar Miles voorbeeld) zich in superhippe kledij op het podium liet zien om de flower-power generatie te paaien met zijn jazz en zei dat hij de muziek van Coltrane eenvoudiger bracht, dát was er helemaal over toen, vooral dat laatste, en de man werd prompt door iedereen én jazzpers in het verdomdhoekje gezet. Pas op : in dat zelfde hoekje stond ook (een tijdje) Miles Davis,en ook folkman Bob Dylan omdat beiden de elektrische muziek plots boven de akoestische verkozen.
Na enkele geweldige ECM uitgaven kun je dus nu ook de early Charles Lloyd beluisteren. Nog een pluspunt van Charles was dat hij zich wel wist te omringen : de piepjonge jongens Keith Jarrett en Jack DeJohnette zijn door Charles Lloyd gekozen en door zijn all-round populair quartet beroemd geworden.De klank van man's tenor is superorigineel : een flexibele mooie ronde droge klank die hij ook op fluit laat horen.En hij geeft ook terecht veel ruimte aan de jonge Keith en Jack. Alhoewel zéér jong spelen deze toen al de sterren van de hemel :supertalent drijft boven en dat hoor je onmiddellijk. Een smooth live plaat uit '66 in open lucht,  in volle sixties met al hier en daar freeklankjes,ik hou er wel van....

Als ik een Vlaamse jazzgroep kies voor mijn honderdlijstje dan is het zonder twijfel dit Labtrio. Is het hun uniek gebruik van ruimte, ik was op het eerste gehoor in de cd-winkel Sax direct betoverd ! Lander Gyselinck drums, Bram De Looze piano en Fender en Anneleen Boehme dubbelbas, ze hebben "HET" alledrie !!! Dit is zo een mooie cd ,daar zijn geen woorden voor. Of toch : puurheid, uitzonderlijk mooi gebruik van ruimte en, zo zeldzaam helaas, hecht samenspel en dat de hele CD lang. Deze muziek heeft een perfect midden gevonden tussen classic en hedendaagse jazz en juist die zeste avant garde erbij maakt alles superfris en blijvend boeiend . BRAVO !
Drie geweldige muzikanten zijn het die het nog heel ver zullen schoppen, hopelijk ook met dit perfecte "Labtrio". Ook zeker nog een grote pluim voor de Franse geluidstechniekers Nicolas Baillard en Mohn met hun zeer aparte opnametechniek die bijna als onzichtbare muzikanten bijdragen tot dit muzikaal meesterwerk. Deze cd zet ik héél regelmatig op en ik geniet er telkens weer van !

De jaren tachtig op muziek ! Toen was alles hoekig : de auto's, de architectuur, punk, de kledij, de kapsels maar ook de muziek ! Van dat alles blijft vooral een groep als Massacre nog overeind. Kort, krachtig,supersnel en vooral messcherp en pikkedonker ! Als je toen naar Massacre luisterde waart ge de allercoolste, en eerlijk gezegd dat vind ik vandaag nog. Drie iconen van die tijd spelen er samen : Noise/klankgitarist Fred Frith deelt hier de lakens uit samen met de onomkeerbare vette bassist Bill Laswell, een ware legende in die jaren en drummer "speedy"Fred Maher. De jaren tachtig waren ook de opkomstjaren van John Zorn, waar deze heren zowel collega's als discipelen van zijn. Korte thema's in exact samenspel lopen uit in loeischerpe gitaarnoisesolo's gestuwd door zeer ritmisch hoekig drumwerk en percussie met de zwaar pompende bas op de achtergrond. Donkere abstracte klanken op kokend ritme, zeer urban underground noisy en toch vandaag, alhoewel al dertig jaar oud, nog brandend actueel klinkend als eventuele soundtrack op het hedendaags wereldgebeuren !
Soms als ik wil dat mijn werk, wat dan ook ,wat zou opschieten, zet ik Massacre op. RedBulljaaaazzz ! Een donkere klassieker !

Raar genoeg is Miles,in zijn biografie, zelf redelijk laatdunkend over zijn Prestige periode. Misschien was het wel omdat het miljoenencontract van CBS in zicht was dat hij zo snel mogelijk bij Prestige weg kon. Ze werden er matig betaald en de opnametijden waren zeer kort. Het was spelen en buiten. Soms hoort ge dat nu nog aan die platen, maar dan bedoel ik het wel positief ! Geen franjes, maar wel super coole bebop in volle spontaniteit alsof de groep op een podium speelt. Deze 'Steamin'' is daar een goed voorbeeld van.
Miles ,zoals altijd in topvorm, met veel sourdine,toen zijn handelsmerk,schittert gewoon op ieder nummer.Ge blijft er gewoon door gegrepen, ook door de vier andere meesters: Red Garland, piano,John Coltrane, tenorsax, Paul Chambers, bass en Philly Joe Jones krachtig
aan de drums. Snellere nummers en slows naast elkaar, dit is één van zijn vele all time klassiekers waar ge maar geen genoeg van krijgt.

Jimi Hendrix is mét de gitaar geboren. Hij kwam uit zijn moeder en de gitaar kwam uit hem,zoiets.In ieder geval vertoonde de gevallen moederkoek de perfecte vorm van een glanzende Fender Stratocaster ! Zijn gitaar was een natuurlijk verlengstuk van hemzelf. Kijk maar eens naar de talloze "live" films.De man springt,loopt en zwaait, zijn armen cirkelen 360 graden in't rond ,op een omgekeerde gitaar met de knoppen en tremolo in de weg (Jimi was linkshandig en speelde meestal op een rechtshandige gitaar), en toch komt dat plectrum ALTIJD puntgaaf op de juiste snaar en de juiste noot terecht ! Ook als hij met zijn tanden speelt blijft hij toonvast en kriekeljuist !!! Ik kijk altijd met open mond naar die muzikant. Het woord "uniek" is waarschijnlijk voor hem uitgevonden. Jimi schreeuwt langs zijn gitaar naar de wereld, het instrument verandert in een menselijke stem, al die emoties, al die kracht, natuurlijkheid, al dat geven ! Alleen Charlie Parker is hem daarin voorgegaan, zijn broer in de smart. Ook Jimi stierf jong  (27) ,maar zijn erfgoed blijft eeuwig duren, na hem was de elektrische gitaar een totaal vernieuwd instrument geworden. Ik heb nu deze cd gekozen maar bij Jimi Hendrix blijft het gelijk welke cd van hem. Hij klinkt altijd superieur, zijn medemuzikanten zijn wel min of meer goed, toch altijd kilometers achter op zijn ongelooflijk talent. Deze cd is een compilatie van enkel bluesnummers, een hulde aan zijn voorgangers en enkele eigen nummers.Zoals altijd speelt Jimi de sterren uit de hemel en vele originelen komen terstond in de schaduw te staan van Jimi's nieuwe versies. Een geweldige plaat die gewoon iedereen moet horen, volgens mij de belangrijkste en mooiste bluesplaat ooit gemaakt !!
In zijn boek, Jimi Hendrix (Crosstown Traffic) over Jimi Hendrix maar ook over heel de geschiedenis van de Black Music, schrijft de Engelse muziekrecensent Charles Shaar Murray dat Jimi Hendrix, kort voor zijn dood, het stilaan beu werd om voor het verwende
flowerpowerpubliek telkens weer zijn hit "Hey Joe" te moeten spelen en dan nog liefst met zijn tanden. Hendrix was gegroeid als muzikant en wilde overstappen naar de jazz, ver weg van de heisa van het popgebeuren. Het orkest van Gil Evans had arrangementen klaar van
Jimi's eigen nummers en de betreurde gitarist zou de stersolist worden in dat orkest. Helaas,enkele weken voor de eerste studio-opnames stierf Jimi Hendrix in een ambulancewagen,waar hij op zijn rug lag en eigenlijk op zijn zij had moeten liggen....gestikt in zijn braaksel.

In eerbetoon , na het overlijden van Jimi Hendrix,heeft Gil Evans dan toch beslist zijn Hendrix arrangementen op plaat te zetten. Ik vind dit een geweldige plaat maar vraag mij toch telkens af hoe het zou geklonken hebben mét gitaarwonder Jimi zelve erbij.
De zoektocht naar Hendrix-achtige gitaristen leverden een plekje in het orkest voor jazzgitaristen John Abercrombie en Ryo Kawasaki,die zich absoluut goed kwijten van hun taak en alles geven waar nodig....
Toch blijft voor mij de meest opvallende muzikant in dit orkest raar genoeg de piepjonge blanke altsaxofonist David Sanborn die hier zijn debuut maakt en zijn hart uit zijn hoorn blaast met geweldig origineel saxspel (ook mét WahWah pedaal) dat hij, wat mij betreft, daarna nooit meer heeft evenaart wegens verzeild in matte winkelcentrumjazzrock...
Het geheel blijft echter echte jazz-BigBand, met superieur samenspel en geweldige solisten. Het is een echt buitenbeentje voor de al zo beroemde componist Gil Evans, grote bewonderaar van Jimi Hendrix,en dat hoort ge in de spitante arrangementen van Jimi's nummers. zoals onder andere : Angel, Crosstown traffic, Castles made from sand, Voodoo Chile, Little wing, Gypsy eyes en Foxy music.
De gekte van Hendrix gitaarspel is soms heel even in de buurt door de barokke seventies jazzmuzikanten en allerlei nieuwe elektronische instrumenten die het geheel kruiden met af en toe een pikante peperbol die in de keel blijft hangen ! En het zal zeker ook omgekeerd
gewerkt hebben ,dit is jazzfans nieuwsgierig maken naar het fenomeen Hendrix. Zoals bij mijzelf gebeurd is trouwens. Eerst was er deze plaat en daarna pas de échte Jimi's platen.Een ware cultuurschok !!
 Zéker te beluisteren wel moeilijk te vinden in tegenstelling tot bovengenoemde

" Jimi Hendrix:Blues", nog steeds gemakkelijk te vinden en telkens heruitgegeven door het Hendrix-concern... Een onomkeerbare must !!