'Loi du Miel' opent met de titelsong, een Afrikaanse riff die voortschoffelt met een Fred Verhaegen die door een eigen soort Frans dartelt, da’s dichterlijke vrijheid en past perfect in de relaxte sfeer . Sterke song is het, misschien wel de beste op deze tweede Durango-schijf, gevolgd door weer zo’n mystieke mix waar je heel wat Arabisch door hoort met strings, viool en cello, wat trouwens de dramatiek van het gegeven wat afzwakt. Ach, ’t leven, weet je wel, maar mooi verwoordt en onnavolgbaar ‘fatherless’ geprononceerd door Fred. Beetje zwaarmoedig toch ook...
Met ‘Lonely’ krijgen we indringend harmonicawerk en uitgesproken gitaren op een ware reggeagroove, het wat zwaardere werk op deze schijf, zowaar, Fred wanna get laid !
En dan volgt de boetedoening met ’Oh Lord’: on your knees Fred, payoff time !...'Good good lord, I don’t know, just don’t know !' Met een vibrato gitaar en een snerende harp, vol overgave gezongen en verder de handen hoog ten hemel in deze…gospel ? En dan volgt weer zo’n typische, noem het maar Durango blues, waar de drums van Rohal De Ridder deze keer stil bij blijven. What’s a man without a woman’s home?
Daarna gaat het terug up tempo met de aanstekelijke dansbeat van ‘Lost in the dirt’. Mooi slide gitaarwerk van Simon Pleysier. En we vervolgen op onze dance shoes , lak hebben we aan de drumcomputer die hier functioneel gebruikt werd om de brutaliteit van onze moderne tijd te benadrukken,’the modern age disease’, maar gelijk hebben ze natuurlijk. ’Summer in the city’ zet dan een switch om, dit is een vrolijke popsong, een bloemtapijt in de city…Maar op het strand is ’t beter natuurlijk, en met strakbassende Frits Standaert dansen we in een reggeabeat door het zand, richting…’ Marianne’, misschien de enige pure bluessong op deze schijf en eveneens verfrissend om horen. Afsluiten doen we dan weer helemaal in a Durango way. Met ‘Loi du miel’ kregen we aan de start al wat ontwapenend Frans, naar het einde gaan we met ‘Je m’en vais’, weer die Afrikaanse toon met mooie electronische percussie en subtiel keyboard. De perfecte afsluiter van een CD die je een paar keer moet draaien en smaken vooral. Dan ontdek je echt pareltjes ! Weliswaar is dit  geen 'pure' blues,veeleer een fusion smeltkroes van muziekjes, waaruit Durango een eigen én uniek mengsel gebrouwen heeft !'