We misten het optreden van de Ilse Duyck Group vorig jaar op de Mechelse Jazzzolder en deze CD is dus, so to speak, een allereerste kennismaking, al had de band al eerder in 2002 een eerste CD ‘Behind’ uit. Het bevalt al direct met het eerste ‘A little odd mistake’ dat drijft op de bas van Philippe Aerts, grote meneer, die live weliswaar niet steeds in de band zit maar dan voortreffelijk vervangen wordt door Christophe Devisscher. Ilse heeft er zin in en brengt een aanstekelijk enthousiasme dat zich verder zet met zwierig pianospel van Paul Flush en akoestische gitaarplukken van Filip Verneert, die we wél al eerder zagen op de zolder, al was dat toen in minder geslaagd gezelschap (Djazzperado, en daar zullen we verder maar over zwijgen…)
‘Elba’ is de volgende eigen compositie op tekst van Dirk Van Esbroeck en laat Ilse vocaal over wolkjes lopen. Het is een sterke ‘group’ die haar omringt en het hechte samenspel maakt dat het een plezier om luisteren is. Beetje popsong-like allemaal, refereert wat naar Kate Bush en mooi verhalend met Paul Flush aan accordeon en piano. Heel fragiel gezongen is ook ‘Eternity’, een beetje melancholisch en steeds met aangepaste muzikale omlijsting … subtiel ook met Luc Vanden Bosch zalvend op drums. Zo vervolgen we ook op ‘For you’ met de uitstekende gevoelige tenor van gast Dieter Limbourg. Breekbaar en ook mooi vertaald naar woorden…Feel the beauty just to be… Tijd dan voor wat meer up tempo en schwung met het latin getinte ‘Fly’.Goeie tussendoorsolo van de begaafde pianist en mooi naar het einde gedreven door de bas van Philippe.. Luc Vanden Bosch gepast op percussie en Ilse scattend weg… En dan horen we voor het eerst Ilse aan de cello want naast vocaliste is Ilse natuurlijk ook een begaafd celliste met diploma van de muziekacademie van Gent. We deinen wat verder op de ingeslagen, rustige weg met ingetogen nummertjes, begeleid door gepaste gitaartokkels en stemmige piano…het lijkt me even wat té rustig zelfs…deze ‘Return’ en ook ‘A Love affair is weer heel erg breekbaar. Meer bloed in de aders dan heeft ‘Shadows’ met Paul Flush op de Hammond en een Filip Verneert die electrisch gaat en zo dan heel erg Philip Catherine benadert. Schone solo en sterke song als geheel, mooi zo ! Maar Ilse heeft duidelijk een voorkeur voor het intimistische werk. Daar wordt zij in ‘Rue du Soleil’ goed in bijgestaan door haar eigen ‘group’…’Dit is de groep waar ik al jaren van droomde’ laat zij zich dan ook graag uit over het groepje puike muzikanten waar zij zich mee omringt… Even verder wordt er weer met latin geflirt in ‘Theresa’, Filip Verneert bespeelt voortreffelijk de Spaanse gitaar en Ilse strijkt hier een handje mee. Datzelfde ‘Theresa’ krijgt trouwens een paar nummers verder als bonus track nog een Nederlandstalige tekst mee en klinkt eigenlijk ook best lekker zo. Maar eerst krijgen we nog het enige, niet eigen nummer: ‘Moody’s mood for Love’, een eigen interpretatie van deze evergreen en standard. Wat speelse verliefdheid in een jazzy mood. Afsluiter wordt de titelsong ‘Exhale’ …Heel bijzonder nummer, gestuwd door de ritmesectie. De wahwah-gitaar en de Hammond van Paul Flush zorgen er bovendien  voor dat dit nummer een hele seventies aura boven zich hangen heeft…Psychedelisch en heel ongewoon… Eindconcusie : na meer dan tien jaar in diverse groepen, musicals, bands en bigbands lijkt het er op dat Ilse Duyck haar plaats gevonden heeft. Pop met sterke jazzy inslag en omringd door een hecht gezelschap. Van deze fijne vocaliste die bovendien haar eigen nummers componeert horen we spoedig nog !