Pure Chicago blues, boogie en shuffle, dat is waar onze Belgische Maxwell Street al jaren voor staat en gaat. Méér en méér zie je ze op festivals aantreden en dan niet als gelegenheidsbegeleiders van grote namen als Johnny Moeller, Magic Slim of Louisiana Red, maar echt als zefstandige hechte groep rond zanger/gitarist/bandleader Marino Noppe. Want ook als invité wordt Marino graag gevraagd. Zo zagen we hem verleden jaar met Mariella Debille ook al aantreden in de begeleidingsband van Cosmo St’ Clair met ‘The Belgian All Stars’. En dan nu deze CD barstensvol fijne blues, soms van eigen hand zoals aftrapper ‘Tears of joy’, direct al een invlieger van formaat. Gas wordt er echter al direct teruggenomen met ‘ If lovin’ you is wrong’ en hier horen we voor het eerst de lekkere saxuithalen van Mariella en gaat Marino ook zelf mooi solo op gitaar, daar steeds gepast bijgestaan door ouwe rot Willy De Vleeschouwer, 2e gitaar in de band en reeds 20 jaar paraat ! Zonder opdringerig te zijn wordt dat alles onderstreept door Dominique Vantomme op Hammond. Swingtime dan weer op het eigen ‘Hey Operator’ en laat Mariella die sax maar geven ! Shufflegewijs gaan we verder op ‘Everything’s gonna be allright’ van Otis Spann. Herkennen we daar die piano van Filiep Ketels niet ? en ook Big Dave is er bij op mondharmonica…Mooi !…
Tijd voor wat slidegitaar dan op ‘Mr.DJ', da’s een bekende van Buddy Guy. Ook hier treden Big Dave en Filiep Ketels naar voren als gereputeerde solisten en Marino geeft op de slidegitaar van jetje. Hier blijf je niet bij stil staan !
Op de klassieker ‘The thrill is gone’, die de band ook steeds live brengt, toont gast en sterjazzpianist Dominique Vantomme dat ie ook op het Hammondorgel méér dan z’n mannetje staat. Verder is dit nummer natuurlijk uitstekend geschikt om de twee gitaristen te laten dialogeren. Geroutineerd zoals ze op mekaar ingespeeld zijn na al die jaren is dit een  Maxwell Street op z’n best. Net zoals live…maar dit is dan ook een live album natuurlijk…Op ‘You’re treating me mean’ klinkt het gitaarspel van Marino echt als John Lee Hooker en ook dit stuk swingt lekker weg. De ritmesectie met Stefaan Borret op bas en Steve Wauters aan de drums ondersteunt alles gepast en vakkundig.
Mogen we even bekomen ? Nee dus want ‘Sweet black Angel’ shuffelt ons een goeie 6 minuten voort. Met ‘Mr . Blues’ komt er dan een ‘echte’ blues en dat is een eigen nummer van Marino Noppe dat ons verpozing brengt en ons de kans geeft om ook de zangkwaliteiten van Marino te beoordelen…soms rauw, ongetwijfeld door het jarenlange kettingroken want je ziet hem zelden of nooit zonder paffer in de mondhoek.
‘Long distance call’, mooi ingeblazen door de even mooie Mariella en verder met gast Mark ‘Tee’ Thys op rhythm guitar en Big Dave op bluesharp brengt ons uiteindelijk naar het gaatje van deze schijf want jawel, ook Ceedeekes hebben een gaatje…Een mooie ‘ouwe’ van Muddy Waters was dit en eentje dat ons erg kon bekoren.
Uitstekende CD die je meteen ook toont wat deze mannen en vrouw waard zijn on stage, mocht je ze na al die jaren nog niet gezien hebben, vooralsnog doen dus !