Purzelbaum Unlimited, dat zijn pianiste Catherine Smet en zangeres/vocaliste Anja Kowalski, ook bekend van o.a. het te gekke FES. Dit duo bestaat al langer dan vandaag en we zagen beiden al meer dan eens samen aantreden. Een samenwerking die bevalt blijkbaar. ‘Purzelbaum’ is de Duitse vertaling voor koprol en verwijst, zo zegt de bio, naar het duo’s ‘duistere verleden met aerobics’. Duister gaan we alleszins van start met woorden van Gottfried Benn en muziek daarrond van mooie Anja. Zwaar aan de start, zo gaat dat met aerobics. Op z’n Frans daarna en dat wordt al wat speelser maar voor Anja wordt het gauw genoeg :’Assez’! Talencarrousel dus en het volgende nummer ‘Day break’ met die zo typische piano aanslagen van Catherine zet ons éven maar in het daglicht (1’58’’) op tekst van Georgiev. ‘203 Amity Street’ begint dan erg jazzy, wordt al gauw vertellend en vocaal improviserend door Anja die dat met Flat Earth Society ook al zo onnavolgbaar kan. Leuk ! ‘Sonnet from the Portuguese’ is erg mooi op piano, lyrisch en knap gezongen . Velen zullen dit (maar helaas onterecht) de eerste ware song vinden op deze ‘Dő’.. Daarna gaan we passioneel verder met wat Zuiders in ‘Dança da Solidão’ Klassevrouw toch, die Anja Kowalski. Geboeid, geamuseerd, in vervoering, zij maakt wat emoties los ! In ‘Now is the time’ op tekst van Georgiev en Kowalski danst de piano vrolijk rond diezelfde vocale speelvogel. Catherine Smet zette ook dit op muziek en die typische speelstijl herken je na een tijdje tussen veel anderen.’Kleines Liebeslied’ brengt ons terug naar het begin van de CD. In de Duitse taal dus en weer wat zwaar op de hand, liever wat anders…’Liesschen Walzer’ is inderdaad anders…een walsje, een ‘Purzelbaum walsje’ welteverstaan en Anja ziet ze vliegen met haar blaasmuziekje… Af en toe flirten we ook wel met chanson en dat gebeurt ook met ‘Clairon’, we walsen verder op de kousen… en daarna krijgen de mannen een veeg uit de pan in ‘L’amour des hommes’…’Si les hommes nous aiment, c’est pour eux ‘.’t Is maar dat je’t weet. ‘ Aurore Boréale’ is weer zo’n typisch Purzelbaum stukje. Allemaal kortverhaaltjes die alleen al door de manier waarop ze gebracht worden, je in stilte doen verzinken. ’Game over’ met een Catherine Smet die magistraal inzet krijgt het nummer een zeldzaam jazzy aura over zich. Smaakt op één of andere manier naar Joe Jackson...en ‘Weird Nightmare’, een bewerking van een Charles Mingus stuk sluit deze schijf op gepaste wijze af. Een CD is dit die je leert luisteren, het is niet echt jazz maar wel een grenzen aftasten tussen jazz, chanson en improvisatie. Aanbevolen om ook eens live mee te maken !