Aardig om horen en weten is, dat er buiten Rony Verbiest nog getalenteerd accordeontalent bestaat in ons kleine landje. Tuur Florizoone bespeelt trouwens naast die accordeon ook de piano op deze eerste CD van het gezelschap Tricycle. Gezelschap dat 4 jaar geleden een feit werd na een succesvolle begeleiding van een circusvoorstelling in Sylt (Duitsland). Naast Tuur, die alle composities en arrangementen voor zich nam (behalve één, waarvoor Vincent Noiret tekende) bestaat het trio verder uit Philippe Laloy aan de saxen en de fluit en de eerder genoemde bassist Vincent Noiret.Erg sterke debuut CD is dit dus, van muzikanten die het allemaal al wel weten, lees hun bio d’er maar eens op na... Begonnen wordt er met een soort ‘prelude’, de intro van ‘Kater’, een stuk dat zich wat verder op de CD vervolgt, van vocals werd voorzien en tevens gezongen door Jessa Wildemeersch. Intimistisch … Tweede track ‘Contamines, mon joie’ is een speels samengaan van wereldmuziek en jazz. Deze jongens hebben elk hun ervaringen in diverse muziekgenres, chanson, musical en zeker ook in de folk en dat laat zich in dit nummer duidelijk horen. Sterk in samenspel, mooie compositie en meteen al een hoogtepunt ! Volgt ‘Jouer au Parc rouge’, een langer stuk, onderverdeeld in verschillende parts waarin beide solisten mekaar mooi aanvullen zonder mekaar voor de voeten te lopen. De baslijn is de rode draad die alles mooi aaneenrijgt. ‘Moving on’ brengt Tuur aan de piano met eerder traditionele jazz. Speelser wordt het alweer in ‘Evinha, minha vizinha’, dat heb je zo als die fluit en accordeon met mekaar als het ware beginnen te converseren. De bas vlecht zich daar mooi tussendoor. Gemaakt voor een zomerse dag… ‘Silvana’ is daarna héél kort en schept de illusie dat er  een bastuba bijzit… Na ‘Kater’ dat hier op track 7 onder gezelschap van Jessa z’n vervolg vindt, komt er nog zo’n klein stukje muziek : ‘L’homme marche droit’, de aanzet voor een pianowalsje ? Ontknoping van die korte muziekdingetjes vindt je wellicht in ‘Then at least’, wat slavisch, mooi gebast en die lyrische soprano sax van Philippe mag d’er ook telkens wezen…het einde wordt afgestreken door Vincent op bas. ‘Tzygane’ heeft ook die Slavische zigeunerziel. Je ziet een dansgroep in kleurrijke klederdracht  hier al bij paraderen. Dat Tuur geregeld door dansgroepen wordt gevraagd zal wellicht dan ook niemand verbazen…
’Stilte voor de storm’ klinkt ook als die stilte… mistige landschappen doemen op voor je geestesoog. Ht blijft  bij een korte stilte wegens slechts 1’35’’ lang en die storm blijft ook wel weg. Een flink doorstappende bas voert je door ‘Bangkok ou ailleurs’, de compositorische bijdrage van Vincent Noiret, lichtvoetig en goed verteerbaar en ’Con Largos’ refereert daarna aan het Braziliaanse avontuur van Tuur Florizoone en is niet té lichtvoetig, er zit wat drama tussen, dat voel je zo…
’Orange for tea’, titelnummer, vraagt stilte en een luisterend oor. Gevoelig, troostend, hoopvol en  geschreven voor een vroegtijdig overleden vriendin, Leen Blyaert.
Zéér sterke CD of hadden we dat al gezegd?