Aangegrepen door het tragische 9/11 gebeuren, waar zij wel  héél kort bij stond (Amina trad de avond voordien op in de New Yorkse ‘Blue Note’) schreef zij deze, in 2005 uitgebrachte, schijf. Dat was meteen haar tweede al dat jaar voor het gereputeerde Munich records.
Deze in Rotterdam verblijvende Azerbeidzjaanse pianiste kreeg een klassieke scholing als pianiste/componiste, zocht ook al heil in de musical maar keerde zich uiteindelijk toch naar de jazz waar zij met deze productie reeds aan haar 9e jazzCD toe is. Ik zag haar reeds op een vroegere editie van de Mechelse Jazzdag, toen nog met haar septet, maar evengoed speelt ze in kleinere bezettingen zoals kwintet en trio, weliswaar steeds met de voor haar vertrouwde muzikanten zoals de Belgische fluitist Bart Platteau, tevens haar levensgezel in Rotterdam. Maar veelal kiest zij toch voor een uitgebreidere formatie in sextet of met zeven waar we naast een keurtje van Nederlandse muzikanten ook nog de warme, rustige tenor van Kurt Van Herck in terug vinden. Op ‘September Suite’ houdt ze het wat intimistischer, stemmiger, met een sextet waar naast de reeds eerder genoemden we ook Wiro Mahieu aan bas en Chris Strik op drums aantreffen. Oh ! en natuurlijk is daar ook ‘onze’ Nico Schepers aan trompet,en dat in plaats van de vertrouwde Marcel Reys. Het eerste nummer ‘Numb’ draagt al behoorlijk wat dramatiek in zich met die repetitief aangeslagen basnoten. Gevoelig gesoleerd daarna door Kurt Van Herck, gevolgd door het mooie pianospel van Amina in een eerste bijzonder mooi nummer dat deze suite inleidt.’Emptyness’ krijg je daarna, waar je in gedachten zwart/witte beelden kan bijdromen van ‘ground zero’… Nico Schepers blaast hier de goeie toon. Krachtig maar beheerst. Mooi is het als je hoort hoe de ritmesectie dit netjes in-en omkadert. Met ’Denial’ begeven we ons daarna terug in het drukke New York. Life goes soft boppin’ on… Even dan toch maar… De composities van la Figarova rijgen zich evenwichtig aaneen, bieden rust en opwinding en ‘Photo Album’, waarin het fluitspel van Bart Platteau de zinnen streelt, vervolgt…Sterke muzikanten, erg teer ook gebast van Wiro Mahieu . ‘Rage’ is ...outrageous…Houdt het 9/11 gegeven in je achterhoofd en denk : waarom ?...
‘Trying to focus’ is waar Nico Schepers wel van houdt en aansluitend soleert ook Kurt Van Herck in dit high tempo stuk. Wanneer je na de pianosolo de blazers hoort invallen, dan voel je dat deze muziek best door grotere bezettingen kan worden gebracht. Dat is een gegeven dat je wel meer hoort en leest over de muziek en composities van Amina Figarova. In ‘When the lights go down’ komt de piano mooi naar de voorgrond, verhaal en sentimenten naar muziek vertaald. Een compositie voor het halfduister van de concertzaal… Naadloos gaan we over in het ontwaken van ‘Dawn’ en ook ‘For Laura’ sluit zich bij die opgebouwde sfeer aan. Wat meer ontspannen misschien, maar dat komt dan door het vrolijke geluid van de dwarsfluit natuurlijk. Voeg daarbij de trompet van Nico Schepers en de bossanova is even later niet veel verder meer… tot ‘For Laura’ ook uitsterft in de repetitieve basnoten van ‘Numb’, begintrack die tevens hernomen wordt als eindiger en die zet ons meteen terug in de realiteit van het begingegeven, tevens thema van deze September Suite : 9/11

 Eindbeoordeling : Magistraal werk van een pianiste die al lang de landsgrenzen van onze Noorderburen heeft doorbroken, een pianiste/componiste met wereldfaam. En terecht !