Dat we met deze derde van Blues Lee weer een fijn afgewerkt product gingen krijgen, leed geen twijfel: net als bij de vorige ‘In the Crack of the map’, intussen al van 2003 geleden, tekent hier weer Jan Ieven, de immer bezige, voor de productie. En méér ! Want Mr. White, el sympathico, verliet de band en liet het basroer over aan Jan, die naast de staande en de elektrische bass, de bassen zelfs blaast !... al is dat dan wel uit de tuba. Zo zet ‘Home’ met ‘Honey please don’t’ stapsgewijs in, met een hoempa tuba en uit de tekst blijkt: don’t mess with that wife ! De toon is gezet. Authentieke eigen songs, deze keer wat meer werk van de hand van ‘Helix’ Karel Phlix maar ‘Liar’ is er nog ééntje uit de songwritershoed van Jan Corthouts … danswekkende funky groove en party is in the house ! Bies Biesmans zingt dat lekker en zijn sax vult dat allemaal mooi in. Percussie heeft een toegevoegde maar opwindende waarde en zet zich verder op ‘ For a Ride’, een love storietje, weliswaar gevoelig gezongen en gesaxt maar de percussie en violin/strings maken het, wat mij betreft, wat melig. Niet direct mijn favoriet… Nee, dan liever de countrydeun ‘Hillbilly Joe’, helemaal in de sfeer met die heerlijke fiddle van guest Nils De Caster, die daarbij ook nog es, maar dan wellicht op het andere spoor, de lap steel beroert. Goeie tekst, humor is bij Blues Lee ook nooit ver weg, en all’s well that ends well: Billy Joe was gonna get laid…
Shuffletime dan ! ‘Lazy ways’, wat onderuitgezakt, en very rielekst, speedin’ hoeft héélemaal niet ! Het acoustische ‘Peaceful Soul’ hangt daar gepast achter en plakt ons ergens op de prairie, … een stem, een gitaar en de mondharmonica….méér moet dat echt niet zijn hier, paard staat te grazen in de nabije omgeving (en niet in de gang…) …Dreigend atmosfeertje volgt maar wat wil je, als er een devil wandering around is in ‘Destination Hell’ ? Die sfeer wordt nog geaccentueerd door de slide op de resonator gitaar, mooi vertaalde tekst naar muziek, lijkt me. ‘Nicole’ maakt meteen daarna de rocker in ons wakker, als die ooit al slaapt! Hier krijgen we er de ondertussen live vertrouwde boogie-pianoklanken van Patrick Cuyvers bij. En hadden we het daarstraks over dreigend atmosfeertje in ‘Destination Hell ? Wat dan gedacht van ‘Seven Days’ met die roffel van ‘Yves Bosmans’, de grimmige klaagzang van Bies, de ijle sopranosax en die dramatische gitaren ? Onwerkelijk nummer en absoluut uitschieter van deze ‘Home’ CD ! Vervolgen doen we met swinger ‘Shovin’ ,en die brengt ons instrumentaal dan weer naar waar we nog niet waren via deze schijf : bij de Westcoast Swing en dansorkesten, gesteld dat we zo’n beetje virtueel door de States aan ’t touren zijn …En waar brengt titelnummer ‘Home’ ons dan ? Alleszins ergens op ons funky been en waar dát staat zint me wel. Bluesy mondharmonica, streepje hammond en die zingende double bass, this is my home too ! Maar zoals we intussen al meermaals beleefden op deze gevarieerde CD maken we toch nog eerst een ommetje south voor ‘Blind, bold and barefooted’, een 'tweedledeedoo' rootsmuziekje waar die violin van Nils de Caster best in zou gepast hebben…
Conclusie: weerom niet een echte blues CD maar wél een intussen heel erg eigen geluid van Blues Lee in een lappendeken van diverse genres roots en aanverwante muziekjes. Sterk in tekst, vocaal én instrumentaal al lang de kinderschoenen ontgroeid en op een absoluut professioneel niveau maar dat had Dallas Hodge natuurlijk ook wel door toen hij enkele maanden terug met verschillende van deze jongens door Europa tourde. Alleen zorgt die diversiteit van stijlen, dat lapjesdeken , er wel voor dat je de band erg moeilijk ergens kan catalogeren, in een hokje stoppen, maar dat is wel het laatste wat zij zouden willen …hun hokje noemt gewoon: Blues Lee’ !