Het is een mistroostige bui die ons binnen leidt op deze tweede van
Jazzisfaction. Het nummer heet dan ook ‘Abschied’ en laat ons al meteen
kennismaken met David Petrocca , die inmiddels de plaats van onvolprezen
Martijn Van Buel heeft ingenomen aan de contrabas. Het is een sereen,
ingehouden nummer, wat melancholisch weliswaar maar zulke nummers hadden
we ook al op eersteling ‘Issues’, denk maar aan ‘Alone’ en ‘Wehmut’,
beiden ook van de hand van Peer Baierlein, dus het zal een beetje de
aard van ’t beestje zijn, denk ik maar …
Peer speelt echter gefraseerd en oprecht, geen vals gehuichel, dat voel
je wel. Dat Martijn Van Buel in David Petrocca al direct een waardig
opvolger gevonden heeft, na zovele jaren zelf in de band, staat buiten
kijf. David heeft zich volledig in dit gezelschap ingepast. Zo is ‘Alba
Nuova’, het volgende nummer, er al direct één van David’s hand. Het
sluit mooi aan bij het vorige, geeft David de kans om te soleren, waarna
Ewout Pierreux, mogen we zeggen : één van onze meest getalenteerde
pianisten, op zijn beurt dan weer aansluit. Yves Peeters, de man van
1001 projecten en zeer bedreven drummer /percussionist, bevorkt zachtjes
cymbalen en troms en weet het exacte geroffel te vinden. Nasheet Waits,
drummer uit NY USA, kan dat dus ook en Yves laat zich graag meeslepen in
‘Nasheet never waits’, een up tempo jazzy stuk met abrupt einde. ‘Hope’
voert ons middels mooie baslijnen en een lyrische Peer naar een knappe
pianosolo, een echte piano en geen Fender of ander surrogaat en dat
Ewout dat gevoelig en met passie kan brengen weten we ook alweer sinds
we hem onlangs solo op de piano zagen, dat was in de Hnita jazz hoeve,
bij de Juul…
‘All it takes is a good sniper’ is een voorthaastende walking/running
bass op de vlucht met een Peer Baierlein die aanvoert én aanspoort en
ook Ewout draait mooi rond het thema. Het kan niet baten, de sniper legt
toch aan en neer…
So far voor wat opwinding betreft. ‘Simple truth’ brengt berusting.
Slechts de vleugel en een ingetogen trompet…een rustpauze na de jacht.
Maar fout dus ! Die zogenaamde rust blijkt slechts een intermezzo. In
hoog tempo gaat het even later verder, bergop, bergaf, …Een heel
energieke Ewout Pierreux neemt over van Peer en vlugge vingers van
Petrocca leiden naar een druminterventie van Yves, die steeds de band in
het juiste spoor houdt.
‘Open Questions’, titelnummer daarna, is een ballad, een walsje op
pantoffels, zachtjes bij kaarslicht. Oogjes gaan dus dicht en een
aandachtige luisteraar geniet...En hoewel het tempo wat later dan toch
verhoogt met ‘Blow’, die aandacht blijft... Je hoort de muzikanten
nogmaals soleren en je weet dat je hier in goed gezelschap verkeert, dit
is echt een puik ensemble ! Het is dan ook even wakker schrikken op de
funky tonen van ‘Angst’. Fender Rhodes klanken en ook bij de trompet
gaat de demper er op. Een post Miles tune mag er, wat ons betreft, best
bij zijn, en met ‘Angst’ krijgen we die hier er bovenop. Ook de vorige
CD, ‘Issues’ sloot af met een uitspringertje, dat heette toen nog cacao
remix van ‘Epilog for a lovely killer’ en dat was eigenlijk nog méér een
buitenbeentje want een soort van ‘techno jungle remix’.
Eindconclusie : een waardig vervolg op ‘Issues’ met mooie ballads en
tunes alhoewel hier wel minder memorabele stukken op staan dan op de
vorige. Geen equivalent dus voor ‘Mobile Home’ of ‘Sunwalk’ of ook nog
‘For shorter reasons’ maar we vinden hier wel een groep met individuele
talenten die met Jazzisfaction een nu al méér dan behoorlijk repertoire
kunnen voorschotelen en waar we in de toekomst zeker nog meer lekkers
mogen van verwachten !
|
