Julian Sas zag ik een eerste keer op het Swingfestival te Wespelaar en
toen stond Pieter Van Bogaert één van de eerste keren erbij op het
podium… het zal laatzomer 2004 geweest zijn. Waar ik toen even mee zat
was een wat angstig gevoel, zo van : wat gaat deze combinatie geven en
verdomme…, Pieter in een rockblues band ? Onterechte 'angst', Julian was
, zoals gewoonlijk, in topvorm en ‘onze‘ Pieter voelde zich direct heel
erg thuis in de band, ondersteunde en soleerde wanneer het uitkwam. De
muziek die Julian bracht werd er rijker mee, trok de band als het ware
meer open en het optreden was dan ook een succes. Achteraf heb ik Julian
gefeliciteerd voor de puike show en gelijk me geëxcuseerd voor het
vooroordeel waar ik toen mee zat… En dan is er nu die eerste CD,
intussen Julian’s 6e album al, maar het eerste met die toetsenman erbij.
Op deze CD was het wel twee jaar wachten, maar dat wachten loonde.
Julian maakte werk van z’n teksten, schaafde aan z’n vocale kwaliteiten,
schreef een aantal aardige songs bijeen en is nu werkelijk gegroeid !
Het bleek het wachten waard. Op deze CD staat verder een aardige
ritmesectie bijeen, de vaste leden van de band eigenlijk : Tenny
Tahamata aan de elektrische bass en een zeer gedreven Pierre de Haard
aan drums. De CD is evenwichtig verdeeld tussen het zwaardere rockwerk,
ballads en echte songs. Starten doen we in een goeie boogie traditie met
‘Helping Hand’ ..Keigoed gedrumd met die tussenslagen op de snaredrum en
een orgel dat alles mooi omhelst. Julian is zelf mooi aanrollend op
gitaar en de bas dreunt daar stevig doorheen. Uitstekende beginner!
‘Freedom Bound’ is dan het wat meer beheerste rockwerk dat aanvoelt als
een Springsteen…Piano en gitaarsoli vullen mekaar aan. ‘I’m still
crying’ zet je daarna wat op het verkeerde been want na, wat lijkt op
een mooie slowblues ,krijgen we 3 minuten later een tempowissel en daar
sta je dan op de dansvloer…Snelle vingers van Julian en dan volgt de
apotheose : ‘but all this madness gotta stop someday!‘…en dan keren we
terug naar het oorspronkelijke tempo. Mooi ! Tijd dan voor wat anders.
Wah wah gitaar, stuwend tempo, en de percussie van gastmuzikant Martin
Verdonk op ‘The one to blame. Leuke orgelpartijen van Pieter en dan weet
je nu al :deze CD is een voltreffer ! Volgt de ballad ‘That’s enough for
me’, met warme stem gezongen en bijtijds die gitaar die er door snijdt.
Je beweegt je op de muziek,dus dat zit wel goed…Misschien wat te lang
uitgesponnen maar dat heb je zo met ballads. Dus gauw op die boogie
train daarna met ‘ Lost again’, stevig doortrekkend en stukje slide
erbij. Pieter blaast de machinestoomfluit en de ritmesectie houdt alles
mooi in ’t spoor. De CD is verdeeld tussen hevige en rustige perioden en
met ‘Looking for a friend’ houden we het terug netjes. Beheerst wordt de
motor achteraf terug aangezwengeld met ‘It ain’t easy’. Boogie op een
bekend thema ‘last night I was your lover but today I’m your fool’, uit
iemands leven gegrepen ?...
En dan gaan we in versnelling met ‘Devil got my number’, pompend en
stuwend, haren in de wind ! Sterke gitaren en piano. Het lijkt me dat we
zo nog verder kunnen en het funky ‘Think about it’ houdt eenieder op de
dancing floor.
Party,party ! Martin Verdonk aan percussie leidt mee naar de finale…Rest
nog de afsluiter ‘That’s enough for me’ Kregen we inderdaad al , maar
dit is de ingekorte 'Radio Version'. Als je aan het gaatje zit dan weet
je dat dit een hele sterke Julian Sas is, misschien wel het beste van
wat de man tot nog toe uitbracht….Mooi, dan is het nu wachten op de
volgende en het lijkt me deze keer dat het geen 2 jaar duren zal !'
|