Julian Sas zag ik een eerste keer op het Swingfestival te Wespelaar en toen stond Pieter Van Bogaert één van de eerste keren erbij op het podium… het zal laatzomer 2004 geweest zijn. Waar ik toen even mee zat was een wat angstig gevoel, zo van : wat gaat deze combinatie geven en verdomme…, Pieter in een rockblues band ? Onterechte 'angst', Julian was , zoals gewoonlijk, in topvorm en ‘onze‘ Pieter voelde zich direct heel erg thuis in de band, ondersteunde en soleerde wanneer het uitkwam. De muziek die Julian bracht werd er rijker mee, trok de band als het ware meer open en het optreden was dan ook een succes. Achteraf heb ik Julian gefeliciteerd voor de puike show en gelijk me geëxcuseerd voor het vooroordeel waar ik toen mee zat… En dan is er nu die eerste CD, intussen Julian’s 6e album al, maar het eerste met die toetsenman erbij. Op deze CD was het wel twee jaar wachten, maar dat wachten loonde. Julian maakte werk van z’n teksten, schaafde aan z’n vocale kwaliteiten, schreef een aantal aardige songs bijeen en is nu werkelijk gegroeid ! Het bleek het wachten waard. Op deze CD staat verder een aardige ritmesectie bijeen, de vaste leden van de band eigenlijk : Tenny Tahamata aan de elektrische bass en een zeer gedreven Pierre de Haard aan drums. De CD is evenwichtig verdeeld tussen het zwaardere rockwerk, ballads en echte songs. Starten doen we in een goeie boogie traditie met ‘Helping Hand’ ..Keigoed gedrumd met die tussenslagen op de snaredrum en een orgel dat alles mooi omhelst. Julian is zelf mooi aanrollend op gitaar en de bas dreunt daar stevig doorheen. Uitstekende beginner! ‘Freedom Bound’ is dan het wat meer beheerste rockwerk dat aanvoelt als een Springsteen…Piano en gitaarsoli vullen mekaar aan. ‘I’m still crying’ zet je daarna wat op het verkeerde been want na, wat lijkt op een mooie slowblues ,krijgen we 3 minuten later een tempowissel en daar sta je dan op de dansvloer…Snelle vingers van Julian en dan volgt de apotheose : ‘but all this madness gotta stop someday!‘…en dan keren we terug naar het oorspronkelijke tempo. Mooi ! Tijd dan voor wat anders. Wah wah gitaar, stuwend tempo, en de percussie van gastmuzikant Martin Verdonk op ‘The one to blame. Leuke orgelpartijen van Pieter en dan weet je nu al :deze CD is een voltreffer ! Volgt de ballad ‘That’s enough for me’, met warme stem gezongen en bijtijds die gitaar die er door snijdt. Je beweegt je op de muziek,dus dat zit wel goed…Misschien wat te lang uitgesponnen maar dat heb je zo met ballads. Dus gauw op die boogie train daarna met ‘ Lost again’, stevig doortrekkend en stukje slide erbij. Pieter blaast de machinestoomfluit en de ritmesectie houdt alles mooi in ’t spoor. De CD is verdeeld tussen hevige en rustige perioden en met ‘Looking for a friend’ houden we het terug netjes. Beheerst wordt de motor achteraf terug aangezwengeld met ‘It ain’t easy’. Boogie op een bekend thema ‘last night I was your lover but today I’m your fool’, uit iemands leven gegrepen ?...
En dan gaan we in versnelling met ‘Devil got my number’, pompend en stuwend, haren in de wind ! Sterke gitaren en piano. Het lijkt me dat we zo nog verder kunnen en het funky ‘Think about it’ houdt eenieder op de dancing floor.
Party,party ! Martin Verdonk aan percussie leidt mee naar de finale…Rest nog de afsluiter ‘That’s enough for me’ Kregen we inderdaad al , maar dit is de ingekorte 'Radio Version'. Als je aan het gaatje zit dan weet je dat dit een hele sterke Julian Sas is, misschien wel het beste van wat de man tot nog toe uitbracht….Mooi, dan is het nu wachten op de volgende en het lijkt me deze keer dat het geen 2 jaar duren zal !'