'Snelle vingers’ Rob heeft een nieuwe uit en je zal het geweten hebben ! Intussen is dit reeds de zesde CD en vermoedelijk gaat die het succesverhaal van ‘Live in Chicago’ uit 2002 achterna. Te verwachten is stevige bluesrock van een hecht powertrio, goed op mekaar ingespeeld (uitgespeeld is inmiddels wel drummer Yuri Yeryomin wiens plaats ingenomen werd door Han Neijenhuis).
Rob heeft onze Vlaamse contreien de laatste jaren aardig uitgeborsteld want was op menig festival de gesmaakte hoofdact. Weinig podia waar die intussen nog niet stond ! Op deze mooi ogende ‘Libertyville’ (knappe coverfoto !) weer voornamelijk eigen songwerk door het vertrouwde trio, slechts hier en daar bijgestaan door een aantal ‘additional musicians’.
‘Fuzzbox Boogie’ gaat er meteen al hard tegenaan, dus zet die volumeknop al maar een streepje hoger, geen muziek om op te zitten dutten ! Deze boogie heeft de drive van ‘Radar Love’ van Golden Earring en is meteen de full steam locomotief waar de andere songs zich achterhaken ! Henk Jan Verstege,gastdrummer op die eerste song en ook hier overtuigend en very funky bezig op track 2, stuwt de lekkere ‘Jake’s Mojo’ door het spoor, en mogelijk maakt het vollere geluid, wegens aanwezigheid van Rene Schutte aan de Hammond of ook nog guest Jacob Dawson aan gitaar en vocals, maakt dit dat ‘Jake’s Mojo’ één van mijn favorieten is uit dit album. ‘Full steam’ had ik echter nog niet mogen neerpennen want deze trein komt nog maar net op gang ! En eigenlijk was dat nog maar een slakkengangetje in vergelijking met ‘Down on Parchman Farm’, dat gevaarlijk snel en op hot wheels door de groef gaat ! Rob zingt, Dennis O’Connor blaast de bluesharp, Piet Tromp en Yuri gaan heel erg hard op bass en drums en tussendoor krijgen we natuurlijk de gitaarsoli waar onze Rob zo goed in is. Virtuoos snel zoals wij op onze luchtgitaar nooit zullen zijn (misschien nog wat bijpompen…) ‘When the haze is gone’ doet het daarna gelukkig wat rustiger aan, al doet onze trein wel geen stationnetje aan. Leuk ritme met gitaarlicks die hier en daar bekend in de oren liggen maar vanwaar ook alweer?...lijkt me iets van onze Pebbles uit de jaren zeventig… Alleszins goeie song die je op de dansvloer houdt. En dan krijgen we een buitenbeentje met ‘100 000 dollars’, slidegewijs op de dobro in een ‘elastisch’ geheel, beetje diep in de booze gekeken lijkt het wel, en de flarden mondharmonica geven de song de juiste afdronk… Toch mooi en ‘I need a 100 000 dollars’ geldt ook voor deze jongen hier ! Terug on the tracks dan met ‘Blues for Money’. Heavy en met scheurende gitaren en nét wanneer je denkt dat je de finale krijgt, gaat Rob de slowbluestoer op. ‘Yeah’ klinkt het dan en Piet Tromp ringt de bassen mooi zangerig d’er doorheen…’Go down’ heeft een langzaam pompend ritme dat ruimte schept voor een uitgesponnen solo waar de headbangende medemens nu kan op losfreaken. Lekker lang maar niet te…Rob weet het goed te doseren ! En dan is het weer spoorslags er van door op onze boogie train, aangespoord door ‘The Devil told me’. Satan stookt de ketel en Rob is de driver, haren in de wind. De bass bromt daar goedkeurend bij, zo lust Piet Tromp het wel, lijkt het ! Belofte Jeremy Aussems (13 jr), van The JJ-Bluesband mag daarna bij in de stuurcabine voor de gitaarpartijen met Rob in titeltrack ‘Libertyville’ en dat levert duellerende gitaarsoli en verder een uitstekend drummende Yuri Yeryomin, we zullen hem missen in de band ! Met de duivel nog steeds aan het vuur, blijven we dan nog even bij Belzebub (of is het blub…ben niet zo goed met Duvels…) voor ‘Blues out of Hell ! Rob stevig op het wah wah pedaal voor hete gitaartoestanden. Zo kennen we hem ! En daarna, met track 11, eindigen we eigenlijk de CD met ‘Heartbreaking money’ met ene Micha percussiegewijs op de cowbell. De gitaar sleept zich bijwijlen van je ene oor naar het andere maar zo is Rob live ook. Dan staat-ie links en even later dan weer rechts op de scene… geen ‘zittend gat’ zoals wij Vlamingen dan wel eens durven te zeggen, maar die uitspraak is in het geval Orlemans zelfs een understatement. De man is één brok energie on stage en bevindt zich overal tegelijk…maak daar es foto’s van !... Zoals gezegd hebben we met track 11 eigenlijk dus ‘Libertyville’ gehad, al is dit fysisch niet echt zo, want surplus track 12 rijgt nog 'Susie Q' en 'Nightlicks' (live in the USA) aan mekaar. Ach, natuurlijk mooi meegenomen maar wat mij betreft beetje overbodig op deze, voor de rest, uitstekende bluesrock CD. Eindoordeel: Eigenlijk ben ik hier , na mijn jeugdige hardrockjaren, wat op uitgekeken, maar het moet gezegd : je vindt in deze lage landen geen betere combinatie gitarist/vocalist die zo’n professionele virtuositeit etaleert en daarbij ook nog eens over genoeg songwriterstalent beschikt om dat alles in uitstekende eigen nummers te gieten. Voor de liefhebbers een hebbeding dus, deze ‘Libertyville’ !