Het verhaal is intussen genoegzaam bekend: Vlaanderens meest succesvolle band in het genre ooit, keert in 2005, na de split van 1997, weer terug naar de plaats waar de toenmalige successtory ooit begon: het BRBF te Peer, om er ter plekke ongecompliceerd hun terechte number one place op de Belgische Blues scène weer in te nemen ! De band, in originele samenstelling, heeft er terug enorme zin in en dat blijkt meteen uit deze bejubelde reünie rond voorman, zanger harmonicist ‘Big’ Dave en de som der afzonderlijke talenten : de gitaristen Marc ‘Tee’ Thys en ‘Luke’ Alexander, bassist ‘RC’ Stock en de ‘aMAZEing Willie aan drums. Zij puren voor deze live registratie niet of nauwelijks uit hun eerdere, in 1995 en 1997 verschenen CD’s ‘Not for sale’ en ‘Electronic’, maar gaan d’er weer helemaal tegenaan met covers die zij op overtuigende wijze brengen, als waren het hun eigen nummers en jawel, een paar eigen songs zitten d’er toch ook wel tussen. Starten doen we met ‘Lollipop mama’ van Roy Brown en meteen hebben we de goeie toon te pakken. Willie Maze jaagt het tempo aan en het is jiven geblazen. Luke neemt de eerste gitaarsolo’s voor z’n rekening en Big Dave geeft daar nog een sneer met de smoelschuiver bovenop, de tent swingt !
Voor de mondharmonica wordt met ‘Hoodoo man Blues’ van John Lee ‘Sonny Boy’ Williamson een aardige 6’59’’ uitgetrokken en Marc neemt hier de honneurs waar voor het betere gitaarwerk. Met ‘Commit a crime’ blijven we bij de ouwe knakkers en leren we weerom wat bij want Chester Burnett blijkt niemand minder te wezen dan ‘Howlin’ Wolf, oorspronkelijk uit de Mississipi delta afkomstig om uiteindelijk in de woelige jaren vijftig ook deel te gaan uitmaken van de Chicago Blues scène. Die sfeer en feel van toen komt vrij authentiek over en da’s zeker mede bepaald door de manier waarop Marc de gitaar betokkelt. Maar eigenlijk val ik toch meer voor het eigen geschreven ‘Follow my lead’ met Big Dave aan de harmonica en de ‘yeah’s…of het ‘Too many drivers’, een boogie van de betere soort met een Luke Alexander aan gitaar deze keer, en netjes in het rechteroor…Marc huist in de linker schelp….
Met ‘Trust my baby’ van die andere Sonny Boy Williamson (II) slaan we het slowblues pad in en krijgen we naast de mooie vocale partijen van Dave (je verwacht je bij de aanblik van deze forse vent wel aan een zwaarder stemgeluid), ook nog eens diens gevoelige mondharmonica. Jump ’n jive daarna en de immer jonge RC Stock snelwandelt door ‘Alive at the mall’, het tweede en tevens laatste eigen nummer, een instrumental…Willy Maze volgt de bassist op de voet om dan even later het handje te lossen en sologewijs aan het roffelen te slaan. Tijd dus voor wat aanmoedigingshouts, gefluit en applaus. Zo hoort het ook op een live registratie ! En dan komen we aan de hoofdmoot van deze schijf: het dik 10 minuten durende ‘Pretty little thing’ van Jeff Williamson . Dat heeft wat CCR- achtigs en geeft ‘Luke’ Alexander de kans om voluit te gaan… het tempo sterft weg op het einde en dan volgt afsluiter ‘Long distance call’ van ene McKinley Morganfield ?... En weer wat bijgeleerd, want dat is de echte naam van the artist better known as Muddy Waters ! Stevige versie van een nummer dat ook al eerder verscheen op het debuutalbum ‘Not for sale’. En uiterst geschikt als afsluiter van een geheel dat absoluut een studiovervolg mag kennen. Kwaliteit van deze opname is inderdaad niet zo erg goed en de mix/mastering heeft dat niet helemaal kunnen verhelpen. Vast staat wel dat deze jongens erg goed bezig zijn na een geslaagde en succesvolle voorstellingsset in de AB eerder dit jaar en een States avontuur in mei waar zij op het Doheny Blues Festival de affiche deelden met B.B.King, Etta James, James Harman, John Hiat, Los Lobos en andere groten. Ook heel recent hadden ze, wat ons betreft, heel wat hoger op de affiche mogen staan op editie 2006 van Antwerp Blues, wegens enorm goed. Waarom zijn wij, Vlamingen, toch steeds zo bescheiden?! Binnenkort zijn The Electric Kings zelfs één van de bands die zullen aantreden op het prestigieuze blues festival van Cognac te Frankrijk ! We hebben van deze band dus zeker alles nog niet gehoord en gezien en de vraag is maar hoe zij dat alles in de praktijk zullen kunnen blijven combineren met hun eigen afzonderlijke projecten en de groepen waar ze deel van uitmaken… ? Afwachten maar… intussen méér dan blij : Niet origineel maar dit hoor je dus overal: The Electric Kings are back !