We maakten al eerder kennis met deze Malinese multi-intrumentalist in het ‘Al Majmaâ’ project van Laurent Blondiau en Mâäk’s Spirit die samen met Gnawa Express in 2003 het podium deelden onder de Jazz Middelheim tent. Voor ons een kennismaking met de man die als geen ander de n’goni en méér nog, de tama zo vurig en vakkundig bespeelt. Blijkt dat de man intussen de halve wereld bereisde en musiceerde met vedetten als Dee Dee Bridgewater, The Wailers, Sting, en zelfs een gewaardeerd gastmuzikant is bij Lester Bowie en het Art ensemble of Chicago. Niet vies van avant garde dus en dan weet je dat je zulks ook (mogelijks) mag verwachten met diezelfde Laurent Blondiau (trompet) en ook nog Jeroen Van Herzeele (aan sax) in je ensemble. Maken daar verder ook nog deel van uit : Fabian Fiorini aan piano en Reggie Washington die intussen ook al meer híer thuis is dan in de States, aan de bass. Reynaldo Hernandez, voor ons alsnog onbekend is er, hetzij Italiaans, hetzij Cubaans, ook bij aan percussie en Mamani Keita is er ook op eigenste stemvork. Baba Sissoko maakte verleden jaar ook deel uit van het bonte gezelschap dat de laatste CD van Chris Joris en tubanist Bob Stewart bevolkte en dat was voor ons een hernieuwde kennismaking, bracht ons zowaar opnieuw in de ban van dat hypnotiserende percussieinstrument, de tama ! Nu is daar, ver van de Malinese hoofdstad, ‘Bamako Jazz’ met 12 composities van Baba en één improvisatiestuk tama/piano,het onderonsje Sissoko/Fiorini. De plaat heeft een Afrikaanse boventoon maar is duidelijk versmolten in de wereldtaal die jazz tegenwoordig zowat overal spreekt. Mooi is daar steeds het percussieve pianospel van Fabian Fiorini bij, zoals in opener ‘Ebi’ waar Fabian mee het ritme aandrijft waartegen Jeroen mag soleren. Ook in ‘Mali Foli’ maakt hij het schone weer. Baba blijft daar bescheiden bij op n’goni, de twee blazers harmonieus in de melodie en voor een eerste keer zorgt Mamani Keita hier voor de Afrikaanse noot. Dat nummer vloeit haast naadloos over in titelsong ‘Bamako Jazz’ dat je meesleept door de Malinese Savanne. Die wordt bevolkt door allerlei diersoorten waar we hier in gedachten kunnen mee kennismaken, maak zelf de beelden bij de uitnodigende muziek ! Een waarlijk meeslepend nummer ! In ‘Sidjanko’ zetten we ons dan rond het open kampvuur, de samenzang voert je ver de nacht in…en dat die nacht kan betoverend zijn, misterieus en wat dreigend, daar zorgen de bass van Reggie en het trompetteren van Laurent en Jeroen wel voor. Reynaldo drumt daar erg Westers tegen aan. Reggie duimbassend in een solo en steeds is daar, haast bezwerend, het tokkelen van Baba. Toch maar mooi ! En in ‘Moko’ is Baba daar dan op dat wonderbare okseltrommetje van ‘m in een heel mooie symbiose van Afrikaans en Westers.
Wat mij betreft een absoluut hoogtepunt ! In ‘Tama’, dat wordt ingeleid door Laurent Blondiau, werken we dan verder naar een climax. Er wordt stevig gebast door Reggie en aan de goedkeurende backings te horen zit de sfeer daar in de studio erg goed. Als luisteraar kan je er ook helemaal bij wezen, beetje inlevingsvermogen volstaat… Misschien daarna even bijkomen ? Dat kan met het verhaal van ‘Sumaya’ dat rust brengt in de gedaante van Mamani Keita, met zalvende stem. ‘Yafa’ is dan weer stuwender, meer een klaagzang lijkt het mij, maar met waarlijk mooie blazers in een uitdovend ritme. ‘Black Machine’ is Baba solo, roffelend op een tama die aardige sprongetjes maakt. En zou het kunnen dat ‘Bi Kanu’ een wat huiselijk tafereel is, wat gekrakeel tussen echtelieden ? In ieder geval is nummer 12 ‘Improvisation tama/piano’ net wat de titel zegt, een wonderlijke dialoog tussen tama en piano en mischien meer nog, een dialoog tussen culturen ! En dan zijn we, zoals dat heet, aan het gaatje dat 4’33’ verder ligt. En daar mag ‘Djeli Nana’ ons naartoe brengen met djembe, n’goni, vocals en wederom een Fabian Fiorini aan piano, wat hier ook een zeer geslaagde combinatie blijkt, dat is alleszins één van die conclusies waar je na beluistering van deze CD toe komt. We krijgen weliswaar geen afsluiter van het ganse ensemble, maar eindigen toch wel erg mooi ! In z’n totaliteit is dit een héél lekkere CD die erg melodisch is tot mijn grote vreugde, want ik vreesde éven dat we te ver de avant-gardistische toer zouden opgaan met die mannen van Mâäk’s Spirit er bij. Maar nee hoor, dat zat wel goed ! Want eerlijk gezegd zaten twee dingen mij op voorhand niet zo lekker: 1 . Zou dit wel voldoende jazz zijn en het ethnische wereldmuziekgevoel wat overstijgen ? Jawel dus, en dan 2 : Het zojuist aangehaalde avant garde verhaal. Gerustgesteld en voorzien van het goedgekeurd (maar puur persoonliijk stempel ! )

Jazz vanuit het rootscontinent getransformeerd naar wereldschaal kan inderdaad erg mooi wezen !