Na jaren in uiteenlopende gezelschappen, kleinere (Jambangle, Kris defoort’s Dreamtime) en grotere (o.a. BJO) big bands te hebben meegespeeld, masterclasses gevolgd te hebben bij o. a. Peter Erskine en Kenny Werner, podia gedeeld overal ter wereld in het gezelschap van groten zoals vriend en mentor Mike Mainieri ; na meer dan 60 opnames als sideman voor diverse artiesten en dat in de meest uiteenlopende genres, na 3 boeken en essays, werd het dan nú niet eindelijk niet eens tijd voor een eigen album, als leader? Dat album kwam er dan eind 2006, weerom een productie van De Werf, in co-productie met Marc Van den Hoof voor Radio Clara. De CD werd geproduceerd door Michel Herr en opgenomen in de ‘Toots’ studio van de VRT en het werd een pareltje met 9 eigen composities. Bart weet zich te omringen met uitstekende muzikanten zoals, uit het BJO geplukt, Nico Schepers op trompet en flügelhorn, en Bart Defoort , één der leidende solisten uit datzelfde Brussels’ ,aan de saxen. Gedragen door een ritmesectie om U tegen te zeggen en waar jong naast..minder jong komt te staan, nl. Jan de Haas, zelf uitstekende vibrafonist, maar hier aan drums, naast een haast levende legende, de eerbiedwaardige Jean-Louis Rassinfosse, ooit nog 10 jaar begeleider van Chet Baker, aan de contrabas ! Een puik kwintetje om van start te gaan, vindt U ook niet ? Laten we dan maar gauw horen hoe alles klinkt…
We starten fijntjes met het ingetogen ‘Rustling’ waar Nico Schepers z’n kompaan Bart Defoort, hier op sopraansax spoedig komt vervoegen in een subtiele conversatie. Het is een rustig en aangenaam vertoeven verder bij het sprankelende geluid van de vibrafoon ‘8.00 a.m.’ daarna geeft duidelijk de eerste ochtendlijke bezigheden weer, het wakker worden en al gauw, tijdens het ontbijt en nalezen van de krant, de eerste opmerkingen vanachter de brilleglazen. Jazzy tunes die dat allen mooi invullen alvorens de laatste man de deur achter zich toe trekt, op naar ’t werk ! ‘Eaux Dormantes’ is betoverend met die zangerige bas van Jean-Louis, solo van Bart Defoort en dat onder het goedkeurende oog en oor van een leader die mooi onderstreept en zijn medemusici ruim baan geeft. Nummer vier ‘Serene’ is opgedragen aan vriend en mentor ‘Steps Ahead’ vibrafonist Mike Mainieri. Bart leidt zelf de melodie in, waarna de blazers harmonieus aansluiten om dan verder uit te deinen in afzonderlijke soli, klankvaste Nico voorop. Statig gaat het verder tot uiteindelijk de leader zelf terug afsluit. ‘Go’ (op marimba dan) jaagt het vuur stilletjes weer op, smooth jazz en als je vingers knippen zit het wel goed ! Jazz dus, the traditional way, en er zijn er héél wat die hier bij zweren, reken mij maar bij de liefhebbers !(al kan deze jongen intussen héél wat hebben ook…) Maar ‘Papillon’ dartelt gelukkig vrolijk op dezelfde wijze verder met steeds die to the point interventies van bvb. een Bart Defoort met die schitterende tenorsolo maar ook Nico Schepers gaat voor niet minder. Jan De Haas, die totnogtoe op de (weliswaar hoog kwalitatieve) vlakte bleef, mag hier even uitbreken alvorens af te sluiten. Één van de meer ritmische up tempo nummers op een CD die eerder een intimistisch karakter heeft… Want ‘Thoughts’ geeft je dan weer de kans om de geest wat rust te gunnen, een rustpauze waar mijmerende blazers het voor ’t zeggen hebben. Op ‘Doodle’ komt Quartier dan met argumenten aandraven waar zijn medemuzikanten volmondig mee instemmen. Om beurten wordt er weer gesoleerd om die argumenten hard te maken. Bart Quartier trekt daar dan instemmend lijntjes onder. Eensluidend wordt uiteindelijk afgesloten ! Het is een eerbiedig dankwoord daarna waarmee deze stemmige schijf wordt beëindigd. ‘Thank you’ dus, waarbij de blazers het podium en de honneurs aan Bart Quartier zelve laten. Bart, slechts ondersteunend aangevuld door bas en drums, drukt hier zijn muzikale dankwoord uit, maar wie is het eigenlijk die wie hier moet bedanken? Zijn wij het niet die moeten zeggen: ‘Dank je Bart, voor deze fijne plaat ?!’ Aanbevolen stuff !