Fré kennen we vooral van de Chris Joris gezelschappen waar hij al vanaf 2002 deel van uit maakt. Hij weet door zijn pianospel menigeen te beroeren en het mooiste compliment dat ik hem ooit heb weten krijgen is van een trouwe fan die hem gewoon een ‘goddelijke pianist’ noemde. Zover wil ik het niet drijven, wij hebben hier in ons landje nog meer parels van pianisten maar Fré maakt daar zeker deel van uit. Nadat hij zich met het meer mediatieve ‘Ahoar’ project vooral ophield in Duitsland, staat hij hier nu met z’n eigen quartet in een puur jazz landschap. Expliciete no nonsense jazz met improvisatie van twee solisten, Fré aan de piano en oldtimer John Ruocco, die we al decennia tot de betere saxofonist/klarinetisten rekenen. Zet daarbij het dynamische drumwerk van Marek Patrman en de uitgesproken, strakke bas van Manolo Cabras en dan krijg je voorwaar vuurwerk zoals in opener ‘Doo The Bop – I saw an Alien’, meteen al goed ! Daarna mag John Ruocco ‘Elegy’ inzetten, gauw aangespoord door drums en bass tot energy improvisatie waar Fré zich op aansluit, het wordt dialogeren met doordachte partijen, Fré steeds beheerst en als het ware de noten kiezend. Zo ook op ‘in Memory’ wat Marek met veel cymbalen lardeert. Intimistisch, een ware herfstsong is het… Vrolijkheid, wat frivoliteit, dat is ‘Indulgence’ waar Manolo Cabras dan weer mooi aansluit op de pianopartijen van Fré. Dat pianospel weet je intussen wel te herkennen, percussief en afgemeten als het is. Dit nummer is meteen een stevige 10 minuten lang, laat veel ruimte voor de solo’s en de sax komt aan het eind mooi samen met de piano, wel een vermoeiend stukje waar ook de ritmesectie de hand in heeft ! ‘Even’ houdt het dan wat kalmer, is het enige niet uitgeschreven nummer op de CD, trouwens allemaal voor de rest eigen nummers van Fré. ‘Instant composing’ noemt dit en Fré mag daar een mooi eindje aan breien. ‘Thrill’ dobbert daar achteraan, houdt je alert en hier komt Fré volledig aan z’n trekken in de mooie pianosolo. John Ruocco weet daar geroutineerd achter aan te zitten en heeft hier ook weer ruim de tijd voor repliek en ook om af te sluiten. Rustig wodt het dan in ‘Ballad for One Peaceful World’ en daar zijn we nu wel even aan toe ! Manolo wat zangerig aan de bas en ook Marek houdt zich gedeisd zodat dit melodische stuk je even weet te verstillen, mooi !
’In memory’,dit keer met uitsluitend Fré solo aan de piano, sluit dan in schoonheid de CD af. Een CD die je vooral laat kennismaken met de pianist Fré Desmyter. Een Fré die hier kiest voor dynamische rechtoe rechtaan jazz, niks minder dan dat. Dat mag ook wel es een keer !