Dat Steven Troch het ééns zou maken in de blues hadden we al lang door, remember Dirty Dogs, een formatie die een tiental jaar terug al een absolute positieve indruk op ons na liet. Fried Bourbon, dat kort daarna volgde had ook al die feel. Jonge gasten die het authentieke roots ’n blues pad opgingen met een geluid dat je direct herkende. De gitaarlicks van Tim Ielegems , the voice, harpspel en performance van Steven Troch liepen in de kijker en Jurgen Claes was er toen ook al bij aan de groovy drums. Je kan dus haast zeggen dat deze formatie in deze samenstelling al bijna 10 jaar meedraait ware het niet dat even nabladeren in mijn little historyboek leert dat Jelle de Keersmaeker ook een hele tijd die bas beroert heeft. Fried Bourbon kende dus weinige wissels maar Jelle ging en Patrick Houthooft daagde op, het Fried Bourbon zoals we dat nu kennen draait intussen al sinds 2004 mee en doet dat steeds sterker. Ooit begeleidden zij meer dan eens onze international Roland Van Campenhout, al decennia lang het gezicht van de Belgische Blues en nu zit–ie bij hun achter de knoppen (in de studio dan wel) en bespeelt bijwijlen de omnichord. Goed gezelschap en d’er kan d'er altijd nog eentje bij, weliswaar als guest, maar wedden dat hij méér te zien zal zijn, nu hij ,believe it or not, in België woont : Gene Taylor, wijds bekend van (we noemen er maar twee : Canned Heat en The Fabulous Thunderbirds ! ) Dan denk je toch al gauw: Gene Taylor mag dan al nen toffe zijn maar die speelt toch niet met iedereen, nee hoor: die herkent talent ! Enorm benieuwd dus naar dit plaatje (want zo ziet het er ook uit, deze 'platengroeven'look is in !, voor wanneer terug naar het vinyl ?)
‘Go Ahead’ geeft aan waar ze voor gaan: rhythm ’n blues met een vlam in de pijp ! Boogiewaarts met ‘Stuck in the Mud’ en als ik zo die gitaar hoor denk ik zijdelings ook even aan ‘Tim’s Blues Combo’ want die jongens brengen ook zulke vette swamp, trouwens CD ook te verwachten één dezer maanden… Mooi puur Fried Bourbon, zonder daarmee aan Gene Taylor’s inbreng afbreuk te willen doen. En humorloos is Fried Bourbon ook nooit geweest. ‘Blue Picasso Night’ is een soort zwoele Mexicana, een tango met Juanita? ‘Burnerby Square’ gaat dan weer rockwaarts, Gene begeleidend op de honky tonk piano, Tim ook solowaarts en Jurgen daar druk roffelend tegen aan. Geen tijd of zin om stil te staan, dus jump ahead dan maar op ‘Turkey in the Corn’ , ongetwijfeld ook live goed voor een jive ! Morning Train’ met ‘Yeah yeah yeah yeah’ koortje gaat daar leuk achter aan en brengt Steven als bedreven harmonicist naar voren, ’t mag toch gezegd worden ! Op ‘Fry day’ klinkt die harmonica dan weer wat verveeld maar de gitaar van Tim toont zich speels als vanouds. Net als in ‘Poontang’ , een snelle jive waar bass en drums het tapijt openrollen voor die krolse gitaar van hem. Een hele goeie ! En zou dat die ‘Zenn percussion’ van Roland zijn die we te horen krijgen in ‘Same old World’ ? Niet slecht, maar ik ga toch eerder voor de swing van ‘Lushhead’. Spijtig dat de piano van Gene Taylor zich slechts begeleidend uit, solootje hier zag ik wel zitten, maar Gene houdt zich wel héél erg gedeisd, op alle songs trouwens, af en toe een stapje naar voren mocht, wat mij betreft… ’Soeshine Boy’ daarna komt voorzekers uit Chicago, dampend en sweaty en daar mag een lower tempo ‘Babylon’ achter aan, dat in vibrato mag eindigen, zeer fascinerende tune, heeft iets speciaals… je ne sais quoi…Tim Ielegems doet me anders dikwijls denken aan die andere grote Belgische rootsgitarist, Frédéric Martello, vroeger Blue Chevys, nu Poplawsky…
En dan eindigen we met ‘Streamline Baby’ maar we hebben de indruk dat het feestje niet helemaal gedaan is. Helaas volgt er geen bis maar haast 14 nummers lang in hoog tempo door de groef, dat vraagt naar méér…ben benieuwd wanneer ik deze jongens nog es live op de planken zie want helaas, de CD release voor een enthousiast Luchtbal heb ik toch wel gemist zeker ! Spijtig genoeg, want deze CD is een opsteker voor de hele Belgische Bluesscène en dus absoluut en warm aanbevolen !'