We moesten geen twee jaar wachten sinds ‘Twilight skies of life’ in 2007 verscheen want intussen hadden we ook al de DVD ‘Dedication’ alwaar we Pieter Van Bogaert nog aantroffen op de Hammond, maar die is intussen wel verdwenen. Julian vond het niet zo in dit nieuwe concept passen en nu blijft enkel nog Tenny Tahamata als de vertrouwde companion op bass en verder treffen we nieuwkomer Rob Heijne, voorheen van de Ruben Hoeke Bluesband, aan de drums. Back to basics dus in een traditionele driemansformatie, een rebirth óf als je wil, een ‘resurrection’.  Intussen zijn we ook al aan de 10e CD uitgave… had ik me wel even misteld bij de vorige bespreking ! Deze keer zit Julian goed op het Provogue Records, waar ook die andere gitaargoden (Walter Trout, Dave Hole, Rob Tognoni e.a.) hun plaatsje vonden. Dit in een 10-daagse productie, een opname in de vertrouwde repetieruimte, een boerderij in Duitsland en de opname zou heel erg de livesound moeten benaderen. Laten we dus maar gauw es luisteren…
Stevige up tempo boogie krijgen we meteen voorgeschoteld in ‘Moving to Survive’, een heel gedetermineerde Julian laat het direct weten: ‘I will move on, I will survive’. Overtuigend, net zoals in ‘Burning Soul’, slidegewijs over the highway. Sterk gezongen volgt dan ‘Runnin’ all my life’, the blues zeer aanwezig en verder Julian ook weer groots solerend. Tenny Tahamata kneed daar steeds die zware bass doorheen en Rob voelt zich hier al heel erg thuis, het klinkt allemaal als een formatie die mekaar goed aanvoelt. Slowblues time dan met ‘All I know’, een zoeken naar de zin van alles, in ‘a worried mind’. Daarna d’er terug stevig tegen aan in ‘Ain’t no change’ met een gitaar die wat van alles met zich meedraagt, wah wah en slide, uitbundig maar nooit onbeheerst, de songs, weer 9 eigen songs trouwens, hebben een ‘keurige’ opbouw en afhandeling. Nee , songs schrijven kan die Julian intussen wel ! En zo komen we aan titelsong ‘Resurrection’, gedragen door het ritme van de drijvende en klotsende drums van Rob, aangepord door Tenny. Een mooie song in z’n geheel. En dan mag het terug wat kalmer aan in ‘Stranded’ met dat haast akoestische steeds terugvallen op het songthema…en weer een hele mooie ! En wellicht het meest heavy nummer krijgen we naar het einde toe met ‘Junkies Blues’. Hier krijgen we Julian voor het eerst in deze productie op de bluesharp, naast een stevige portie slide en rauw vocaalwerk. Sterk, en ongetwijfeld ook live een topper. En dan zijn we al aan het einde. Show is over now, lights go low voor ‘Wrong way down’, een slowblues met huilende gitaar natuurlijk en een pling plong endtune.
Eindconclusie: geen resurrection, eerder ‘continuance’ op Julian’s gekende eigen bluesrockwijze,steeds dus met veel aandacht voor songstructuur en teksten. Niet voor niks één der grootsten van de bluesrock in Europa !