Deze onlangs in januari uitgebrachte ‘North Country Suite’ door het internationaal gewaardeerde Octurn gezelschap onder leiding van Bo Van Der Werf deed me eerst Wikipedia induiken want een beter voorbereid mens is er minstens twee waard en ik wilde deze keer gewapend aan deze bespreking beginnen ! Immers, als er gezwaaid wordt met termen als polyfonie en kontrapunt krijgt deze jongen door de muzikale complexiteit alleen al, er een punthoofd van ! Jazz heeft zich steeds vernieuwd en zal dat ook blijven doen, zo luidt het echter en Octurn is één van de leidende voorgangers in die beweging die tracht oud met nieuw te lijmen en te rijmen. Soms gebeurt dat zweverig, haast hypnotisch en hoog meditatief en soms barst daar tomeloze energie uit onverwachte hoek naar buiten. Maar wat mij vooral interesseert is, hoe het geheel aanvoelt. Kan je de muziek ook smaken zonder dat je je in een schaakspel van hogere kunne waant ? ’21 Emanations’ was al een haast mytisch vormenspel en ik ben benieuwd hoe Pierre Van Dormael, toch één der vernieuwers van de (Belgische) jazz zich door deze Suite gebaand heeft. Hij is immers de componist, de man met de breistokken. ‘North Country’ is alvast heel genietelijk als opener en voorganger aan het groovy ‘Sun Rising’, funky ritmesectie incluis. Ik mag die Chander Sardjoe wel met dat ‘Stéphane Galland’ achtige drumwerk van ‘m. In ‘Behind words’ krijgen we daar meer van en ook ‘Timetable’ deelt in de prijzen. Klinkt allemaal verder heel ‘Amerikaans’ en de mooie gitaartunes van Pierre, zowel als Jozef Dumoulin’s electronische spielereien houden je geboeid bezig. Een soort dialogeren in kontrapunt tussen die electronische Fender en de acoustische piano van Fabian Fiorini krijgen we in ‘Melting Ice’ ,ook echt een Big City tune. Vergeten we de blazers ? Laurent Blondiau, Guillaume Orti en een Bo Van Der Werf zijn er anders steeds onmiskenbaar bij, zoals in het very jazzy ‘Free Man’ en ik moet zeggen, de CD heeft me in de greep . Ook in de (weinige) stillere momenten, de ballads zowaar, zit heel wat gevoel en poëzie. ‘All places’ is er zo één, met zangerige contrabassolo van Christophe Minck en dat in schril contrast met het doorstappende ‘No retail’ dat de blazers ‘bounct’ tussen de afgebakende lijnen van een strakke ritmesectie ! En een gelijkaardige curve vertoont ook ‘Eye dance’. Dansende oogjes kan ik mij daar wel bij voorstellen… ‘3 Lights’ klinkt daarna wat aftastend maar met duidelijke songstructuur in een wat onwezenlijke sfeer omwille van de keyboardaanslagen. De blazers zijn echter kordaat en maken een eind aan het dwalen. In ‘On Earth together’ wordt er dan weer meer gezamenlijk gemusiceerd rond een funky bas. Een in ijle klanken experimenterende Jozef Dumoulin kontrasteert met een Fabian Fiorini aan de heldere piano en verder volgt ook een solo van de componist Pierre Van Dormael. Een goeie song die je meteen weer op het juiste spoor zet ! En dat spoor leidt je ook verder in ‘The Next Minute’, heel beweeglijk en van het beste wat er op de schijf te vinden is. Want ‘Flags’ kan dan weer minder boeien, met dat ‘zoekende’ karakter dat hier weer terug is… vind ik zelfs wat vermoeiend. Hoog tijd dus voor wat rust daarna met ‘Organized life’. Het is, aangevoerd door de gitaar, wat vredig wolkjes kijken, liggend op je rug in het North Country van Octurn. Voor mij mocht het best zo eindigen maar de North Country Suite wordt met ‘Howling Winds’ afgesloten en net nu begint de lente !
Eindconclusie dan: eigenzinnige moderne muziek met heel wat meer jazzfeel dan hun vorige ’21 Emanations’. Toegankelijker ook en, ondanks de naam ‘North Country Suite’ toch vooral jazz vanuit de buik van de metropool, zei ik het al niet: ‘Big City Music’ en best te smaken met de volumeknop wat hoger !