Weinig of geen bluesreleases geweest, de laatste tijd, dus grijpen we naar ‘Pop Off’ , de nieuwe van The Rhythm Junks en intussen toch ook alweer een tijdje uit. De vorige ‘Virus B-23’, uit 2005, stond bij ons hoog aangeschreven en dus waren we erg benieuwd naar deze opvolger. Zou die even sterk zijn ? Een eigen geluid, funky en gesteund door uitstekende instrumentalisten, deze keer met gitarist Geoffrey Burton aan de knoppen, de rechterhand van Arno en reeds in jarenlange samenwerking met Pieter-Jan De Smet, die hier ook op de guestlist staat, kwestie van de vocale partijen wat te verrijken. Steven De Bruyn is nu eenmaal beter op harmonica, geef dat maar toe. De band heeft sinds z’n ontstaan wat door woelige wateren gevaren en de bezetting ziet er al een tijdje anders uit dan in den beginne. Centraal staan daar nog de oprichters Steven De Bruyn en drummer Tony Gyselinck, maar Jan Muës is af, trompetten zijn nu in handen van Yves Fernandez Solino (op de vorige CD nog als guest) en Marie-Anne Standaert. Walter Baeken blijft heel standvastig aan de saxen en bass klarinet en voeg daar bovenop nog Peter Verdonck aan de alt-en baritonsaxofoon en dan is de blazerssectie kompleet. Jasper Hautekiet staat nu aan de bassen, Jan Ieven is ook af. Dat zijn de startposities voor deze bunch, fasten seatbelts, we gaan van start ! ‘Join the Bus’ start het feestje en nodigt al direct uit op de dansvloer, leuke poppy melodie, die trouwens de laatste maanden veel gedraaid werd op de radio, een hit dus ! Chantal Willie staat Steven bij op vocals. Het enige dat (mij alvast) stoort is dat repetitieve vibrerende omnichord geluidje op de achtergrond. Dat komt trouwens dikwijls in andere vorm terug op vele andere tracks, als je er op let krijg je de kriebels ! Zo ook op ‘Panamajumbo’, dat verder wat mamboachtig voortschuifelt. ‘Kerosene’ drijft op hoge wolken door de lucht,relax maar ijl, lijkt mij te kampen hebben met zuurstofgebrek. ‘The Machine’, ook al bekend van de radio tsjoekt op het ritme van de drums door het spoor. De blazerssectie onderstreept en ergens in het koor zingt Pieter-Jan De Smet ook mee. Meiske’ tikt op nummer 5 zachtjes verder, Steven op harmonica en fluitend, Tony Gyselinck op percussie. Het roept een beeld op van een voorbijgaand wandelaar tijdens de siesta, wel mooi maar erg kort… ’Number from Heaven’ steekt dan weer de vlam aan, een stuwende ritmesectie en Steven op harmonica maar helaas weer te vroeg gedaan, ik had de nestels van m’n dancing shoes nog maar nét dicht ! Gelukkig is daar dan ‘Monk it Up’ met die orchestrale blazersuitvallen, Steven volmondig op harmonica en jive that ! Chantal Willie steekt voor een tweede keer ook een tandje bij, mooi ! ‘Best kept Secret’ vervolgt met een wat ‘On the road again’ (Canned Heat, remember ?..) song, opgejaagd door een soortement van zweepslaagjes, ride that horse ! ’Pop off’, titelsong en eigenlijk meer ‘titeldeun’ laat zich waarschijnlijk uitstekend gebruiken om de live set in te leiden en is ook niet méér dan dat, 1 minuut en al gedaan …’Wham Bam’ is dan weer de ‘Rhythm Junks’ groove die we kennen, met een leidende, vette bas, uitbrekende blazers en een Tony Gyselinck als jonge hengst aan de drumkit. Dan weer een kuierende bass en een slaperige Steven De Bruyn aan harmonica en gebroken stem vraagt zich af: ‘Why can’t I get out of my bed ?’ De blazers beamen eveneens slaapdronken… een….geeeuwwww…blues, als je wil…En dat in schril kontrast met cover ‘Moskow Diskow’ van Telex dat hortend en stotend de spotlights opzoekt ! ‘Flow back to the Bow’ mag dan smakkend declarerend afsluiten en laat ook nog es een remspoor achter, een afsluiter, punt. Wat geeft dat als eindresultaat ? Een aantal stevige songs en een aantal nummers die in de startblokken al sterven. Die oogst is , ondanks de radiohitjes, toch wat schraal. Deze unieke formatie met sterke ritmesectie en blazers en dus géén gitaren (!) , mag méér werk maken van de songs alvorens nogmaals een nieuw werkstuk af te leveren, kwaliteit is er zeker in huis, alleen zitten we misschien met wat weinig inspiratie ?