Fris sprankelend maar dat heb je zo als je uit het hoge Noorden komt, opent Erja slidegewijs erg sterk met ‘Broadcast’, geschreven door haarzelf en producer en medegitarist/bandlid Davide Floreno  en je meent direct al een ontdekking gedaan te hebben met deze Finse schone. We hebben d’er anders dit jaar al wat zien langskomen, gitaarvrouwen,en tot nog toe staat Ana Popovic hier nog steeds op de eerste plaats, jong geweld Dani Wilde moet nog wat groeien en Deborah Coleman is wat over de top heen al kan je je daar nog erg in vergissen ! Erja Lyytinen nu dus wat in de spotlights na deze release op het Duitse Ruf Records en we zijn benieuwd wat dat verder zoal mag wezen op deze mooi verpakte CD (leuke foto’s…) ‘Everything’s Fine’ gaat boogiewaarts en stevig stappend verder en meteen krijgt mevrouwtje ook een stem want het intronummer bleef instrumentaal. Erja’s stemmetje is echter nog jong, wat liefelijk en leent zich zich zo meteen niet voor het bluesrepertoire, mist de kracht  en daarmee is de vergelijking die men dikwijls maakt met Bonnie Raitt, op dit vlak dus helemaal niet van toepassing en zwaar overroepen. Maar de gitaar, ho maar, die mag er bijtijds best wezen zoals ook op titelnummer ‘Grip of the Blues’ ,weliswaar wat poppy maar hier kan Erja zo lekker wegscheuren op de wah wah driven guitar. Harri Taittonen schildert met de Hammond een mooie achtergrond, fijn nummer ! T ijd dan voor één van de twee covers en ‘Steamy Windows’ van Tony Joe White en overbekend van de very dynamische Tina Turner versie ondergaat hier een low down-slow down kuur,maar is zeker niet minder zwoel, wel… anders... Zo hoorden we het nummer nog niet, mag er best bij op. Afwisseling troef anders op deze CD en als Erja op haar eigen liefeljke wijze ‘Inner Beauty’ brengt dan lopen we ook even op wolkjes maar dit mag wel niet te lang duren, is toch ook maar weer eens te poppy en mag het dus wat ruiger, ja ? Geen twee keer vragen want op ‘Let it Shine’ gaan we er gelijk wat steviger tegenaan, uitnodigende drums en vlotte gitaar incluis  al val ik niet zo meteen voor die wat overdreven reverb op de gitaar van Davide Floreno. ‘Wish I had you’ gaat daarna wat poëtisch vertellend verder en gelukkig maar is er wel steeds dat fijne gitaarspel van haar dat ons in de greep houdt…nu toch nog…Want ook ‘Unreachable’ is uit datzelfde fijne lakentje geweven en wat mij betreft zijn er nu toch wat te veel bloemetjes op geborduurd…’Voyager’s Tale’ is er wat later dan écht over en weg met deze zoete koek ! Stevige stamper ‘Rollin’ & Tumblin’ komt dan écht nipt op tijd om met haar aardig slidewerk te redden wat er verder nog te redden valt. Da’s anders niet veel want ‘Wanna Get Closer’ zou kunnen uitdagend geweest zijn ware het niet dat hier eerder vermoeidheid over en boven drijft…Benieuwd wat Donald Fagen hiervan zou gemaakt hebben ,deze song heeft mijns insziens wel potentie maar dat komt er helaas hier ook weer niet uit, geeuw, geeuw en sorry hoor. Maar op ‘Dissatisfaction’ krijgen we voor het eerst,maar meteen ook voor ’t laatst een wél vurige Erja Lyytinen met pit. Raar is dat, zij alleen met niks anders dan de drums die haar begeleiden, een goeie combinatie blijkt dat en één  die je weer wakker schudt ! Conclusie : niet echt the rising star waar we zaten op te wachten. Leuke band echter met als boegbeeld een sterke Finse gitariste die nog kan uitgroeien, maar de guts en of  de stem mist om er nu al te staan. Had ik meer van verwacht gezien de schitterende opener. Maar verder voor mijn part toch nog even in de Finse Fjorden te houden…