Het zal wel niemand verbazen maar de naam Kellie Rucker deed bij mij geen belletje rinkelen toen El Grande van The Hoodoogang met het nieuws aan kwam draven dat Miss Kellie zijn band had uitverkoren om haar te begeleiden op wat Benelux gigs. Meensel Blues zou de start betekenen voor een samenwerking die steeds tot kruisbestuiving leidt, beide partijen zullen d’er wat van opsteken, al lijkt het er nu wel op dat ‘The Gang’, zoals de band zich noemt, zonder vaste en uitstekende gitarist Fernando Neris, hier het meest van te leren zal hebben. Miss Rucker draait immers al meer dan 25 jaar mee op de bluesscene en stond op grote podia in de States met mannen en vrouwen met namen. Opsommen zou ons te ver leiden maar om madam even te plaatsen, dan toch enkele maar : Stephen Stills, Albert Collins, ZZ Top, Warren Zevon, Little Feat, B.B. King, Debbie Davis… ‘k zal maar stoppen zekers?... Je merkt het ook direct wanneer je ze on stage bezig ziet. Zij weet van wanten en neemt van begin af aan het roer stevig in handen. Je vermoedt Texaans bloed maar nee hoor. Geboren in Oklahama City maar verder heel ‘bereisd’,dzt wel ! Dat zij na al die jaren uiteindelijk naar Europa afzakt om hier het goeie weer te komen maken, mag dan ook verbazen, wat doet zo’n klasse dametje hier en in Duitsland en in.. Godbetert in…Kroatië?? Ach, daar kunnen best wat privé redenen mee gemoeid zijn, wij hebben toch maar geluk om ze hier te leren kennen en smaken, CD gewijs dan ! Want ze is verdorie een talent ! Rauwe voice, lots of singer songwriter talent en daar bovenop is miss Kellie ook nog een uitstekende harmoniciste ! Dat zij zich steeds weet te laten begeleiden door uitmuntende gitaristen als Coco Montaya of Albert Collins (al was dat eerder andersom, zij begeleidde hen…) heeft de lat natuurlijk ook hier heel hoog gelegd voor haar medemuzikanten dus Herman (Peeters), zet ‘m op joh tijdens de tour hier ! Op het ‘Church of Texas’ album is het niet anders, maar daar weet Kellie zich in de goeie handen van Jon Butcher, nu al haast een legendarisch gitarist . Jon prodjoeste niet enkel dit album maar schreef aardig wat mee, speelde de bas, zowel als de gitaar en leidde deze CD, na meer dan 18 eigen albums, naar een perfect staaltje van wat Kellie allemaal vermag met stem en bluesharp(s). Het klinkt allemaal very Texas en bijtijds heel stomend zoals op opener ‘I ain’t scared of nothing but love’ of ook nog ‘Never goin’ home’, op een ‘Yahooh’ country rock stomp rhythm dat je gelijk meeneemt, de diepe prairie in. Maar intimistischer werk wordt anderzijds niet geschuwd en daar past het lapsteel en dobrowerk van Ben Schultz dan weer mooi bij . ’Elysium’ is er zo één en ‘Mississipi rain’, daar wordt je bijna echt nat van, met een beetje voorstellingsvermogen, maar daar heeft het me nooit aan ontbroken. En Kellie is werkelijk groots op de mondharmonica. De gitaarlijnen van Butcher worden verder gedragen in de mondharmonica en vice versa. Van een beetje jazzy blues houden we ook en ‘Love and war’ is mij dan ook heel welgekomen, wel spijtig dat dit zo’n kort nummertje is… en dan moet het hier nog wel plaats maken voor zo’n echte countrydeun. ‘Take me as I am’, en dat is me wat te traditioneel. Let op, lang niet slecht in het genre hoor maar…te traditioneel.
‘Church of Texas’ dan, akoestisch, just the two of them, Jon, aan de gitaar en Kellie vertellend, zowel met de stem als op de bluesharp, een verstillend moment, opgedragen aan haar overleden moeder, Linda Love Linn, ‘the lady with angels on her shoulders’. ‘Shrimp coctail’ geeft weerwerk, een vluggertje met vurige Kellie aan een stevige smoelschuiver, gedreven door de snaredrum van Brian Holley…. En dan komt de machine weer op gang met machtig rollende en grommende mondharmonica en stevige gitaren. ‘Wild wild West’ zet je wel even op een verkeerd been want vervolgen doen we daarna met een tearjerker. ‘Took the wind out of my sails’ is mij wat te bleiterig, wellicht het minste nummer uit gans de verder voortreffelijke CD. Eindigen doen we dan ook gelukkig heel wat sterker met ’The heart’s got a mind of it’s own’, een gezellige schuifelaar en instrumentaal ook hier mooi ingevuld door de Hammond van John Gillotin. Het moge gezegd, we hebben d’er weer een sterke artieste bij leren kennen en zo zie je maar weer, je hoeft niet groot van gestalte te zijn om groots uit te pakken. Deze CD is oprecht een aanwinst en heb jij de kans om Miss Rucker ooit mee te maken of heden met onze eigenste ‘Gang’, dan moet je dat zeker niet laten. Die jongens hebben in Meensel bewezen dat ze haar aankunnen en kunnen verder alleen nog maar groeien onder haar deskundige, zij het toch wat authoritaire leiding ! Aanbevolen plaatje !'