Het is me wat ! 'The Big Four' is een meermaals voorkomend gegeven en kan slaan op major accounting companies, populaire duik en reisroutes alsook refereren naar leidende bouwmaatschappijen aan de start van de aanleg van de Central Pacific Railroad en ook nog (en nu komen we er al wat korter bij) verwijzen naar de 4 leading music industry labels (en dat zijn : Sony Music Entertainment, EMI, Universal en Warner, dit tussen haakjes...).Maar nee hoor, niks van dit alles. 'The Big Four' groepsnaam verwijst naar die typische New Orleans second line street beats, de four beat drums van het volkje dat in 'tweede lijn' achter de begrafenisstoet opstapt. En jawel, d'er zitten ook wel New Orleans getinte dingen tussen op deze verzorgde quality CD. Maar ook gans andere stuff zal je merken, allemaal heel divers van stijl en dat maakt da'k het hier toch ook wat moelijk mee heb. Het is in z'n geheel immers een vrij onsamenhangend geheel en daarom eerder een outing van het professionele kunnen van deze 'cats' want jawel, mijne dames en heren, deze mannen hebben het wel ! Niet verwonderlijk als je ziet uit welk nest de beestjes komen...Frontlijn,al kan je dat hier moelijk zo benoemen, want ze zijn mekaar méér dan waard, vormt oude bekende 'JB' Biesmans, ook bij Blues Lee intussen al wat jaartjes op de eerste lijn en showman pur sang ! Vanuit dezelfde band en eveneens bezieler van dit Big Four project hebben we 'Bird' Stevens, aan de staande en elektrische bas en Basie J., da's de volgende ( and here come the Netherlands !...) is de eerste van het Nederlands driemanschap in deze band. Piano, orgel, rhodes en bovendien een lekkere stem en zonder die 'Dr. Basie',die er in 2005 bijkwam zouden de Big Four nog steeds met z'n vieren zijn want broertjes Franky en Mo Gomez, bekend van de vroegere 'Harmony Two Tones' maken dit fijne combo uiteindelijk tot een kwintet ! Zoals eerder gezegd, niet in één vakje te douwen en zo krijgen we op deze 'The Congregation Sessions' jukebox (hun derde album al sinds 2000) weer een bonte mengeling . Om een goeie fond te leggen starten we met 'Honey Tongued', mooi in en uitgebast door Bird en werkend naar een climax. Sterk begonnen ! en GeneMc Daniel's 'Compared to What' bouwt soulvol verder in eenzelfde richting. 'The Preacher' mag daar op een real New Orleans manier bij aansluiten en laat je meteen ook kennismaken met de rijkdom van die tweede, lekkere stem in het gezelschap. Inderdaad,naast de wat zwaardere bariton van JB komt Dr. Basie hier snedig en sexy uit de hoek ! So far so good dus maar dan gaan we wat soft jazzy doorzakken op 'A Big Chunk', een instrumental en wat mij betreft hier niets meer dan een interludium. Het is me , na het vorige, wat te flauw loungy en mist karakter... Anders is het met cover'The Wobble' gesteld, dat hier fel mee in contrast gaat en staat. Boogie uit het vuistje and let the good times maar swingen ! Een eerste frons dus en dat zal wellicht de laatste niet wezen want het huisorkestje speelt daarna 'Early in the morning', dat ondanks de gitaar en pianosoli me enorm vermoeit, een soortement 'Henri Mancini Blues' en nee, daar ben ik geen liefhebber van...Het enthousiasme van in het begin heeft intussen een flinke knauw gekregen en ik hoop op beterschap. Gelukkig haalt 'Don't you' met het flegma van JB, de percussie en drums van Frankie en de elektrische piano van Dr. Basie me er wat bovenop maar het nummer sterft ongelukkig genoeg een nogal voortijdige dood. Beter is het gesteld met 'Carlos Rilla Chihuahua', een voorwaar sterk thema en uitstekende soli van gitaar en tenor. Hip shakin' op het funkrockende 'Sweet lover' daarna en zie, we geloven er weer in, de jongens zetten je echt van het ene been op het andere... A la Fred Flintstone daarna op quicky 'On my own', net geen twee minuten. Dat blijkt dus slechts een opwarmertje voor swingin' 'Bim Bam' , een oudje van Sam Butera met gitaarsolo van Mo, ja die good ol' spirit zit er weer gans in ! 'Pink Panther's Theme'van Henri Mancini schuift daar dan wat ongemakkelijk tegenaan en die had ik eerder achteraan gewild. Even hoopte ik ook op wat vernieuwende shuffle in het thema want daar leek het heel even naar uit te gaan, maar 'de Panter' 'blijft toch grotendeels die panter die we allen zo goed kennen en, naar mijn bescheiden mening, weer niet echt op z'n plaats hier staat. 'Dig this Menu,Please !' van Red Rodney was mogelijk wél meer op z'n plaats geweest na de 'Bim Bam' en 'Black Beans', die degelijke eigen jazzy instrumental moet nu wel als afsluiter dienen maar is mij daar dan weer wat te 'springerig' voor. Maar ja, wie ben ik ? Want uiteindelijk blijkt deze schijf, ondanks die paar inzinkingen,maar dat kan best een persoonlijk gevoel wezen, echt wél goed in de smaak te vallen, al moet je deze band best wel wikken en wegen als combo, want onder deze noemer schik ik deze formatie voorlopig nog wel, een quality-combo, welteverstaan,maar toch...'t is me wat te halfslachtig allemaal...Langs de andere kant en met de kerstdagen in het vooruitzicht best een feestelijke plaat om kadoo te doen !