Bass, Backing Vocals – Rob Vanspauwen
Drums, Backing Vocals – Gert Servaes
Keyboards, Backing Vocals – Wouter Haest
Lead Vocals, Guitar – Jan Jaspers

Jan Jaspers kenden we nog van de ‘Dizzy Dimples’,waar Gert Servaes ook nog bij drumde... Mede-oprichter van Voodo Boogie, Bart Lievens verliet in 2006 de band en toen kwam Rob Vanspouwen er bij om te bassen én, na een history van top préproducers als Jan Ieven en Marc Tee, nu ook zefs voor deze debuut-CD de productie en mix in handen te nemen. Voeg daar, niet onbelangrijk !, Wouter Haest op keyboards aan toe en je hebt ‘Voodoo Boogie’ zoals het nu bestaat, een Boogie Blues Band met een heel eigen aparte stijl, psychedelisch en met een taste and feel die gelijk bekend klinkt en toch vernieuwend is. Dát in de jaren two thousand waar alles al eens is gedaan…blijkt nu toch van niet, dus…
Nochtans maken ze met Howlin’ Wolf cover ‘Who will be next’ een vrij ‘klassieke’ entrée, stevig en doordouwend ! Maar titeltrack ‘Losing my cool’ heeft al meer die seventies smaak en Wouter zet daar knappe Hammond lijnen neer. Net als in ‘The Voodoo Boogie’, een wat Doors getinte instrumental die ook dweept met soulfunk ( Booker T. & The M.G.’s?). Een song voor de Hammond liefhebbers zoals ik er één ben. De gitaar van Jan Jaspers sluit hier mooi op het orgel aan en de ‘Boogie’ words klinken daar heel ‘Voodoo’ tussendoor. Erg geslaagd !
Volgt het tragische verhaal van ‘Cocaine Jill’, boven het zwaarmoedige getild door de boogie woogie pianoklanken van Wouter waarna ‘Bottle of love’ aansluit dat dan wel geen cover is maar ons oudjes toch wel erg herinnert aan de ‘Going down’ rockhit ,ook weer ergens uit de seventies, zeker in de intro is dat zo. Stevige danstrack, beetje psychedelisch ook, zo met dat ‘afdrijvende’ orgel…
Hélemaal met het hoofd in de wolkjes gaan we daarna verder met ‘I gave you love’ dat trouwens ook weer refereert naar de Doors. Hippietoestanden, fingers crossed in V en ‘Yeah, peace and love brother, for you too !’ Vrijwel naadloos zakken we dan wat Hendrix-achtig zuidwaarts in cover ‘Going down south’ van oudje R.L. Burnside, intussen ook al een paar jaar een andere weg opgegaan, namelijk richting heaven. Daar zit ook, al een paar jaar langer dan, John Lee Hooker en met zijn ‘Walkin’ the boogie’ gaat het onmiskenbaar traditioneler, in a ‘stompin’ way, al moet het gezegd dat hier ook de Voodoo Boogie deken alles wat afdekt en da’s maar goed ook, wie heeft er nu behoefte aan exacte copies ? Boogie blijft echter steeds de hoofdmoot, zo ook op ‘Party Man’ waar de vette zangerige bass van Rob mee voor de zwoele sfeer zorgt. En steeds is daar weer dat haast hypnotiserende orgel van Wouter Haest dat wel héél erg bijdraagt tot die eigen Voodoo Boogie stijl. Zo komt dat nu weer aan-en opzetten op het uitputtende ‘Dance with me’, dat gelukkig maar een goeie 2’30’’ duurt, niks voor hartlijders ! Heb je intussen al in sferen vertoefd, walvissen had je waarschijnlijk nog niet gezien. Die komen er dan nu aan in J.B. Lenoir’s cover ’The Whale Has Swallowed Me’ dat aangedreven wordt door de roffel van Gert Servaes en verder de honneurs voor het soleren overlaat aan Jan Jaspers op gitaar. En als het ware een ode aan de boogie is dan de mooie afsluiter ‘Boogiematic’, laat het ons houden op Robert Johnson, the electric way ! Tijd voor de eindbeschouwing:het houdt niet op ! Deze CD is eens temeer een ontdekking op het bluespad waarvan je dacht dat je het nu wel gezien en gehoord zou hebben. Mijn advies luidt dan ook : Be open minded en fill your head with ‘the Voodoo Boogie’! of ook nog : Voodoo Boogie is a legal drug ! …




 

Winus