Tom Van Dyck doet steeds meer aan Duke Ellington denken. Hij slaagt er in om schitterende muzikanten samen te brengen die er, door zijn composities en arrangementen, in slagen om boven zichzelf uit te stijgen. Hij is zelf ook een uitstekend instrumentalist maar is nooit te beroerd om anderen te laten schitteren. En dat hij net als 'the Duke' een meester is in arrangeren konden we recent nog vaststellen op de CD Yellow Sounds van het Saxkartel.

Met t unit 7 gaat hij nog een stapje verder. Het septet combineert de voordelen die een bigband biedt met die van een kleinere groep. Zo kunnen de blazers in sectie samenspelen en zijn ze groot genoeg om de complexe arrangementen waar TVD zo goed in is ten volle tot hun recht te laten komen. En de band is klein genoeg om als een echte 'groep' samen te spelen. Liever dan van een 'project' of een 'concept' spreken we in die zin dan ook gewoon van een 'groep' als het over t unit 7 gaat. Een groep van zeven muzikanten die elkaar stimuleren, inspireren en erg goed op elkaar zijn ingespeeld.
'the wind's caress' opent met 'dislectically divided', een klassiek opgebouwd nummer dat meteen de toon zet voor de rest van de plaat. Drummer Herman Pardon en bassist Mark Haanstra stuwen het nummer dat de kans biedt om kennis te maken met TVD als altsaxsolist en met Ewout Pierreux die op piano de lijnen mag uitzetten. In 'springwaltz', het langste nummer van de plaat, mogen Fred Delplancq op tenorsax en Michel Paré op trompet laten horen wat ze in hun mars hebben en maken we kennis met de 'vette' sound van de fretless bass van Haanstra (zonder in superlatieven te willen vervallen, we moesten aan Jaco denken. 't Is wat...). Naar het einde mag de trombone van Andreas Schickentanz het thema hernemen waarna de anderen aansluiten en het nummer in een gezamenlijke apotheose afsluit. Wat ons betreft zonder twijfel het hoogtepunt van de plaat. 'bewitched, bothered & bewildered' is een standard (compositie R. Rodgers) die we vooral kennen van een prachtige versie van Ella Fitzgerald. Zij bezingt daarin de onmogelijke liefde van een iets oudere vrouw voor een jonge man. "I'm vexed again, perplexed again, thank God I can be oversexed again...". Het moge duidelijk zijn dat dit een nummer is dat over passie gaat. TVD en Michel Paré mogen dit met een sopraansax en en trompet duidelijk maken. Moeilijk. En we gaan ervan uit dat het dissonante fragment van de sopraan staat voor het onmogelijke van de liefde. 'pick-up piece' - 'the chase' - ' the wind's caress' (met bigbandblazerssectie en funky Ewout op fender rhodes) - ' tisda' (erg gevoelige ballad met kippenvelpianolijntjes, Jaco-bass en zzztrompet -zuiver, zacht en zwoel) en 'we'll get there' zijn de overige TVD composities en arrangementen. De plaat sluit af met 'serendipity', een compositie van Mark Haanstra. Het arrangement lijkt wel gemaakt om alle groepsleden nog even de kans te geven om te laten horen wat ze kunnen... .
Maar dat was al lang duidelijk.

2008 is nog relatief jong. Het zullen straffe Belgen moeten zijn die deze plaat gaan overtreffen dit jaar.