Talisman Music asbl
 |
4 in 1 : '4 in 1' |
||
|
We waren eind maart in de
Hnita Jazzhoeve en maakten daar een erg gesmaakt concert mee van '4
in 1',de groep rond Jean-Paul Estiévenart, een groep die toen wel
vaste bassist Sam Gerstmans moest ontberen maar Piet Verbist (van
o.a. het Jef Neve Trio) viel bij die gelegenheid wel voortreffelijk
in. Heel wat nieuwe composities kregen we voorgeschoteld en
natuurlijk kenden we Jean-Paul al van concertjes in de jazzzolder of
als hoofdact op JazzatHome of als sideman in deze en gene formatie
,maar zoals dat gaat : wanneer je foto's schiet gaat de muziek
grotendeels aan je voorbij, waar de ogen zijn, hebben de oren effe
geen plaats... Gelukkig zijn daar nog de CD's, of in het geval van
'4 in 1' dan toch alvast al een eersteling en die noemt '4 In 1',
net zoals de groep, da's makkelijk... Is het zo'n hechte schijf als
de zeer op mekaar ingespeelde formatie die we toen in de Heistse
jazzhoeve troffen?...CD in de schuif en 'play !' 'Time's mirror'
tikt meteen als een klokje binnen, is breekbaar en gevoelig bij het
trompetspel van JP (hier op deze CD nog geen floeren bugel te
horen...) maar de resonerende solo van Lorenzo maakt er voorwaar net
zo goeds wat vloeibaars van en dan wordt het een surrealistisch
uurwerk , net zoals dat van Dali...een mooie kunstzinnige start !
Dynamischer wordt het met 'Fred', die met een oplopende tempowissel
naar een tussensprintje leidt. Toon Van Dionant, aan drums, valt
hierbij op want die is zeer aanwezig op cimbalen en toms, zonder
daarbij opdringerig te zijn. Hij volgt gewoon de te gane weg, maar
doet dat wel uitstekend ! Je begint er trouwens ook bij de andere
nummers op te letten... Let maar op de intro van bvb. 'The Night
before Sadness', wat nu volgt. Het is een beetje een droef nummer
maar het ritme blijft vrij hoog en we maken hier zowel kennis met de
highblowerscapaciteiten van Estiévenart als met de inventieve,
verhalende gitaarsoli van Lorenzo Di Maio. In een hoog tempo gaan we
daarna verder met 'Strange Food (niet 'Fruit' dus), alweer een eigen
compositie van Jean-Paul. De solo van Lorenzo volgt die van
Jean-Paul en beide heren tonen hierbij duidelijk hun technische
kunnen , zonder er meteen ook een 'exposé van te maken, een 'ronde'
song is het, klassiek opgebouwd met een duidelijk begin en einde. De
volgende mag Lorenzo dan strelend aanzetten. 'The Old Lorry' is er
dan ook ééntje van zijn hand en da's een erg mooie ballade waar
eenieder zijn zegje mag hebben. Sam Gerstmans doet dat mannelijk
zangerig na de gevoelige tonen van Jean-Paul en ook Lorenzo raakt
die gevoelige snaar. Onnodig te zeggen dat Toon dat weer fijntjes
inborstelt. 'Vague' trekt zich dan steunend en krakend in gang. De
contrabas wordt aangestreken en Estiévenart heeft een beetje een
'zieke' trompet. Het is uiteindelijk Sam Gerstmans aan de bas die
kordaat de aanzet geeft tot 'Vague Part 2'. Het is wat een relaxte
rit 'along the seaside' zou kunnen zijn . Na een voorzet van JP
volgt hier een erg mooie solo van Lorenzo en eindigen doet de rit
met een 'coup de frein' van de bassist. In 'Benlliure' gaan gitaar
en trompet dan gelijk op, in wat uitmondt in een nogal drukke
discussie waar enkel de bassist zich onthoudt om even later zijn
'versie van de feiten' te argumenteren. De drummer beaamt en wat
later zijn JP en Lorenzo dan weer in harmonie samen... Klaar als het
zuiverste water vloeit Lorenzo ' L'Echo Du Sounds' binnen, da's weer
wat weemoediger en in Toon's spel herken je de lessen van de meester
aan het subtiele drumwerk, onze 'international' Dré Pallemaerts.
Vechtlustiger volgt daarna het intussen al bekend in het oor
liggende 'Swordsman'. Het thema klinkt als een soundtrack bij de
film. En ook hier weer een erg aanwezige Toon Van Dionant op
dribbelende drums en cimbalen. Soli van Estiévenart en z'n
beresterke sparringpartner Lorenzo Di Maio. Sam Gerstmans houdt
hierbij de rekkers erg gespannen en drijft deze song moeiteloos door
deze stroomversnelling. Applaus voor eenieder !
Winus
|
|||
