Carlo Nardozza; trompet, piccolo, Daniël Daemen; altsaxofoon, sopraansaxofoon, Melle Weijters; gitaar, Tom van Acker; contrabas, Steffen Thormählen; drum, percussie

Ik schreef het al in 2006 : deze jongens zijn individuele talenten en de 'Dozzy Suite' waar ze in 2005 op het jazzconcours van Avignon de prijs voor beste composities mee wegkaapten zou er ooit nog wel eens aan zitten komen, op plaat. Wel, that time is now en het zal menigeen plezieren, want het is werkelijk een schoon stukske muziek ! Het levensverhaal van de Nardozza's, 'Italobels', Italiaanse Belgen of is het toch nog Italianen in België ? Aangetrokken door het werk in de Limburgse Koolmijnen, een hard leven van labeur waar ook elke gelegenheid werd aangepakt om plezier en muziek te maken, zo ook bij de Nardozza's waar vader graag de accordeon boven haalde om te musiceren en Carlo en z'n broer speelden graag mee...'The Dozzy suite', dozzy, een afgeleide van de achternaam is het verhaal van zo'n Coalminer's life, een levensecht sprookje vertaald naar melodische jazz... 'Er was eens'...zo beginnen al de sprookjes en 'The Beginning of' is dan ook slechts de aanzet tot de warmte van 'The Birth of the Italobel', mede door de medewerking van gastmuzikant/accordeonist/muzikale duizendpoot Gwen Cresens gemaakt tot een levendig verhaal, een uitgebreid kleurenpalet, en roept een sfeer op van circusvolk of drukke marktjes en vrolijkheid, Italiaanse warmte... Melancholischer is daarna 'Going down To the Black Gold' of hoe een werkdag in de mijn kan verlopen, het afdalen, de gejaagdheid van het werk ! Gepaste interventie en overgang door Steffen Thormählen in 'Drum Intro', de overstap naar het frivole jazzwalsje 'Il piano a Bretelles', opgedragen aan pa Nardozza. Een lekker doorstapje is het, met Carlo in harmonie met Daniël Daemen en verder een Melle Weijters die hier en daar streepjes trekt met de gitaar. Sterke sopraansax solo van Daniël en interventie van Gwen Cresens en bovendien een Carlo aan trompet die laat horen dat ie met recht één van de highblowers is in het hedendaagse BJO, het 'Brussels Jazz Orchestra !' Dat het leven van de koolmijners geen groot feest is, weten we intussen, sociale onrust en longziektes...Plechtstatig en zwaarder op het gemoed weegt dan ook 'Perque'...perque a noi, da's een vraag die eenieder zich wel es stelt in het leven... een bezinningsmoment, opgedragen aan de moeder van Carlo die in 2003 zwaar ziek werd. Melle Weijters weet dat uitstekend naar de gitaar te vertalen, het luiden van de onheilsklokken, want ook aan the good times rond de steenkoolmijnen kwam helaas een end en dat krijg je mee in dit tweede én einddeel van de suite. Dramatisch ingevuld door drums en ook de accordeon klinkt meteen heel wat zwaarmoediger. Tom Van Acker mag afsluiten op bas en meteen ook de overgang maken naar het sensuelere 'Emmelia' en deze is opgedragen aan de echtgenote van Carlo, Emmely en daarbij eigenlijk aan al die goeie huisvrouwen die verdorie toch steeds de hoeksteen blijken te zijn van het gezin waarond elke familie zich vergaart ! Sensueel, zoals gezegd, met een zeer aanwezige ritmesectie in tempowissels en de soli krijg je afwisselend van Daniël en Carlo. Het is meteen ook het langste stuk uit heel de CD, ruim 12 minuten, maar je weet, als je't verhaal van een vrouw moet vertellen, neem je beter even de tijd ! Alle nummers lopen naadloos in mekaar door, zo ook nu weer met 'Duo',ook slechts een aanloop door het duo Daemen/Nardozza naar titelnummer 'Winterslag' waar het beginthema hervat wordt en alwaar ook Melle Weijters z'n expliciete mening aan gitaar mag verkondigen. Een multicultureel verhaal met zelfs slavische invloeden en terecht de finale van 'The Dozzy Suite' want 'Zahir', de afsluiter van deze schijf hoort daar niet 'officieel' bij.'Zahir' is muziek naar het boek 'De Zahir'(de altijd aanwezige) van Paulo Coelho, een liefdesverhaal dat je ook vertelt om in je binnenste te kijken, geen al te makkelijk 'wegleesboek' volgens de meesten, filosofisch en gedrenkt in mystiek. Neen, ik denk da'k dan toch maar deze muziek verkies met het roffeltje, zoet weggebast ook , de blazers in harmonie en verder nog een laatste keer de warme bandoneon van Gwen Cresens . Hier op deze 'Winterslag' zeker méér dan zomaar een op-of aanvulling en niet echt 'ánders' ook,wat dacht je. Wat zei ik weer in het begin ?..'een schoon stukske muziek' en da's dan meteen ook de eindconclusie : dit is een tweede mooie uitgave van het Carlo Nardozza Quintet, dat zich intussen profileert als een 'blijver'.





 

Winus