Backing Vocals – Gene Taylor, Jean Leclerc, Rohal De Ridder, Roland Van Campenhout, Tim Ielegems
Bass [Fender ; 57 Kay Bass] – Patrick Houthooft
Clarinet – André Donni (tracks: 6,12)
Drums, Percussion, Backing Vocals – Jürgen Claes
Guitar [Sitar] – Roland Van Campenhout (tracks: 13)
Guitar, Percussion – Tim Ielegems
Harmonica [Diatonic & Chromatic] – Steven Troch
Percussion – Roland Van Campenhout
Piano [Acoustic] – Gene Taylor
Trombone – Paul Van Wouwe (tracks: 12)
Violin – Phillipe de Chaffoy* (tracks: 6, 12)
Vocals – Steven Troch
Vocals [Female] – Marlies De Munck (tracks: 8)

Twee jaartjes mochten we wachten op de opvolger van 'Boogie Blend Blues' en wat we toen al zagen gebeuren, is intussen een vast gegeven : Gene Taylor, weliswaar geen vast bandmember, is er toch maar weer es bij. Maar strakjes meer daarover. Laat ons nu maar meteen beginnen, al heb ik het niet zo voor starter 'Ding Dong', een vertrouwde Fried Bourbon roots music feel weliswaar, maar het geheel zit me niet zo lekker en dat heeft niet alleen met de ijle pianosound van Gene te maken, de ganse song lijkt me niet zo goed 'rond' te draaien...over naar track 2 dan maar want ' My Sweet Girl' zit, wat mij betreft, héél wat steviger in het zadel. Shufflegewijs dan wel maar het goeie gevoel komt me nu toch al gauw terug... denk dat deze song een heel wat betere opener voor de CD ware geweest ! Gastmuzikanten her en der verstrooid over de CD en hier krijgen we de sax al mee van Stefan Thaens, al is dat slechts voorzichtig in of aanvullend. En dan gaan we achter de kist aan met het weerom sterke 'Angelina' .Een soortement dodenmars is het in pure New Orleans stijl , koortje incluis. Zo'n New Orleans feestje loopt echter al gauw uit de hand en zo gaat het ook met 'Black Cat Bone', een stevige up tempo swinger en Jurgen Claes geeft er een lap op ! Blues ? Met 'I got you on my mind' krijgen we die akoestisch mee maar de bluesharp van Steven snijdt me hierbij wat te scherp, lijkt me ietwat te 'geperst'... En dan gaan we de zotte toer op, alle hens aan dek, en dat betekent meteen ook wat gehuurde matrozen d'er bij als daar zijn : een opgewekte André Donni aan de klarinet, wie we daar hebben !..en Philippe de Chaffoy aan de viool, zeg maar fiddle in dit verband. Deze 'Camel Chase' klinkt Oosters, draaft op klepperende paardenhoeven en ademt evengoed wat Mexicaanse Ranchero. Een multicultureel uitje als het ware en de mondharmonica van Steven klinkt hier wél lekker bij, voor de chickenthing zorgt Tim ! 'Open your heart' is daarna een rockertje met Steven ietwat ouwerwetsig gecharmeerd aan de vocals en Tim speels in de gitaarsolo. Volgt een 'Candy' give and take spelletje met Marlies De Munck aan de female vocals, een jive met Jurgen Claes roffelend op de snare drum, best leuk maar niet meer dan een plezant tussendoortje. Geef mij dan maar het echte boogiewerk van 'The River Styx' , stuwend en transcendent met producer Roland aan de sitar, ongetwijfeld het beste nummer van de CD en de mondharmonica van Steven klinkt hier ook als vanouds. Eén van die zeldzame langere nummers op de CD is het want de meeste andere liedjes draaien zich op goed 3 minuten af, afin,'t mag er zeker best wezen, sterke song !' Doin Time' is ook een lekkere 'doowap doowap' tearjerker en heeft alles met zich mee behalve dan de backing vocals die 'k hier wél graag had bij gehad. Voor de rest goeie gitaarsolo en hier weer Stefan aan de tenor, al mocht dat wat meer geweest zijn.... En dan gaan we flnk doorstappen op 'Biggest Little Sumpin' , net wat we nu nodig hadden zie, om dit feestje wat verder uit te bouwen. Meteen daarna zakken we met 'Loaded Dice'nogal bezopen onderuit...New Orleans once again en dat gaat uitstekend zo, met die klarinet van André Donni en de trombone van Paul De Wouwe er bij...de viool van Phillipe zit er volgens de CD hoes ook ergens tussen maar die kan ik er écht niet uithalen, zit in het geheel wat verscholen...De 'Deep Fried Boogie' daarna, met Tim Ielegems, hier aan de vocals voor één keer, deed me nadien nostalgisch terug grijpen naar MySpace pareltjes van de boogie groten van weleer, Ray Charles, Jerry Lee Lewis en Fats Domino. Deze boogie heeft het in zich, al verbleekt het wat als je gaat beginnen vergelijken met de originele stuff. Maar toch mooi zo en de piano van Gene leent zich hier uitstekend bij, al wou ik het eerder al zeggen : do not overdo this want in andere songs zijn die piano riedels van Gene toch wat magertjes, dus graag niet te veel gebruiken, wat de jongens gelukkig ook niet doen...'On my way' is dan weer de 'Fried Bourbon gospel' die ons stilaan naar het einde begeleidt...van deze CD weliswaar. Maar het is wél 'We Gotta Go' dat de deur mag toedoen. Fried Bourbon op z'n best is het, met Steven sterk op de mondharp en dat spoelt definitief het magere aperitiefje dat 'Ding Dong' voor mij wel was, buiten. Het New Orleans bandje stapt daarna de einder uit....Blijft de eindconclusie en da's er één die overwegend positief nijgt. Overduidelijk Fried Bourbon authenticiteit met een speelsheid die hier ook weer als een rode draad doorheen de eigen songs loopt maar het zijn toch vooral de pure boogienummers die het 'm voor mij weer doen, een aanrader is het alleszins voor nostalgische zielen !





 

Winus