Marc Matthys - Piano
Bart De Nolf - Contrabas
Dré Pallemaerts - Slagwerk
+ guest :
Vanessa Matthys - Zang
Fred Savinien - Percussie
Peter Verhoyen - Altfluit
David Linx - Zang

Het moeten niet steeds jonge leeuwen zijn die in in deze besprekingen aan bod komen. Voorwaar verruimen zij telkens weer onze horizonten maar in het brede muzikale landschap zijn daar ook muzikanten en componisten zoals pianist Marc Matthys die steeds weer trachten oud met nieuw te verzoenen, klassiek, pop en jazz en dat in een hoogst persoonlijke stijl en voorzien van de beste attributen, als ik de medemuzikanten en gasten zo oneerbiedig mag benoemen. Zo bestaat het trio uit vaste waarden Bart De Nolf aan bas en Dré Pallemaerts aan de drums maar verder komen ook aan bod : dochter Vanessa Matthys, eveneens klassiek geschoold, de Franse percussionist en showman Fred 'El Pulpo' Savinien, die wij ons nog herinneren van de concerten met Bruno de Bruxelles; Peter Verhoyen, Brugs klassiek fluitist en David Linx als special guest aan de vocals (op 'Alfie')...voorwaar een bonte verzameling ! Dat het geheel resulteert in een lappendeken van stijlen, dat is dan ook te verwachten, hoe rijmt deze directeur van het Conservatorium van de stad Kortrijk dat allemaal aan mekaar ? Laat ons maar eens luisteren naar deze productie die onlangs uitkwam bij het 'Alley Cats' jazzlabel van een oude studiegenoot van Marc, Patrick Mortier...
Zoals het hoort voor een productie die in de zomer gereleased wordt schuift ' La Petite Mambo' van succesvol veelschrijver Erroll Garner warm naar binnen, speels en dartel zonder daarom te uitbundig te worden, dat ga je trouwens op deze schijf niet vinden. 'El Pulpo' maakt het trio tot een kwartet (ter ere van de Cubaanse percussionist José Mangual volgens de bijsluiter). 'A House is not a home', wereldberoemd nummer van Burt Bacharach, krijgt daarna een jazzy toets en de heel lekkere stem van dochter Vanessa Matthys mee en ook het daaropvolgende 'A.C.J.' (de initialen van Antonio Carlos Jobim, een pionier van de Bossa Nova) maken deze schijf totnogtoe very easy listening, te genieten op het zomerse terras...En ook 'Alfie', een heel herkenbare, maar rijpere David Linx op het thema van de gelijknamige film van Lewis Gilbert uit '66 , is best aangenaam (en dan moet je weten da'k eigenlijk helemaal niet zo Linx gezind ben !) 'Blues for Oscar', je mag tweemaal raden ter ere van wie... is de blues, baby ! en je weet, dat gaat hier als pap naar binnen ! Bart mag daar inleidend voor Dré de solo aanzetten en verder kabbelt deze eigen song mooi op 12 maten verder. 'San Juan' heet dan een trage Argentijnse dans te zijn 'met een knipoog naar Bandoneist-componist Astor Piazzzolla' maar heeft wel alle passie onderweg verloren, is bloedeloos en mag voor mij al gauw eindigen, beetje oppassen nu toch want de stemming is al gauw aan het veranderen...Klassiek getinte stukken hadden we intussen nog niet gehad maar 'Corelli Today' brengt daar nu verandering in. Een thema van de Italiaanse violist uit de 17e eeuw is het, maar eerder een variatie op dat thema, zoals ook voorheen Rachmaninov dat deed en zo krijgt dit toch nog wat jazz in de sloffen, al wordt het nooit echt mijn ding. Nee, dan liever Cole Porters' 'Get out of Town' met Vanessa aan de vocals maar verder vooral een erg bevlogen Marc, jazzy swingend achter de toetsen, daarbij aardig begeleid door het trio + één, 'El Pulpo'. Jazz en Bach daarna, da's weer niks voor mij, vrees ik, deze 'Siciliano - The Summer knows', al ben ik daar ook eerlijk in, erg zwaar is het allemaal niet maar de 'doededoe's van Vanessa hoef ik niet, de overgang naar The Summer knows' is anders wél knap gemaakt. Maar ik hoop nu toch weer gauw op wat frivolere dingen zoals, jawel 'Simple Waltz', een eigen jazzy wals doorstappertje met ruimte voor wat knap solowerk van de ritmesectie. Volgt een nummer van onze Toots en je hoort 'm hier al in gedachten bij, innemend op z'n mondmuziekje, op deze 'Ballade voor Damiaan'. Marc zet deze ballade echter ook zo,zonder Toots, gevoelig neer, het is een mooi en stil moment. Op kousevoeten en in salonrok komt 'Fantasy on KV 331' er dan aan , een Mozart thema, door Marc netjes naar jazz vertaald. Erg zoet zijn we toch weer bezig en 'That's all' van Bob Haymes doet daar nog twee klontjes bovenop, help ! ..ik vrees van te versuikeren nu ! De mooie vocals van weerom Vanessa en het uitstekende pianospel van Marc, het mag gezegd, maken echter veel goed. Datzelfde geldt voor de schone ballade 'Illusion', mét afgeborstelde percussie en 'Lamento', het ultieme einde, een pianosolo, ter nagedachtenis van de betreurde Gentse levensgenieter en pianist Bob Lalemant die in 2006 op 79 jarige leftijd overleed. Dát, beste lezer is niets meer maar dan ook zéker niet minder dan de laatste CD van Marc Matthys, die hiermee deze 'Shades' afrondt, zijn intussen.. 18e CD? Luisterjazz is het, bij voorkeur in het salon te genieten bij een glaasje port, niet morsen op het parket...Dat de hoogzomerse begintunes je eerst wat op het verkeerde spoor zetten is daarbij ook niet gans waar. Dit is, meen ik , Marc Matthys ten voete uit, degelijk en hoog kwalitatief, echter niet thuis in nachtelijke jazzkroegen waar zweterigheid en bop troef zijn, maar heeft niet alles zijn waarde ? ...






 

Winus