Matt Schofield – Guitar, Vocals Jonny Henderson – Hammond Organ, Wurlitzer Piano, Piano Jeff ‘The Funk’ Walker – Bass Alain Baudry – Drums, Percussion

At Last, eindelijk komt het er dan tóch es van om een CD van mijn idool Matt Schofield te bespreken ! De laatste nieuwe, intussen toch ook al een tijdje uit bij Nugene Records, ligt hier voor mij te blinken en gelijk neem ik toch ook graag de gelegenheid om door Matt's vorig werk te bladeren, want dat mag er best ook wezen, de schijfjes waren een hele tijd mijn enige muzikale gezelschap in de wagen, keihard dan nog wel, want écht extatisch goed !
Op z'n 18 werd Matt professioneel muzikant en na een leerschool on the road met o.a. Dana Gillespie zette ie uiteindelijk met z'n trio, met verder keyboardenist Jonnie Henderson en jazzdrummer Evan Jenkins (intussen na een lange samenwerking met Matt, nu bij pianist Neil Cowley van de vroegere acid jazz band 'The Brandnew Heavies'), een eerste CD neer in 2004 : 'The Trio, Live' noemde die en da's waar alles mee startte. Vooral covers stonden op die 8 track plaat zoals 'Every day, I have the blues' van Peter Chatman, 'Cissy Strut' van The Meters of ook nog ''Travellin' South' van Albert Collins. Niet steeds zo zuiver geregistreerd toont deze schijf toch meteen waar het allemaal om draait, jazzy, melodieuze rhythm en onmiskenbare blues waar, naast Matt zelf, Jonnie Henderson aan de Hammond, een bepalende rol speelt in de groupsound. Een teaser was het en het werd gauw uitzien naar méér van deze veelbelovende band rond stergitarist Schofield, want zoeel was zeker : in lange tijd geen betere gitarist gehoord, smooth en melodieus, geen snarenrukker ! Een jaar later heb je dan 'Live at the Jazz Café',een andere live registratie, hetgeen Matt prefereert, en enkel verkrijgbaar op gigs of op de website. Niet getreurd want datzelfde jaar volgt ook nog 'Siftin Thru Ashes', met hier en daar nog een enkele cover zoals de zeer eigenzinnige versie van ' The Letter' (Wayne Carson Thompson), een gewezen hit van The Box Tops. Maar verder en vooral véél eigen funky werk zoals de titelsong of, vermeldenswaard, het fantastische 'Djam', een trio-compositie van het driegezelschap en natuurlijk songs die hij samen schreef met bluesfan, muze en partner, zijn Canadese vriendin Dorothy Whittick, die vanaf nu steeds meer in de credits komt te staan. Daar zijn pareltjes bij zoals de haast nu al traditonal 'On my Way'en hier op deze plaat zien we ook een eerste keer Jef Walker opduiken als guest op een nummer waar ie zelf trouwens aan mee schreef, 'Hard Lines',was dat.
Voorganger van 'Heads...'dan, is 'Ear to the Ground' uit 2007 en die bevat nog maar een paar covers : de starter 'Pack it Up' van G. Chandler en spoorsluiter 'When it all comes down' van Will Jennings. Verder allemaal songwriter-combinaties uit eigen orde en ook daar zit Dorothy weer dikwijls tussen. Uptempo wisselt af met funky of gaat naar de pure blues, zoals in ballad 'Once in a While'. Op deze CD, in Nederland opgenomen, nu ook weer een guest en dat is Big Pete Van der Pluym (van The Backbones) aan de mondharmonica en dat instrument hoorden we nog niet eerder op Matt's opnames... Mijn persoonlijke favoriet op deze CD is zeer zekers 'Cookie Jar', een samenschrijfsel van Matt, Jonnie en, hoe kan het ook anders, Dorothy Whittick. Het is een krachtig gezongen nummer met een Jonnie Henderson die ons op de Hammond naar de hemelen voert, en Matt die daar gitaarvirtuoos op invalt, al zal deze beschrijving wel geen 'goed' Nederlands wezen.
Het zal zo ongeveer een jaar geleden zijn dan, dat we Matt met diens vertrouwde trio nog eens zagen aantreden bij Louis , in Mol, en d'er bij die gelegenheid ook van profiteerden om hem wat vragen te stellen over de komende CD, deze dus, die toen nog moest gemastered worden. Die CD is d'er echter nu en wordt het dan nu verdorie eindelijk dan eens genen tijd om die aan de CD-speler te voeren ?

Continuïteit, een vervolgen op voorgaande is het op deze verzorgde plaat al is er natuurlijk wel 't één en 't ander veranderd ook. Het trio werd een quartet met het toevoegen van oude bekende Jeff 'The Funk' walker aan zowel de upright maar veeleer aan de electric bass, Evan Jenkins verdwijnt aan de drums, wordt vervangen door de in Frankrijk geboren Alain Boudry maar intussen genoeglijk bekend van o.a. Otis Grand en natuurlijk ook vroeger bij Ian Siegal. De basis blijft echter met, naast Matt, de onovertroffen Jonnie Henderson, al heb je op deze schijf heel wat minder duels als vroeger en zit Jonnie méér aan diverse keys dan aan de Hammond zelf (een omgebouwde Korg overigens, beweren sommigen...) Da's natuurlijk wat spijtig want die Hammond/guitar spelletjes waren vroeger (en vooral live dan) een wezenlijk deel van de show...

Alleszins gaan we behoorlijk goed van start met 'What I wanna Hear', een solocompositie van Matt en voortbordurend op de traditie: Lekker gezongen, melodieus en gitaartechnisch zeer sterk, niks voor niks is Matt al dikwijls uitgeroepen als waarschijnlijk de beste gitarist die het UK ooit gekend heeft ! Alain Baudry steekt a la New Orleans van wal op 'Live Wire' en Jonnie geeft op z'n Wurlitzer van jetje en nee, da's nieuw voor ons, hadden we in vorig werk nog niet eerder gehoord. Die elektrische piano blijft ook in 'War we Wage', een slowdown piece, 'smouldering' staat in de perstekst, smeulend dus en beter kon ik het zelf niet gezegd hebben, mooi ! 'Betting Man', eigenlijk het titelstuk van de CD slaat zich met fijn drumwerk en een back beat door een meeslepende melodie. The Blues ? 'Lay it down' bedient je op je wenken en herinnert aan een ouwe Fleetwood Mac. Ook weer een eigen nummer, zij het meegeschreven door...Dorothy, de vlam dus en de passie ligt er bovenop, zoals het een goeie blues vermag...Terug naar de onderbuik dan, al denk ik dat we daarnet ook al daarvan kwamen, met de very funky en loopse gitaar in 'Can't Put You down' en, ik kan het niet helpen, ik denk er bij dit nummer steeds en direct een heuse blazerssectie bij, die zou hier absoluut niet bij misstaan, zit eigenlijk in die ganse funktraditie...De smooth blues cover 'Woman Across The River' van Crutches/Jones geeft ons dan eindelijk nog eens Jonnie op de Hammond C3 en rondt mooi af, ik hou zo niet van fade outs.. 'Nothing Left' is weer een soloschrijfsel van Matt, jazzy en ware er niet dat intrigerende gitaarspel, dan zou je't haast loungy durven noemen....maar nee hoor, daar is 't veel te 'écht' voor ! 'I Told Ya' gaat pompend voort op het bekende Matt Schofield pad, mooi ingelijst door Jonnie aan de Hammond en in een steady baan gehouden door een uitmuntende ritmesectie, zij zijn d'er steeds, Alain en Jeff, niet echt opvallend maar wél zoals het hoort, foutloos en met perfect lopende motoren...plus Jonnie hier aan de pianokeys , da's ook nieuw. Dat vervolgt zich even later in Elmore James cover 'Stranger Blues', een jive met Matt krachtig aan de vocals, best leuk maar ik hoor 'm toch liever met eigen werk. We gaan d'er daarna uit met wat low down lights in de 'fast slow' 'Not Raining Now', da's er nog ééntje voor op de dancing floor en dat wordt stilletjes weggefade...naar een volgend album zullen we maar denken ?
Dat we van deze band alleszins nog meer gaan horen, daar twijfel je niet meer aan na deze beluistering. Matt en Jonnie vonden immers ( al leek dat éven wat moeilijk te gaan worden) in Jeff Walker én Alain Baudry de perfecte ritmetandem om nog een lange weg af te leggen !







 

Winus