Bass, Contrabass – Chris Michel (2)
Drums, Cajón – François Miniconi
Guitar, Dobro, Keyboards, Vocals – Nico Backton
Harp – Richie Faret
Lead Guitar – Thierry Lopez (tracks: 11)

Nooit eerder van gehoord, van deze oorspronkelijke Vlaming, al zal ik 'm waarschijnlijk wel al eerder gezien hebben, in het gezelschap van Marc Lelangue, waar die vroeger begeleider van was. Afin, inderdaad een wat vreemde levenswandel heeft deze 33 jarige Gentenaar tot nog toe achter de rug, daar lees je alles over op 's mans webstek. Geen nieuweling dus, en behoorlijk opgeleid ook, deze Nicolas 'Nico Backton' Debacker, met o.a. Antwerpse jazzstudio achter de rug. Nico verloor zich echter in de blues en da's een hemd dat 'm goed past blijkt nu, al zijn d'er wel 3 CD's nodig geweest en het Naked Production label om Nico hier in de schijnwerpers te zetten ! Een ontdekking voorwaar, deze waarachtige singer songwriter die zich schaamteloos hier als dé ontdekking van 2009 op deze bladzijden mag laten te vernoemen. Nico doet dat glansrijk met een mixture van eigen werk en covers , gearrangeerd door hemzelf en z'n illustere Franse kompanen, 'The Wizards of Blues' en, laat je op geen verkeerd been zetten, héél duidelijk geen nieuw soort 'Wizards of Ooze'! Van deze laatsten was ik ooit ook nog enig fan en zeker na het verschijnen van hun eerste album 'The Dipster', wat ik geweldig vond.. maar die kwaliteit hebben die mannen nooit kunnen aanhouden. Verrekte spijtig, want daar zat een boel muzikaal (jazz)talent tussen...dit terloops gezegd, back to Backton nu, want die heeft met 'Roots and Stories' een behoorlijk eigenzinnig bluesalbum neergezet, een muzikale reis tussen stijlen, vooral akoestisch en daarbij geruggesteund door de mij onbekenden : Chris Michel aan bass en contrabas, Richie Faret aan de wat magische bluesharp en François Miniconi aan diverse percussie...mijne dames en heren, volgt U mij door... 'Roots and Stories'...
'Duncan and Brady' , da's starten met een 'moordsong', een lekker deinende traditional, bekend van o.a. Dylan en Leadbelly. Zo maken we meteen kennis met de wat doorleefde stem van Nico en de 'electrifying' buesharp van Richie Faret. 'Dig that Boogie ' is daarna meer elementair, een eigen footstompin' werkje, en helemaal een American countrystyle melody, alleen de fiddle ontbreekt hier nog. 'Louise Blues' volgt dan en je hoort meteen ook waar Fogherty vroeger de mosterd vandaan haalde. Een Big Bill Broonzy nummer, mooi percussief ingevuld door François Miniconi en voorzien van diverse gitaren , echoënd achter de indringende vocals van Nico. 'Blue Monday', ééntje van Fats Domino is gezapig gebracht, minder swingend dan Fats zelf dat deed maar best gezellig en trouwens wat boogie woogie piano (waar voor Nico alles op 7 jarige leeftijd mee begon) is er ook bij. Voor mij anders liever het gitaarwerk zoals in 'Bad Times', een eigen nummer, solo gebracht met slechts de eigen begeleiding op dobro. Een echte blues is het, gekreund en gesteund gebracht, een 'pijn' stuk... Perfect daar op aansluitend , elektrisch en met een distorted begin is 'My Roots' . Een beetje hallucinant klinkt het allemaal tot Nico, ondersteund door de drums en aanpompende bass in een strakke beat klaar naar binnen valt, een buitenbeentje is het op deze plaat met een heel hypnotiserend ritme. In schril kontrast staat daar wat later 'Valentine's Day Blues' tegenaan, een 'On the Bayou' jive die je van het ene been op het andere laat schommelen en hier weer gepast aangevuld wordt door eigen gitaarsoleerwerk en de mondharmonica van Richie Faret. Een nummer, eerder ook al bekend door o.a. Bonnie Raitt. 'Baby, I love you', componist mij niet echt bekend, zou van Aretha Franklin kunnen wezen en daar zou ik zó meteen kunnen inkomen, kort en krachtig, mooi ! 'Tipitina', dat kennen we dan weer wel, duidelijk New Orleans stuff, met Nico, boogiewaarts op piano naar het einde toe, al is het nog twee nummers te gaan. Alleen het drumwerk van François klinkt me hier wat te 'rond', had het liever wat meer roffelend gehad... Wat gekraakt gezongen, straf zo op je 33, volgt dan de traditional 'Goodnight Irene', een mooie ballade en een slowertje voor onder de mistletoe, met Nico hier ook nog es aan de Hammond, écht iets voor deze kerstdagen en met een meerstemmig koortje dat mee afsluit, een hartverwarmertje...de mondharmonica maakt het geheel nog wat weemoediger. En dan...de blues...naar het einde gaan we met een paar erg mooie ouwertjes en de guestperformance van gitarist Thierry Lopez op 'T-Model Ford Blues', refererend naar James Lewis Carter Ford ?,een Amerikaans Bluesmuzikant uit het begin van vorige eeuw... De finale is echter voorbehouden voor het footstompin' Cigar Box Babe' van, hoe kan het ook anders, Bo Diddley.
Wel, voor mij was deze journey door styles zeker voldoende om mij te overtuigen van de bluesy kwaliteiten van ene Nico Backton . Geen wonder van 's mans succes bij onze Zuiderburen die d'er anders ook wel pap van lusten, van de blues ! En Nico mag dan wel z'n hart verloren hebben aan het Zuiden van Frankrijk, 't zal er toch ook steeds één van ons blijven. In 2010 weer volop te smaken op onze podia?...






 

Winus