Emilie Leysen Vocals - Nathalie Van Den Meutter Vocals - Luc(as) Canters Guitar, piano - Jan Van Dessel Drums - Michiel Somers Bass

Deze keer een nieuwkomer op de scène en meteen een vreemde eend in de bijt er bij ! Mooie stemmetjes, en daarnaast, jong naast 'oud', een combi van glanzende jona gold tegenover de meer belegen Cox, om het wat fruitig te houden en in de sfeer te blijven... Want wat doe je met duidelijk zangtalent en in welke aantrekkelijke vorm kan je dat presenteren ? Dat dacht Luc 'Lucas' Canters toen hij Emilie Leysen een eerste keer hoorde zingen in het repetitiekot in de tuin. Het waren hij en Celle Somers, een bevriend pianist, die het concept van Strange Fruit, met Jazzstandards in mekaar draaiden. De pianist verdween echter maar de zoon, Michiel Somers, vervoegde het gezelschap op elektrische bas. Een ex-drummer uit het hardrock circuit (Jan Van Dessel) gooide de ritmebox d'er uit en maakte naast gitarist Luc Canters, die ook al uit de rock stamde, het spel kompleet maar niet zonder dat Emilie een vriendin van haar, Nathalie Van Den Meutter, bij in het geheel betrok, want had zij ook niet zo'n goddelijke stem? 'Strange Fruit' dus, en wat voor een vruchtensapje draai je daar dan uiteindelijk uit?
Wel, 'One for my Baby' komt daar als starter al voortreffelijk uit, jazzy maar met onmiskenbare rockkantjes, da's de gitaar van Luc. In ieder geval een ultieme teaser, 'mature' gezongen en een lekkermaker naar méér. En dat krijg je er meteen achter aan met 'Duke Ellington's 'Squeeze me' , zwoel en uitdagend. Bovendien verfijnd gedrumd met subtiel cymbalenwerk en da's een opstekertje voor Jan Van Dessel die 100 % z'n stijl hiervoor moest bijwerken maar dat uitstekend blijkt te doen, (op plaat alhans, live lukt dat wat moeilijker). Wie vermoedt hier nog de drummer van de Boogie Clowns achter ?! En het gaat nog steeds de goede richting uit met 'Dat Dere' van Bobby Timons, jazz vanuit de heup met mooie samenzang en erg sterke gitaar van Luc die steeds met veel feeling de juiste gitaarlicks opdient, mooi zo !Fingerknippin' en stemmetjes die mekaar aanvullen , da's 'Roll with my baby' van Ray Charles, een swingende jive die op een bijna rockin' way een punt zet na een eerste sterke presentatie,tot nu toe niks dan lof immers. Een terecht rustpunt volgt dan met het alomgekende 'Nature Boy', slechts vocals en akoestische gitaar, wat hier in deze uitvoering voldoende lijkt. Echter, 'Lover Man',dat daarna volgt, lijdt aan 'te weinig', met nogmaals slechts die gitaar en een paar toegevoegde pianoaanslagen die er wat bovenop lijken te liggen. Spijtig genoeg blijkt dat ook verder in bvb. 'Gee Baby, aint I good to you' ,dat te mimimaal is qua instrumentatie waardoor het geheel wat ineen zakt en het is ook wat 'te bloedeloos' gebracht. Een oppepper lijkt dringend nodig maar het intimistische 'Angel Eyes' laat het geheel eerder wegglijden. Hier denk ik in gedachten dan graag een klarinet bij en vrolijkheid please ! Als je dan weet dat hier het dramatische 'Strange Fruit', de pure tragediesong van Billie Holiday, nog achteraan komt, dan mag je gerust spreken van een productiefout, 'Strange Fruit' droogt immers stilletjes op en dat maken de gevoelige vocals écht niet goed... 'Cry me a River' , een schitterende blues, heeft dan weer prachtige tempowissels maar de kleine band heeft dan spijtig genoeg de dynamiek weer niet die een uitgebreide bezetting (weer met bvb. klarinet en/of keyboards) hier van zou kunnen maken. Luc's weepin' gitaar klinkt weliswaar nog steeds uitstekend en aanvullend naast de vocals maar gelukkig is daar Gershwin's Summertime' een beetje later nog om deze 'Smoke and Honey' terug wat leven in te blazen, al duurt het wat lang om aangezwengeld te geraken. 'My Funny Valentine', waar duimbassende Michiel Somers zijn aanwezigheid ook even op de voorgrond mag zetten mag er wat later ook best wezen en frivool ... hadden we dat al gehad?...een beetje musette op z'n New Orleans , plezierig en fruitig met de geur van appelsientjes, deze 'Dance me' till the end of love', van Leonard Cohen ! Een beetje treurig gezongen, dat wel, maar mét strooien hoedje op. Heel anders dan afsluiter 'Hey Sweet Man'dat doet, met lange laarzen en vilten deukhoed schuin op de kop, valt ook wat buiten hetgeen we tot nog toe hoorden. Een nummer van streetsinger Madeleine Peyroux is dat, een bluesy wegzakker ,onderwijl circeltjes makend met de wijsvinger in het zand... en daarmee hebben we een ruim dikke CD van 14 nummers er op zitten. En de eindconclusie dan ?

Sterk aan de start, maar al gauw duidelijk makend dat het geheel lijdt aan zowel een onderbezetting als aan een zekere bloedarmoede, teveel intimistische songs aan een tempo die het geheel doet uitwaaien als een stervende kaars. Zonde, want de eerste nummers tonen aan dat het wél kan, alleen is het nog zoeken naar een (eigen) swingender repertoire en dat in een breder klankbeeld. Je denkt hier immers al te dikwijls klarinet, sax of keyboard bij en zoals dat steeds gaat : liever reality dan virtual reality ! Toch in het oog te houden, dit rocky jazzcombo, in deze fruitmand zit duidelijk talent !





 

Winus