Johan Loisen (Hobo Joe):vocals, guitar -Karel Keustermans: guitar -Ivo Tops: DRUMs - Roberto Simoni : bass

Het is intussen mei 2010 , 4 maand na het schielijk overlijden van gitarist Karel Keustermans (12/1/2010 ), hombre van het eerste uur en we hadden het verschijnen van een nieuwe CD van deze mannen natuurlijk graag anders zien verlopen. Nu is het een 'ter nagedachtenis aan..' geworden maar als laatste eerbetoon kan het wel tellen...Haast symbolisch staat de cartoon op de hoes voor het weggaan van Karel terwijl de andere hombres achterblijven. Pure symboliek van de hand van tekenaar Peter Van Gucht, medewerker bij Studio Vandersteen en aldaar leider van het scenarioteam Suske en Wiske, jullie allen welbekend. Voor zover de hoes van deze schijf die je wellicht toch nooit in de platenhandel gaat aantreffen, want slechts op 100 exemplaren gebrand...eat your heart out... Toch lijkt bij deze een bespreking gepast want de vorige demo van de hombres bereikte ons in 2007, dat is dus al een tijd terug en daar waren we toen niet zo enthousiast over. Recentelijk zagen we de Hombres Amplificados (nu met Marco Simoni aan de slaggitaar- Hobo Joe speelt voornamelijk de soli) nog als headliner op Meensel Blues 2010, en wat we toen hoorden kon ons al véél meer bekoren en dan was Karel d'er zelfs én helaas al niet meer bij. Hier op deze schijf nog wel dus en da's een buitenkans temeer om ze nog es in originele setup te horen.
 
Die opzet is er één van een hecht viertal dat gepassioneerd bezig is met de blues en zich geprofileerd heeft als een band met een eigen gezicht, een eigen geluid, niet protserig maar rustig het Chicago Blues pad bewandelend, met een repertoire waarin zowel vele eigen nummers een weg gevonden hebben als covers die vaak erg eigenzinnig gebracht worden. De soms psychedelische gitaarklanken van Karel zijn, samen met de erg karakteristieke stem van Johan 'Hobo Joe' Loisen het uithangbord van deze bezetting en verlenen deze mannen terecht hun plaats op de Belgische Bluesbühne. Dat sinds 2007 de keys achterwege gebleven zijn, daar staan we achter, het klinkt allemaal veel beter zo, al lijkt een mondharmonica vantijds wel erg geschikt als fill in...afin, da's mogelijk iets voor later, laat ons in deze samenstelling maar eens over de tracks lopen..
'Corina' (ik meen 'Corina Corina') van Blind Lemon Jefferson laat ons het station verlaten en nu hoor je meteen in welk wagonnetje we zitten ! Aangename shuffle en doorvlochten door de gitaarsoli van Karel, deze trein (ver)trekt in het juiste spoor..Vervolgen doen we met de B.B. King standard 'Rock me (baby)' en terwijl de bas doorpompt gaat Karel weer volop in de snaren. Twee covers om te starten dus, dan is het nu tijd om met wat eigen werk verder te gaan en 'Next Door Women' doen het werk, in a New Orleans way, met de roffel van Ivo Tops er bovenop en ja , Hobo Joe is meteen all lighted up ! 'The way I feel' dat is the bluezzz !, heeft een mooie intro van de twee gitaren en let op want vanaf nu begint Karel wel 'wolkjes te trappen', de gitaar wordt dromerig maar de song heeft genoeg body, daar zorgen Ivo aan de drums en en Roberto Simoni aan de bass wel voor...Met 'Don't push your luck', waarschijnlijk het meest stoere stuk op de CD gaan we rockend verder en zoekt Karel verder tussen het aardse,met de voeten op de grond, of het meer psychedelische werk.'Baby, please don't go' van Big Joe Williams sluit daar mooi achter want we zijn een versnelling hoger geschakeld en deze maakt een mooie twee-eenheid van deze songs. Want 'Tinseltown', da's dan weer wat anders, terug de New Orleans tour op, met wat tempowissels en strak afgesloten...wel spijtig dat je voor een live registratie wat weinig publiekreacties meekrijgt. Je moet daar natuurlijk ook niet mee overdrijven maar die verhogen toch dat 'live' gevoel...Dat heb je wel bij de start van 'Undercover Angel for the Blues' dat Tony Joe White schreef voor Tina Turner, een sterke versie met mooi gitaarwerk en de echo, de resonantie geeft aan het geheel iets magisch, iets onwerkelijks...De volgende song heeft ook nog wat speciaals want de boogie van 'Boogie Woman' drijft op een reggea groove en gaat even in een shuffle over alvorens af te sluiten, niet gewoon! Maar eigenlijk is de afsluiter 'Poor but Rightious' gewoon het beste van wat er op de CD te vinden is en een eigen nummer bovendien. Stuwend door de ritmesectie met de hobbelende bass van Roberto, dampend door de gitaarsoli, de catchy melodie en ja, een potentiële hit, als je't mij vraagt ! Maar niet te koop dus, deze schijf ...
Maak je geen zorgen, die 'échte' CD komt er wellicht ook nog wel es aan ...en Karel intussen? die keek naar benejen en vond het allemaal best wel heavenly good !
 




 

Winus