| |
|
|
Vocals – Emilie Leysen en Nathalie van den Meutter
Bass – Michiel Somers
Drums – Jan Van Dessel
Guitar, backing vocals–Luc Canters
Keyboards,backing vocals – 'Mr. G' George Johnston
Accordeon - Guy Leysen
Een wat 'rare ' combinatie,
schreven we bij het verschijnen van 'Smoke and Honey' in het
voorjaar van 2009, deze mix van jong en wat ouder talent, een
melange van jazzy nummers, gebracht door geschoolde jazzstemmetjes
Emilie Leysen en Nathalie van den Meutter , gebast door jonge
Michiel Somers, met de hulp van ex hard rock drummer Jan Van Dessel
en dit alles onder de vakkundige leiding van gitarist Luc Canters,
ook al uit een rocknest ! Het resultaat was helemaal niet onaardig
toen maar veel verder reiken dan een wat eigenzinnig combo deed het
niet. Het geheel bloedde wat dood op te veel intimistische momenten
en een wat schrale instrumentale invulling. Er werd intussen echter
verder gewerkt aan wat eigen nummers, er werd beloofd werk te maken
van die magere productie en nu, anderhalf jaar later is er dus 'When
the Blues' en wat geeft dat? De hoes ziet er anders helemaal niet
lekker uit, flauw- blauw, flets en sorry hoor, maar als je dit als
koopwaar uitstalt, dan kijkt er geen hond naar, 'blue' blues is geen
excuus. Ook de vlag dekt de lading niet gans, ook nu weer een
diverse keuze uit soul, gospel , jazz, een spatje funk en ja, ook
wat blues toch. 'I do it my way', dus loop ik nu met jou weer even
over de tracks, 11 in totaal en die reis zal zich uiteindelijk toch
nog lonen,blijkt... volgen maar... Toch voor we beginnen nog even
meegeven dat de band uitbreidde met een extra voice en wat meer is,
keys en da's een goeie stap voorwaarts.'Mr. G' George Johnston,
voormalig Canadees maar al 15 jaar in ons land en voorheen in
(piano) bars te vinden is nu vast lid van de band, geeft Luc ons
mee, en daarmee krijgt het combo weer wat meer body... De plaat zelf
dan, en die begint aardig met de traditional 'Walk with me (lord)'
op tekst van Lizz Wright, een wat 'wah wah'Frampton styled
gospelnummer met een mooie gitaarsolo van Luc tussendoor en in koor
afgesloten, mannenstemmen mooi incluis, zoals gezegd, best aardig.
Kennis maken met die extra voice van Mr. G doen we daarna met
'Blue's the colour' , pianolijntje erbij, swingt lekker weg en rock
is nooit ver uit de buurt met Luc's gitaar er bij.... Alleszins
mooie punten van de jury hier, want dat zal direct nodig wezen. Want
waar zijn de keys en met name het orgel nu , in het soulvolle 'If I
ain't got you' van Alicia Keys, foei toch.
Véél te braafjes, gezien het thema, volgt dan de 'soft-combo versie'
van Cole Porters 'Love for sale', schoon maar weer...te weinig,
gelukkig is 'Frim fram sauce' dan weer voor een stuk steviger, een
New Orleans riedeltje, na het Nat king Cole trio veelvuldig
gecovered en ja, nu toch ook weer in een mooi jasje gestoken, al is
dat met momenten wat mij betreft wat te veel in de plooi gestreken,
steeds die wat makke'combo-feel' weet je... Mr. G neemt dan de
leading vocals, Emilie en Nathalie beperken zich tot de backings en
replies in het eigen funky 'Realised' dat dan toch eindelijk eens
mooi muzikaal gans uitbreekt met orgel, guitar en drums die (een
beetje) meer uitgesproken zijn dan eerder. Lekker voor even maar
want 'Sad young men', met de accordeon van Guy Leysen is dan weer
terug een stil akoestisch moment met verder alleen de stemmetjes van
de meisjes en de gitaar van Luc er bij, een troubadour moment, deze
song van Tony Wolff en Fran Landesman, ergens aan de waterkant
(hoorde ik daar geen meeuw krijsen?...)
Leuker vind ik dan de soul van 'The Chokin'kind ' van Harlan Howard
waar de stemmen meer uitbreken , opbouwend naar een gospelmoment zou
je zeggen maar uiteindelijk toch verstillend afgebroken. Hemels mooi
gezongen daarna is het staatslied van de Amerikaanse staat Georgia ,
Georgia' dus, van orkestleider Hoagy Carmichael en natuurlijk kennen
we dat het beste in de versie van Ray Charles. Hier enkel het gouden
stemmetje van Nathalie Van Den Meutter en de gitaar van Luc Canters,
zei ik hemels ? Ja, de punten zijn hier terug aan 't aantikken en
'Some kind of Wonderful' doet er daar weer wat bij, een funky nummer
is het en ja, wat nostalgisch wordt je d'er ook wel van als je
daarbij even terug denkt aan Grand Funk Railroad...1974 was dat...
Hadden we nu intussen al een écht Billie Holiday nummer gehad ? Nee
toch, en dat mag dan zeker niet ontbreken als je 'Strange Fruit' als
groepsnaam draagt. Vandaar 'God bless the child'. George Johnston
zingt deze, de dametjes gaan mooi in harmonie naar de back, Luc is
hypnotiserend aan de schrijende gitaar en voorwaar, dit is een goed
geplaatste,sterke finale van deze 'When the Blues', al mocht van mij
de gitaar bij het einde wat abrupter stoppen en plaats van te
blijven uitdijnen..Wat later horen we dan, als uitsmijter nog een
foontje van, ik vermoed Mr. G, naar Luc Canters toe, met totaal
kapotte stem en blij dat zulks niet gedurende de opnames gebeurde,
hij is amper in staat om nog wat te grollen nu...
De toon is gezet, de keuzes zijn gemaakt, en waar het na de vorige
CD nog even afwachten was naar de verdere evolutie van deze band,
onderkennen we nu een zekere continuïteit in repertoire, songkeuze,
invulling. We blijven dus op hetzelfde pad, muzikaal beter omlijst
met George Johnston aan het keyboard en da's zeker een progressie.
Vergeten we echter niet de hemelse stemmetjes van Emilie en Nathalie
in een combo dat, gezien dat repertoire ook, vooral past in een
intimistisch kader maar daar zeker mooie ogen zal gooien.
'When the Blues', heeft ondanks het minder fraaie uiterlijk van de
CD-hoes, dus best wel een degelijke binnenkant, al moet je de
beperkingen van een combo, want dat blijft het uiteindelijk , er wel
bij nemen. Alleszins een fijn plaatje voor wat genietmomenten,
binnen aan de haard.
Winus
|
