JAZZ - WORLD MUSIC - BLUES - ROOTS



 








 

 

 



 

     
 
Strange Fruit - When the Blues


     



 Vocals – Emilie Leysen en Nathalie van den Meutter
Bass – Michiel Somers
Drums – Jan Van Dessel
Guitar, backing vocals–Luc Canters
Keyboards,backing vocals – 'Mr. G' George Johnston

Accordeon - Guy Leysen




 

Een wat 'rare ' combinatie, schreven we bij het verschijnen van 'Smoke and Honey' in het voorjaar van 2009, deze mix van jong en wat ouder talent, een melange van jazzy nummers, gebracht door geschoolde jazzstemmetjes Emilie Leysen en Nathalie van den Meutter , gebast door jonge Michiel Somers, met de hulp van ex hard rock drummer Jan Van Dessel en dit alles onder de vakkundige leiding van gitarist Luc Canters, ook al uit een rocknest ! Het resultaat was helemaal niet onaardig toen maar veel verder reiken dan een wat eigenzinnig combo deed het niet. Het geheel bloedde wat dood op te veel intimistische momenten en een wat schrale instrumentale invulling. Er werd intussen echter verder gewerkt aan wat eigen nummers, er werd beloofd werk te maken van die magere productie en nu, anderhalf jaar later is er dus 'When the Blues' en wat geeft dat? De hoes ziet er anders helemaal niet lekker uit, flauw- blauw, flets en sorry hoor, maar als je dit als koopwaar uitstalt, dan kijkt er geen hond naar, 'blue' blues is geen excuus. Ook de vlag dekt de lading niet gans, ook nu weer een diverse keuze uit soul, gospel , jazz, een spatje funk en ja, ook wat blues toch. 'I do it my way', dus loop ik nu met jou weer even over de tracks, 11 in totaal en die reis zal zich uiteindelijk toch nog lonen,blijkt... volgen maar... Toch voor we beginnen nog even meegeven dat de band uitbreidde met een extra voice en wat meer is, keys en da's een goeie stap voorwaarts.'Mr. G' George Johnston, voormalig Canadees maar al 15 jaar in ons land en voorheen in (piano) bars te vinden is nu vast lid van de band, geeft Luc ons mee, en daarmee krijgt het combo weer wat meer body... De plaat zelf dan, en die begint aardig met de traditional 'Walk with me (lord)' op tekst van Lizz Wright, een wat 'wah wah'Frampton styled gospelnummer met een mooie gitaarsolo van Luc tussendoor en in koor afgesloten, mannenstemmen mooi incluis, zoals gezegd, best aardig. Kennis maken met die extra voice van Mr. G doen we daarna met 'Blue's the colour' , pianolijntje erbij, swingt lekker weg en rock is nooit ver uit de buurt met Luc's gitaar er bij.... Alleszins mooie punten van de jury hier, want dat zal direct nodig wezen. Want waar zijn de keys en met name het orgel nu , in het soulvolle 'If I ain't got you' van Alicia Keys, foei toch.
Véél te braafjes, gezien het thema, volgt dan de 'soft-combo versie' van Cole Porters 'Love for sale', schoon maar weer...te weinig, gelukkig is 'Frim fram sauce' dan weer voor een stuk steviger, een New Orleans riedeltje, na het Nat king Cole trio veelvuldig gecovered en ja, nu toch ook weer in een mooi jasje gestoken, al is dat met momenten wat mij betreft wat te veel in de plooi gestreken, steeds die wat makke'combo-feel' weet je... Mr. G neemt dan de leading vocals, Emilie en Nathalie beperken zich tot de backings en replies in het eigen funky 'Realised' dat dan toch eindelijk eens mooi muzikaal gans uitbreekt met orgel, guitar en drums die (een beetje) meer uitgesproken zijn dan eerder. Lekker voor even maar want 'Sad young men', met de accordeon van Guy Leysen is dan weer terug een stil akoestisch moment met verder alleen de stemmetjes van de meisjes en de gitaar van Luc er bij, een troubadour moment, deze song van Tony Wolff en Fran Landesman, ergens aan de waterkant (hoorde ik daar geen meeuw krijsen?...)
Leuker vind ik dan de soul van 'The Chokin'kind ' van Harlan Howard waar de stemmen meer uitbreken , opbouwend naar een gospelmoment zou je zeggen maar uiteindelijk toch verstillend afgebroken. Hemels mooi gezongen daarna is het staatslied van de Amerikaanse staat Georgia , Georgia' dus, van orkestleider Hoagy Carmichael en natuurlijk kennen we dat het beste in de versie van Ray Charles. Hier enkel het gouden stemmetje van Nathalie Van Den Meutter en de gitaar van Luc Canters, zei ik hemels ? Ja, de punten zijn hier terug aan 't aantikken en 'Some kind of Wonderful' doet er daar weer wat bij, een funky nummer is het en ja, wat nostalgisch wordt je d'er ook wel van als je daarbij even terug denkt aan Grand Funk Railroad...1974 was dat...
Hadden we nu intussen al een écht Billie Holiday nummer gehad ? Nee toch, en dat mag dan zeker niet ontbreken als je 'Strange Fruit' als groepsnaam draagt. Vandaar 'God bless the child'. George Johnston zingt deze, de dametjes gaan mooi in harmonie naar de back, Luc is hypnotiserend aan de schrijende gitaar en voorwaar, dit is een goed geplaatste,sterke finale van deze 'When the Blues', al mocht van mij de gitaar bij het einde wat abrupter stoppen en plaats van te blijven uitdijnen..Wat later horen we dan, als uitsmijter nog een foontje van, ik vermoed Mr. G, naar Luc Canters toe, met totaal kapotte stem en blij dat zulks niet gedurende de opnames gebeurde, hij is amper in staat om nog wat te grollen nu...
 
De toon is gezet, de keuzes zijn gemaakt, en waar het na de vorige CD nog even afwachten was naar de verdere evolutie van deze band, onderkennen we nu een zekere continuïteit in repertoire, songkeuze, invulling. We blijven dus op hetzelfde pad, muzikaal beter omlijst met George Johnston aan het keyboard en da's zeker een progressie. Vergeten we echter niet de hemelse stemmetjes van Emilie en Nathalie in een combo dat, gezien dat repertoire ook, vooral past in een intimistisch kader maar daar zeker mooie ogen zal gooien.
'When the Blues', heeft ondanks het minder fraaie uiterlijk van de CD-hoes, dus best wel een degelijke binnenkant, al moet je de beperkingen van een combo, want dat blijft het uiteindelijk , er wel bij nemen. Alleszins een fijn plaatje voor wat genietmomenten, binnen aan de haard.
 




 


 



Winus





 



 
       

 


2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012 2013

2014 2015 2016 2017 2018

 

 

 ©  JAZZEPOES 2018

 

 

HOME