JJ Sharp : Vocals / Harmonica / Piano
Kees Dusink : Lead & Slideguitar
Randy Pears : Rhythm guitar
Patrick “Sideburn” Obrist : Bass
Marcel Bakker : Drums

Na de vorige 'Email from heaven', die hier erg goed ontvangen werd, ligt de lat al aardig hoog voor deze jongens. De voorliefde en betrokkenheid met de blues werd reeds breed en aardig geëtaleerd op vorige CD's, wat voegt nieuweling 'Key to your Heart' daar nu aan toe? Als we de bezetting checken, vinden we haast iedereen op de vertrouwde plaats terug. Ritmegitarist Jörgen Schuurman ruimde paats voor nieuweling Randy Pears, maar verder bleef alles gelukkig bij het degelijke ouwe: de ritmesectie met Marcel Bakker aan de drums en Patrick 'Sideburn' Obrist aan de bass, en dan de succestandem, zeker waar het songschrijven betreft, Kees Dusink aan de slide en de leadguitar, en zanger/harmonicist J.J. Sharp aan de forse vocals en bijwijlen hier zelfs aan de (boogie) piano. Zelfs opener 'Can you hear me howlin', zit in het bekende straatje, is meteen een invlieger, geen wilde meestamper maar heeft wel 'ballen' en da's belangrijk want op deze uitdrukking kom ik straks nog terug. 'Love That Burns' van Peter Green, meteen de eerste van slechts twee covers  komt daar wat ongemakkelijk achteraan schuifelen, die slowblues mocht voor mij nog wat langer wachten. JJ aan de ritmische pianobegeleiding en de gitaar van Randy Pears aankabbelend als de golfjes aan het strand , terwijl Kees fingerpickend soleert, heel relaxed allemaal, geschikt voor een zomers terras maar ik zou het niet zo direct op track 2 gezet hebben.'Let's Talk about it' gaat dan wel terug wat 'en vitesse',maar blijft wel in een soft swing tempo, is 12 BBband de wilde haren kwijt? is de vraag die hier meteen rijst... Ook nog even vermelden dat het geluid van de cymbalen ook ergens niet goed zit, mogeljks wat te ver naar voren gemixed?.... klinkt bijtijds storend, vooral zo met de hoofdtelefoon op, of heeft het nét daarmee te maken?...
Bij 'I'm losing you' begint de programmatie mij dan te dagen : men heeft voor de samenstelling van deze CD gekozen voor afwisselend up en dan weer lower tempo. Zo gaat deze mooie blues' weer slowwaarts en het is een mooie song hoor, alleen laat het me wat op m'n honger... het is teveel 'schelpjes kijken' en de gitaar van Kees klinkt ook al niet als vanouds...Op 'Talk of the Town' begint dat geplengel- sorry for that- me in den beginne zelfs behoorlijk te irriteren maar je moet het nogmaals draaien, het is een sterk nummer, heeft een goeie beat en een pompende drive, ik heb het toch gezegd dat deze jongens songs kunnen schrijven ! 'Key to your Heart' daarna is een solowritten song van Jan Scherpenzeel , een slowtrack en hierbij heb ik weer eenzelfde bedenking: vanwaar steeds die Mark Knopfler, Dire Straits benadering? Waar blijft de schrijende bluesgitaar en de voormalige viriele 12BBB band benadering?
 Ergens tussenin krijgen we nog een referentie naar Fleetwood Mac en die zijn d'er wel meer, het zijn maar wat gitaarlicks hoor maar toch, een mens (her)kent zijn klassiekers... Hoog tijd dan voor wat partygevoel en 'Saturday Night' hééft het weer, brengt de beentjes los en zó moet het ook 'if you're really having a ball' ! J.J werpt zich daarbij zowel op de boogiepiano als op de bluesharp, lekker zo ! Maar zoals het hier nu eenmaal volgens de samenstellers moet gaan, krijgen we daar zo direct geen passende aansluiter achter aan, al houdt 'Marian' je wel op de dansvloer met die grote stappen quick slow. Ook weer mooi maar toch ook wat braafjes, deze ode aan de blues. Nog zo'n ode is de outing 'I ain't Born in Chicago', een dikke acht minuten te slappe kost en, viel het ding niet ter plekke dood, je zou het afgemaakt hebben...Misschien klinkt dit wat oneerbiedig maar mag ik wel eerlijk wezen? Ik vind dit dit écht vééls te zwak ...Afsluiter,'Big Legged Woman', cover, en ook al te vinden op de eerder besproken 'Sweet Devil CD' van King Mo, kon dáár niet echt bekoren wegens te poppy, maar hier krijgen we dan wél de betere versie die bovendien naar je dansspieren grijpt. En zo eindigen we toch nog met een positieve noot in een eerder wat verdeeld verslag en komen we terug op het 'ballen' verhaal van daarstraks. We besluiten dan ook als volgt : Helemaal geen slechte CD want doorgaans sterke songs door een band die het eerder wel bewezen heeft maar nu, wat mij betreft, dringend toe is aan een kuur met blauwe pilletjes. Geef mij maar 12BB Band ouwe stijl. Immers, hier, op deze 'Key to your Heart' ontbreekt het Twelve Bar Blues Band vooral aan power en zeg maar.. BALLEN !



 

Winus