Electric Bass, Vocals – Nicolas Thys
Guitar, Baritone Guitar – Frederik Leroux
Lap Steel Guitar – Geert Hellings (tracks: 1, 4, 5, 9, 10)
Tenor Saxophone, Vocals – Nicolas Kummert

drums,percussion - Yves Peeters

'… A man wanders out of the desert not knowing who he is. His brother finds him, and helps to pull his memory back of the life he led before he walked out on his wife and son four years before… . Tot zover zeer summier de synopsis van ‘Paris, Texas’, de road movie van Wim Wenders uit 1984. Harry Dean Stanton speelt er de rol van zijn leven en de soundtrack van Ry Cooder (http://www.youtube.com/watch?v=Fbr3MDI1QLc) zal voor eeuwig in ons geheugen gegrift blijven.



Maar hoe goed en hoe beklijvend die sound track ook mag zijn, hij is perfect in te ruilen voor de ‘Sound Tracks’ van de Yves Peeters Group. Die moeiteloos dezelfde sfeer oproepen, en door inventievere composities en betere musici zelfs zonder prentjes zorgen voor (day)dream calls…



Opener en afsluiter (epilogue) ‘New Mexico’ van Nic Thys bepaalt meteen de sfeer en de toon van de Sound Tracks. Als je ze oppervlakkig beluistert lijken ze goedkoop romantisch maar ze zijn in wezen stuk voor stuk fijne en subtiele composities.



‘Moeniworrienie’ (Zuid Afrikaans voor ‘trek het je niet aan’?) van Yves zelf grijpt voor een eerste keer naar de keel. Gitaar en tenorsax improviseren rondom het thema dankzij de strikte regie en sturing van zowel de drummer (of is het percussionist?) als de intense baslijn van Nic. Frederic Leroux bewijst nog maar eens dat Philip Catherine niet het enige uitzonderlijke Jazz-Gitaar talent is in ons landje en Nicolas Kummert demonstreert zijn uitzonderlijke frasering in combinatie met stemgeluiden. Voor wie hem nog niet bezig zag, een absolute aanrader. Het betreft een uitzonderlijke techniek en vooral: het is nooit overdone. Nicolas gebruikt zijn kunstje enkel als het aansluit en past bij het thema. Je weet niet wat je ziet. En hoort.



‘Billy Pilgrim’ van Frederic Leroux en Jacob Ampe heeft een bijna klassieke popsong opener, vettige gitaarsolo incluis. Drums en tenorsax geven wat lucht en Nics’ elektrische bass stuwt headbangend verder. Clichés genoeg en toch een gevoelig rockjazz nummer met een fijn thema dat kleeft.



‘Lifeline’ sluit naadloos aan bij de andere Thys-nummers en vormt de aanloop naar het absolute hoogtepunt van deze plaat ‘Petit Simon Millionnaire’. Nu al een legendarisch nummer dat neuriënd inzet met Kummert en Thys die meteen het thema aangeven. Drums en gitaar vullen geleidelijk aan en het nummer groeit uit tot een gewaagd en geslaagd vocaal en instrumentaal geheel. Kummert zingt-blaast-kreunt het geheel naar een korte maar intense catharsis. Nadien gaat het in omgekeerde richting weer geleidelijk aan naar waar het nummer begon. Zo mooi en zo ontzettend origineel hebben we ze nog niet veel gehad.



Even bekomen dan met ‘Slow Beauty’, ‘Ritual’ en ‘After Life’. Trage romantische nummers van de hand van Yves Peeters. Ritmesectie die op zijn Afrikaans aangeeft en bewaakt, weer Kummert die zijn gang mag (kan) gaan, weer dat samenspel met de gitaar van Frederik Leroux. Niet vies van wat elektronisch effect maar nooit erover, altijd gevat en weer helemaal in de road movie sfeer.

 




 

Gi Leoni