PEER BAIERLEIN:TROMPET -EWOUT PIERREUX:PIANO DAVIDE- PETROCCA:CONTRABAS -YVES PEETERS:DRUMS

Waar weemoed en melancholie nogal dikwijls de bovenhand voeren bij dit fraaie gezelschap rond trompetist Peer Baierlein is het om te beginnen nu vooral ontroering die je aangrijpt in de mooie ballade die pianist Ewout Pierreux schreef voor dochtertje Mpho. 'Song for Mpho' noemt het eenvoudig maar de song is wel van een krop in de keel jagende schoonheid ! In een kinderliedjestrend, met Ewout aan de elektrische piano begint 'Four' daarna, een compositie van Peer , melodisch startend om daarna wat terug te vallen in muzikaal gemompel . Na het zetten van een beloftevolle melodie wordt het geheel immers gauw heel wat droeviger. Er ontstaat een conversatie tussen bas en trompet met een Yves Peeters die daarbij zachtjes inkleurt maar Peer komt wat moeilijk uit de woorden, zo lijkt het wel. Het is Ewout die met wat bezwerende toetsen de overtuigingskracht vindt om daarna Peer toch nog naar een dynamische finale voor te gaan, al blaast het einde zich tenslotte toch weer vermoeid uit...'One' vervolgt gelukkig speelser en ook hier ontrolt zich weer alras een mooie melodie, een lichtvoetig jazzy stappertje deze keer met Yves Peeters zacht percussief aan de handjes en Davide Petrocca mooi volgend, onderweg accenten leggend. Ewout blinkt weer es uit op de Fender Rhodes en ook Peer heeft intussen z'n energie weergevonden, gaat stevig door maar laat wel ruimte voor de dribbelende bassolo van Davide Petrocca. Een terecht applaus volgt vanuit de zaal, want laat ons vooral niet vergeten dat het hier om een live registratie gaat , deels vanuit het Jazz Station en deels vanuit de Borgerhoutse Rataplan, tof zaaltje trouwens, en bovendien één der voorkeurplekken van Peer. 'I know you know' en stemmig gaat Ewout verder op de elektrische piano. Puur verwennerij is het met bijna allemaal mooie songs op deze CD, al gaan d'er sommigen het geheel gauw wat té intimistisch vinden, vrees ik. Peer gaat hier echter weer heel helder en de Fendertonen van Ewout sluiten zich daar perfect op aan. Yves zalft en streelt de cimbalen zodat ook langs die kant het geheel zich zacht bruisend vindt als een helder kabbelend mineraalwatertje met Champagne-ambities. Een mooie, intimistische ballade is het wel ...' 'Hymn' van Ewout komt daarna wat plechtstatig en aangestreken aanzetten, opent door een cimbalenwaaier het gordijn voor Peer, die het combo even in harmonie samen houdt,... heel even dan maar want wat later volgt een korte drumsolo waarna het nummer wat mij betreft wat gauw naar het einde doorgaat...en dat einde vindt even later een beetje verder al z'n finale besluit in 'Slow Beauty', een compositie van de hand van Yves Peeters. Dat is ook weer zo'n poëtisch verhaaltje, een versje temeer uit deze 'Cycles', als het ware een muzikale dichtbundel waar je moet voor gaan zitten. Een doek ook waar met fijne penseelstrepen ieder zijn veegje heeft bijgeborsteld tot een pastelkleurig miniatuurtje. Miniatuurtje, jawel want daar mocht en kon best nog een nummer bij. Dré Pallemaerts heeft het echter zó, puur als het ware, op schijf gezet, zonder bijkomende tierlantijntjes. Dat maakt het tot een mooi werkstukje, mogelijks voor sommigen zal het allemaal wel wat té ingetogen klinken, maar evenzeer is dit een fijne schijf van een hecht combo met intussen toch al 3 CD's op het actief al is dit wel de eerste onder de nieuwe groepsnaam (tot grote tevredenheid trouwens van Ewout die dat 'Jazzisfaction' toch al zo geen goeie groepsnaam vond)...
Wij maken d'er meteen een eerste aanrader van voor de jazzliefhebber in dit nog prille 2010...




 

Winus