Arne Van Coillie: piano

Andy Declerck: tenor & soprano sax
Flor Van Leugenhaeghe: double bass
Luc Vanden Bosch: drums

Om die intrigerende albumtitel te doorgronden moet je eerst effe door de liner notes gaan in het uitstekende bijblad van de CD. Dan verneem je dat de 15 jarige jongen die Arne eens was niet zo viel voor Madonna of The Cure, zoals z'n leeftijdsgenoten, maar dat-ie het vooral had voor the Duke, Monk en Mingus, niet zo voor de hand liggend op die leeftijd. Dat maakte hém tot de hipste, vond ie zelf, al stond hij wel alleen toen, met dat idee... Arne, met eerder een klassieke piano opleiding, had in die tijd geen echte jazzmentor en zocht het zelf dan maar uit. Dat zulks (weliswaar na latere opleiding aan het Lemmens) zich uiteindelijk vertaalt nu naar een heel aardige eerste CD betekent dat je je mag verwachten aan een warm muziekliefhebber en dat hoor je ook aan deze plaat. Potten worden er echter niet op gebroken, geen nieuwe paden worden er betreden maar waarom zou de weg van klassieke jazz in een postboptraditie niet goed genoeg zijn ? Arne versmelt z'n vertrouwde trio waar ie al 10 jaar mee samen is tot een 'unit' want een quartet, da's toch meer de som van 4 eenheden daar waar 1 eenheid van 4 zoveel hechter is ? Dat eerder trio bestond al uit Flor Van Leughenhaeghe, bassist die ons vooral bekend is van z'n samenwerking met Jan Muës, én van Luc Vanden Bosch, drummer en ook al Jan Muës gelinkt maar ook aan nog zoveel meer en da's iemand die'k graag op hetzelfde hoge niveau plaats als Tony Gyselinck, één van m'n favoriete drummers... Daar voegt zich nu dan saxofonist Andy Declerck bij en da's ook al een naam die meer en meer valt,'t is een man die de laatste tijd meer in the spotlights komt te staan, een carrièrebouwer. Een viermanschap is dit met duidelijke kwaliteiten in 1 Unit, dat klinkt veelbelovend, al is het tenslotte Arne zelf nog die het, wat ons betreft, nog moet bewijzen. Hij is voor ons de enige onbekende eend in de bijt, maar dat zou nu gauw kunnen gaan veranderen...
 Die unit klinkt meteen wél gesmeerd met titelsong 'de Hipste' waar het samenspel meteen de 'click' bevestigt tussen deze mannen. Smooth jazz van een fijn combo waar ieder ruim z'n zegje krijgt, mooie compositie ook meteen, want het grote deel van de songs op deze schijf zijn composities van Arne. 'Vertical composition with Blues and White', is er één voor na't ontbijt, als de rush naar de werkplek begint, absoluut met een Monk feel en hier krigt ieder mooi z'n eigen soloplekje. Later vervolgen we met meer van dát maar Arne heeft voor ons nu eerst de mooie ballade 'Seen the Light' voorzien, een eerste rustpauze die meteen wel een goeie 9' uitloopt. Niet dat het stoort hoor, de soli kunnen boeien en de ritmesectie loopt mooi mee, drums en cimbalen tekenen mooie kantlijntjes en de bassolo van Flor voelt goed, mooi zo ! 'Silverfish' swingt daar voor de verandering achteraan, uptempo voortstappend, in een Horace Silver mood, ja, zo hebben we het ook graag want...
... met 'A Ballad in Between' krijgen we exact wat de titel zegt, een ballade, echter van het salon type nu, met vork op de snaredrum, mooi voor de liefhebbers van zulke zoetigheid maar echter té glad wat mij betreft...'All of You', van Cole Porter zet daar passend een gans ongevaarlijk salondansje achteraan , maar toch !...hier wel je aandacht voor de mooie pianosolo die tot op de puntjes van de tenen gaat...
Voor mij echter toch liever 'Too much' dan, wat gevaarlijk bassend aanslaat en je vingerknippend verder brengt, de blazerskwaliteiten van Andy Declerck staan bij deze als de spreekwoordelijke paal boven water en de vingervlugge pianosolo van Arne sluit mooi aan bij diens solo...abrupt einde en applaus....In kontrast daarachter start 'Fleeting' , eerst balladegewijs, daarna ontwikkelend als een walsje dat op kousevoetjes wordt gedanst, schoon in onschuld...de sopraansax bevestigt...'Upper Manhattan Medical Group' van Billy Strayhorn is dan naar het einde toe een tweede en laatste cover, vriendelijk en vrolijk voortboppend, beschaafd weer ruimte latend aan de soli, het geheel ritselend van Luc's zalvende cimbaaltjes en drumdingetjes...
Finaal gaan Arne en Andy dan beiden in 'Favourite Saints'aan de start, inderdaad een eerder nogal hilarisch gegeven, om very up tempo deze eerste CD te beëindigen met een knipoog naar Parker toe...
'De Hipste' van de Arne Van Coillie Unit laat je dus wel een beetje in tweestrijd achter...héél toegankelijk is die met genoeg karakter en vakmanschap om dit onder de noemer 'kwaliteit' te klasseren maar gelijk is het ook wat té gladjes om weerbaar te zijn en stand te kunnen houden in het 'nieuwe Belgische' of bij uitbreiding 'nieuwe Internationale' jazzlandschap met al z'n grilligheden, maar voor velen kan dit mogelijks ook net daarom de sterkste troef wezen ...
 
Alleszins een aardige melodische schijf en écht iets om voor de eindejaarsdagen kadoo te geven of te krijgen !




 

Winus