John Dirven (guitars), Paul Delforterie ( drums, keys), Linda Jane Jarvis (lead and backing vocals )

John Dirven, Noorderbuur en sinds 1987 jaren on the road geweest met TIFG (Take it for Granted), rockbluesgroep die uiteindelijk in originele bezetting (met gevierde Netty Driessen (best singer/songwriter in 2002) er een end aan zette in 2003) , ging verder zijns weg met vriendin/levensgezellin Linda Jane Jarvis en wist, zonder weliswaar overmatig succes, regelmatig toch nieuw werk neer te zetten. Ik herinner me vooral 'The Road goes on' wat ik best aardig vond en John bleef wel steeds in touch. Daarom ook stuurde die 'Shades of Blue' toe, een huiswerkje (opgenomen in eigen studio) waar ik na uitgebreide beluistering eigenlijk toch wat verdeeld over ben.
Hoo ! Niks kwaads te zeggen over deze uitstekende gitarist die eerder reeds samen werkte of speelde met niet de minsten ! Zoals (en ik geef slechts een korte bloemlezing) : Thys Van Leer, Hans Dulfer, Jeff Healey, Poppa Chubby, Walter Trout ,Pat Travers of ook nog Ana Popovic !
Alleen is niet alles steeds van een goed, hoog, niveau en vond ik in het verleden TIFG vooral nogal hárd gaan. Best benieuwd dus naar wat -ie nu in trio met Linda jane Jarvis (lead vocals en percussion) en Paul Delforterie (drums en keys) uitgevreten heeft. By the way: 'Bobby Bingo' is , naast de hondenaam ook een kinderrijmpje :

(B I N G O , B I N G O, B I N G O, His name was Bobby Bingo !)
Waf !..eens luisteren dus...
Aan de start zet 'Choose' je alvast op het goede been maar er zijn wat veel vocal overdubs naar mijn smaak, maar je hebt wél dat lekkere drumwerk van Paul Delforterie. Een goeie start alvast... Maar met 'No Time' gaan we dan meteen heavy aan het ploeteren met die zware bassen, al krijgen we ook een eerste keer die Spaanse touch tussenin van een heldere gitaar. Spijtig genoeg slaat dan toch direct de 'zwaarte' toe, niet geheel onterecht te wijten aan de vermoeide teneur van de vocals, al mag dat, gezien het thema hier, ook wel zo zijn , maar toch... Verder natuurlijk uitstekend gitaarwerk van John ! Maar goed dat we dan in de jive van 'Screaming for Love' terechtkomen met fijn toetsenwerk van multi-instrumentalist Paul Delforterie. Alleen moesten de vocals nu wel wat krachtiger, meer 'afgebeten'zijn. Met 'Destiny' een ballad, gaat het, sorry daarvoor, niet bijster origineel, verder. Dit klinkt eerder erg doordeweeks met weer die overdubde vocals van Linda. Da's misschien wel begrijpelijk want Linda is niet echt een sterke zangeres en dan gebruik je makkelijker zulke reverbs of echo. 'The drains' gaat dan daarna dan wel meer up tempo maar lijdt toch onder datzelfde 'kwaad', verliest daardoor aan kracht en wordt zweverig...' So Tired' volgt en ja.... wat wil je dan, met zo'n titel...behoeft geen verdere commentaar, behalve dan toch wat plussen voor een heel zangerige bas en fijne gitaren... terug naar de hangmat nu...' Bij 'Never the Same' gaan John en Linda daarna als duo in de vocals, een jive nu, god zij dank, met stuwende drums en bass en weer wat van die Zuiderse feel die John daar aardig aan toevoegt maar helaas, toch ook niet écht sterk. Er werd totnogtoe eigenlijk nog maar weinig gescored, vrees ik ...
'Blues on the Ceiling' krijgt dan wél goeie punten, voor het tempo, de orgellicks en partijen en de mooie gitaar die verder de sfeer wel heel erg bepaalt want die is eerder psychedelisch van aard en schept een bekend seventies sfeertje. Volgt ' A Little Sometimes' en da's een ballad die mede door de akoestische 'Spaanse' gitaar wat zuiders temperament mee krijgt. Helaas glijdt de song, naargelang die vordert ook al weg naar de doordeweekse tearjerker. Terug in de dancing shoes dan maar met 'Changing the guards', en daarbij geeft ook hier weer die akoestische gitaar tussendoor die wat latijnse sfeer, hetgeen een wat bijzondere, echter niet onaardige rockmix oplevert. En in 'Let's Forget' mengen stijlen zich tot iets waar je met wat harde fantasie een tango uit kan brouwen. 
' Back on Track' ? dan maar : gedragen door de ritmesectie heeft deze een sterke, funky melodie maar , voor mij, een wat storend koortje van overdubs ... anders absoluut één van de betere nummers op deze schijf ! Tijd voor een wandeling dan en bij 'Bobby Bingo', de titeltrack, is dat wandelen met de hond,. Het is eerder hollen met het beest want dit gaat rockend op weg, al geven ook hier de zweverige gitaarlicks van John d'er weer wat psychedelisch aan, t' zal wel een wandeling na de koffie met spacecake wezen ...
 
Track 14 'Make my day'mag dan up tempo eindigen op het eerder aangetreden en intussen bekende pad dat veeleer in caleidoscopische kleurtjes open bloeit. Ik had dat liever eigenlijk wat rechtstreekser gezien, gaat me teveel over wolkjes....
 
En daarmee komen we dan terug aan het globale gevoel dat je over houdt na het beluisteren van deze CD.
D'er zitten best wat aardige songs op, op deze 'Bobby Bingo' maar het geheel heeft helaas wat last van teveel psychedelica: zweverige gitaren met bevreemdende latin touch en vooral een overdaad aan dingetjes,effectpedals, slappe vocals en overdubs. Méér is niet steeds beter, dus voor mij graag liever een volgende keer gewoon straight forward !




 

Winus