Jason Moran – piano
Tarus Mateen – bass
Nasheet Waits – drums
Jonas Moran, Malcolm Moran – vocal sounds (track 13)

 Op woensdag 12 januari in De Tuin van Eden waren 'Feedback Pt. 2' en 'Fleurette Africaine' van Duke Ellington door Vijay Iyer te horen op Klara radio. Beide pianisten hebben een diep respect en grote bewondering voor Andrew Hill en Thelonious Monk. Hun belangstellingssferen strekken zich breed uit. Ze gaan ook over klassieke muziek, Iyer leent daarnaast uit pop en Indische muziek, Moran doet dat uit blues en hiphop. Beide zijn al enkele jaren prijsbeesten. Moran trad ook al aan met oa Sam Rivers, Bunky Green, Andrew Lloyd, Iyer met Steve Coleman, Wadada Leo Smith, Roscoe Mitchell en beiden met Rudresh Mahanthappa die zo’n beetje een bloedbroeder is van Iyer.
De CD 'Ten' die Moran in 2010 onder eigen naam uitbracht klinkt bijzonder evenwichtig. Zowel wat de stukken op zich betreft als de CD in zijn geheel, de opbouw is fantastisch sterk. Een bluesy trio trekt met 'Blue Blocks' de CD op gang en stapt in hedendaagse jazz die in een zotte Bandwagonvaart belandt, waarbij de pianist met onwaarschijnlijke klaterende reeksen klanken nog maar eens zijn visitekaartje afgeeft. De chemie in de samenwerking met bassist en drummer werpt na tien jaren van banden aanhalen en loslaten prachtige vruchten af. Donkere spanning wordt opgebouwd met 'RFK in the Land of Apartheid'. Jason Moran speelt zowel live als in de studio al langer met samples, maar zoals hij op 'Feedback Pt. 2' ijle elektronica bovenhaalt is enigszins verrassend. Overtuigend ook, de dramatische kracht en poëtische spanning van het stille nummer kan na een flink aantal beluisteringen blijven verbazen.
Levendig wordt het opnieuw met een wandeling in en een dansende mijmering op 'Crespuscule with Nellie' (van Monk) met die inventieve Nasheet Waits die ervoor zorgt dat je de aandacht ook bij de drums en de bas houdt. Ook op de vrolijke versie van 'Study No. 6' valt de drummer op en altijd is Tarus Mateen er om heel economisch het geheel te versterken. Het lijkt geen toeval dat de CD ook ’n compositie bevat van de bassist getiteld 'The Subtle One'. Er is ook een uitvoering van 'Big Stuff' van Leonard Bernstein dat toegankelijk opent en overgaat in een schitterend labyrint. Met 'Gangsterism over 10 Years' wordt de eigen Gangsterismtraditie verder gezet. Op vorige CD’s waren die niet altijd even overtuigend; van deze is het zwaar genieten. Met kracht en zacht gaat het (ook hier) verschillende kanten uit. Zoals op de rest van de CD komt de groep (nog) weinig gewaagd over, eerder als een heerlijke wijn die na jaren zijn volle toetsen laat proeven in een uitermate gebalanceerd geheel.
Vloeiend volgen de nummers elkaar op. In ontwapenende schoonheid, verstilling en eenvoud, in ouderwets jazzplezier, in uitwijdingen bij en uitbreidingen van schema’s, in oefeningen in uit de bocht gaan en toch niet over de kop gaan en crashen... 'Ten' werd in Amerika oa door Jazz Times uitgeroepen tot beste jazzalbum van 2010. Daar kunnen wij alleen maar blij om zijn.

Danny De Bock